''Seulement dans l'obscurité, vous pouvez voir les étoiles'' PL

Prolog + 1 rozdział

Paryż 1552

Był wczesny aczkolwiek ciepły poranek. W Paryżu powoli życie wracało do codziennego rytmu. Piekarze otwierali swoje piekarnie, a zamożni jaki i biedni ustawiali się w kolejki by skosztować cudownego wypieku, jakim był własnej roboty chleb.Tylko w rezydencji Lunèville trwało poruszenie. Annabele leżała w pokoju na wielkim łożu z rozłożonymi nogami. Przed nią stał doktor, mężczyzna w podeszłym wieku, który spokojnie przemawiał do rodzącej kobiety.

-Jeszcze chwilę, da pani radę!- mówił do kobiety, która w wielkim bólu wywołanym nagłym skurczem zacisnęła ręce na pościeli. Dyszała głęboko i cała była oblana potem, ale dzielnie dokładała wszystkich starań by dziecko przyszło na świat jak najszybciej.Po kolejnych trzydziestu minutach, w końcu Annabele mogła odetchnąć z ulgą. Odgarnęła wierzchem dłoni zlepione od potu kosmyki jasno kasztanowych kosmyków i z pod przymrużonych powiek spojrzała na doktora, który na rękach trzymał zawiniątko.

-Dziewczynka - odrzekł spokojnie patrząc na kobietę.

-Mogę ją potrzymać?- zapytała zmęczona.

Doktor Lenss w odpowiedzi podał lekko Annabele jej nowonarodzoną córeczkę.

-Obiecuję z tobą będzie inaczej.... Neilila - szepnęła tuląc do siebie dziecko.

18 lat później

Młoda dziewczyna kroczyła szybkim krokiem po zatłoczonej ulicy Paryża. W rękach miała torbę z zakupami. Mimo że matka twierdziła, że Neilila nie musi sama chodzić po zakupy, w końcu od tego ma służbę, osiemnastolatka w dalszym ciągu to robiła.

Gdy mijała któryś z kolei zaułek, poczuła, że ktoś ją łapie za łokieć. Pisnęła ze strachu ale gdy odwróciła się by potraktować napastnika ciosem, którego nauczył ją jej ojciec, zobaczyła Blake'a.

-Boże Neili nie piszcz tak- zaśmiał się blondwłosy, łapiąc dziewczynę za ramiona. Neilila uspokoiła oddech i spojrzała krytycznie na niego.

-Miałeś mi tak nie robić Blake- mruknęła zniesmaczona i z powrotem ruszyła w stronę domu. Jednak blondyn uśmiechną się zadziornie i po chwili zrównał się krokiem z nią.

-A ty miałaś w końcu powiedzieć o nas rodzicom- zwrócił się w jej stronę po dłuższej chwili milczenia.

-Wiesz, że to nie takie proste- westchnęła brunetka.

-Właśnie, że proste - Blake zatrzymał młodą Lunèville nagłym gestem ręki, stając naprzeciwko niej - Mój ojciec o nas wie, dlaczego twoi nie mogą? Bo co? Bo są arystokratami? Zlituj się Neili.

-Powiem im w odpowiednim czasie Blake- odpowiedziała stanowczo dziewczyna.

-Kiedy? Dzień przed ślubem z Atlasem?!- krzykną na nią Kurgan aż kilka starszych pań zwróciło na nich uwagę co ostudziło wybuch Blake'a.

-Ja i Atlas to kompletnie inna sprawa! - tym razem to Neilila krzyknęła w stronę chłopaka- Tłumaczyłam ci to już tyle razy!

-A ja nadal cię nie rozumiem!

-To może nie powinniśmy być razem- Neilila wyminęła Blake'a.

-Żartujesz ?! Nie skreślisz trzech lat naszego związku, ukrywania się tylko dlatego, że nie zgadzam się żebyś wyszła za mąż za jakiegoś nadętego dupka!

