Verloren in de nacht

Een

Het is maandag 25 april 2016. "Het is tijd." Zei ik opgelucht terwijl ik mijn koffer in de auto zet. Ik neem afscheid van mijn moeder. "Doe je voorzichtig Camille?" Zei mijn moeder bezorgd. "En stuur je mij een appje als je bent aangekomen in Weert?" "Ja mam, komt goed!" Zei ik terwijl mijn moeder me knuffelt. En ik was onderweg naar Amsterdam. Tenslotte moeten we daar allemaal verzamelen om naar het kamp in Weert te gaan.

"Héélemaal in Limburg?!" Schreeuwen een aantal kinderen. "Ja Sammie, helemaal in Limburg!" Zei ik toen ik de deur openzwaaide van mijn auto. "CAMILLEE!" Roepen alle kinderen in het koor. Iedereen rent naar me toe om mij te knuffelen. Ik ben een echte kindervriend. De kinderen vroegen mij allemaal het hemd van het lijf. Plotseling roept een van de andere begeleiders: "Iedereen nu plassen en in de auto gaan zitten, we vertrekken met vijf minuten!" Iedereen rent nu naar de auto of naar het toilet. De andere begeleider komt naar mij toe en nu pas herken ik hem. "Hey Jay, lang niet gezien! Hoe is het nu met je?" Vroeg ik vrolijk. Jay is een familievriend. "Met mij? Gaat wel hoor, maar hoe gaat het met jou?!" Vroeg Jay geïnteresseerd. "Met mij ook. Ik heb het nu zo druk met school, dat ik niet meer zo vaak in de buurt ben." Zei ik uitgeput. Voor dat Jay kon antwoorden riep een andere begeleider: "Iedereen in de auto! Wie niet zit, gaat niet mee!" En alle kinderen rennen naar de auto. Ik ging ook in een auto zitten en we waren onderweg naar Weert.