Rosalie
""DE TREIN NAAR PARIJS VERTREKT OVER 7 MINUTEN"" galmt er door het station van Antwerpen. De trein staat inmiddels al een aantal minuten voor me te wachten, maar opstappen kon ik nog niet. In mijn eentje trek ik naar een grote stad, iets wat ik nog niet eerder heb gedaan, bijkomend dat mijn Frans een ramp is en ik nog geen idee heb waar ik moet eten en slapen. Ik haal nog een laatste keer goed adem en met een bonzend hart stap ik op de trein. Het ziet er allemaal heel chic uit en ik voel me nogal ongemakkelijk gezien mijn simpele outfit tussen al de zakenmensen die ik onderweg naar mijn stoel al ben tegengekomen. Als ik dan al eindelijk mijn stoel gevonden heb, ben ik opgelucht dat er nog niemand op de stoel naast me zit, zo voel ik me toch net een tikkeltje meer op mijn gemak. Mijn stoel is gelukkig degene bij het raam, waardoor ik onderweg gemakkelijk de omgeving kan bekijken en kan inschatten hoe lang het nog duurt. Na even onhandig mijn trolley proberen op het rekje te krijgen, is het met toch gelukt zonder de jas van de meneer voor me op zijn hoofd te laten vallen. We zouden nu, volgens mijn goed geheugen, eerst naar Brussel rijden en daarna rechtstreeks naar Parijs. Nog een stop en dan ben ik weg uit het saaie België. Eens we eenmaal vertrokken zijn, haal ik mijn oortjes boven zodat ik wat muziek kan luisteren. Mijn notitieboekjes laat ik momenteel nog zitten waar ze zijn. Het voelt vreemd... zeker na de onenigheid met mijn ouders. Ze wilden niet dat ik zou vertrekken, ze weten immers net zo weinig als ikzelf. Op voorhand heb ik geen planning gemaakt. Terplekke zal ik een slaapplaats moeten vinden, wat me de vrijheid geeft om me naar alle uithoeken te begeven en niet doodmoe weer helemaal terug te moeten op het einde van de dag. Ook weet ik nog niet wanneer ik weer naar huis ga. Er is nog geen ticket terug geboekt voor de trein, wat me opnieuw een heleboel vrijheid geeft. Vrijheid die mijn ouders me in eerste instantie niet wilden geven, maar omdat ik achttien ben, hebben ze niet meer alles te beslissen over mijn doen en laten. Het is het begin van de zomervakantie en ik ben niet van plan om drie volle maanden weg te blijven, hetgeen waar mijn ouders duidelijk ook niet op zitten te wachten. Drie maanden, het voelt als een droom, maar na zes jaar verdien ik die extra maand echt wel en ik ga er met volle teugen van genieten. Parijs leek voor mij stad om heen te gaan. Ik ben erg creatief en hoop daar inspiratie te vinden zodat ik er zelf ook weer mee verder kan. Mijn studiekeuze is nog niet gemaakt, nog een van mijn ouders' zorgen, maar naar mijn gevoel heb ik nog een zee van tijd. Ik moet eerst weten of kunst iets voor mij is. Kunst in al zijn vormen. Ik ben helemaal in gedachten verzonken en schrik als we plots stilstaan, meteen schiet er door me heen dat we panne hebben en dat ik dus nooit in Parijs zal geraken, maar dan pas merk ik op dat we zijn aangekomen in het station van Brussel. Hopelijk heb ik de hele rit geen vreemde passagier aan mijn zij, maar voor de zekerheid zet ik mijn tas toch maar op de grond tussen mijn benen. Ik zou geen eerste slechte indruk willen maken bij een zakenman of een zure oude franse man. De gedachte alleen al doet een rilling over mijn hele lijf gieren. Misschien zou het onbeleefd kunnen zijn moest er iemand naast me komen zitten, maar ik hou mijn gezicht op het perron gericht, zodat ik alle gezichten in me op kan nemen. In elke hoofdstad merk je de verscheidenheid aan culturen meer dan het simpele plaatsje waar ik vandaan komt en het ik vind het zo fascinerend om naar te kijken, nog een van de redenen waarom ik er een tijdje tussenuit wil. Ik stuur een berichtje naar mijn mama - Ben nu in Brussel, ik stuur je als ik in Parijs ben - om haar op de hoogte te houden. Ik heb hen beide al gewaarschuwd dat ik niet van plan ben om hen elke stap die ik zet te smsen en dat ze dus niet te veel moeten verwachten, wat voor hen overkwam als een nieuwe klap, maar die voor mijn jongere broertje interessant leek, zodat hij nu alle aandacht kan opeisen. Ik droom opnieuw weg, nog steeds starend naar de mensen die voorbij wandelen op het perron.
