My First Summer Love

Παρελθοντική σκιά.

Το επόμενο καλοκαίρι, τον περίμενα. Ρώτησα, δεν μου απάντησαν. Τα καλοκαίρια περνούσαν, μα ο Θάνος δεν ερχόταν.
{...}
Ο Θάνος είχε γίνει γκρι γράμματα στο ημερολόγιο μου. Είχε γίνει μια παρελθοντική σκιά στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αν άκουγα <<Θανάσης>> ή <<Θάνος>>, θα τον σκεφτόμουν νοσταλγικά.
Ένα καλοκαίρι. Τότε που έλεγα "Θα πάω ε' δημοτικού", είχα αναρωτηθεί πολλές φορές τώρα έφτασα στην ηλικία του, αυτός πως θα είναι τώρα; Έχει αλλάξει; Τι τάξη θα πάει; Β' γυμνασιου! Με θυμάται καθόλου; Θυμάται το καλοκαίρι που ήταν εδώ; Ή απλά ήρθε, έφυγε και ξέχασε;
Ένα μεσημέρι, ήρθε η Αγγελική σπίτι μας. Αμέσως, την αγκάλιασα. Με τα πολλά πολλά, μας ανακοίνωσε πως ήρθε ο ξάδερφος της, ο Θανάσης. Και με ρώτησε "Τον θυμάσαι;" και αμέσως της απάντησα "Ναι". Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Μετά, μας είπε πως θα τον δούμε, καθώς θα πηγαίνουμε στη θάλασσα, θα περάσουμε από το σπίτι τους να του πούμε ένα <<γεια>>.
Αμέσως, έβαλα το μαγιό μου, αγκάλιασα τα βατραχοπέδιλα μου και την πετσέτα θαλασσης και έτρεξα προς την παραλία.
Όμως, αντί να περάσω από το σπίτι της Αγγελικής, έστριψα στην ψαροταβέρνα και κατέβηκα από τα σκαλάκια στην παραλία. Με ρώτησε η μαμα μου γιατί δεν χαιρέτησα το Θάνο και της απάντησα "Δεν ξέρω αν με θυμάται." Τον είδα να κολυμπάει στη θάλασσα. Εγώ κολυμπούσα όσο πιο μακρυά του μπορούσα, αποφεύγοντάς τον αλλά και να κλέβω ματιές για να δω αν άλλαξε. Όντως, είχε ομορφύνει. Με είδε. Κοίταξα αλλού. Δεν με χαιρέτησε. Βγήκα από τη θάλασσα. Μετά, γύρισα σπίτι ξανά μέσω της ψαροταβέρνας.
Όταν επέστρεψε και η μαμά μου από την παραλία, μου είπε "Σε θυμάται, έπρεπε να τον χαιρετήσεις, όμως φεύγει τώρα."
-Και το γκρι αυτοκίνητο της κυρίας Στέλλας πέρασε έξω από την αυλή κορνάροντας μας και εγώ από συνήθεια τους χαιρέτησα και τους χαμογέλασα. Μετά, παρατήρησα και το Θάνο να κάθεται στις πίσω θέσεις με το Δημήτρη. Το βλέμμα μου κόλλησε στα μάτια του και το χαμόγελο μου εξαφανίστηκε από τα χείλη μου. Τότε, οι ελπίδες έφυγαν μαζί με το γκρι μεταφορικό. Γι' αυτό, σταμάτησα να τον περιμένω. Τον ευχαριστώ για εκείνο το χαρούμενο καλοκαίρι, που με άφηνε να δούμε το βυθό με το μαξιλαράκι του γκρι, ασημένιου στρώματος, που ήταν διάφανο.