Α μπε μπα μπλομ. Του κι θε μπλομ. Α μπε μπα μπλομ του κι θε μπλομ μπλιμ μπλομ. Και θε να πάμε εκεί, στη χώρα Αμερική, να δούμε τον Ερμή να παίζει μουσική. Όλα τα κοιτώ, σαν παιδί κουτό, την ακρόπολη και τον Λυκαβηττό! μπλιμ μπλομ! "Βγήκα.. τα φιλάς!" Ωχ ! Τα φυλάω εγώ ! Έτσι μέσα στο σούρουπο που θα τους δω; "Εν τάξει.!! Μετράω. 'Ένα, δύο, ... δέκα . Βγαίνω..." Σιγά να μην τους βρω... Δεν φαίνεται κανείς... Κι αν κάνω βήματα πάρα πέρα, θα βγουν και θα ξελευτερωθούν.!!..Απόψε είναι και η Μαρία μαζί μας. Ευτυχώς δεν την φώναξε η μάνα της ακόμα. Είναι και ο Λευτεράκης. Αυτός, αν και είναι πολύ ντελικάτος, έχει πάντα μία σοβαρή άποψη για όλα. Μου αρέσει να τον ακούω, γιατί νομίζω πως από αυτά που λέει μαθαίνω. Τσακώνω όμως τον εαυτό μου να τον καλοπιάνει... Το μυαλό μου είναι κολλημένο στο στάβλο, στο πίσω μέρος του σπιτιού τους,εκεί που κοιμάται ο γάϊδαρος. Πόσο μ αρέσει να μπαίνω σε εκείνο το χώρο!. Ανάμεσα στα καλοσκουπισμένα σανά, φυλάει η κυρά Μέλπω η μάνα του, μέσα σε ένα μεγάλο τσουβάλι, έναν ολόκληρο θησαυρό από μεταχειρισμένα χρωματιστά καστόρινα γυναικεία παπούτσια με ψιλά τακούνια. Ο Λευτεράκης όταν παίζουμε, αποφεύγει να μας πηγαίνει στο στάβλο. Μόνο μια φορά, κατάφερα να χαϊδέψω ένα ζευγάρι ροζ, αλλά μάταια τον παρακάλεσα να με αφήσει να τα φορέσω. "Πω Πω!! που τα βρήκε αυτά τα ωραία παπούτσια η μάνα σου"; "Δουλεύει σε ένα σπίτι και της τα δώσανε. Είναι αμερικάνικα..."... "Φτου βγήκα.!!"... "και εγώ.!!."..Πού να τους βρω μέσα στο σκοτάδι; Ποιος είναι εκεί; ..να!.. πίσω από τον θάμνο; Βγήκε...πρόλαβε...Τελικά δεν βρήκα κανέναν.!... Τώρα θα με κοροϊδεύουνε.... Καλύτερα να σταματήσω. Σκοτείνιασε. Άντε γεια... Για πότε φύγανε όλοι; Πως μ' αρέσουνε αυτά τα τακούνια! Η μάνα μου δεν έχει τέτοια, ούτε και έχω δει να φοράει τέτοια καμία άλλη. Ούτε και η κυρά Μέλπω τα φοράει.Τι τρομερή είναι αυτή η κυρά Μέλπω! Όταν φεύγει για την δουλειά, μια μαυροντυμένη γυναίκα, με ξανθό μαλλί πιασμένο κότσο, αλλάζει όλο το τοπίο. Περπατάει τόσο γρήγορα και κουνάει με τόση δύναμη το δεξί της χέρι μπρος πίσω καθώς περπατάει, που σε ζαλίζει. Και μέχρι να παρατηρήσεις όλα αυτά, έχει απομακρυνθεί και έχει εξαφανιστεί στο τέλος του δρόμου... Έτσι όπως εξαφανίζεται, έτσι ακριβώς και εμφανίζεται. Και έτσι ακριβώς είναι και στις δουλειές της! Ο άντρας της ήτανε φιλάσθενος και στο τέλος πέθανε. Δυο μεγάλα παιδιά που έχει, εκτός από τον φίλο μου τον Λευτεράκη, ένα αγόρι και ένα κορίτσι είναι κι αυτά ξανθά σαν και εκείνη και πανέμορφα. Λένε ότι το φίλο μου τον Λευτεράκη, η κυρά Μέλπω, τον έκανε με τον νονό του τον κουρέα. Εμένα όμως, τι με νοιάζει; εγώ την θαυμάζω αυτή τη γυναίκα. Κι όταν την βλέπω... χαζεύω.Έτσι πολύ θαυμάζω και την μάνα της φίλης μου της Σμαράγδας και... μάλιστα... πολύ περισσότερο. Αυτή, μένει ακριβώς δίπλα μας, και είναι και φιλενάδα με την μάνα μου. Είναι μια στρουμπουλή σγουρομάλλα γυναίκα με μάτια αετού και μυαλό ξυράφι. Μιλάει πάντα με νόημα και από κάθε λέξη που γελώντας, με καλαμπούρι, μπρίο και τσαγανό λέει, καταλαβαίνεις πεντακόσια. Είναι μοδίστρα και αυτό που μου αρέσει περισσότερο να κάνω, είναι να στέκομαι μπροστά της όταν ράβει, να παρακολουθώ τα χέρια της, όπως τρέχουνε επάνω στο πανί. Πως είναι δυνατόν !! Πως γίνεται!! Πως το κάνει!! Θέλω και εγώ!!... Κρατάει την βελόνα και την ανεβοκατεβάζει κάνοντας κοντά κοντά βελονιές. Έχει βάλει τεράστια κλωστή για να την φτάνει, η οποία τελειώνει μονομιάς καθώς η Ελενάρα τραβάει όλες τις βελονιές πολλές πολλές μαζί, και τελειώνει τις ραφές. Κι αυτή μας βλέπει που χαζεύουμε, και γελάει... "Άντε, γρήγορα, τελειώνεται να προλάβουμε", μας λέει. Και εμείς σπάμε τα χέρια μας να περάσουμε κλωστή σε βελόνες, για να είναι έτοιμες... Ελενάρα !!. Έτσι την λέει η μάνα μου. Μια γυναίκα γεννημένη σε ένα χωριό του Έβρου, μεγαλωμένη μέσα στα κεντήματα και στις κλωστές, προικισμένη από την φύση με τρομερή σπιρτάδα σε ότι φτιάχνουνε τα χέρια της και το μυαλό της . Άλλο να την δεις.... Να πλέκει; Τι είναι αυτό μανούλα μου;; Μέχρι να βάλει στην αρχή την βελόνα, έχει τελειώσει όλη τη σειρά με τους πόντους. Τι χέρια!! Σωστή μηχανή... Αχ! να μπορούσα... Θα μου μείνει καημός... Η μάνα της Μαρίας αντίθετα, μια ψιλή Θεσσαλονικιά, με καλοσυνάτο πρόσωπο, με παχιά γελαστά χείλια και σκιστά μάτια η κυρά Λουκία, ερωτευμένη με τον άντρα της τον κυρ Άγγελο και τα παιδιά της, ποτέ δεν προλαβαίνει να σιδερώνει και τα ρούχα γίνονται στοίβα. Πλένει μονάχα, μαγειρεύει και διαβάζει τα παιδιά της. Όποτε με βλέπει, με ρωτάει τι κάνω μέσα από την καρδιά της και μετά μου λέει για την φίλη μου την Μαρία.... Όλο τα τετράδια της μου δείχνει και χαίρεται . Είναι το καμάρι της, η Μαρία. Ο πρώτος καρπός του έρωτά της με τον κυρ' Άγγελο, για τον οποίο παράτησε και το σχολείο... Εκείνος όμως, αν και είναι τρυφερός άνθρωπος, είναι και αγροίκος, απότομος στα ξεπιάσματα της ή σε καμιά ζηλοτυπική ερωτησούλα. Συνήθως, όταν φεύγει το πρωί είναι σαν αρπαγμένος και σαν να του έχεις βάλει νέφτι. Όλο βιαστικός. 'Έχουνε κόντρα μεταξύ τους. Την κόντρα του έρωτα και της διεκδίκησης και το ξέρουνε όλοι στη γειτονιά και η Μαρία δεν μιλάει, το περνάει γελαστά. " Η Μαρία θα γίνει γιατρός". Λέει με καμάρι η κυρά Λουκία. Και το πιστεύει. Αλλά... το πιστεύω και εγώ, γιατί της αξίζει!!. Την αγαπάω την κυρά Λουκία μέσα από την καρδιά μου, γιατί είναι απλή και καλή γυναίκα. Και την φίλη μου την Μαρία την αγαπάω. Είναι πολύ καλή μαθήτρια, είναι πολύ συνεσταλμένη και δεν το έχει σε τίποτα να σου δώσει ότι έχει και δεν έχει. Μια ψυχή διαμάντι, πίσω από χοντρά μυωπικά γυαλιά, κάτω από τρύπιες φανέλες.