Losing hurts ♡

Hoofdstuk 2

Met trillende handen laat ik de deurkruk los en loop ik met knikkende knieen op mijn moeder af. Er loopt een traan langs mijn oog, zodra ik dichterbij kom deins ik weer naar achter. Ik ren zo hard als ik kan de trap af, snel loop ik de keuken in en toets ik het nummer van de politie in. 'tuut' 'tuut' 'tuut' de telefoon gaat drie keer over maar er gebeurd niks aan de andere kant van de lijn. Ik begin keihard te gillen als ik in één keer zie dat er allemaal bloed op de muren zit. Ik ren naar de voordeur en haal hem met trillende vingers van het slot af, snel loop ik ons paadje af en sla ik meteen linksaf naar de buren. Ik bons keihard op de ramen en druk de bel een paar keer heel lang in. De buurvrouw doet de deur open en zegt met vriendelijke stem: 'heey meisje, is jullie boter weer op?' 'Neeee' schreeuw ik hard. Ik ren langs haar heen het huis in om op zoek te gaan naar de telefoon. 'Heey Roos zegt de buurman, ik geef geen antwoord en blijf net zo lang zoeken tot ik hem op de tafel zie liggen. Met trillen vingers pak ik de telefoon vast en bel ik opnieuw naar de politie, aan de andere kant van de lijn hoor ik iemand praten en  ik begin net schokken en stoten mn verhaal eruit te gooien. Als ik uit ben gepraat vraagt de politie mee geschokken stem het adres en nog geen twee minuten later staan ze voor de deur. Ik leidt ze door het huis naar mijn moeders kamer, ik wil de deurklink naar beneden duwen maar iets houdt de deur aan de andere kant tegen. 'Ga maar aan de kant meisje zegt de politie met vriendelijke stem. De politieagent zet al zijn kracht op de deurklink maar ook hij krijgt de deur niet open. Hij neemt een aanloop en beukt keihard met zijn schouder de deur open, hij landt keihard op de vloer midden in een plasje bloed. 'Jezus wat een lucht hier' fluistert hij en hij komt overeind en loopt naar mijn moeder.. Ik wil ook de kamer instappen maar een ijzige koude wind geeft me een harde duw naar achter, ik klap keihard tegen de muur en het word zwart voor mijn ogen.

'ze wordt wakker' 'haar hart klopt nog' controleer haar hartslag' ik hoor allemaal stemmen om me heen.. Ik knipper een paar keer met me ogen tegen het felle licht, ik kijk om me heen en zie dat ik in het ziekenhuis lig. De verpleegsters kijken me bezorgt aan, ik wil overeind komen maar zodra ik dat probeer word het weer zwart voor mijn ogen. 'rustig maar meisje het komt allemaal goed' zegt één van de verpleegsters. Ik probeer te vechten tegen mijn ogen die heel zwaar aanvoelen maar het lukt me niet en nog geen minuut later vallen mijn ogen al weer dicht.

Ik hoor een piepje naast mn bed die heel regelmatig te keer gaat, ik kijk opzij en opeens weet ik het weer! Ik lig nog in het ziekenhuis, vanaf een tv kan ik mijn hartslag zien en horen. Naast mij zit een knopje op mijn bed, ik weet dat als je daar op drukt dat er dan een zuster komt. Ik strek mijn arm uit om het knopje in te drukken maar een ijzige koude stem zegt 'niet doen!'. Ik schrik me dood en trek van angst mijn arm terug, ik kijk om me heen maar zie helemaal niemand in de kamer zitten.. 'ik zit recht voor je' zegt de ijzige koude stem weer. Ik kijk voor me en zie inderdaad iets voor me zitten, het is niet duidelijk en ze is erg moeilijk te zien. 'Wie wie wie ben jij' zeg ik stotterend. 'Hahahahahahahahaha' schreeuwt ze nu heel hard, ik druk mijn handen tegen mijn oren maar de stem verdwijnt niet en wordt ook niet zachter. Ik begin heel hard te gillen, geschrokken rennen er een paar verpleegsters naar binnen 'gaat het meisje?' 'waar heb je last van?' ik weet geen woord uit te brengen en kijk angstig om me heen. 'ze is er niet meer' fluister ik met zachte stem, 'wie is er niet meer?' vraagt één van de verpleegsters. Ik kijk geschrokken op en zeg 'nee niks laat maar', ik voel mn ogen weer zwaar worden en ik val in slaap.