မိုးတိမ္ျဖဴတို႔ သည္လည္း

''မိုးတိမ္ျဖဴတို႔သည္လည္း ... ''

                                                         

            ဟိုးေအာက္ေျခနားဆီက မႈန္ျပျပျမင္ေနရေသာလယ္ကြင္းစိမ္းေလးေတြ၊ေတာင္ကုန္းေလးေတြကို ျမင္ေနခိုက္မွာ  ခင္ေလး ရင္ေတြတိုးတိတ္စြာ ခုန္ေပါက္လာေလသည္ ။ မၾကာခင္မွာသူမစီးလာေသာေလယာဥ္ႀကီးသည္ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ကို ေရာက္ေပေတာ့မည္ ။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ အသာၿခံဳထားေသာ ပုဝါပါးကေလးကိုျပန္႔ျပဴးေစရန္ လက္ျဖင့္ ေသခ်ာျပင္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမအိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ ။ရွစ္ နွစ္လံုးလံုး ေဝးကြာခဲ့ေသာ ေျမကို သူမ ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ၿပီ ။MRCP တက္ရင္းျမန္မာျပည္သို႔မျပန္ဘဲ ဒီဘက္ကေဆးရံုမွာဂြၽိုုဳင္းၿပီးအလုပ္ဝင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမသည္ ျမန္မာျပည္နွင့္ ျမန္မာအစားအစာေတြကိုသာ ပိုမက္ေမာတတ္မွန္းလည္း ေသခ်ာ သိခဲ့ရၿပီ ။ ဒီကလူေတြ သၾကၤန္လည္ပတ္ခ်ိန္၊သီတင္းကြၽတ္ ပြဲေစ်းတိုးခ်ိန္တို႔မွာ ႐ိုက္ထားေသာဓါတ္ပံုေတြ social mediaမွာ ျမင္ရတိုင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းစိတ္ေၾကာင့္သူမ မ်က္ရည္က်တတ္ခဲ့ၿပီ။အခုခ်ိန္မွာေတာ့သူမသည္ ဟိုးအရင္က ရွက္႐ြ႕ံစြာေျပးထြက္ခဲ့ေသာ ၊ စိတ္နာတတ္ေသာ  ၊ေဒါသႀကီးေသာ ခြင့္မလႊတ္တတ္ေသာ ျမတ္ေလးခင္ မဟုတ္ေတာ့ ။ အရာရာကို သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ ရင့္က်က္ေသာ သူမ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ။ အခ်ိန္တို႔သည္ အရာရာကိုကုစားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား ။
သူေရာ ....။
အခုခ်ိန္လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့ရင္ အရင္လို ဟန္ေဆာင္ၿပီးေနဦးမွာလား ။ဟင့္အင္း ၊ဟန္ေဆာင္ျခင္းအတတ္ပညာကို ခင္ေလးသည္ သူ႔ေလာက္မကြၽမ္းက်င္႐ိုးအမွန္ ပင္။ သူကေတာ့တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ကြၽမ္းခဲ့သည္မဟုတ္လား ။

''ကြၽန္ေတာ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဗ်ာ''

ခြဲခြာ ခဲ့စဥ္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က သူ႔ပါးကိုခပ္လႊဲလႊဲရိုက္မိခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ဝန္းထက္ က မ်က္ရည္စေတြနွင့္ နာက်င္စြာ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္ဘဲ။အရာအားလံုးကိုေမ့ပစ္ခဲ့နိုင္ေပမယ့္ သူမရင္ထဲက အခ်စ္စိတ္ကိုေတာ့ ေမ့ဖို႔ညာလို႔မရ ။ ဘဝမွာတစ္ခါသာခ်စ္ခဲ့ဖူးသူမဟုတ္ပါလား ။ ခင္ေလးမ်က္ဝန္းအစံုကိုေမွးမွိတ္လိုက္စဥ္ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ မ်က္ရည္တို႔ခိုရစ္ေလသည္ ။ ထို႔အတူ သူမ ရင္အစံုသည္ လည္း .......။