sing me to sleep (i can't fall without you) || vkook || !tłumaczenie

three

Pierwszy raz, kiedy V go dotyka - nie licząc tego, kiedy owinął swoje palce wokół szyi Jungkooka (stara się sobie o tym nie przypominać) - podaje mu karty, aby rozpocząć nową grę. W zamian, demon łapie jego nadgarstek, kolejna dłoń wynurza się z ciemności by go przyciągnąć, nie pozwalając mu się odsunąć.

Zmusza się do zachowania spokoju, rozluźnia dłoń i obserwuje, jak karty wysypują się z jego uścisku, rozsypując się na ziemi. Czeka cierpliwie, licząc oddechy i próbując je ustabilizować, kiedy V przekręca jego dłoń i zaczyna śledzić jej linie. Jego dotyk jest lekki, łaskoczący i chichocze, kiedy Jungkook się wzdryga.

- Twoja linia życia jest bardzo wyraźnia, Jungkookie - mówi mu, widocznie zadowolony z tego odkrycia.

- To coś dobrego? - pyta. Raz, kiedy był młodszy, stara kobieta czytała mu z dłoni w zamian za kilka drobniaków, ale nie potrafi sobie przypomnieć, co powiedziała.

- Hmm, może być - Uwalnia jego dłoń, rozluźniają palce tak, że to Jungkook musi ją odsunąć. - Zależy.

- Od czego?

- Niezłamana linia życia oznacza, że będzie długie - wyjaśnia. - Co jest dobre tylko wtedy, kiedy twoje życie jest szczęśliwe, nie sądzisz?

Po tej nocy, demon dotyka go w każdej możliwej sytuacji, lgnie do niego niczym zagubione dziecko albo nadpobudliwy szczeniak, ściska go zaborczo, kiedy przy chodzi i wydaje niezadowolone dźwięki, kiedy się oddala.

Co dziwne, wcale mu to nie przeszkadza.

~

Jungkook już nie obserwuje każdego zachodu słońca tak, jakby miał być jego ostatnim. Wie, w jakiś sposób, że nie musi obawiać się śmierci lub szaleństwa po każdej wizycie w malutkiej celi. Teraz nawet nie zauważa w sobie żadnej zmiany, kiedy z niej powraca, nie trzęsie się ani nie ma problemu z oddychaniem, nie czuje jakby jego umysł nagle się rozjaśnił.

Oczywiście V wciąż zabawia się swoimi gierkami, nadal próbuje go oszukać i zdezorientować. Nie wydaje się to jednak być złośliwe, a jeśli nawet dochodzi do jakichś obrażeń, zazwyczaj dotyczą jego dumy. Prawdopodobnie to tylko nawyk; w końcu nie wie, jak długo V tu przebywa.

Być może głupotą jest taka pewność siebie, ale czasami zdaje mu się, że może być bezpieczniejszy tam na dole, niż w ciągu dnia, pod czujnym okiem stróżów. Wie, że część z nich wolałaby, aby zginął - nie tylko dlatego, że jest donosicielem, nie. Nazywają go dzieckiem demona i uważają, że jest potworem. Musi być, mówią, skoro przeżył pobyt w tym miejscu.

Jungkook uważa, że to dlatego, że demon go lubi.

I może, gdyby go zapytać - tylko może - przyznałby, że on też go lubi.

Może to dlatego, że traktuje go jak dorosłego, jak równego, nie patrzy na niego z góry jak wszyscy strażnicy z jego oddziału - co jest ironiczne, biorąc pod uwagę, że jest co najmniej dziesięciokrotnie potężniejszy i o wiele starszy od niego. Może to przez to, z jaką łatwością rozmawiają, a demon pamięta każdy drobiazg z nim związany, zdaje się być szczerze zainteresowany lub przez to, jak lubi się z nim droczyć.

Czasami dociera do niego, że okazuje zbyt duże zainteresowanie, że za bardzo mu zależy, więc wycofuje się zarówno dosłownie, w mrok swojej celi oraz w siebie, stawiając ściany i powracając do chłodnej uprzejmości. Innym razem, pyta go czy zjadł wystarczająco albo każe mu obciąć włosy (- Co za bałagan - zaśmiał się, kiedy kolejnej nocy Jungkook wrócił z nierówno ściętymi sztyletem pasmami, i sięgnął dłonią, by je zmierzwić. Pozwolił mu.)

Może to dlatego, że im więcej widzi V, tym bardziej ludzki się staje i coraz bardziej mu współczuje. Zamknięty, od lat bez naturalnego światła, cudem jest, że nie oszalał tak samo jak jego ofiary. Dociera do niego, że jest w stanie wybaczyć mu tych wszystkich mężczyzn, których zamordował. Jest tak, jakby nagle spadły mu klapki z oczu, złudzenia i naiwność, przez które widział jedynie majestatyczność lśniących zbroi zniknęły, dzięki czemu widzi teraz korupcję, zgniliznę, okrucieństwo pochodzące od zachłannych ludzi na stanowiskach. Zbroja zdaje się być teraz odrobinę zmatowiała.