Brain Dump

Schrijfwedstrijd @xxmoordvrouwxx - Opdracht 3

@xxmoordvrouwxx Dit is mijn inzending voor de schrijfwedstrijd, opdracht 3.

We zitten in de auto, op weg naar de Ikea. Het is zover, Fleur heeft een appartement gekocht en nu moeten wij haar helpen met nieuwe meubels uitzoeken. En meneer Wolfs heeft beloofd zijn portemonnee open te trekken. Hij kan het ook nooit laten, Fleur is dertig. Maar gratis meubels is nooit mis, dat snap ik ook wel. In ieder geval zitten we nu gezellig met zijn drieën in de auto op weg naar de Ikea in Heerlen. Fleur zit op de achterbank vrolijk te kletsen, net als altijd. Ik luister allang niet meer waar ze het over hebben, maar kijk rustig naar buiten.

Even later zijn we er dan. We stappen uit en lopen naar de ingang, waar we meteen de trap opgaan naar boven. Langzaam lopen we door de showroom en Fleur probeert te bedenken wat voor stijl meubels ze wil. Dat lukt nog niet echt, want bij iedere nieuwe showroom die ze binnenkomt, verandert ze weer van mening. Ik bemoei me er niet al teveel mee, maar ze zijn aardig aan het kibbelen. Dan komen we tegen de middag aan bij het restaurantgedeelte. Nu is het mijn tijd, neem ik me voor. Wolfs loopt met opgetrokken neus langs alle gerechten, terwijl ik twee kindermenu's voor mezelf op een dienbord zet. Ook Fleur vindt het wel lekker en neem gehaktballetjes met friet. 'Dit kun je toch niet eten, Eva?' Zegt Wolfs. 'Natuurlijk wel, het is hartstikke lekker.' Antwoord ik en ik pak een bord van hem. Hij kijkt me chagrijnig aan. 'Wat wil je anders, verhongeren?' Vraag ik, hij knikt van nee. 'Nou dan, kom op.' Zeg ik en hij sjokt met me mee richting de tafel waar Fleur heftig bij staat te zwaaien. Als ze merkt dat wij haar gezien hebben, stopt ze en gaat zitten. Even later schuiven wij ook aan.

Als ik mijn twee kindermenu's verorberd heb, kijk ik Wolfs aan. Die net zijn laatste gehaktballetje in zijn mond stopt. 'Niks mis mee, toch?' Vraag ik. 'Nou... Eigenlijk niet.' Antwoordt hij. Fleur kijkt me grinnikend aan, als Wolfs toegeeft, moet het wel heel lekker zijn. Dan horen we een melding door de luidspreker: 'Sam Schraven van drie jaar wil graag opgehaald worden uit Smålland.' Hoor ik, maar ik schenk er geen aandacht aan, want dit heb ik vandaag ook al vaker gehoord. We gaan verder met onze speurtocht naar meubels, gelukkig heeft Fleur een keuze gemaakt en gaan we naar beneden. Terwijl we langs de pannen en ander keukengerei lopen hoor ik weer dezelfde melding: 'Sam Schraven van drie jaar wil graag opgehaald worden uit Smålland.' Nog steeds besteed ik er niet echt aandacht aan, maar ik vind het wel opmerkelijk dat hij nog niet opgehaald is. Je laat een kind van drie toch niet achter? Als ik de melding vijf minuten later weer hoor, stoot ik Wolfs aan. Hij is druk bezig met Fleur te overleggen welke lampen ze wil. 'Wat is er?' Vraagt hij. 'Die melding is al drie keer geweest, dadelijk hebben ze dat kind achtergelaten.' Zeg ik. 'Maak je niet zo druk, Eef. Die ouders komen zo wel opdagen.' Zegt hij en hij legt een hand op mijn schouder. Ik knik en hij gaat verder met Fleur, maar het blijft aan me knagen. Als we even later langs de ingang van Smålland lopen en ik zie een klein jongetje met betraand gezicht wachten, kan ik er niet meer tegen. Ik loop er met ferme passen naartoe, Wolfs roept me nog, maar ik loop gewoon door. 

'Eva van Dongen, ik ben van de recherche.' Zeg ik tegen de Smålland-medewerkster. 'Hey Sammie.' Zeg ik, terwijl ik hem overneem van de begeleidster. 'Ik wacht hier wel even met hem op de bank, totdat we hebben uitgezocht waar zijn ouders zijn.' Zeg ik tegen haar, ze kijkt me een beetje raar aan, maar laat het wel toe. Ik probeer Sam te troosten en dat lukt behoorlijk. Even later zijn we samen een spel aan het doen als er een briefje uit zijn zak valt.

Ik ben Sam, zorg alsjeblieft goed voor mij. Want mijn papa en mama kunnen dat niet meer.

Staat erop. Er glijden een paar tranen over mijn wangen en binnen een paar tellen staat Wolfs naast me, die alles van een afstandje stond te bekijken. In stilte pakt hij het briefje van me over en leest wat erop staat. Ook hij is aangeslagen.

We schakelen Jeugdzorg in, maar het is zondag en er zijn bijna geen medewerkers aanwezig. Ze kunnen geen plek vinden waar hij kan overnachten. Ik kijk Wolfs smekend aan en hij knikt. Ik pak Sam's hand stevig vast en samen lopen we naar de auto. Ik zal alles doen wat ik kan om te zorgen dat hij goed terecht komt. Alles.