The Royal Lie

Hoofdstuk 1

Lisettes P.O.V.

Ik probeer langs de controles te glippen.
Ik loop en hoop dat er geen soldaat naar me toekomt.
Ik was bijna voorbij de poort, gelukkig.
Wat verderop wordt een vrouw keihard in een wagen geduwd terwijl ze hard tegenstribbelt.
Waarschijnlijk werd ze meegenomen als inning, omdat het gezin niet genoeg geld had.
Daarom hebben mijn ouders me niet opgegeven.
Ik besta eigenlijk niet voor het koninkrijk.
Maar ik moet wel uitkijken dat ik niet in de problemen kom, want anders gaan ze om mijn identiteit vragen.
In de verte zie ik een soldaat die naar me staat te staren.
Ik probeer een beetje sneller te lopen.
Hij loopt mijn kant op.
Ik probeer nog sneller te lopen.
Maar hij stond al vlakbij me.
"Waar ga jij naartoe!" Zegt hij met een geheven stem.
Ik draai mijn gezicht niet om maar sta stil.
"Toe, ik heb geen geld, heb medelij!" Hoor ik een vrouwenstem zeggen.
"Kom mee!" Roept hij.
Blijkbaar had hij het niet op mij voorzien.
Ik maak me gauw uit de voeten, voordat hij mij zou opmerken.
Ik zie Kevin naar me toe rennen.
"Lisette!" Roept hij en hij rent maar me toe.
"Je hebt het gehaald!" Roept hij blij en omhelst me.
"Ik zei toch dat het zou lukken!" zeg ik trots.
"Hier!" Zeg ik en ik overhandig hem de zak met geld.
"Goed gedaan!" Zegt hij.
"Oh, en Lisette?"
"Ja? Wat is er?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Weet je wie dit is?" Vraagt Kevin en hij laat een plaatje zien.
Ik schud mijn hoofd.
"Dit is prinses Diana!" Zegt hij.
"Wat is er met haar?" Vraag ik.
"We gaan haar binnenkort ontvoeren!" Zegt hij.
"Ontvoeren?" Vraag ik verbaasd.
"Binnenkort zijn er extra weinig bewakers vanwege het Sterrenfeest, dit is onze kans!" Zegt hij met een glans in zijn ogen.
"Kevin, we zouden toch geen geweld meer gaan gebruiken..." zeg ik teleurstellend.
"Lisette," zegt hij en hij pakt me bij mijn hand.
"Als we niet voor onszelf opkomen, zullen we nooit vrij zijn! Ze zullen zicht nooit vrijwillig overgeven...."
Hij kijkt naar beneden.
"Ik begrijp het...." zeg ik, terwijl ik het eigenlijk niet begrijp.
Waarom is er altijd geweld nodig om mensen te doen beseffen wat ze hebben gedaan?
Het enige wat ik wil is vrede.
Maar dat zal nooit komen.
Zelfs als we in opstand komen en winnen.
Er zal nooit vrede komen.
Helaas.
"Kan ik wat water krijgen?" Vroeg ik.
"Na wat jij voor ons hebt gedaan, natuurlijk!"
Ik pak een emmer en haal wat water uit de put.
Ik schep er wat water uit en giet het in mijn mond.
Wat had ik dat gemist!
Ik had al dagen nauwelijks gedronken.
"Dorst?" Vraagt Lucienne.
Ik draai me om.
"Ja......" zeg ik.
Ik hou er niet van als mensen zich om me bekommeren.
Ik kan voor mezelf zorgen.
"Blijf nou gewoon hier!" Zegt ze bezorgd.
"Nee, Lucienne! Iemand moet ze  voor water en geld zorgen!" Zeg ik geïrriteerd.
"Laat een van de mannen dat maar doen!" Zegt ze.
"Alsof zij beter zijn!"  Zeg ik kwaad.
Ik loop weg.
Lucienne zou het liefst op rozen willen liggen.
Ze is ook erg verliefd op Kevin.
Ik wed dat als we zouden winnen, zij de nieuwe koningin gaat worden, omdat Kevin ook op haar is.
Als ik haar naam ook maar hoor,  word ik al kwaad!
Morgen moet ik weer op weg om  meer geld te halen.
Ik weet het, wat ik doe is nogal gevaarlijk.
Maar iemand moet het doen...
Ik hoop dat ik vannacht nog wat slaap kan krijgen....

Kevins P.O.V.

Ik lig naar de sterren te kijken.
Ik houd namelijk de wacht.
Ik kijk naar Lisette die naast me ligt.
Ik weet dat ze vrede wilt, maar vrede krijg je niet zomaar.
Ze loopt ook veel gevaar...
Misschien moet ik haar morgen maar niet laten gaan.
Waarschijnlijk zal ze tegenspreken, maar het moet.
Ik wil haar niet kwijt.
Ik hou van haar.

Lisettes P.O.V.

Ik word wakker van het zonlicht.
En ik merk dat het al laat is.
Ik loop naar Kevin toe.
"Sorry dat ik laat ben, kan ik mijn wapens krijgen? Dan kan ik gaan," zeg ik.
"Yano is al weg," antwoordt hij.
"Heeft Yano mijn taak gekregen?" Vraag ik verbaasd
"Wat moet ik dan doen?"
Hij zwijgt en loopt weg.
Ik ren hem achterna.
"Ik kan mezelf verdedigen ik ben niet zwak Kevin!" Zeg ik.
"Ik weet dat je niet zwak bent maar stel dat er iets gebeurt..."
"Yano loopt anders net zo veel gevaar als ik!" Roep ik kwaad.
Kwaad loop ik weg.
Dan pakt hij mijn schouder.
"Ik doe dit omdat ik je niet kwijt wil!" Zegt hij.
"Je bent me al kwijt, allang,
en dat weet je!" Zeg ik sip en ik probeer mijn tranen in te houden terwijl ik wegloop.
Ik weet dat hij van me houdt, maar als hij echt van mij hield, liet hij me gaan.
Ik houdt niet van hem.
Hoeveel hij ook om me geeft.
Mijn hart zal nooit door hem gestolen worden.
Ik heb zijn toestemming niet nodig.
Ik ga gewoon zelf aan de slag.
Ik pak wat wapens en loop vastberaden weg.
Ik meng me in de menigte in de hoop dat ze me niet zien.
Er marcheren tientallen soldaten langs me.
Ik word er een beetje nerveus van.
Was dit eigenlijk wel slim?
Opeens voel ik een hand op mijn schouder.
Het is een soldaat.
Dit was niet goed......
Ik draai me om en de soldaat kijkt me onderzoekend aan.
Dan trekt hij me in een soort karretje.
Ik kan niets doen.
Er zijn hier duizenden soldaten.
Dat zou ik nooit redden.
In het karretje is nauwelijks wat licht en ik ben bang wat me te wachten staat.
Na een uurtje word ik uit de kar gehaald...
En ik was zeker niet op een of strafkamp gevangenis.
Ik stond voor een paleis.
Het goud weerkaatste de zonlicht en scheen in mijn ogen.
Ik werd gepakt bij beide armen door 2 soldaten en word meegesleurd.
Dan komt het koninklijke echtpaar naar buiten.
"Dochter, daar
Ben je!" Hoor ik ze zeggen
Dochter?
"Ik heb je zo gemist, gelukkig hebben we je gevonden en die schavuiten zullen boeten!" Zegt de koningin tegen mij.
Denken ze dat ik de prinses ben?