"Anne ben artık bu işten sıkıldım."
"Neyden?"
"Olmadığım biri gibi davranmaktan."
Masadaki tüm gözler bana çevrildi. Derin bir nefes aldım ve devam ettim;
"İnsanlar benim olabileceğim kişiyi tanıyorlar gerçek beni değil ben artık gerçek beni tanımalarını istiyorum."
"Cidden çok şımar- Babamın sözünü kestim:
"Evet şimdi bana bağıracaksınız kızacaksınız imkanın var kullanmıyorsun biz senin için ne fedakarlıklar yapıyoruz, çok şımardın diyeceksiniz ama ben ders çalışmayı seven voleybol için ölüp biten tıp okumak isteyen ve pembeyi seven bir kız değilim ben ders çalışmaktan nefret eden voleybola bir türlü ısınamayan gitar çalmayı seven basketbol için ölüp biten oyuncu veya basketbolcu olmayı isteyen maviye aşık biriyim ve insanların beni o örnek kız çocuk profili için değil ben olduğum için sevmelerini istiyorum."
Hiçbir zaman kendi hayatımın başrolü olmadım diyemem ancak hiçbir zaman istediğim hayatın başrolü olmadım diyebilirim.
Yani anne babanız öğretmense sizden her yerde en iyi olmanız beklenir olmadığınızda ise birsürü bağırma ve beni herkese rezil ettin laflarını yersiniz.
Lise 2'ye kadar insanların benden olmamı bekledikleri kişi olmaya çalıştım sırf onlar mutlu olsun diye ama lise 2 'de sanırım kendimi bulmaya başladım.
Önümde uzun bir yol olduğunu ve herzaman doğruları yapamayacağımı biliyorum ama ben kendi hatalarımı yapıp kendim ilerlemek istiyorum. Ailemin anlamadığı şey bunun onların değil benim hayatım olduğuydu.
Bu destansı bir aşk hikayesi veya ölümcül bir hastalıkla boğuşan birinin hikayesi değil, bu benim hikayem.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Hikayem
Teen FictionBu hikaye gerçek aşkı bulmakla veya kendinde özel bir güç keşfetmekle ilgili değil. Bu hikaye normal bir kızın herşeye rağmen kendini bulması ve kendinden vazgeçmemek için elinden geleni yapmasıyla ilgili