Έχω κι άλλη φίλη. Την Μαρούλα. Αυτή είναι ένα χρόνο πιο μεγάλη από μένα και πιο ψιλή, με κοντό ανοιχτόχρωμο σγουρό μαλλί. Όλο σκύβει να μου πει μυστικά στο αυτί και βάζει και το χέρι της μπροστά να μην μας ακούσουν... Το κεντρικό πρόσωπο, είναι η Θοδώρα. Η αδελφή της... Το ιερό τέρας!! Αν έμαθα να σέβομαι κάποιον σε αυτή τη γειτονιά, είναι η Θοδώρα! Πρώτη μαθήτρια και πολύ μεγαλύτερή μας, εξαφανισμένη σε ένα δωμάτιο, να διαβάζει συνεχώς για να πετύχει στο μεγαλύτερο σχολείο. Κάπου κάπου ξεφωνίζει μια για τούτο μια για τ' άλλο. Εγώ και η Μαρούλα, νυχοπατώντας παίζουμε ή ψιθυρίζουμε στον κήπο, για να μην χαλάσουμε την ησυχία της Θοδώρας κι όλο πάμε πιο μακρυά από το παράθυρο και πιο κοντά στην αυλόπορτα, και πιο κοντά στην αυλόπορτα, ώσπου... βρίσκομαι απ' έξω.!! Η μάνα της Μαρούλας και της Θοδώρας είναι η κυρά Χαρίκλεια. Μια γυναίκα με παχιά περιφέρεια και μπούτια, λίγο πιο ψιλή από μένα, με μαύρο λαδωμένο μαλλί , με χωρίστρα στη μέση, πιασμένο πίσω σε χαμηλό κότσο, που επειδή πέφτουνε τα τσουλούφια μπροστά συνεχώς, ένας νέος κότσος με νάζι και ψιλοκουβέντα και με πολύ σγουρό γέλιο, ανανεώνεται απ' την κυρά Χαρίκλεια, η οποία μονίμως φοράει την ρόμπα του σπιτιού και κάθεται μπροστά σε μία σόμπα και ζεσταίνει τα πόδια της. Φαντάζομαι ότι αλλάζει θέση τρέχοντας, όταν τσιρίζει για κάτι η Θοδώρα, την οποία νομίζω είδα μια φορά, όπως μια φορά είδα και τον πατέρα τους. Έναν ψιλό γεμάτο άντρα, με ξανθό σγουρό μαλλί και να πέφτει μια μπούκλα στο κούτελό του. Είχε νομίζω και λακκάκι στο σαγόνι. Φορούσε κουστούμι με ριγούλα και άσπρο πουκάμισο χωρίς γραβάτα και δακτυλίδι με τετράγωνη πέτρα στο μικρό του δάκτυλο. Μου φάνηκε λίγο αυστηρός, ίσως και λίγο γελαστός και ... νομίζω έψηνε καφέ. Σίγουρα όμως πολύ κομψός και κοσμοπολίτης. Πως γινότανε όμως αυτό, να , να είναι παντρεμένοι μεταξύ τους, ποτέ δεν το κατάλαβα. Άκουσα πως είναι τυπογράφος. Όταν μιλάει η κυρα Χαρίκλεια γι' αυτόν, τον λέει με το επίθετο. "Μην παρ΄ είδησ΄ ο Μοσιάδ΄ς" τούτο, "μην παρ΄ είδησ΄" τ' άλλο και κα κα κα και κι κι κι και δώστ΄ πάρτ΄ τα βλάχικα. Και όταν τυχαίνει να βρεθούνε οι τρεις τους μαζί, η μάνα μου,η Χαρίκλεια και η Ελενάρα; χαμός γίνεται. Πάνε τα αστεία τα πονηρά και τα βλάχικα σύννεφο, και ξεπατώνουν τη γειτονιά από τα γέλια. Αυτές οι δύο μαζί, η Χαρίκλεια με την Ελενάρα, είναι ικανές να σε στείλουνε στο νοσοκομείο από τα γέλια. Εμάς τα παιδιά μας διώχνουνε να πάμε πάρα πέρα. Μια χρονιά, θυμάμαι τις απόκριες, ντύθηκε η μάνα μου γιατρός. Φόρεσε ένα άσπρο πουκάμισο του πατέρα μου που το κούμπωσε με το ζόρι, κι από πάνω ένα σακάκι, που μέσα σ' αυτό προσπαθούσε να κρύψει τα τεράστια βυζιά της, έδεσε μπροστά στα μούτρα της ανάποδα ένα άσπρο διαφανές μαντίλι για να μην φαίνεται, φόρεσε και ένα αντρικό καπέλο, παντελόνι, πήρε και ένα κλύσμα με λάστιχο που το έριξε στην πλάτη και έτσι όπως ήτανε μέσα στο σκοτάδι, χτύπησε την πόρτα της Χαρίκλειας και της είπε πως είναι γιατρός και να κάτσει να την εξετάσει... τι έγινε!!... Πρώτα τσιρίδες και τρεχαλητά και μετά... χάχανα ....Στο γωνιακό σπίτι, στην ίδια σειρά με το δικό μας, μένει ένα αγοράκι. Αυτουνού του παιδιού την μάνα, δεν την είδα ποτέ. Ούτε και πολύ βγαίνει να παίξει μαζί μας. Την γιαγιά του όμως την γνωρίζω. Στέλνει το αγοράκι κάθε μεσημέρι στο φούρνο που είναι πιο μακριά από εμάς και φέρνει ένα κιλό ψωμί και μετά του ετοιμάζει μια μεγάλη γωνία, γεμισμένη με τυρί φέτα κι αυτό βγαίνει και τρώει έξω. Πω !! πω !!, τι ωραία που μυρίζει αυτό το ψωμί με το τυρί!! Όσα παράπονα και να κάνω στη μάνα μου, αυτή δεν καταλαβαίνει. Το δικό μας, δεν είναι έτσι. Άσε που η μάνα μου όλο λείπει αυτή την ώρα και το ψωμί μας δεν είναι ποτέ τόσο ζεστό και μοσχομυριστό...Πριν από το γωνιακό, είναι το σπίτι του Θανάση. Αυτός με περνάει κανένα χρόνο, αλλά νομίζει ότι είναι πολύ μεγάλος... και όλο κάνει τον σπουδαίο. Ότι και να πεις κάνει.., "τι; καααλά", γέρνει στο πλάι το κεφάλι, σε κοιτάει πλαγίως και γελάει ειρωνικά...Φέρνει κι άλλα παιδιά στη γειτονιά, που δεν τα ξέρουμε κι όλο χάχανα και μπούχουνα είναι μεταξύ τους. Η μάνα του, μια γυναίκα εύσωμη, ντυμένη στα μαύρα, με πλεγμένα τα μαλλιά της κοτσίδα και γυρισμένα στεφάνι, έχει μάτια πάντα πρηζμένα απ' το κλάμα και χέρια γεμάτα φουσκάλες από την σκάφη. Ξενοπλένει κάθε μέρα. "Σταμάτα λίγο κυρά Έλλη, ξεκούρασε λίγο τα χέρια σου", της λένε οι γειτόνισσες. Αυτή όμως είναι κατηγορηματική. " Αχ και να ξέρατε. Αν για λίγο δεν πάω, θα με διώξει. Και θα πάρει άλλη. Και ετούτα τα παιδιά τι θα γίνουνε";; Εννοεί τον Θανάση και την αδελφή του. " Αχ και να ζούσε ο άντρας μου..." Και ποτάμι τα δάκρυα. Να και τα σκουπίσματα με την παλάμη μέσα και έξω και να ξεχειλίζει ο καημός και το μοιρολόι, να και καινούρια δάκρυα, λες και δεν ξέρουμε όλοι πως και όλη νύχτα και όλη μέρα, δεν κάνει άλλη δουλειά από το να σκέφτεται εκείνο τον άντρα που έχασε και να κλαίει και να γεμίζει δάκρυα το μαξιλάρι και την σκάφη που την παιδεύει...Απ' την μια παρηγοριές στην κυρά Έλλη οι γειτόνισσες, ψιθυρίσματα για την θυγατέρα της από την άλλη. "Κι αυτό το κορίτσι, όλο την στεναχωρεί τη μάνα του...Δεν την ακούει καθόλου.." Και εννοούνε τον Άρη με το μηχανάκι, το φίλο της Φανής. Που έρχεται πότε-πότε . Σταματάει στην γωνία του δρόμου, εκείνος με το ένα πόδι κάτω από την μηχανή και εκείνη δίπλα του γελαστή και ναζιάρα και ψιλοκουβεντιάζουν. Ε! Και; Είναι κακό αυτό; Εγώ την αγαπάω την Φανή. Είναι ωραίο κορίτσι και μιλάει όμορφα. Έτσι όπως κάνουνε όμως οι γειτόνισσες ... και εγώ φοβάμαι.