Kalbimdeki Acı

yeni komşu

Merhaba arkadaşlar bu benim ilk kitabım umarın beğenirsiniz elimden geldiğince uzun ve güzel bi kitap olucak biraz fazla duygusal bölümler olabilir ...

Kapının alacaklı gibi çalmasıyla gözlerimi açtım saate baktığımda 9 olduğunu gördüm hemen yataktan kalkıp kapıya gittim gülümser ablaydı "kız sen hala uyuyonmu öğlen oldu öğlenn"bu kadın ne saçmalıyo Allah aşkına
"Gülümser abla ne öğleni Allah aşkına saat daha 9 ve bugün pazar ne oldu sabah sabah yine yaa"
" Ne olmuş yani bak sana yeni haberlerim var"gülümser abla benim üst kattaki komşum ve dedikoduyu çok sever bi konuşmaya başladımı susmayı unutur.
"Hayırdır abla bugün kim kiminle ne yapmış" Gülümse ablayla beraber mutfağa gittik ben kahve yaparken oda anlatmaya başladı
"Senin karşı dairene yeni kiracılar taşınıyo"
"Olabilir ne var bunda"
"Bir çocuk taşınıcak uzun boylu buğday tenli bi çocuk bide öyle yakışıklıki sorma"
"Sormadım zaten"diyip göz kıptım ve devam ettim."hayırdır abla sekan abinin üstüne kumamı alcan çocuğu"diyip kakkaha attım
"Hayır sana alcam"oçtiğim kahve nefes boruma kaçarken bir an nefes alamadım öksürmekten gözümden yaşlar akmaya başladı gülümser ablada bi yandan kakkaha atarken diğer yanda sırtıma vuruyodu biraz kendime geldiğinde
"Abla sen ne dediğinin farkındamısın" gülümser abla kendinden emin bi şekilde "evet farkındayım"gözlerimi sıkı sıkı yumdum ve derin bi nefes alıp konuştum
"Bu konu hakkında olan düşüncelerimi biliyosun"
"Gece bak ablacım olmaz böyle ben senin mutlu olmanı bi ailenin olm-"hızla sözünü kestim
"Sakın abla!sakın bana aile deme benim ailem yok! benim ailem öldü şimdi kimse bana yeniden bi aile olamaz biliyorum iyiliğimi düşünüyosun ama yeter bir daha bu konu hakkında en ufak bişey duymak istemiyorum anladın mı !"yanağımda hisstettiğim ıslaklıkla ağladığımı anladım hızla kolumla yüzümü sildim gülümser abla"gece güzelim yapma böyle yorulmadın mı yıllar geçti aradan tam 15 yıl dile kolay 15 yıl artık mutlu olmak seninde hakkın değilmi artık yüzünün gül-"attığım çığlıkla susmak zorunda kaldı"yeter abla! değil mutlu olmak benim hakkım değil anladınmı değil benim ailem o soğuk toprağin altında yatarken ben burda günümü gün etmem edemem annem "seni hiç bırakmicam kızım" derdi hep o sözünü tutabildimide ben elin adamına güveniyim annem babam ailem beni bırakırken elin adamı tutabilecekmi benim ellerimi biten hayatımı geri verebilecekmi hayır oda beni bırakıcak ve ben bunu kaldıramam anladın mı ? "
Hıçkırıklarımı serbest bıraktım gülümser ablada benimle beraber ağlamaya başlamışı
"Peki herşey istediğin bibi olsun özür dilerim" gülümser ablayla sarılıp saatlerce ağladık... ağladık..ve ağladık odada sadece benim hıçkırık seslerim ve sessiz bir şekilde "yapamam" kelimesi dökülüyordu dudaklarımda kendime geldiğimde başım çok ağrıyodu en son gülümser ablayla beraber ağlıyorduk sonrası karanlık saate baktığımda saatin 11 olduğunu gördüm kalkıp sıcak bi duş alsam rakatlardım belkide..
Odadan gerekli olan eşyalarımı aldım ve duşa girdim suyu en sıcak dereceye aldım ve altına girdim sıcak su başımdan aşağıya inerken en ufak bi yanma hissi yoktu çünkü içim o kadar yanıyorduki fiziksel acı bu içimdeki acının yanında hiçbirşeydi bana göre ne demişti gülümser abla "buğday tenli uzun boylu bir çocuk"burukça gülümsedim ben asla mutlu değilim ki hiç mutlu olmadım şimdi neyin mutluluğu belkide buna alıştığım içindi ben alıştım ben mutsuzluğa yalnızlığa alıştım kabullendim artık ben buyum ve kimse değiştiremez kimse yalnızlığımı yok edemez ben yalnızlığa mahkûmum ve ben nasıl alıştıysam gülümser ablada alışıcak alışmak zorunda...
