SİYAHIN İÇİNDEKİ BEYAZ

Silahlı Çatışma

'Off yine mi ya benim silahlı çatışmanın ortasında ne işim var!' diye kendime sitem ediyordum. 

Ben kim miyim? Ben Ceren. Ailemin tek çocuğuyum. 17 yaşındayım, lise 3 öğrencisiyim, annemle babamın yurt dışında bir şirketleri olduğundan çoğu zaman onları göremiyorum. Onlar mecburen yurt dışında yaşıyorlar. Bense burada yani İstanbul'da yaşıyorum. Ama beni asla ihmal etmezler. Her gün ararlar. Fırsat buldukça da yanıma gelirler. Ama ben yalnız değilim. Evimizin işlerinden yemeğinden sorumlu Hatice teyze, bahçesinden sorumlu Hatice teyzenin eşi Mahmut amca, onların oğlu yani şoförümüz Zülfikar abi, evin ve bizim güvenliğimizden sorumlu birkaç güvenlik ve de en önemlisi çok sevdiğim köpeğim Beyaz. Neden Beyaz? derseniz en sevdiğim renk beyaz ve köpeğim de beyaz renkli o yüzden. Odamın çoğu beyaz renklidir. Gardırobumun yarısı ise beyazdır. Beyaz rengi gerçekten de çok seviyorum. En nefret ettiğim renk ise siyah. Siyahtan gerçekten de nefret ederim. Siyah renkli hiç bir şeyim yok. Okulu çok seviyorum. Derslerim de çok iyi. En sevdiğim ders matematik. En sevmediğim ders yok. Arkadaşlarım genelde bana 'inek' der. Çok çalışkan olduğumdan dolayı. Hangi takımı tutuyorsun? derseniz takım tutmuyorum iyi olan kazansın. Takım tutmak da bence çok saçma. Okulda her aktiviteye her etkinliğe katılırım. Boş durmak bana göre bir şey değil. Bir şeyler yapmadan hayatta duramam. Kitap okumaya bayılırım. Müzik dinlemeye de...Beni tanıyanlar genelde 'Çok aktif, çok iyi, çok çalışkan, çok konuşkan ve çok güzel...' ve daha bir sürü güzel kelimeyle beni anlatırlar. Arkadaşlarım gerçekten de çok güzel olduğumu söylüyorlar ama bence önemli olan iç güzelliktir. Ama gel de anlat kimse anlamaz. Çok konuşkan olduğum doğru konuşmayı çok severim. Sessizliği hiç sevmem. Arkadaşlarımın benim hakkımdaki olumlu düşünceleri beni çok mutlu ediyor. Sevgilin var mı? derseniz yok. Bir sürü çıkma teklifi geliyor ama şuana kadar hiç sevgilim olmadı hiç birini kabul etmedim. Çünkü bu zamanda yapılan sevgililikler en fazla bir ay sürüyor. Herkes sırf sevgili yapmak için yapıyor. Ben öyle biri değilim. Ben birini sevdim mi gerçekten severim ve onunla yaşlanmak isterim. Ayrıca bence birini sevmek için daha çok erken. Macera, ekşın hayatımdan eksik olmaz. Hayatımdan şikayetçi değilim. Maceraları çok severim. Ama umarım bu maceralar daha fazla ileri gitmez. Sanırım kendimi bu kadar anlatmam yeterli olmuştur umarım.

En son yolda yürüyüş yapıyordum. Sonra birden silahlı çatışma çıktı. Bende mecburen yanımdaki çöp konteynırının yanında saklanmaya başladım. Tam 1 saattir böyle duruyordum. Sıkılmıştım artık. Ayağa kalktığımda polis ve benim yaşlarımda birkaç erkeğin çatıştığını gördüm. Bir dakika ben bu erkekleri tanıyordum. Biz aynı okulda okuyorduk. Hatta aynı sınıfta... Şok olmuştum. Hemen cebimden telefonumu çıkartıp bizim sınıftaki kızlarla olan watsapp grubunu açtım. Biz sınıftaki kızlarla kardeş gibiydik. Birbirimizin her şeyini biliyorduk. Hep beraber çok iyi anlaşıyorduk. Grubun kamerasını açıp hemen çatışmayı fotoğraf çekip gruba attım. Telefonumu sessize alıp cebime geri koydum. Kızların ne yazdığına daha sonra bakardım.

Şimdi olayı izliyordum. Acaba niye polisle çatışmaya girmişlerdi. Oysa sınıfta çok sessiz sakin kişilerdi. Dışarıda böyle olmalarına gerçekten çok şaşırmıştım. Aralarından biriyle göz göze geldiğimde beni fark ettiğini anladım ve tekrar çöp konteynırının yanında saklanmak için hamle yaptığımda birden sağ omzumda bir acı hissettim ve olduğum yere düştüm. En son duyduğum şey ''Abi abi kız  yaralandı.'' cümlesi oldu ve gözlerim karanlığa büründü.