Το σπίτι μας, είναι ανάμεσα στο σπίτι της Χαρίκλειας και της Ελενάρας Απ' έξω στο δρόμο, έχει μια τζιτζιφιά. Είναι μακρύ σαν τραίνο. Ο τοίχος του πρώτου δωματίου είναι σύριζα με τον δρόμο μετά την τζιτζιφιά και στην ίδια σειρά είναι και άλλα δωμάτια το ένα μετά το άλλο, σύνολο τρία, μαζί με την κουζίνα. Απέναντι στα δωμάτια είναι ο κήπος. Έχει φυτεμένους κόσμους, που γίνονται ψιλοί. Ανάμεσα στους κόσμους έχει χωμάτινα δρομάκια. Έχει κι άλλα λουλούδια. Έχει και δυο κορομηλιές. Εκεί... σ' αυτόν τον κήπο, είναι το βασίλειό μου. Εκεί περνάω ώρες ατέλειωτες, όταν δεν παίζω με τους φίλους μου. Περπατάω ανάμεσα στους κόσμους... και βρίσκω... τον δικό μου κόσμο... Τσακώνω καμιά φορά την μάνα μου να παρακολουθεί κλεφτά και γελώντας από την πόρτα της κουζίνας την ατελείωτη λογοδιάρροια και τις χειρονομίες που κάνω με τους φανταστικούς μου φίλους και κουμπάρους , αλλά δεν διακόπτω. Έχω σοβαρή συνέχεια...Στο σπίτι μας, μένει και η γιαγιά μου η Φωτούλα. Είναι μάνα της μάνας μου και έχει έρθει για να την βοηθήσει να μας μεγαλώσει εμένα και την αδελφή μου. Φοράει πάντα μια ποδιά πάνω από την μακρυά της φούστα, και σφιχτοδένει πάνω στο κεφάλι της ένα μαύρο μαντήλι σαν στεφάνι . Είναι ψιλή με φουσκωτή κοιλιά, που ανασηκώνει την φούστα της και την ποδιά της. Όταν βγαίνει στο δρόμο να μας αναζητήσει, βάζει τα χέρια στη μέση και πρώτα αγναντεύει. Δεν λέει πολλά, όλο κάποια δουλειά κάνει και πετάει από καμιά κουβέντα, όταν είναι απαραίτητο. Είναι πρόσφυγας από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, αλλά ούτε γι αυτό λέει πολλά. Νομίζω ότι θέλει να ξεχάσει. Όμως εγώ δεν την καταλαβαίνω, να κάθεται έτσι ήρεμη, να ακούει τις αναζητήσεις για τους χαμένους πρόσφυγες μέσω του ελληνικού ερυθρού σταυρού και να μην κάνει τίποτα, αντί να σηκωθεί να πάει να αναζητήσει τον παππού μου, τον άντρα της, που λένε πως χάθηκε στο διωγμό. Μπορεί να είναι κάπου ο καημένος και να μας ψάχνει και να μην μπορεί να μας βρει!! Δεν ζει ... λένε!!. Και που το ξέρουνε; κι αν ζει;; Θα με φάει ο καημός...Ο παππούς μου, ήτανε ένας κοσμοπολίτης Μικρασιάτης. Ένα διάστημα είχε δουλέψει και στο Παρίσι. Τον είχε φωνάξει εκεί ο αδελφός του, ενώ ήτανε παντρεμένος με την γιαγιά μου . Για φαντάσου... στο Παρίσι... ποιος πάει στο Παρίσι; Εκείνος όμως πήγε!!. Δουλέψανε οι δυο τους και στέλνανε χρήματα πολλά και υφάσματα και άλλα πλούσια πράγματα, που τα φύλαγε η μάνα τους, η προγιαγιά μου, σε ένα σεντούκι. Κι όταν έγινε ο διωγμός, αυτή η προγιαγιά, δεν ήθελε να φύγει μαζί με τους άλλους, αλλά ήθελε να μείνει να φυλάει το σεντούκι... Έτσι, την αφήσανε και φύγανε. Δηλαδή, η γιαγιά μου, ο παππούς μου και τα πέντε παιδιά τους, με την μάνα μου μωρό. Στο δρόμο όμως, ο παππούς μου δεν άντεχε που είχε αφήσει την μάνα του πίσω και λέει στην γιαγιά μου "εσύ Φωτούλα προχώρα και πάρε και τα παιδιά να σωθείτε. Εγώ θα γυρίσω να βοηθήσω την μάνα μου"... Και γύρισε πίσω και δεν ξαναβρεθήκανε. Ε!! αυτόν τον παππού τον ήρωα, τον φοβερό, τον Παριζιάνο, τώρα... δεν τον ψάχνουνε!!...Αυτά που γίνανε στην Μικρά Ασία, τα έχω ακούσει από την αδελφή της μάνας μου, την Ευτέρπη. Αυτή, ήτανε μεγάλη όταν έγινε ο διωγμός και τα θυμάται όλα. Λέει και κάτι άλλο η θεία μου. Ότι ο παππούς μου, που ήτανε έξυπνος άνθρωπος και κοσμογυρισμένος, έβλεπε ότι η κατάσταση στην Μικρά Ασία δεν πήγαινε καλά και παρακινούσε την γιαγιά μου να φύγουνε πριν ξεσπάσει το κακό και της έλεγε: " Σήκω Φωτούλα να φύγουμε, να πάρουμε και τα παιδιά να σωθούμε. Γιατί θα γίνει κακό μεγάλο!!" Αλλά... που να ακούσει η γιαγιά μου... Σήκωνε επανάσταση. " Πού να σηκωθούμε να φύγουμε; και να αφήσουμε τα γεννήματα μας, τα πράματά μας και το σπίτι μας"; Και ήτανε ανένδοτη. Μετά, που αναγκαστήκανε να φύγουνε κάτω απ' το μαχαίρι του Τούρκου χωρίς να πάρουνε τίποτα μαζί τους και να χαθεί και ο παππούς μου; Γι αυτό λέει η θεία μου δεν μιλάει η γιαγιά γι αυτά. Έχει τύψεις... Εγώ όμως ξέρω και την συνέχεια για την γιαγιά μου την Φωτούλα, πως, όταν κάποιο καράβι εγγλέζικο άδειασε σε κάποιο νησί μας, μια φουρνιά από Μικρασιάτες που ανάμεσά τους ήτανε και η γιαγιά μου με τα παιδιά της, έμεινε σ' αυτόν τον τόπο, να ποτίζει με τα δάκρυά της τα χώματα και να παρακαλάει τους ντόπιους για δουλειά, να θρέψει τα παιδιά της. Γνωρίστηκε σιγά σιγά και έγινε μαζώχτρα. Μάζευε τα γεννήματα της γης. Και πότε ήτανε στο ένα χωράφι και πότε στο άλλο. Τώρα που τα παιδιά της μεγαλώσανε και κάνανε οικογένειες, βοηθάει να μεγαλώσουνε τα εγγόνια της και πάει πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο. Δικό της σπίτι δεν έχει. Δηλαδή... έμεινε πάντα πρόσφυγας...Η γιαγιά μου, τις Κυριακές σηκώνεται απ' τ' άγρια χαράματα. Είναι νύχτα ακόμα όταν ετοιμάζεται και φοράει τα καλά της. Έχει μια φούστα ίδια, αλλά πολύ καλύτερη από την καθημερινή. Και ένα ίδιο πουκάμισο, αλλά πιο καλό από το καθημερινό. Και καλά παπούτσια με λίγο τακουνάκι, μαντήλια δύο για το κεφάλι κι αυτά πιο καλά και πάει στην εκκλησία. Από την εκκλησία τις Κυριακές δεν λείπει ποτέ. Μια φορά, όπως σηκώθηκε μες τα σκοτάδια, έκανε λάθος και φόρεσε ένα δικό της παπούτσι κι ένα του πατέρα μου και πήγε έτσι στην εκκλησία. Και πάλι δεν το είχε πάρει είδηση, μέχρι που της το είπε κάποια άλλη, την ώρα της λειτουργίας!! Και τότε, εκεί μέσα, την ώρα αυτή, την πιάσανε τα γέλια!! ... Όταν γύρισε και μας το έλεγε ήταν η πρώτη φορά που την είδα να γελάει τόσο πολύ. Σαν να φύγανε απ' το μυαλό της, ακόμα κι οι πίκρες απ' τη ... Μικρά Ασία. Άμα τύχη όμως και ακούσει κάτι κακό, "Χριστός και Παναγία" κάνει και σταυροκοπιέται και τρέχουν από τα μάτια της δάκρυα, σαν να ξεχειλίζει κι ο δικός της καημός, αυτός ... που έχει μέσα της. Αλλά, δεν σταυροκοπιέται μόνο η γιαγιά μου στο άκουσμα κάποιου κακού, ή καλού, όλη η γειτονιά σταυροκοπιέται. Έτσι έχουμε μάθει κι εμείς τα παιδιά, να σεβόμαστε τον Θεό και να τον βάζουμε στη σκέψη μας και στην καρδιά μας.