Neredeyse 2saattir duşta kaynar suyun altında hıçkırıklar içinde ağlıyorum derimin artık yandığını hissedebiliyorum duştan çıktım ve siyah bornozuma sarınıp saç havlumuda başıma takıp banyodan çıktım kendimi biraz olsun rahatlamış ve hafiflemiş hissediyorum tam üzerimi değiştirecekken kapının öznünden gelen kırılma sesiyle korkuyla kapıya koştum ve üzerimdekini umursamadan kapıyı açıp kapının önünde yerde kırılan bir takım mutfak eşyası ve etrafa lanetler savuran koyu kahve gözler
"Allah kahretsin ya bi bu eksikti lanet olsun" gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım adamın koyu kahve gözleri sonunda benim mavi gözlerimi buldu " komik bişeymi vardı" o kadar ciddi ve soğuk bir sesle konuştuki bir an yutkunamadım
"Yooo niye ki"
"Gülmemek için kendinizi zor tutuyordunuzda"
"Alakası yok "
"Öyle olsun"
"İyli ilsin" sen çok biliyon ikimizde tek kaşımız kalkık bir biçimde birbirimize bakarken bu adamın sabah gülümserin bahsettiği adam olduğunu anladım buğday teni koyu kahve gözleri ve ona uyumlu olan gür saçları en az 1.90 olan boyunuda unutmamak lazım adamı sömürdün resmen gece diyen iç sesime hak verdim ve tekrar koyu kahve gözlere baktım ama bişey varki bu adamda aynı şekilde beni süzüyo ve dudakları yana dağru kaymıştı gözleri gözlerimi bulduğunda ben utancımdan kıpkırmızı olmuştum çünkü üzerimde sadece siyah bornoz var
"Siyah ve kırmızı uyumunu sevdim"diyip göz kırptı ve kahkalarla gülmeye devam etti bense sinirden dahada kızardım
"Ne kırmızısı ya siz neden bahsediyorsunuz"
"Yüzün domatez salçası gibi kızardı da onu diyorum" o kahkaha atmaya devam ederken ben hemen eve girdim ve kapıyı kırarcasına çarparak kapattım jemen üzerimi değiştirip mutfağa gittim sabahtan beri bişey yemediğim için acıkmıştım kendime güzel bi makarna yapıp yedim sonra çizimlerimi yaptığım odama gidip birkaç eskiz yapmaya karar verdim....
Ne kadar süredir burdayım bilmiyorum saate baktığımda akşam 8 civarıydı bu kadar saattir boynumu kaldırmadan çalıştığım için biraz boynum tutulmuştu kendime gelmek için sade bi kahve yapmaya karar verdim tam mutfağa gicekkem kapı çaldı açtığımda gülümser abla elinde börek tabağıyla karşımda pişman bi şekilde bana bakıyordu o benim en zor zamanımda yanımda olan insandı şimdi ben nasıl ona tirip atabilirim ki böreği elinden aldıp sehpaya koydum ve sıkıca sarıldım ablama...
Gülümser ablayla oturmuş delibal filmini izliyoruz ve ikimizde defalarca izlememize rağmen yine de ağlıyoruz ben yaşadıklarımdan ötürü dahada çok duygusalken gülümser abla 7 aylık hamile olduğu için çok duygusal. Gece saat 11 olduğunda gülümser ablanın eşi serkan abi gelip karısını ve oğlunu alıp gitti evet oğlu çünkü gülümser ablanın bi oğlu olucak o kadar çok mutluki bazen ona özenip bende mutlu olmak istiyorum ama sonra haketmediğimi düşünüp hayatıma mutsuzlukla devam ediyorum bulaşıkları makineye yerleştirip odama gittim ve üzerime pijamalarımı giyip yatağa gidim bugün olanları düşünmeden kendimi uykunun kollarına bıraktım...

İlk kitabımın ilk bölümü umarım beğenmişsinizdir.