This Time

Chapter 3

His POV

"Art!" sigaw ng isang babae on the other side of the road directly across to where I'm standing. Napalingon ako, actually hindi lang ako. Sa lakas ba naman ng sigaw niya mapapalingon ka talaga.

A smile paints in my face. Namiss ko rin tong biik na to. She waves at me excitedly. Magmumukhang tanga to pag di ko papansinin. The wicked thought caused me to grin   wider.

"Wait!" she exclaimed again.

I chuckle. I put my hands sa pocket ng jacket ko as I stand waiting for her to cross the busy street. As the light turns red, tumakbo siya papunta sa akin. Hinihingal.

"Hindi mo naman kailangang mag madali." I chuckle. Hinihingal pa rin.

"Namiss . . . siguro . . .kita kaya. . ." huminga siya ng malalim. Napangiti ako. Ang cute ng babaeng to.

"Excited lang . . . ako." She said between puffs. Then she smiles. Naks! ang cute ng smile oh!

"Same here." I said smiling. "Gusto mo ng tubig?" I said, offering my hand at her. She took it smiling so brightly. Kahit kailan baby-faced parin siya.

"Ice cream." sabi niya.

"Sure. My treat. Let's go Ellie." I said sabay hila sa kanya.

At the cafe

"So kailan kapa bumalik?" she asked then scoop a spoonful of her ice cream. She's enjoying it while ako hindi na mapakali. Alam ko kung saan hahantong ang pagtatanong. I'm half ready though.

"Last month pa." I said then gulp my soda. Refreshing. Kahit umuulan sa labas, nakakafresh pa ring uminom ng malamig.

"Bat di mo kami ininform?" she pouts.

I shrugged. Wala akong masagot. Ayoko lang ibalita sa lahat na bumalik na ako. Siguro dahil ayokong magmukang paasa. Ah, hindi. Ayoko lang na ako ang umasang magiging masaya siya sa pagbabalik ko. I think she had move on. Ganun mag-isip ang babeng yun. Madaling makapag-adjust. Sana. At tsaka, wala naman talaga akong dapat asahan pa when it comes to matters involving her.

Ellie eyed me skeptically. Wala naman sigurong telepathetic powers to diba? Hindi niya nababasa ang nasa utak ko?

"Hmmm." she paused, have a spoonful of ice cream then said. "Ayaw mong malaman niya?" tinuro niya ang kutsara sa akin at tiningnan ako na para bang naka bullseye siya. Tama rin naman. Naka bullseye nga siya. But I can't admit it. At ayoko kong sa kanya ko aaminin.

"Wala na akong pakialam sa kanya." I tried my hardest to sound like I don't care. Kahit papano, mukhang napaniwala ko naman. Hay, salamat.

"Okay"  she whispered. Parang napaniwala ko yata.

I hid a smile.

Silence.

Silence.

Ano ba to. Parang ang awkward. Hindi na siya nagtanong pa. Tahimik lang siya na kumakain. Ubos na ang soda ko. Hindi na rin ako umimik pa. Ano ba yan. Every now and then she glanced me.

Then she smiled. Oy? Anong nakakatawa? Nagtaas kilay ako.

"May kulangot bang lumabas?" I said sabay takip sa ilong ko. Dahan-dahn kong kinakapa ang paligid ng ilong ko. Wala namang akong naramdaman na kahinahinala.

Then she laughed. "Praning! Wala." Tumawa lang siya. Nahiya ako konti. I cleared my throat.

"Ano ba kasi ang nakakatawa, baliw?" bulong ko, di ako makatingin sa direksyon niya. Napapraning pa rin ako baka merong kulangot.