Η αδελφή μου είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη από μένα. Δεν παίζει όμως μαζί μου. Την πίκρανα κάποτε χωρίς να το καταλάβω και από τότε, κάνει παρέα μόνο με τις φίλες της. Αυτές δεν παίζουνε. Συνέχεια κουβεντιάζουνε. Ούτε ξέρω τι λένε. Σίγουρα πολύ ωραία και έξυπνα πράγματα. Είναι η Ελπίδα, η αδελφή της Σμαράγδας της φίλης μου και η ξαδέλφη τους η Αγλαϊα. Η Ελπίδα έχει κι αυτή σγουρά μαλλιά όπως και η φίλη μου η Σμαράγδα και μοιάζουνε στην μάνα τους την Ελενάρα. Είναι πολύ καλά κορίτσια. Το σπίτι της Αγλαϊας είναι δύο σπίτια μετά το δικό μας και λίγο πιο πάνω, μετά από ένα δρομάκι. Όποτε μπαίνω σ' αυτό το σπίτι, μοσχομυρίζει σαπούνι και ναφθαλίνη. Είναι μία πολύ ξεχωριστή μυρωδιά, που σου προκαλεί δέος. Τα πάντα εκεί μέσα είναι κολλαρισμένα, και σε πλήρη τάξη. Η μάνα της Αγλαϊας είναι μεσόκοπη αλλά ψιλή και πάντα καλοχτενισμένη, με χωρίστρα στη μέση , χαμηλό κότσο και ψαρά μαλλιά. Είναι κι αυτή ατσαλάκωτη, όπως και το σπίτι της. Έχει ένα πρόσωπο φεγγοβόλο και ένα όμορφο γέλιο, που κάθε φορά, εμφανίζει πάνω στα μάγουλά της δύο όμορφα λακκάκια. Είναι γλυκιά και πολύ καλή γυναίκα η κυρά Ασημίνα. Έτσι την λένε. Πως γίνεται όμως, να είναι τόσο καλή σε όλα της και να είναι συγχρόνως και αυστηρή και... να κάνει καλά και την... Αγλαϊα;;!!... αυτό, ποτέ δεν το κατάλαβα ... Ο πατέρας της, είναι κι αυτός με φεγγοβόλο πρόσωπο, άσπρα καλοχτενισμένα μαλλιά και πεντακάθαρος. Φοράει στο παντελόνι του τιράντες και ξεχωριστά κοντά μανίκια στο πουκάμισό του μέχρι τους αγκώνες, για να μην χαλάει τις μανσέτες του, όπως εξηγεί η κυρά Ασημίνα. Φοράει επίσης και τραγιάσκα για να μην τον καίει ο ήλιος και να μην κρυώνει τον Χειμώνα. Γιατί ο κυρ Αναστάσης, έτσι τον λένε, που είναι λίγο κυρτός και φτάνει μέχρι τον ώμο της κυρα Ασημίνας, έχει ένα άσπρο καρότσι, και πουλάει στο δρόμο και στα πανηγύρια ξυρούς καρπούς και το Καλοκαίρι...παγωτό!! Κι όταν είναι έξω στη δουλειά, φοράει και άσπρη ποδιά! Αυτός, δεν μιλάει σχεδόν καθόλου. Όλο χαμογελάει...Η Αγλαϊα είναι μία φυσιογνωμία. Όταν βρίσκομαι μπροστά της, νομίζω πως είμαι μπροστά σε δικαστή. Με κοιτάζει εξεταστικά μ' εκείνα τα πανέξυπνα μάτια που είναι γεμάτα ειρωνεία, μειδιά έως ξεκαρδίζεται, παρουσιάζοντας στα μάγουλά της δύο υπέροχα λακκάκια και εμφανίζοντας δύο σειρές μεγάλα κάτασπρα δόντια, και ξεστομίζει ότι έχει στο μυαλό της για μένα, με το που με βλέπει. Βέβαια, προσπαθεί να φανεί διακριτική, γιατί ποιος ξέρει τι ύφος έχω, αλλά οι παρατηρήσεις της, είναι σαν να μου έβγαλε τα ρούχα και να με άφησε γυμνή!!...Όχι μόνο εμένα που είμαι παιδί, αλλά ακόμα και τους μεγάλους κάνει καλά μ' αυτά που λέει.... Έχει κοντά σγουρά μαλλιά, σαν δαχτυλίδια, μία χοντρουλή μύτη με μεγάλα ρουθούνια που γυρίζει ελαφρώς προς τα πάνω και γίνεται κατακόκκινη κάθε φορά που έχει συνάχι. Όταν συμβαίνει αυτό, η Αγλαϊα φυσάει δυνατά την μύξα της και με θόρυβο, σε ένα μεγάλο πεντακάθαρο μαντίλι, αλλά ακόμα και τότε δεν σταματάει να μιλάει γελώντας κακαριστά και να ειρωνεύεται το κάθε τι με τέτοια καυστική σάτιρα, που... σ' αφήνει ... κόκκαλο!!! Το δικό μου μυαλό, δεν θα μπορούσε ποτέ να δει ή να σκεφτεί μ' αυτό τον τρόπο. Κάνει μία παρατήρηση, και νομίζω πως ξαφνικά άνοιξε ένα παράθυρο. Κι όταν λέει σοβαρά κάτι, χωρίς ειρωνείες, αισθάνομαι πως μου δωρίσανε ένα διαμάντι. Εγώ την θαυμάζω, κι ας κάνει τόσο καυστικές παρατηρήσεις. Μήπως και γι' αυτήν δεν είναι δύσκολο να έχει τόση χαζομάρα γύρο της;;!! Μια φορά, είχε τα γενέθλιά της και με κάλεσε. "Έλα το απόγευμα" μου λέει. Εγώ αφού έπαιζα όλο το πρωϊνό, ξαφνικά αποφάσισα να πάω να πω χρόνια πολλά στην Αγλαϊα. Ήτανε εξ άλλου χρέος μου, μετά από μία τόσο σοβαρή πρόσκληση!. Στο σπίτι δεν ήτανε η μάνα μου, ούτε και η αδελφή μου. Τώρα τι να κάνω; ήθελα οπωσδήποτε να πάω και να της πάω και δώρο. Κοίταξα γύρο μου μέσα στο σπίτι και δεν έβρισκα τίποτα, εκτός από δύο πορτοκάλια σε μία φρουτιέρα. Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά. Επιτέλους! βρήκα το δώρο που θα της πήγαινα. Τύλιξα τα πορτοκάλια σε μία πετσέτα και τρέχοντας χτύπησα την πόρτα. Μου άνοιξε η ίδια. Ξαφνιάστηκα με την κοσμοσυρροή. Ήταν εκεί και η αδελφή μου. Α!! είναι η Φούλη!... κάνει η Αγλαϊα. Μου έφερε και δώρο!! Και βουτάει την πετσέτα και ξεσκεπάζει τα πορτοκάλια. Και με το που τα βλέπει, ξεκαρδίζεται απ' τα γέλια. Η αδελφή μου κόκκαλο. Εγώ ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί... Και τότε η Αγλαϊα με κοιτάζει, με ζυγίζει και με όλο το ψυχικό της μεγαλείο, λέει : "Αυτό είναι το πιο ωραίο δώρο, γιατί η Φούλη μου το έφερε με την καρδιά της". Έτσι, εύκολα με... κέρδισε, αφού... ήξερε να μπει στην ψυχή μου.... Στο ίδιο δρομάκι απέναντι, είναι το σπίτι της κυρά Σοφίας. Ο γιος της ο Μίλτος, είναι γαλατάς και κάθε τρεις και λίγο, στήνει ένα τεράστιο καζάνι έξω από το σπίτι τους, ανάβει από κάτω φωτιά και βράζει το γάλα πριν το κάνει διανομή... Τον βοηθάει πάντα και η κυρά Σοφία!. Έχει και μια τεράστια ξύλινη κουτάλα, και ανακατεύει και με τα δύο του χέρια το γάλα μέσα στο καζάνι. Δείχνει να βάζει όλη του την δύναμη και δεν είναι καθόλου αδύναμος ο Μίλτος. Έχει και μια βροντερή φωνή, σείεται ο τόπος όταν μιλάει... ή όταν φωνάζει... μάνααα.. την κυρά Σοφία. Μια μέρα που έτυχε να περάσω την ώρα που ανακάτευε το γάλα κι έριχνα και κλεφτές ματιές και χάζευα την σκηνή, αυτός το παίρνει είδηση και μου λέει γελώντας... "τι κάανεις";; αλλά τόσο δυνατά, σαν να χτύπησε καμπάνα, εγώ... τρόμαξα και έφυγα τρέχοντας...Άλλες φορές όμως, έχω κάτσει να δω πως αδειάζουνε το γάλα από τα μεγάλα τσίγκινα δοχεία στο καζάνι και πως το βάζουνε σε γυάλινα μπουκάλια για διανομή. Είναι δύσκολη δουλειά αυτή ... του γαλατά. Κι η κυρά Σοφία, είναι πολύ περήφανη για το βρασμένο και ωραίο γάλα που μοιράζει ο Μίλτος ...