You Smile Brighter Than You Should (Kellic) Nederlands

Hoofdstuk 1

Kellin's PoV

Vandaag was mijn minst favoriete dag van het jaar; Valentijnsdag. Het herinnerde me eraan dat ik niemand had. Dat niemand van me hield. Dat ik een sociaal onhandige tiener was die niemand had die om hem gaf. Dik, lelijk en zonder liefde.

Ik ontweek de zoenende stelletjes in de gangen toen ik naar mijn kluisje liep. Ik opende het en was totaal niet verbaasd dat er geen valentijnskaarten voor mij waren. Ik weet niet waarom Valentijnsdag eigenlijk zo belangrijk is.

Ik keek naar mijn rooster. Ik had een blokuur muziek, wat ik totaal niet erg vond, behalve dan dat ik het had met laatstejaars omdat ik heel goed was in het vak. Gelukkig negeerden ze mij meestal en ik hen.

De bel klonk en ik pakte mijn schrift en ging naar het muziek lokaal. Als gewoonlijk was ik de eerste.

"Morgen Kellin." Meneer Way glimlacht zonder de moeite te nemen om op te kijken van zijn werk.

"Morgen." mompelde ik.

Ik weet niet eens waarom hij probeert met mij te communiceren. Ik heb nooit meer dan twee woorden tegen iemand gezegd in de twee jaar dat ik hier ben. Ik ga achterin het lokaal zitten en open mijn schrift. Ik begin willekeurige songteksten op te schrijven zoals ik altijd doe.

"Don't wake me up if I'm sleeping this life away
They tell me I'll never be good enough
Sometimes it hurts to think it could really be that way
It won't be that way"

De tweede bel ging en leerlingen stroomden het lokaal in. Ik stopte met schrijven en sloot mijn schrift. De stoelen werden opgevuld en verassend genoeg zat er iemand naast me. Het was een gebruinde jongen met glinsterend bruin haar dat tot zijn schouders kwam. Hij droeg zwarte skinny jeans met een wit t-shirt.  Het is grappig dat ik hem nog nooit eerder heb gezien. Hij was waarschijnlijk nieuw. Ik schoof het van me af en deed mijn oortjes in.

De les kroop voorbij terwijl ik naar mijn muziek luisterde. Zonder dat ik me ervan bewust was krabde ik aan de zelf gemaakte sneetjes op mijn armen. Toen ik me ervan bewust werd dat iedereen mijn armen met littekens kon zien, trok ik snel mijn mouw weer naar beneden en ik keek naar de jongen naast me om te zien of hij mijn arm had gezien. Hij keek strak naar voren, wat me een beetje opluchtte maar zijn gezichtsuitdrukking zei me dat hij mijn arm misschien wel had gezien. Hij had een bezorgde frons op zijn gezicht. Ik schoof het van me af. Misschien had hij gewoon een slechte dag of vond hij het vak niet interessant. Ik zette mijn muziek een beetje harder. All The Small Things van Blink182 kwam op en mijn gedachten dwaalden af naar de muziek.

"Kellin, Kellin!" Klinkt meneer Way's stem.

Ik trek mijn oortjes uit mijn oren.

"Hmm." Antwoord ik.

"Stop alsjeblieft met neuriën." Zegt hij.
Ik had niet eens in de gaten dat ik daarmee bezig was.

Iedereen kijkt naar me en ik voel me ongemakkelijk. Ik voel dat mijn gezicht rood wordt, terwijl ik knik.

"Freak." Iemand hoests en ik zet de muts van mijn hoodie op.

Ik heb zo mijn theorie dat als ik hen niet zie, dat ze er dan ook niet zijn. Meneer Way gaat verder met zijn les en iedereen kijkt weer naar voren. Wanneer iedereen's aandacht van me af is, relax ik weer.

Niet snel daarna gaat de bel die aangeeft dat het pauze is en ik glip zo snel als mogelijk uit het klaslokaal. Met mijn hoofd naar beneden loop ik naar mijn kluisje en gooi mijn spullen erin. Ik pak mijn rugzak eruit en gooi het over mijn schouder. Ik laat mijn schrift in mijn tas glijden en rits het dicht.  Ik kijk op als ik mijn kluisje dicht doe en zie de jongen die naast me zat bij muziek, naar me kijken van de andere kant van de gang. Hij staat samen met Tony Perry en Jaime Preciado. Tony Perry en Jaime Preciado runnen the school min of meer. Het is niet zo dat ze mensen pesten, maar om de een of andere reden lijkt iedereen toch bang voor ze te zijn.

Wanneer hij ziet dat ik ook naar hem ben aan het kijken, richt hij zijn aandacht snel weer op Tony, die tegen hem aan het praten is. Ik schuif het van me af en ga naar de jongens toiletten.

Ik ga nooit naar de aula want ik eet toch niet, dus zie ik het punt niet. Ik ging een leeg hokje binnen en sloot de deur. Ik duwde de wc-bril naar beneden en ging er op zitten. Ik pakte mijn schrift en een potlood uit mijn tas en ging verder met de songteksten waar ik net was gebleven.

"I'm tired and I'm lost
I don't want to be found
I put my heart and my soul
And strength in this for now

So forgive me but I won't forget that
Yeah, this world has changed me
So you know when you ask me

Who are you now?
Did you say what you want?
Don't go back to the start
I'm asking, who are you now?
Did they break you apart?
Won't you fight back for what you want?"

Daarmee sloot ik mijn schrift en duwde het in mijn tas. Als ik mijn tas dicht wil doen, zie ik iets vanuit een ooghoek. Ik pak het op en onderzoek het glinsterende metalen object. Ik was al weer vergeten dat ik het er een tijdje terug erin had gestopt. Ik krijg een vertrouwde jeuk op mijn arm. Ik trek mijn mouw op en kijk voor de laatste keer naar het mesje voordat ik de lange kant ervan in het vel van mijn arm druk. Ik voel een rilling door me heen gaan. Net als ik een tweede snee wil maken, hoor ik de deur naar de toiletten open gaan.

Een stem galmt door de kleine ruimte. "Kellin, ben jij daarbinnen? Ik ben het, Vic. Ik zat naast je bij muziek."

Ik houd mijn adem in en probeer geen geluid te maken. Hij is waarschijnlijk naar mij op zoek dus hij weet meteen waar ik ben. Ik hoor een luide zucht en dan een deur die opent. Oké, waar was ik gebleven?

----

Dat was al het eerste hoofdstuk!
Ga naar @collidewiththemadnss voor het originele engelse verhaal. ♡