KAÇIŞ

Part 2

Araba dar ve tenha sokaklarda ilerliyordu.Biraz hızlarını azalttılar Prof. Dr. Michael bir kumandaya bastı ve bir garaj kapısı açıldı. Zemin katta indiler orada 4 sene önce açtıkları bir ofis vardı ama neredeyse kimse bilmiyordu. Bu ofiste genellikle tıp alanı ile ilgili buluşlar yaparlardı. Hemen Steven'ı bir tane hasta yatağına yatırdılar.Sonra ona bayıltıcı ilacın etkisi az sonra geçer diye bir doz daha verdiler. Prof. Doç. Dr. Markus sinsice gülüp muayenelerini yaptı hiçbir sıkıntı yoktu artık yeni ürettikleri formülü onun üzerinde uygulayabilirlerdi. Prof. Dr. Robert "Bu riski alıyoruz değil mi sonuçta ben polislik mesleğimden olabilirim."dedi. Prof. Doç. Dr. Markus "Her şey beklediğimiz gibi olacak hiç şüpheniz olmasın ben emin olmadığım bir işe karışmam zaten."dedi. Yeni ürettikleri formül buzdolabındaydı Michael formülü dikkatlice babasına uzattı. Markus biraz bekledi ve operasyona başladılar. Yaklaşık 3 saat sonra sonlandı. Operasyon çok başarılı bir şekilde gerçekleşmişti. 2 ay yoğun bakımda yattıktan sonra dışarıya çıkmasına izin verecekler ve ona fark ettirmeden onun yaşamını inceleyeceklerdi.                       * 2 ay sonra *
Steven'ı rahatça kaçabilmesi için üst katta olan hastane bölümüne çıkardılar. Steven o derin uykusundan uyandı ve niye burda olduğunu çözmeye çalışıyordu. Markus hasta bakıcısı rolünü üstlenmişti. Steven kalkınca Markus "Merhaba ben Dr. Scott nihayet uyandın ufaklık." dedi. Steven "Ben kimim, benim burada ne işim var?"dedi. Markus" Siz Paul adında bir çocuksunuz buraya aileniz sizi dün gece getirdi bayılmıştınız sonra da kaçtılar. Biz de neden kaçtıkarını bilmiyoruz. Ama artık evinize dönebilirsiniz. Hatırlıyor musunuz?" Steven " Bir insan ev adresini nasıl unutabilir ki ama ben bir dakika hatırlayamıyorum."dedi elini başına götürerek. Markus " İsterseniz yeni kalktınız ben sizi bırakayım."dedi. Steven olur manasında kafasını salladı. Kapıda Robert vardı. Markus "Robert dün gelen hastamız adresini hatırlamıyor. Ben onu evine bırakmaya gideceğim haberin olsun." dedi.Robert onayladı. Markus ve Steven arabaya bindiler. Bir müddet sonra araba aniden durdu. Markus "Senin evin yazılana göre bu sokağın sonunda görüşürüz ufaklık " dedi. Steven indi, yürümeye başladı annesinin babasını kardeşinin yüzünü unutmuştu. Ve evin tam kapısına geldi evleri böyle miydi? Bir köpek havlamaya başladı ama hiç köpekleri olduklarını hatırlamıyordu. Kapıyı çaldı. Zillerini hatırlamıştı. Kapıyı bir erkek açtı.Erkek " Kime bakmıştınız ?" dedi. Steven " Baba ben Paul dün beni hastaneye yatırmışsınız. Annem nerde? Sizi çok özledim sanki sizi uzun zamandır görmüyorum gibi."dedi ve eve girdi.Steven salonda oturan annesini gördü ve koşturarak sarıldı "Anne seni çok özledim. Beni dün niye yanlız bıraktınız ,kardeşim nerde,köpeğimizi yeni mi aldınız ?" dedi. Anne şaşırıp donuk bir ifadeyle babasına
baktı. Anne "Oğlum sen odana çık ben az sonra geleceğim. " dedi.Steven odasının neresi olduğunu hatırlasa neyse merdivenlerin sonundaki ilk odaya daldı. Burası yatak odasıydı. Şifoniyerin üstünde duran fotoğrafa gözü kaydı. Fotoğrafta annesi babası ortada da o vardı bir detay vardı bahçede gördüğü köpek babasının elindeydi ve kardeşi yoktu. Aklı almıyordu. Bir yanlışlık olduğunu düşünüp odadan çıkıyordu ki aynaya gözü çarptı "Neğğ!" diye bağırdı. Bu o değildi sanki çok değişik biri vardı karşısında aşağı inmeye karar verdi.Sesler geliyordu babasıydı "Evet efendim bizim çocuğumuz olduğunu söylüyor ama bizim çocuğumuz dediğimiz gibi 3 ay önce kaçırıldı zaten ve adı Paul bizim oğlumuzun adı Steven zaten , Komiser Robert ."dedi. Telefon kapanınca şoka uğradı burdan kaçmalıydı ama yapamazdı
kafası durmuştu. Zil çaldı sanki kapıda bekliyorlardı bir tane kız ve erkek polis merdivenleri çıkıyorlardı. Hemen odasında yatağına oturdu.Kapıyı açtılar. Erkek olan hastanenin önünde Scott'un konuştuğu adama benziyordu. Robert " Merhaba ufaklık bizle gelmen gerekiyor Clara onu alıp aşağı gel."dedi. Steven ufak bir şoktaydı o yüzden hiç bir şey konuşmadan Clarayı takip ediyordu. Hep birlikte arabaya bindiler. Steven hiçbir zaman kendini böyle değişik hissetmemişti bu ancak bir
hikaye ya da rüya olabilirdi ama değildi.