Je kent het vast wel... Dat gevoel dat je even niet weet wat je moet doen. Dat dubbele gevoel. Dat je niet weet waar je naar moet luisteren.
Een meisje wordt buitengesloten. Ze vraagt aan een paar klasgenoten of je bij hun groepje mag. Ze laten het niet merken maar willen haar liever niet in hun groepje hebben. Ze verzinnen allerlei smoesjes om haar naar een ander tweetal te sturen.
Je hart zegt: 'Kom maar bij ons in het groepje.' Maar wat doe je: je blijft gewoon naar je laptop staren alsof je niks gehoord hebt. Waarom? Het is misschien een beetje een raar meisje, ze is misschien wat anders dan de rest en ze heeft misschien niet het perfecte figuur. En? Ze heeft niks verkeerds gedaan. En toch blijf je zwijgen.
Ze ging de hele klas rond maar bij geen een groepje kon ze terecht. Over je laptop heen starend zie je haar het lokaal uitgaan om daar haar tranen los te kunnen laten. De docent ziet het ook en loopt naar haar toe. De rest van de klas heeft niks in de gaten door het rumoer. Alleen jij. En wat doe je? Niks. Je blijft nog even stil zitten als daarvoor en doet alsof je de stof aan het doornemen bent. Nu kan je jezelf wel slaan maar elke volgende keer doe je weer precies hetzelfde. Smoesjes verzinnen. Niet alleen voor de ander, maar ook voor jezelf.
