''Het vliegtuig naar Barcelona vertrekt om 19:30 op perron zes. Ik herhaal: Barcelona, perron zes.''
Het was heel druk op het vliegveld. Mensen botsten tegen elkaar aan, duwden elkaar weg en liepen elkaar haast omver. Blake vond het op een kickbokswedstrijd lijken, maar dan tien keer minder erg, gelukkig.
Ze liep dwalend verder, met alles achter haar latend. Verhuizen van een klein stadje in Spanje naar een grote wereldstad is niet iets wat je één twee drie doet... Helemaal niet op zeventienjarige leeftijd. Blake heeft, zolang als ze zich kan herinneren, in Marbella haar leven doorgebracht. Ze heeft er altijd van genoten, maar nu was het tijd voor een nieuwe stap. Van een stad met zo'n 140.000 naar een stad met meer dan acht miljoen inwoners. Maar Blake zag er niet tegen op. Ze heeft altijd al naar een wereldstad willen gaan. Raar genoeg hadden haar ouders er nooit geld voor gehad, in tegenstelling tot alle designer jasjes, broeken en truien die ze kreeg.
Blake liep half in gedachten het vliegveld rond. Londen... Wat zou er daar gaan gebeuren? Ze had geen idee wat haar te wachten stond. Haar ouders hadden een soort hotelhuis voor haar geregeld: een plek waar alles voor je wordt geregeld, maar waar je toch je eigen ding kunt doen. Ze zal daar samen op één kamer slapen met een ander persoon, die daar waarschijnlijk al jaren woont. Iedereen daar is afkomstig uit een ander land, wat Blake wel een goed gevoel zag. Maar er was één ding dat ze niet begreep: hoe hebben haar ouders dit allemaal kunnen regelen terwijl ze werkelijk niéts heeft doorgehad? Ze besteedde de meeste tijd met haar gezin, dus hoe heeft haar moeder alles al kunnen regelen?
1000 gedachten dwaalden door Blake's hoofd: verwarrende gedachten, gedachten die haar duizelig maakten. Maar er was één ding dat de blijvende glimlach op haar gezicht verklaarde. Haar ouders hadden 'een verrassing' voor haar. Waarschijnlijk als ze daar zou aankomen, maar wat als het op het vliegveld is?
''Au!'' Blake slaakte zachtjes een kreun waardoor haar jas en haar koffer op de grond vielen, en Blake zelf bijna ook, maar ze werd opgevangen. Ze voelde twee grote, warme handen om haar taille. Dat deed haar goed, want het voelde als -100 graden vandaag.
''Het spijt me. Ik...'' zei Blake schuldig en pakte haar spullen van de grond. Voordat ze haar jas kon oppakken in haar rechterhand en haar koffer in haar linker werd ze weer tegengehouden. Een goed verzorgde jongen met bruinig haar, een relax T-shirt en een mooie jas stond voor haar.
''Het spijt me echt heel erg. Ik heb haast en... en... en ik ben zo gedachten. Ik moet het vliegtuig halen snap je wel. Ik moet zo gaan, sorry.'' Ze liep de andere kant op alsof er niets was gebeurd. Wauw, dit leek wel een scène uit een film waarin het tegen het lijf aanlopen de eerste en zeker niet laatste ontmoeting was. Ze merkte dat ze haar spullen was vergeten en haalde snel haar jas uit de jongen zijn handen. ''Altijd handig'', zei ze met een lach. Ze liep weer weg, met haar hoofd naar beneden en de grootste stappen ooit. Hoe kon ze nou zo stom zijn?
De jongen rende snel achter haar aan en stopte voor haar neus waardoor Blake automatisch snel een stap achteruit deed om een botsing te voorkomen. ''Waar moet je heen?'' ''Euhm, Londen. Ja, Londen.'' Ze glimlachte verlegen. ''Ik vlieg om 8 uur precies en kom aan rond half 9, dan neem ik een taxi en'', Blake maakte met haar arm de beweging van een pijl, ''ga naar het hotel. Ze probeerde slim, maar grappig over te komen, terwijl het toch vooral klungelig was. ''En je komt aan op...?'' zei de de jongen die haar lachend aankeek. Blake was zo druk met het zoeken naar de juiste woorden dat ze vergeten was zijn naam te vragen. Maar dat komt ook wel dacht ze, dat komt nog wel.
Ze pakte een briefje uit haar leren jaszak. ''Gatwick Airport''. ''Oh, ik moet daar ook heen!'' Blake sloeg rood aan. ''Oh, dat wist ik niet... Maar ik mag niet met onbekenden mee.'' Hij pakte haar arm vast en stelde haar gerust. Blake was er nu zeker van dat ze leek op de rijpste tomaat aller tijden. ''Rustig maar, ik ben te vertrouwen.'' Blake glimlachte alweer. Hoe wilt hij dat zij rustig blijft als ze hier met een onbekende staat te praten op een vliegveld waar ze nog nooit is geweest en op een tijd dat ze NOOIT alleen is? ''Kom'' zei hij en liep naar de juiste ingang. Zonder erover na te denken volgde Blake.
