15 Nights To Move On

Chapter 1

Melancholy, Bravely, and Boldly

Pagbukas ko ng pinto ay agad akong tumakbo sa kama ni Charls at agad binigyan ng matinding yakap. My heart squeeze when I look Charls on his face. Napakalaki ang pinayat niya ngayon kumpara sa pagbisita ko last sunday.

Nakaramdam akong pag-init sa magkabilang mata ko. And I started to cried.

Charls is living in coma for one and in a half year. Naaksidente siya ng gabing sosorpresahin ko sana siya. Akala ko it was a memorable day para sakin dahil almost three years ko siyang boyfriend and now his my fiance, that time lang ako nagplanong sosorpresahin ko siya.

From now on I really don't like suprises anymore, suprises was a shit. Those word broke my heart into pieces. Ayaw ko na sa mga salitang iyon.

Ngayon ay malapit na kaming ikasal doon pa nangyari ang lahat ng ito. Sana kung hindi ako nagplanong magsorpresa, edi sana hindi siya aabot sa ganito.

In a span of five minutes, I'm in fairly good. Pagkatapos kung umiyak ay naglinis ako sa boung kwarto at pinalitan ko na rin ang soot ni Charls.

"Naiinis ako sa sarili ko Charls, kung bakit parati akong umiiyak kapag binibisita kita. Dapat nga masaya ako dahil kahit papano makikita kita. This was all my fault kasi eh, kung hindi dahil sa'kin hindi ka makakaganito ngayon" nakaupo ako sa tabi ng kama niya while I combing his hair. Napatigil lang ako ng biglang bumukas ang pintuan.

"Julia bilisan mo, nandiyan na ang mommy ni Charls" sambit ng bestfriend kung si Michelle na may kaunting bakas na takot sa mga mata pati sa boses.

Lalong nadagdagan ang kalungkutan ko sa sinabi ni Michelle.

Tinignan ko ang mukha ni Charls at marahang napapikit dahil hindi ko alam kung ilang araw na naman ako ulit bibisita sa kanya.

Simula't sapol palang kasi pinipilit na akong nilalayo ni tita Amanda sa anak niya. She against my feelings for his only son. Tutol siya sa pagmamahalan namin ni Charls. Alam niya kasi na mahirap lang ako, walang pamilya ar hindi nakapagtapos ng pagaaral.

First year college lang ang natapos ko dahil naprostated ako't nagkaroon ng malaking na impact sa sarili dahil sa pagkaaksidenti ni Charls. I can't managed my studies at all and decided to stopped.

I know the fact na hindi ako mataas na babae na pinapangarap ni Charls, pero hindi niya pinamukha sakin 'yon. He loves me more than I know.

"Julia pakibilisan pwede? Hindi ko alam kung anong gawin sayo ni Amanda kapag nahuli niya tayo! " naiinip na sabi niya. Narinig ko ang pagyapak ng paa niya papunta sakin kaya lumingon ako.

"Sandali lang Michelle, alam ko na it takes a days o di kaya'y weeks na naman muli kong bibisitahin at masisilayan ulit ang mukha ng mahal ko. Magpapaalam lang ako ng maayos." Suhestiyon ko.

After the car accident of Charls, hindi ako pinayagan ni tita Amanda na bumisita sa anak niya. Pakukulong daw niya ako if mangyari man na makikita niya ako.

"Sige, bilisan mo lang" pagpayag niya.

Bumaling ulit ng atensiyon ko kay Charls.

"Baby nandyan na ang mommy mo, kaya magpaalam na ako" Hinawakan ko ang kamay niya at idinampi sa mukha ko't marahang hinalikan iyon. " I'll always pray for your health and your fast recovery. You waken up soon baby you are supposed to be brave and I know that. Gumising kana please, para matuloy na ang kasal natin...I love you" I kissed his forehead and down to his lips para dama niya na nandito parin ako sa kanya.

"Tara bilis" Tinakluban ko na ang hood ng jacket ko sa ulo ko para kahit papano lalabas at makasalubong ko si tita Amanda na hindi man lang ako makilala.