ฟิ้ว ฟิ้วผมรับรู้ตัวเอง ตอนนี้ผมกำลังนอนหลับตาอยู่ในห้องนอน แต่ถึงกระนั้น ทำไมผมถึงรับรู้ถึงได้เสียงลมธรรมชาติ กลิ่นชื้นของต้นไม้ เสียงเสียดสีของใบไม้รอบตัวไปหมด
หรือไม่ได้อยู่ในห้องนะ
"อื้อ" ผมค่อยๆ ขยับตัวหลังจากที่นอนนิ่งมานาน มือพยายามควานหานาฬิกาปลุกตรงโต๊ะมุมหัวเตียงที่เคยทำเป็นประจำ ผมเองก็ไม่รู้จะหามันทำไม ทั้งที่มันไม่ได้ส่งเสียงปลุกน่ารำคาญอย่างเคย แต่นี่คงจะเป็นความเคยชินล่ะมั้ง ที่ทุกๆ เช้า ผมจะต้องเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกทั้งครั้ง
เอ๊ะ
ไม่มี
ความไม่ชินอย่างที่ไม่เคยเป็น ทำให้ผมดีดตัวออกจากอะไรสักอย่าง ที่ไม่ใช่เตียง แต่เป็น...
ซากต้นไม้?
"เหี้ยไรวะเนี่ย" คำนี้คงเป็นคำที่น่าพูดที่สุดในตอนนี้ ผมไม่รู้ผมอยู่ไหน ตื่นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนซากต้นไม้ที่แห้งตายแล้ว ซากมันช่างน่ารังเกียจ ทั้งผุ กร่อน แห้ง และมันเต็มไปด้วยซากใบไม้ที่สกปรก
สิ่งแวดล้อมรอบตัวเต็มผมไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ที่แห้งตายไปแล้ว สิ่งที่คงเหลือมีชีวิตคงมีเพียงหญ้าเล็กๆ ตามโคนต้นไม้เท่านั้น
บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยหมอกสีหม่นที่ล่องลอยอยู่รอบตัวให้น่าวังเวง ลมที่แรงพอๆ ทำให้เศษใบไม้เล็กๆ ลอยปลิววนในอากาศ และนั่นยิ่งทำให้บรรยากาศน่ากลัวกว่าเดิม