Όνειρα

Παραίσθηση

Τα πάντα έχαναν το ζωηρό χρώμα της ημέρας, καθώς το μαύρο βελούδινο χαλί της νύχτας, ξετυλίγονταν στον ουρανό, κεντημένο με εκατομμύρια μικροσκοπικά αστεράκια.

Μια κοπέλα, καθότανε σ' ένα ψηλό βράχο, κι απολάμβανε τον απαλό ήχο του νερού. Χάιδευε την άμμο, αφήνοντας πίσω του κρυστάλλινους δρόμους προς τον βυθό της θάλασσας.

Πέρα από κάθε λογική, το κορίτσι άρχισε να ονειρεύεται.

Τα τεράστια βουνά που υψώνονταν απέναντι της, φάνταζαν τόσο μικρά κι ασήμαντα, ενώ ο κάθε κόκκος άμμου, η πιο αμυδρή υποψία κύματος, είχε περισσότερη αξία για εκείνη, απ' όσο μπορούσε να φανταστεί. Απ' όση θα μπορούσε να έχει ποτέ, για κάποιον.

Το ολόγιομο φεγγάρι, στάθηκε πιστός της σύντροφος, στην περιπλάνηση των σκέψεων της. Παρόλο που κι εκείνο το έβλεπε μικρό, την παρέσυρε σ' ένα κόσμο πέρα απο κάθε φαντασία, ένα κόσμο όπου όλα ήταν απίστευτα ήρεμα, χωρίς στεναχώριες, χωρίς πόνο, χωρίς ανησυχίες, ή φόβο.

Εκεί, άκουγε να την καλεί η δύναμη της ψυχής της, εκεί μπορούσε να νιώσει ζωντανή, ακόμη κι αν δεν ήταν. Μπορούσε να πετάξει, χωρίς φτερά, να αναπνεύσει, χωρίς οξυγόνο. Να είναι ελεύθερη, μέσα στην φυλακή της.

Στον κόσμο που ζούσε, ένιωθε, χωρίς να νιώθει, έβλεπε, χωρίς να βλέπει, κλεισμένη σε μια φαινομενικά ιδανική...πραγματικότητα.

Τώρα όμως, είναι αλλιώς. Τα όνειρά της την ταξιδεύουν μακριά.

Βυθισμένη στην γαλήνη, στην παραίσθηση της ευτυχίας, χάθηκε. Σαν ανάσα, με την πνοή του ανέμου.