Στο ίδιο δρομάκι πάρα κάτω, μένει η κυρά Πολυξένη. Είναι κι αυτή χήρα. Κι αυτηνής ο άντρας της, στον πόλεμο σκοτώθηκε. Είναι φιλενάδα με την μάνα μου και τις άλλες. Έχει δύο παιδιά, πιο μεγάλα από μας. Τον Μάρκο και την Χρύσα. Αυτόν τον Μάρκο, τον είδα μια φορά. Αλλά την Χρύσα την βλέπω τακτικά και παίζει μαζί μας και είναι χαρούμενη και ομιλητική.Η κυρά Πολυξένη όμως, όλο γκρίνια είναι και όλο έρχεται και κλαίει στη μάνα μου . Κι όσο κλαίει... πλέκει!. Έχει στα χέρια της πάντα βελονάκι και κλωστή και όλο σεμεδάκια πλέκει και σκουπίζει κάθε τρεις και λίγο, μια τα μάτια της, μια την μύτη της, πότε με τα χέρια της και πότε με μαντίλι. Σταματάει όμως να κλαίει, όταν δείχνει τα σεμεδάκια της και μιλάει γι' αυτά... Τότε το πρόσωπό της φέγγει ολόκληρο και γελάει. Γελάει κακαριστά και καλοσυνάτα και δείχνει να τα έχει ξεχάσει όλα. Όλο με τα παιδιά της τα έχει. Που είναι λέει άτακτα και αυτή δεν την αφήνει το αφεντικό της να γυρίζει σπίτι να τα επιβλέπει και είναι μόνα και να μην παραστρατίσουνε κι όλο τέτοια. Γιατί και η κυρά Πολυξένη υπηρέτρια είναι σε ξένο σπίτι. Τι της φταίνε τώρα τα παιδιά της; ποτέ δεν κατάλαβα... Εγώ τα βλέπω μια χαρά!!... Νομίζω ... πως την πειράζει που είναι και χήρα.Ακριβώς απέναντι από εμάς, κάθεται η δεσποινίς Σεβαστία, με την αδελφή της την Γεωργία και τα δύο αδέλφια τους. Οι δύο δεσποινίδες, έρχονται καμιά φορά και κουβεντιάζουνε με την μαμά μου. Μιλάνε πάντα σοβαρά και αυτή η Σεβαστία έχει ένα τρόπο, να ανακατεύει συνεχώς την έκφραση "βρε παιδί μου" και "βρε παιδί μου" και "πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά"!! και όλο ιστορίες.... Πόσο μου αρέσουνε αυτές οι ιστορίες!! μακάρι να με αφήνανε να πάω και πιο κοντά. Όλο πιο μακρυά με διώχνουνε ... Κάποτε, κατάφερα να ακούσω για μια ιστορία ενός δυστυχισμένου που κάτι έπαθε και πως καλό είναι και έτσι πρέπει, να μην ξέρει κανείς τι θα του συμβεί!!... Αυτό, μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Και γιατί παρακαλώ να μην πρέπει να ξέρει κανείς τι θα του συμβεί;; Ίσα ίσα, αυτό θα ήταν και το πιο σωστό, να ξέρει ο κάθε ένας τι θα του συμβεί και να είναι και προετοιμασμένος!. Εγώ...θέλω να ξέρω... Το είπα μέσα μου πολύ δυνατά, για να το ακούσω και εγώ και ο Θεός!!. "Θέλω ... να ξέρω". Είπα ξανά ... και ξανά!! ... Νομίζω, πως δεν είπα κάτι απλό, αλλά έκανα μία έντονη προσευχή... Και νομίζω... πως ο Θεός εκείνη την ώρα, άκουγε ...Με την αδελφή της Σεβαστίας, την Γεωργία, είμαστε φιλενάδες. Έτσι τουλάχιστον μου λέει εκείνη, με ένα καλόκαρδο δυνατό γέλιο και με αγκαλιάζει ζεστά από τους ώμους. Εγώ, ξέρω πως το λέει για να με ευχαριστήσει, αλλά ... το λέει κι αλήθεια.Απέναντί μας, μένουνε κι άλλοι φίλοι μας και γείτονές μας, συμπατριώτες του πατέρα μου και συγγενείς της Γεωργίας και της Σεβαστίας. Είναι όλοι περίπου στην ίδια ηλικία, άντρες και γυναίκες, όλοι από ένα σόι, αδέρφια και ξαδέρφια, όλοι ελεύθεροι, εργαζόμενοι και πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Είναι σαν ομοιόμορφοι κρίκοι μιας πανέμορφης αλυσίδας. Όταν μιλάνε για κάποιο θέμα σοβαρά, όση απόσταση και αν έχουνε μεταξύ τους, πιστεύεις ότι έχουνε όλοι την ίδια άποψη. ΄Η τον ίδιο σεβασμό για τον απέναντι τους. ΄Η την ίδια έννοια ο ένας για τον άλλο. ΄Η απέραντη γνώση για τα θέματα που μιλάνε. Και όσα ξαδέρφια ή αδέρφια καινούρια να παρουσιαστούνε, μπορούνε άνετα να περαστούν στην ίδια αλυσίδα. Και είναι μα την αλήθεια τόσο πολλοί!! Και αυτό το καταλαβαίνεις καλύτερα, όταν γίνεται γλέντι. Πω ! Πω ! ψυχή μου και καρδιά μου τι γλέντια είναι αυτά;; Τι τραγούδια και χορός;; Να οι συρτοί, να τα πεντοζάλια, να οι σούστες και να κι ο καστρινός. Να τα μαντίλια για τον πρώτο να κάνει απίστευτες φιγούρες, να τα γέλια, να τα μπράβο, να τα αστεία και τα πειράγματα, να και οι αγκαλιές !!... Μήπως αυτό το λένε αγάπη;;...Και είμαι και εγώ εκεί και τους παρακολουθώ. Βλέπω τα βήματα, ακούω τη μουσική και ξελογιάζομαι και θέλω κι εγώ να χορέψω, αλλά ντρέπομαι να το πω... και τότε ξαφνικά με τραβάνε. Έλα, έλα και συ και συ ... και με βάζουν στο χορό και κρατάω από το χέρι την φίλη μου την Γεωργία, και γελάει μαζί μου, και μου δείχνει, και μπράβο μου λέει και ... δεν σταματάω...Πως με ζεσταίνουν οι καρδιές αυτών των ανθρώπων!! Με κάνουνε να αισθάνομαι ότι είμαι και εγώ ένα με αυτούς. Πως είμαι και εγώ άνθρωπός τους. Συγγενής τους. Και πλημμυρίζω από περηφάνια. Αυτό το νοιώθουνε και οι γονείς μου. Τους βλέπω πόσο λάμπουνε μ' αυτή την συντροφιά. Πόσο γελάνε και γίνονται ίδιοι μ' αυτούς. Ζούμε μαζί τους, μία πραγματική ευτυχία.!!.. Οι γονείς μου... τα δυο γερά δέντρα απ' όπου έχω δέσει τα σχοινιά της κούνιας μου και... κουνιέμαι... είναι η σιγουριά μου, ο λόγος που είμαι ξένοιαστη, που παίζω και γελάω, που βλέπω τη ζωή όμορφη. Είναι οι πιο καλοί γονείς του κόσμου!! Είναι αγαπημένοι μεταξύ τους, με αγαπάνε και θέλουνε το καλό μου, τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Δουλεύουνε πολύ και φροντίζουν για όλους μας, να μην μας λείψει τίποτα και να μην μας χαλάσουνε χατήρι. Είναι όμορφοι και πολύ καλοί, είναι οι γονείς μου και... τους λατρεύω.!!...Κάποτε που η μαμά μου αρρώστησε και έπρεπε να κάνει εγχείριση, την πήγαμε στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Εκεί πάμε πάντα. Αυτό το νοσοκομείο είναι σαν το σπίτι μας. Εκεί δουλεύανε ο μπαμπάς μου και η μαμά μου στα χρόνια του πολέμου. Και όλο ιστορίες λένε για τότε και πως περνούσανε και τι γινότανε και ποιους γνωρίσανε σ'αυτό, πόσο αδελφομένοι ήτανε όλοι μεταξύ τους, πόσο τυχεροί ήτανε που δουλεύοντας μέσα στο Νοσοκομείο είχανε τουλάχιστον ένα πιάτο φαϊ, ενώ ο κόσμος έξω πεινούσε κι ήτανε σκελετωμένος. Και πεθαίνανε οι άνθρωποι από την πείνα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Και περνούσε ένα κάρο του δήμου και τους μάζευε για δημόσια ταφή. Και στο Νοσοκομείο όμως , το φαγητό ήτανε λίγο. Οι μερίδες που βγαίνανε από το μαγειρείο ήτανε ακριβώς μετρημένες και... ουέ και αλίμονο σε εκείνον, που θα προσπαθούσε να βγάλει έξω καμιά μερίδα, για κάποιο πεινασμένο ταλαίπωρο δικό του άνθρωπο.