-Uspokój się wreszcie! Atlas nie jest nadętym dupkiem, ale ty w tym momencie się tak zachowujesz- warknęła w jego stronę- Nasze małżeństwo było zaaranżowane odkąd skończyłam dziesięć lat. Doskonale o tym wiedziałeś wiążąc się ze mną, więc teraz nie rób mi wyrzutów o to małżeństwo.

Neilila poprawiła papierowa torbę z zakupami, która pod ciężarem zawartości zaczęła się już rozlatywać.

-A teraz wybacz panie Kurgan, muszę pana opuścić i udać się do domu. Rodzice pewnie na mnie czekają- odezwała się lodowatym tonem w stronę Blake'a. Odwróciła się z gracją na pięcie i szybkim krokiem skierowała do rezydencji. Mrugała szybko powiekami aby odpędzić łzy, które tak usilnie próbowała zatrzymać. Nie pierwszy raz pokłóciła się z Blake'iem o jej małżeństwo z Atlasem. Niestety ona jaki i młody Veron nie mieli nic w tej sprawie do gadania. Casimir Veron od zawsze twierdził, że ona i Atlas będą tworzyć piękną parę a jeszcze lepsze małżeństwo. Jednak nie wszystko poszło po jego myśli. Atlas tak samo jak Neilila miał od dawna swoją połówkę, z którą też musiał się ukrywać. Rudowłosa Jaci była przemiłą istotką z wielkim talentem zielarskim. Neilila miała szansę ją poznać podczas jednych z domniemanych randek jej z Atlasem.

-Wróciłam- krzyknęła dziewczyna gdy zamknęła za sobą ogromne dębowe drzwi. W korytarzu oddała zakupy służącej, uprzednio witając się z nią i wyjawiając jej kilka ploteczek, które usłyszała w sklepie.Weszła do ogromnego salonu, gdzie w fotelu i nadal w szlafroku z najprawdopodobniej z ledwo wyczuwalnego materiału, siedział jej ojciec paląc fajkę.

-Tatusiu- zwróciła się do mężczyzny - Pamiętasz co ci z mamą mówiłyśmy? Nie pal proszę w domu. Doskonale wiesz, że nienawidzę tego zapachu.

-Oj córcia - zaśmiał się trzydziestoośmioletniletni mężczyzna- zawsze o tym zapominam. Ale to przez to zmęczenie, rozumiesz?

-Oczywiście- przytaknęła ojcu siadając obok niego- Ale nie powinieneś trochę odpocząć, jeżeli jesteś taki zmęczony ?

-Neili, kiedy pracujesz to to nie jest takie proste- westchną mężczyzna.

-No niech ci będzie. Jadłeś już śniadanie?

-Jakbym mógł zacząć bez ciebie i twojej mamy, skarbie?

-W takim razie idziemy - zaśmiała się brunetka zabierając ojcu fajkę i wybiegając z salonu wprost do jadalni.

Hieram spojrzał za córką i uśmiechną się smutno jakby o czym sobie przypomniał.

-Kochanie to było dwadzieścia lat temu. - nagle przy jego boku pojawiła się Annabel. Złapała męża za rękę- Wiem, że ciężko o tym zapomnieć, ale pamiętaj o tym, że nie mieliśmy wyboru. Bez tego Neilila nie mogłaby żyć.

-Wiem kochanie ale kiedy patrzę na Neili to myślę jakby to było, gdyby one we dwie tu były.

-Na pewno było by cudownie, jednakże nie dostaliśmy szansy na to Hieram- powiedziała Annabel ocierając łzy, które zawsze napływały jej do oczu, gdy o tym wspominali.- A teraz chodź, nasza córka pewnie już się niecierpliwi.

----------------------------------------------------------------------------

859 słów 

Jak na dziś lekkie wprowadzenie, kolejne rozdziały będą na pewno dłuższe.

Mam nadzieję, że Was zainteresowałam 

Wiktoria