Verloren in de nacht

Vijf

05:30

Ik voel me vies. Ik ben vies. Wie gaat me geloven? Wie kan ik vertrouwen? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen? Want... het was toch mijn neef? "Het was mijn eigen neef." Dacht ik. Ik ken je al sinds wij beide klein waren. Waarom heb je dit gedaan? Uit lust? Of heb je dit vaker gedaan? Waarom heb je mij verminkt voor het leven? Ben ik nu zwanger? Heb ik nu een soa? Gaat de familie mij uitlachen als ik het vertel?

Wat is zojuist gebeurd? Ik wist niet wie ik het moest vertellen. Na een tijdje liggen wist ik het... Jerome.

Camille: "Jerome, ik weet niet aan wie ik dit moet vertellen. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik denk dat ik net ben verkracht..."

Nadat ik Jerome heb geappt probeerde ik in slaap te vallen. Ik ben vies. Iedereen gaat me vies vinden. Ik kan dit niemand vertellen. Ik zal dit niemand vertellen. Nooit en te nimmer.

En ik val in slaap.

07:45
Een aantal uurtjes later word ik weer wakker. Jerome heeft gereageerd.

Jerome: "Huh? Wat? Wie? Wat is gebeurd?" Met veel boze en verbaasde emoji's.

Vervolgens vertel ik Jerome alles wat er een aantal uur eerder heeft plaatsgevonden. Hij is kwaad, heel kwaad.

Jerome: "Je bent niet vies, HIJ is vies. Je moet naar het politiebureau gaan. Je moet ALLES vertellen. Als ik hem vindt, is hij nog niet klaar met mij."

Ik weet niet wat ik zou doen als ik Jerome niet had op dat moment. Huilen? Of volledig instorten? Of... nog erger?

Jerome vind me niet vies, hij houdt van me.