Τόσο τραγικά και δύσκολα ήτανε. Ο μπαμπάς μου όμως, προσπαθούσε και όλο και κάτι έκανε, αλλά φοβότανε μην τον προδόσουνε, γιατί τότε, ήτανε και προδότες και μαρτυρούσανε τους άλλους και μάλιστα κάποιοι φορούσανε και κουκούλες, για να μην τους γνωρίζουνε. Και όταν οι Γερμανοί μαζεύανε τον κόσμο στην πλατεία, αυτοί με τις κουκούλες, σηκώνανε το χέρι και δείχνανε με το δάχτυλο μερικούς κι αυτούς οι Γερμανοί τους πιάνανε και τους σκοτώνανε. Και κοίτα να δεις... αυτούς που πιάνανε και σκοτώνανε, ήτανε και οι πιο καλοί. Ήτανε αυτοί, που αγαπούσανε τα αδέλφια τους τους Έλληνες και την πατρίδα μας την Ελλάδα και κάνανε αντίσταση κατά των Γερμανών. Τότε ήτανε κατοχή. Λένε οι γονείς μου. Είχανε καταλάβει την πατρίδα μας οι Γερμανοί και είχανε έρθει εδώ και σκοτώνανε τους Έλληνες!!...Τι βλακεία είναι αυτή; Γιατί δεν καθόντουσαν στον τόπο τους; Τι δουλειά είναι αυτή να πάνε να πάρουνε την χώρα των άλλων και να σκοτώνουνε τους ανθρώπους; Εμείς οι Έλληνες αυτό δεν το κάνουμε ποτέ. Δεν πάμε να πάρουμε την πατρίδα των άλλων, όπως μας το κάνανε αυτό και οι Τούρκοι. Μόνο την πατρίδα μας υπερασπιζόμαστε και την αγαπάμε και αγαπάμε και τους γείτονές μας , τους συγγενείς μας και όλους τους Έλληνες.Έπειτα, εμάς δεν μας αφήνει και ο Θεός μας να κάνουμε τέτοια πράγματα. Μας λέει να μην σκοτώνουμε και να αγαπάμε τους γείτονές μας. Άραγε αυτοί οι... Γερμανοί που ήρθανε εδώ με τις μπότες τους, τα κράνη και τα τανκς τους, οπλισμένοι σαν αστακοί, ενάντια σε φτωχούς Έλληνες, δεν έχουνε Θεό;; Ποιός είναι ο Θεός τους;; Σε τι Θεό πιστεύουν;;Όσο για τους δικούς μας ... τους Έλληνες... με τις κουκούλες ... άσε και ξέρει ο Θεός μας τον τρόπο. Θα τους κανονίσει ... καλά!!...Εγώ τρελαίνομαι να ακούω όλες αυτές τις ιστορίες. Γίνανε τόσα πράγματα φοβερά εδώ στην Ελλάδα, στον τόπο μας, λίγο πριν να γεννηθώ. Και τώρα εγώ, ζω εδώ και... τίποτα δεν καταλαβαίνω και... τίποτα δεν φαίνεται, είναι όλα μια χαρά, ενώ αυτοί οι άνθρωποι χάσανε τόσο τραγικά την ζωή τους και τόσο βασανιστικά!!. Τι άδικο πράγμα είναι αυτός ο πόλεμος!!...Από όλους τους φίλους τους στο Νοσοκομείο, έχει μείνει τώρα μόνο ο Παρασκευάς. Αυτός, ακόμα εκεί δουλεύει και τα κανονίζει όλα αν χρειαστούμε κάτι, όπως ... κι αυτή τη φορά. Όσο η μαμά μου έμενε στο Νοσοκομείο, πήγαινα και εγώ. Μου άρεσε να την φροντίζω και να αισθάνομαι ότι κάτι κάνω γι αυτήν, έτσι που είχε ανάγκη. Όπως μου άρεσε να περιεργάζομαι τον χώρο, πως κινούνται οι άνθρωποι μέσα εκεί, να χαζεύω και τους γιατρούς και τις νοσοκόμες και πως μιλάνε μεταξύ τους, να στέκομαι και στην πόρτα του θαλάμου άμα βαρεθώ και να χαζεύω τον διάδρομο που είναι τόσο μακρύς και έχει τόση ησυχία...Έτσι στεκόμουν και χάζευα τον διάδρομο, όταν είδα κι αυτή τη διαφορετική νοσοκόμα, ατσαλάκωτη και αέρινη, να περνάει από μπροστά μου ντυμένη στα κάτασπρα, λεπτή, ψηλή, σοβαρή, να φοράει παράσημο, περιβραχιόνιο με κόκκινο σταυρό, κολλαρισμένο τετράγωνο μαντήλι δεμένο στο κεφάλι κι αυτό με κόκκινο σταυρό και να ανεμίζει το μαντήλι πίσω της καθώς περπατούσε και... τα έχασα. Τι ήταν αυτό;; Τι περπάτημα και κορμοστασιά!! Τι όμορφη!!... Τι ωραία στολή!! ... Τι περήφανη και αξιοπρεπής !!... Σαν ψεύτικη... Κι όμως... αληθινή!!Γύρισα τρέχοντας μέσα στο θάλαμο, στο κρεββάτι της μητέρας μου... "Μαμά, πες μου τι είναι αυτή η νοσοκόμα που φοράει αυτό το μαντήλι";!.. Κατάλαβε... "Αυτή που είδες, είναι εθελόντρια νοσοκόμα. Αυτή δεν πληρώνεται για την βοήθεια που προσφέρει, είναι του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Αυτές όλες είναι πλούσιες. Και τον καιρό που γινότανε πόλεμος, πηγαίνανε στο μέτωπο και βοηθούσανε τους τραυματίες στρατιώτες. Γι αυτό έχουνε και παράσημα. Και όλα αυτά, τα έκαναν εθελοντικά. Αυτός είναι ο όρκος τους. Κάπως έτσι, σαν αυτή που είδες, είναι όλες..." Και άρχισε μετά να μου λέει και για την Μεσολωρά, που ήτανε αρχηγός τους και την είχανε και προϊσταμένη μέσα στο νοσοκομείο και πόσο αυστηρή και αγέρωχη ήτανε κι όλοι καθόντουσαν "σούζα" μπροστά της. "΄Επεφτε σύρμα έτσι και εμφανιζότανε στην άκρη του διαδρόμου και τρέχανε να μαζέψουνε ότι τους είχε ξεφύγει . Στα χρόνια που είχαμε προϊσταμένη την Μεσολωρά, το Νοσοκομείο άστραφτε. Ήτανε τα πάντα ... στην θέση τους!!" Πόσο την θαύμασα αυτήν την εθελόντρια!! Πόσο μου άρεσε!! Και η προσφορά της; Τι προσφορά κι αυτή Θεέ μου.. Καλά κατάλαβα, ότι...ήταν άγγελος... ή μήπως στρατιώτης φύλακας άγγελος;;... Φύλαξα αυτή την εικόνα βαθιά μέσα μου. Αυτή η εξωπραγματική οπτασία, έμεινε χαραγμένη στην καρδιά μου, ένα μοναδικό πολύτιμο απόκτημα... Η βρύση της γειτονιάς, είναι στο δρόμο απέναντι από την τζιτζιφιά μας, στην πλευρά της Σεβαστίας. Στη βρύση, δεν μαζευόμαστε μόνο εμείς οι άνθρωποι της γειτονιάς, μαζεύονται και σφίγγες. Εγώ, τις φοβάμαι τις σφίγγες. Μία μέρα που έτυχε να είναι και η θεία μου η Ματίνα εκεί, αδελφή του πατέρα μου, ήθελα να πιω νερό. Έτσι έσκυψα στη βρύση ανάμεσα στις σφίγγες. Μία από αυτές, μπλέχτηκε στα μαλλιά μου. Πως ξεχύθηκε η θεία μου και με τι φωνή, για να με βοηθήσει!! Δεν είχα ακούσει κανέναν άλλο πριν να φωνάζει έτσι για μένα. Ούτε να παλεύει τόσο πολύ , λέγοντας και ξαναλέγοντας, "το παιδί... το παιδί... Παναγία μου πρόφτασε!!... Παναγία μου πρόφτασε!!" και κατατρομαγμένη, ζητούσε ένα μαχαίρι για να πατήσει το κεντρί της σφίγγας... Ίσως, τότε να ήτανε που έβαλα την θεία μου, βαθιά μέσα στην καρδιά μου ...