BINABASA MO ANG

This Time

Short Story

Her: "I assure you, I've been brave these past few years. Naging maayos naman ang buhay ko. Hindi mo na kailangan pang mag-alala at kumustahin ako." Him: "The saddest part of that bravery is not having you near me."

#cafe

Chapter 1

22 1 3

ni mathhatesme

ni mathhatesme

His POV

Nakakarelax ang ihip ng hangin sa may dalampasigan. Animoy dinadala rin ng hangin ang bigat sa ulo mo. Pwera na lamang siguro ang koto.

This is why I love the to visit such place. Napaka peaceful. Nakakagaan sa pakiramdam. Para bang ang layo mo sa napakabusy na urban life.

But that is a big lie. Before, I always hated a place like this. Masyadong mainit. Napipilitan lang akong sumama sa kanya kapag naiisipan niyang pumanta sa ganitong mga lugar.

Her.

Parati niya akong sinasabihang: "Humanda kang mangitim at pagpawisan!" Kahit alam niyang ayokong pinagpapawisan sa walang valid na dahilan. But how could she say that with eyes so bright and with that big beam? Kaya ayun hindi ko tuloy matanggihan.

But now I know what it feels like to enjoy this kind of place she loves the most. Natutunan kong pansinin at maappreciate ang mga ganitong pakiramdam na nabibigay ng kalikasan. Ganito din siguro ang parati niyang nararamdaman sa tuwing pumarito kami.

Nakakalungkot lang isipin kung bakit hindi ko man lamang sinubukang tikman lahat ng gusto niya. I regret that I never stepped in her own world. And now I will never have the chance to do so. Ganun naman talaga ang ginagawa ko noong magkasama pa kaming dalawa. All I did was to watch her. I never knew I've been taking her for granted. But all she ever did was smile for me, forgive me and love me. Loved me.

There are countless of times I wish I could travel back to the time when she smiles for me. Pero hindi na maari. Tapos na ang maliligayang sandali kong kasama siya. It's a sorry for me to realize it this late. That everything I longed for had always been mine but I blindly let that everything go.

This time, hindi ko na kaya pang hindi gustuhin bisitahin ang mga lugar na palagi naming napupuntahan. Because this is one of the ways I could travel back and have to taste again the happiness with her kahit man lamang sa pamamagitan ng mga alaala.

Dahil sa mga alaalang ito na lamang ko siya nakakasama at sa ganitong paraan na lang ako nagiging tunay na masaya.