Walang Iwanan

| 3RD PERSON'S POV |

   Si Ran at Lei ay matagal nang magkababata.Nangako sila sa isa't isa na walang iwanan at sila ang magpapakasal balang araw.

      Isang araw naglalaro sila sa park.Masayang-masaya sila noong araw na iyon.Habang naglalaro sila ay may nakitang nagtitinda ng lobo sa kabilang kalsada nais niya sanang bumili ng lobo kaya't tumawid siya. Hindi napansin ng batang Ran na may sasakyan ngunit naligtas naman siya dahil nakita siya agad ni Lei kaya su Lei ang nabundol ng sasakyan.Pinuntahan naman agad ni Ran ang duguang si Lei at agad na umiyak.

Nang maisugod na sa ospital si Lei ay agad din namang dumating ang mga magulang nila at ang ate ni Lei.

Nagalit ang ate ni Lei na si Len kay Ran. Umpisa pa lamang ay ayaw na ni Len sakanya.

Lalo naman siya ng nadepress dahil nalaman niyang galit at pinapalayo na siya kay Lei ngga magulang nito.

Magdamag na humagulgol ang batang si Ran.

"Dapat ako na lang yung nandoon *sob* dapat hindi na lang ako tumawid sa kalsada kung sana nakita ko yung sasakyan wala sana siya sa ospital ngayon." naluluhang sambit ni Ran.

Kinabukasan pumunta ulit siya sa ospital para dalawin si Lei ngunit pinipilit siyang umalis ni Len.

"Pakiusap ngayon lang ito tapos hindi na ako magpapakita sa kanya please papasukin niyo ako gusto ko lang siya makita sa huling sandali." ani niya

Pinayagan naman siayng makapasok sa loob ng kwarto.

Naabutan ni Ran na tulog pa si Lei. Kinausap niya ito.

"Sorry Lei kung hindi dahil sa akin hindi ka magkakaganyan. Sorry kung lalayuan kita promise I will find you in the right time. Hope you forgive me in what will I do" umiiyak na sabi ni Ran at umalis siya pero nag-iwan siya ng sulat kay Lei.

Pagkatapos ng pangyayaring yon ay nagbago si Ran.

| LEI'S POV |

Ngayon ang araw na nagising ako. May nakita akong sulat . Para sa akin ito galing kay Ran.Binasa ko ang sulat.

Lei,

    Pasensya na Lei at wala ako sa tabi mo nung gumising ka. Sorry hindi na kita makikita. Sorry kung iniwan kita. Sorry Lei nang dahil saakin nandyan ka sa ospital. Sorry talaga. Please forgive me Lei kailangan kong umalis lagi kang napapahamak sa akin. Dapat na kitang layuan dahil ito lang ang sasabihin ko sayo Sorry sana sa susunod na pagkikita natin mapatawad mo ako.

I promise hahanapin kita no matter what.

                              Ran

Pagkatapos ko basahin ang sulat pinunit ko ito. Ran bakit mo ako iniwan diba sa pangako natin sa isay isa wakang iwanan. Hindi kita mapapatawad.

Pag nagkita tayong muli hindi na ako yung dating Lei. Tama nga sila "Promises were meant to be broken."

| RAN'S POV |

  Anim na taon na rin noong nagmigrate kami dito sa Korea. Miss na miss na kita Lei sana magkita tayong muli sana hindi ka galit sa akin ngayon.

  Ngayong araw ay 16th birthday ko pero hindi ko ito sinecelebrate. Hanggang malungkot pa rin ako wala akong kaivigan hindi na ako tulad ng dati na masigla at laging masaya lagi akong cold sa kanila.

Ngayong araw maglalakad na lang ako mag-isa kungbaga maglilibot.

Habang naglalakad ako may nahagip ang mata ko teka si Lei ba yun?