Η θεία μου η Ματίνα, μένει στο κάτω μέρος της αυλής μας και η είσοδος του σπιτιού της είναι στον πίσω δρόμο, δίπλα στο σπίτι της Πολυξένης. Της δώσανε αυτό το σπιτάκι οι γονείς μου, όταν ήρθε απ το χωριό. Η θεία μου, είναι η μικρότερη μετά από τρία αδέλφια και είναι η χαϊδεμένη τους.Δύο πράγματα έμαθα από την θεία μου την Ματίνα: Πως όταν μαγειρεύεις πρέπει να είσαι πάνω από το φαγητό, γιατί αν φύγεις, το φαγητό θα καεί και πως, από το να κάνεις έναν... κακό γάμο, καλύτερα να μην παντρευτείς ... καθόλου!Είχε αρρωστήσει πιο παλιά. Ξεφεύγανε από τους μεγάλους κάτι μισόλογα, ότι τάχα είχε πάει σε ένα πανηγύρι και από εκεί γύρισε άρρωστη. Κι από ότι κατάλαβα, αυτή η αρρώστια είχε να κάνει με το μυαλό της... Δοξολογούσανε τον Θεό που τώρα είναι καλά. Αλλά λέγανε και για τον καημό της γιαγιάς μου της Μαρίκας, που ήταν αβάσταχτος τον καιρό που η θεία μου ήτανε άρρωστη και δεν μπορούσανε να την κάνουνε καλά και αντιδρούσε με διάφορους τρόπους. Μια έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεό, και μια θύμωνε μαζί Του για το κακό που τους βρήκε και τότε, έπεφτε ανάσκελα και χειρονομούσε εναντίον Του!!!... Πω !! πω!! Δεν έχω ξανακούσει πιο τρομερό πράγμα... Έφριξε η καρδιά μου και το μυαλό μου!! Τόση αμαρτία, ενάντια στο Θεό!! Την καημένη την γιαγιά μου!! Πως το έκανε αυτό; Και τώρα πως θα σωθεί; Πως θα την συγχωρέσει ο Θεός;;... Εγώ την βλέπω πάντα να κάνει τον σταυρό της και να γυρίζει τα μάτια της και να κοιτάζει τον Θεό καθώς σταυροκοπιέται και το βλέπω πως το κάνει με την ψυχή της και δεν την έχω ακούσει να πει κάτι κακό. Σκέφτομαι πόσο πικραμένη θα ήτανε για να κάνει κάτι τέτοιο!!... Και πως σίγουρα, τώρα έχει μετανοιώσει. Δεν λυπήθηκα ποτέ περισσότερο κάποιον άνθρωπο, από ότι την καημένη την γιαγιά μου. Πώς είναι δυνατόν να εναντιώνεται κανείς στο θέλημα του Θεού και να του φωνάζει μ αυτόν τον τρόπο; Έδωσα στον εαυτόν μου μια υπόσχεση, να προσέχω, ώστε αυτό...ποτέ να μην επιτρέψω να μου συμβεί!!... Νομίζω... πως κι αυτή τη φορά... Ο Θεός παρακολουθούσε...Η γιαγιά μου η Μαρίκα, κανονικά ζει στο χωριό, μαζί με τον παππού μου. Την βλέπουμε όταν έρχεται να μας επισκεφθεί. Φοράει κι αυτή, μία φούστα σαν της γιαγιάς μου της Φωτούλας, μόνο που είναι κοντή και στρογγυλή σαν μπάλα. Έχει μαύρα γερά μαλλιά που τα κάνει κοτσίδες και τα κρύβει κάτω απ' το μαντήλι. Φοράει μαύρες βαμβακερές κάλτσες και μαύρες παντόφλες, χοντρές σαν παπούτσια. Περπατάει γρήγορα και είναι ευκίνητη, κουράζεται όμως εύκολα, γιατί έχει ένα σαράκι που την κατατρώει, το... άσμα.!!... Αυτό το άσμα, είναι μια αρρώστια που την αναγκάζει για κάθε ανάσα που παίρνει, να κάνει ολόκληρη προσπάθεια και όπως προσπαθεί να ανασάνει σφυρίζει κιόλας κι άμα τύχει να την πιάσει βήχας, δεν σταματάει με τίποτα. Κοκκινίζει και δεν μπορεί να ανασάνει και λες... Ωχ!! τώρα θα μείνει. Μένεις εσύ κόκκαλο, σου κόβεται η ανάσα και απορείς όταν τελειώσει ο βήχας, πως;;..τα κατάφερε!! Η ίδια λέει, πως αυτό το έπαθε στα νιάτα της, μετά από ένα άσχημο κρυολόγημα. Κι από τότε, φοράει μέσα από το πουκάμισό της, πριν από την φανέλα της, μία προβιά από ζώο, όπως την συμβουλέψανε!!. Την έχω δει και εγώ αυτή την προβιά...Όταν έρχεται, ζητάει ένα ποτήρι νερό και είναι πάντα ιδρωμένη. Και πως να μην είναι μ' αυτό που φοράει;; Τι τυραννία είναι αυτή!! Χειμώνα Καλοκαίρι!! Δεν δέχεται όμως να βγάλει την προβιά. Είναι σίγουρη, πως τότε θα αρρωστήσει χειρότερα. Εγώ, χαίρομαι πολύ όταν την βλέπω. Ξέρω πως έχει πολλές ζεστές κουβέντες να μου πει, για να μου δείξει την αγάπη της. "Κάτσε παιδί μου. Κάτσε παιδί μου να σε θωρώ μέχρι να σε χορτάσω. Απού με μακρυά και δεν σε βλέπω" ....Δεν έχω ακούσει άλλον να χορταίνει με τα μάτια. Κι όταν μου το λέει, εγώ δεν κουνιέμαι από την καρέκλα δίπλα της. Μου λέει και κάτι άλλο "Η ευχή μου με το μέλι, να κολλά και να μην βγαίνει..." Άλλο και τούτο. Τι καταπληκτικό!! Το γυρίζω στο μυαλό μου μέχρι να το καταλάβω και μου αρέσει πολύ. Τι γλυκιά ευχή!!. Που την βρήκε αυτή την ωραία κουβέντα η γιαγιά μου;;... Λέει όμως και το παράπονό της... "Όφου παιδί μου κι ίντα θα κάμω, α πού με άρρωστη και δεν μπορώ. Καταίεις α που δεν μπορώ να ανασάνω;.. κι ίντα θα γίνω;.." Κι άντε πάλι , βαρυανασαίνει σφυρίζοντας. Ο πατέρας μου λέει, πως ο γιατρός είπε, πως δεν γίνεται τίποτα για την περίπτωσή της. Πως όλη η ζωή της θα πάει έτσι. Αυτό είναι τρομερό! Γιατί, είναι πολύ δύσκολη, η ζωή που ζει...Λένε πως στα νιάτα της, ήτανε πολύ γρήγορη στις δουλειές στο χωράφι και πως δεν την έφτανε καμιά στο χωριό, αλλά μετά αρρώστησε και δεν μπορούσε πια να δουλέψει... Τι κρίμα κι αυτό, να είσαι νέος και να έχεις τόση διάθεση για τη δουλειά και τη ζωή, και να στα πάρουν όλα έτσι απότομα , εξ αιτίας μιας αρρώστιας και ενώ δεν μπορείς να ανασάνεις, να είσαι υποχρεωμένος να κουβαλάς κι από πάνω... μια προβιά... Θεέ μου... πως αντέχει;;...Ίσως γι' αυτό είχε αντιδράσει έτσι η γιαγιά μου ενάντια στον Θεό... Όλα αυτά... της φανήκανε πολλά!!...Η νονά μου η Θέκλα, μένει σε μία διπλανή συνοικία από την δική μας. Μου κάνει πάντα δώρα το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που την αγαπάω. Πότε έρχεται αυτή να μας δει, και πότε πάμε εμείς.Όταν την βλέπω να έρχεται, ή όταν φεύγει, και να περπατά έτσι καμαρωτά με αυτή την όμορφη σιλουέτα, καμαρώνω που την έχω νονά. Και το δικό της το σπίτι είναι σαν τραίνο, όπως το δικό μας. Μόνο που δεν έχει τόσο πολύ κήπο, γιατί έχει κι άλλα δωμάτια απέναντι. Μάλιστα σε ένα μεγάλο δωμάτιο απέναντι, έχει έναν τεράστιο αργαλειό και υφαίνει κουρελούδες.