De pauze is bijna voorbij en iedereen gaat alvast naar zijn lokaal. Zo ook een dood normale jongen. Hij staat voor het lokaal te wachten als er een groepje jongens om hem heen komt staan. Je hebt het wel vaag gezien maar je denkt er verder niet over na. Ze beginnen een beetje aan hem te sjorren en ook dat valt je niet op. Dan gaat het verder. De jongens pakken hem bij zijn rugzak en ze doen alsof ze lummeltje aan het spelen zijn. Maar dan met hem. Hij wordt helemaal door elkaar geschud. Steeds sneller.
Nu zie je het. Je vraagt je af in welke klas hij zit. In de 2e? In de 3e? Zou de rest het ook zien? Ben jij de enige die dit opvalt? De gang is inmiddels al flink vol en nog steeds is het niet opgehouden. Steeds sneller.
Alweer zegt je hart: 'Zeg er wat van. Zeg dat dit niet kan.' Maar wat doe je: Je blijft stil staan als een standbeeld en hoopt dat iemand anders er wat van zegt. Nee. Iedereen is zo laf om niks te zeggen. Jij ook niet. Er komt een docent de gang in lopen en ze stoppen meteen. Gelukkig. Maar je weet wel beter. Het is misschien nu gestopt, maar het zal straks gewoon weer verder gaan. Steeds sneller.
