Ağlamaktan yoruldu gözlerim. Sevmekten değil, sevgi aramaktan bıktı.
Bir kere dahi başım okşanmadı. Onların koynuna girip rahatça ağlayamadım. Hep yastığıma bağırdım.
Mutlu değildi gözlerim. Belki de hayat ışığı sönmüştü artık? Kan çanağına döndü gözlerim...
Eve giderken ayaklarım geri geri gitti. Kendi odam dışında ezbere bilmezdim evi. Yabancıydım...
Bana emir yağdırmak yerine bi "lütfen" deseydin ya. Bana "kızım" diyemez miydin hiç değilse? Bana sarılamaz mıydın?
Üstüme baskı kurmak yerine bana inansaydınız keşke. Her zaman kazanamam, anlayış göstermeli. Kaybettiğim için bağırıp çağırmamalı. Bence...
Belkide takdirinizi kazanmak için kusursuzu oynuyorum? Ama siz bana bir "aferini" çok gördünüz. Ben zirvede yalnızım.
Lütfen artık bana kızınız gibi davranın. "Beni sev babacığım"gibi bir delilik istemiyorum. Gözlerim için, artık ağlamak istemiyorum.
Her kavgamızın sonunda saçlarımı kestiğim için kısaldı gitti sarı saçlarım.
Beni sıkıştırmayın, kusursuzu oynatmayın, zincirlerimi çıkartın. Lütfen... artık bana kızınız gibi davranın.
