HER İNSAN GIBİ BENDE YAŞAMAK İSTİYORUM

      Bursa'ya gitmek üzere hazırlanıyorduk ama benim sürekli midem bulanıyor, karnım ağırıyor ve  gözlerim kararıyordu. Annem o gün evde kalıp yarın beni hastahaneye götüreceğini söyledi.

      Ertesi gün hastahaneye gittik o an bütün hastaların ve yakınlarının yüz ifadesi aynıydı mutsuz ,çaresiz...

      Doktor benden kan tahlili, idrar tahlili ve ultrasyon istedi. Annemle doktorun dediklerini harfiyle yaptık fakat sonuçların çıkması ancak yarını bulur demeleri üzere eve gitmek için yola koyulduk . Eve gittiğimde ağrılarım devam ediyor hiç geçmiyordu . Annem benim yatmam gerektiğini yattığımda geçeceğini söyledi ve bende yattım uyumaya çalıştım . Evde ki herkes uyumuş ama ben uyuyamamıştım. Sabaha karşı uykuya dalmışım ama zaten annem beni sabah erkenden hastahaneye gitmemiz gerektiğini söyleyip uyandırdı.

      Hastahaneye gelmiştik her zaman ki gibi aynı ortam , aynı yüz ifadeleri .

      Doktorun yanına gettik sonuçlarımız çıkmıştı . Annemle doktor aralarında birşeyler konusuyor ama ben anlamıyordum. Yine tahliller ,filmler istedi ; Hepsini yaptırıp sonuçları alıp geri gittik doktorun yanına . Annemle birşeyler konuşuyor ama ben yine anlamıyordum . Eve gittiğimizde babamla birşeyler konuşması gerektiğini söyledi ve bende odama çıkıp uyudum .

     Sabah yine erken kalktık ve başka bir  hasthaneye gittik. Annem doktora dosya ile kağıtlar verdi ve bir şeyler konuştu . Doktor beni hemşirelerin yanına götürdü. Hemşireler koluma damar yolu denilen şeyi yaptı . Sonra beni bir odaya götürdü odada yatakta yatan iki kişi daha vardı ve bir yatak boşu o yatak artık benimmiş. O gece anneme neden burda olduğumuzu ,ne zaman gideceğimizi , benim neyim olduğumu sordum . Annem bana hiç birşeyin belli olmadiğını , yarın belli olacağını , kesinleştiğinde anlatacağını söyledi.

    Ertesi gün ben odamdayken doktor annemle yalnız konuşmak istedi ve birlikte odadan  dışarı çıktılar . Biraz sonra annem mutsuz bir ifadeyle odaya girdi . Bana bakar bakmaz yüzünde ki ifadeyi değiştirdi gülümsedi. Annem biraz sessiz kaldı ve ben aynı soruları sordum anne ne zaman gideceğiz, benim neyim varmış !!! dedim .Annem bana döndü .Lenfoma denilen hastalığa yakalandığımı , iyileşir iyileşmez gideceğimizi söyledi .

    Ertesi gün kemoterapi denilen tedaviye başladık , kemoterapide cam ekanlı bir odada bana damar yolu ile ilaç verdiler .Annem  Bursa ' ya gidebilecekmiyiz diye sorduğumda ; Şuan yorgun olduğumu bunları daha sonra konuşmamız gerektiğini söyledi .

    Ertesi gün sabah kalktığımda saçımı tararken tarakta eskisinden daha çok saçımın olduğunu gördüm , anneme  söyledim . Annem ilk önce dalgın bir şekilde düşünüp bana döndü gülümsedi ve şampuan değiştirdik ya ondandır dedi. Odadan hızlı adımlarla çıktı ve kapıyı sert bir şekilde kapattı .İnandırıcı bir cevap olmasada başka seçeneğim yoktu.

    Ertesi gün sabah annem erken kalkmış yanınd bir kadınla yanım gelmişti . Annem güler yüzle ve samimi bakışlarıyla kızım bu gün kendimize bakım yapacağız dedi. Sonra annem kadına bizim burada banyo yapma imkanımız yok onun için saçımızı en kısa şekilde kesin dedi. Kadın tamam deyip  annemin saçlarını kesti  ve sıra bana gelmişti saçlarımı kestirmek istemesemde anneme hiç belli etmedim ve kestirdim. Artık rapunzel gibi uzun düz saçlarım yoktu .Yanımda kalan arkadaşlarımda saçlarını kestirmişti . Saçım kesildikten sonra kemoterapiye gittik ve yine damar yoluyla ilaç verildi .

    Her gün kemoterapiye gitmeye devam ediyordum.Hiç oyun oynayamıyordum.

              8 AY SONRA

    Hastahaneye geleli 8 ay oldu. İlaçlar artık fayda etmiyor , gitikçe kötüleşiyorum .Eğer uygun ilik bulunamazsa ... Annem sürekli telefonda birileriyle görüşüp , sürekli ağlıyor ve dua ediyordu.

   Bana ilik vermek isteyen herhalde hiç kimse yoktu . Oda arkadaşım Ceren gibi olmak istemiyorum. ...

YAŞAMAK İSTİYORUM YAŞAMAK ...

Arkadaşlarìm gibi oyun oynamak , okula gitmek istiyorum