Ο αργαλειός, έχει πολλές πολλές κόκκινες κλωστές περασμένες σε στημόνια, για να περνάει η νονά μου τα κουρέλια ανάμεσά τους, που τα χτενίζει και τα σφίγγει με το χτένι και τα πλέκει σφιχτά. Όταν γίνεται αυτό, η νονά μου είναι καθιστή στον αργαλειό και δουλεύει με τα χέρια και με τα πόδια της και ο αργαλειός κάνει φασαρία. Είναι πολύ λυγερόκορμη, με στητό σώμα, και κουνάει με νάζι το κεφάλι της, όταν δουλεύει. Και εγώ... κάθομαι και την χαζεύω, την παρατηρώ και την θαυμάζω... γιατί η νονά μου είναι σε όλα ξεχωριστή.Η νονά μου είναι λίγο μεγαλύτερη από την μάνα μου και φοράει κι αυτή μαύρα, όπως και άλλες γυναίκες, μόνο που ο τρόπος που τα φοράει είναι διαφορετικός. Φοράει φόρεμα αντί για φούστες, που είναι καλοραμμένο και δείχνει το καλλίγραμμο σώμα της. Και το τσεμπέρι της, σφιχτοδεμένο στο κεφάλι της πίσω από τα αυτιά, έχει τις δύο άκρες του πλεγμένες στεφάνι πάνω στο κεφάλι κι άλλη μια άκρη που πέφτει πίσω με χάρη, καθώς η νονά μου μιλάει, γελάει, ή δουλεύει με το χαρακτηριστικό της νάζι, που το έχει σε όλα. Στο περπάτημα της, στην κουβέντα της, στην συμπεριφορά της, στα πάντα. Είναι όμως και πολύ γρήγορη σε ότι κάνει. Τα φτιάχνει όλα... προκομμένα...Όταν βρεθεί με την μάνα μου, που είναι και φιλενάδες από τότε που δουλεύανε μαζί, όλο δακρύζει, γιατί θυμάται τα παλιά που την στενοχωρούνε και της λέει για τους καημούς της τους παλιούς και τους καινούριους.Η νονά μου είναι χήρα. Όταν μιλάει για τον άντρα της κλαίει. Έχει και μια φωτογραφία του στο δωμάτιο, κι όταν μιλάει γι αυτόν την κοιτάει με καημό. Ήτανε νιόπαντρη όταν εκείνος έφυγε στο βουνό αντάρτης και μετά την πήρε στο βουνό μαζί του κι ύστερα από λίγο σκοτώθηκε και έμεινε η νονά μου μόνη της και χωρίς περιουσία γιατί της την πήρανε... μια και είχε βγει στο αντάρτικο και ξενιτεύτηκε στην Αθήνα κυνηγημένη και άρχισε εκεί σιγά σιγά να δουλεύει...Μου κάνουνε όλα αυτά μεγάλη εντύπωση, τα βρίσκω τρομερά. Μου έχει κάνει όμως και κάτι άλλο εντύπωση. Κάποτε που έλεγε για τον νονό μου, που ήτανε ψιλός θηρίο και του έφτανε ως τον ώμο, την αγαπούσε πάρα πολύ. Και πριν να φύγουνε στο βουνό, όταν γύριζε στο σπίτι, την έπαιρνε στα χέρια σαν κούκλα και την γύριζε σβούρα μέσα στο σπίτι, όπως σβουρίζουν οι μανάδες τα παιδιά. Αυτό... δεν το έχω ξανακούσει ποτέ! Αυτή η εικόνα, μπήκε βαθιά μέσα στην ψυχή μου, για πάντα... Κάνει και κάτι άλλο... Όταν θέλει να βγάλει τις μύγες από το δωμάτιο που μαζεύονται πολλές, κάνει πρώτα φλιτ, μισοκατεβάζει την κουρτίνα στην πόρτα, εκείνη κάθεται κατάχαμα στο τσιμέντο πριν την πόρτα, και έτσι όπως πάνε αυτές να φύγουνε γιατί τις πειράζει η μυρωδιά, απλώνει η νονά μου τα χέρια της και... τις σκοτώνει, με ένα παλαμάκι!! Δεν της ξεφεύγει καμία!! κάνει μπροστά της, μία στοίβα από σκοτωμένες μύγες!!Δεν είναι καταπληκτική;; Αυτή η νονά... είναι δική μου.!!! Έχω άδικο που θέλω να της μοιάζω;;Τα χρόνια εκείνα που μεγάλωνα σε μια φτωχογειτονιά σε προάστιο της Αθήνας, όλες οι γειτονιές ήτανε κάπως έτσι. Και κάπως έτσι μεγαλώναμε όλοι. Γύρω μας είχε ακόμα πολλά χωράφια που άλλοτε ήτανε σπαρμένα με στάρι, και άλλοτε ήτανε γεμάτα παπαρούνες. Και μέσα εκεί παίζαμε. Τρέχαμε ανάμεσα στις παπαρούνες ή τα στάχυα που ήτανε πιο ψιλά από το μπόϊ μας κι ανοίγαμε τα φτερά μας. Όταν ήταν τα πυράγκαθα στους φράχτες, μας άρεσε να τα τρώμε και να μαζεύουμε σαλιγκάρια απ τα κλαριά τους, όταν βγαίνανε μετά την βροχή. Σηκωνόμαστε τα ξημερώματα για να πάμε να πούμε τα κάλαντα όταν ήτανε οι γιορτές. Καμιά φορά περνούσε ο μπάρμπα Θανασάκης με το βιου μάστερ του και μας έδειχνε σε δισκάκι ένα παραμύθι, με ένα πενηνταράκι.. Κι όταν τελείωνε το παραμύθι, μας έλεγε, "Τέρμα το πενηνταράκι του μπάρμπα Θανασάκη" και εμείς μέναμε ακόμα με την γλύκα της εικόνας, γιατί με ένα πενηνταράκι, η ώρα δεν ήτανε ποτέ αρκετή, αλλά δεν είχαμε και παραπάνω από ...ένα πενηνταράκι.... Ή ο αρκουδιάρης με την αρκούδα του, που την έβαζε να χορέψει χτυπώντας της το ντέφι και μαζευότανε τότε όλη η γειτονιά για να δει. Μια γειτονιά που είχε μία βρύση από όπου παίρναμε όλοι νερό και μαζευόμαστε γύρω της τα καλοκαιριάτικα βράδια, μικροί και λίγο πιο μεγάλοι και παίζαμε μπερλίνα. "Καλησπέρα σας κυρία μπερλίνα.. πέρασα από το νυφοπάζαρο και μου είπανε πολλά καλά και κακά για σάς..." Ή, "δεν περνάς κυρά Μαρία", ή, την "κολοκυθιά", ή, "περνά περνά η μέλισσα". Κι άλλοτε τραγουδούσαμε τον "μπάρμπα Μπρίλιο" και άλλα πολλά. Κι άλλοτε λέγαμε παραμύθια, ή ιστορίες αληθινές, για τις χαρές, τις πίκρες, τα παθήματα, ή τις αρρώστιες κάποιων ανθρώπων και τότε... πονούσε η καρδιά μας πραγματικά!!. Και πολλές φορές κλαίγαμε... Δεν κατάλαβα γιατί τ' αγάπησα τόσο πολύ όλα αυτά!. Γιατί ήτανε οι ψυχές των ανθρώπων τόσο ζεστές και με ζεστάνανε; και μ' αγκαλιάσανε; και με φιλέψανε; Κι ήρθε η αγάπη και ξεχείλισε στην παιδική μου ψυχή και έγινε πηγή που ανάβλυσε και με πλημμύρισε και με έπνιξε τόσο πολύ για όλους, κι ο φόβος μην πληγηάσουν και πονέσουνε; που έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου μια βραδιά και έβλεπα απέναντι τον Θεό, άπλωσα τα χέρια μου σε ικεσία, ενώ δάκρυα ποτάμια ανάβλυσαν από τα μάτια μου και με ξεπλένανε. Τον παρακάλεσα μ' όλη την δύναμη της ψυχής μου τόσες πολλές, πολλές φορές, μέχρι που μούδιασα, να 'τανε τρόπος... να 'παιρνα εγώ ότι πληγές είχαν επάνω τους οι άνθρωποι κι αυτοί... να γλυτώνανε από κάθε πληγή και να ήτανε καλά!! Τι τρομερή στιγμή!! Τι αξίωση!! Δίχως εγωϊσμό όμως Θεέ μου σε παρακαλώ. Μόνο από αγάπη!! Τι φρικτό θέλω... από ένα παιδί!! Τι απαίτηση!! Δεν είχα καμιά αμφιβολία για το ότι και τότε...ο Θεός ... με άκουγε...Η γειτονιά μας δεν είχε σχολείο. Το σχολείο ήτανε σε πιο μακρινή γειτονιά. Και για να φτάσουμε, περπατούσαμε μισή ώρα. Η κάθε τάξη του σχολείου, είχε ογδόντα παιδιά. Όπως πάντα σε κάθε σχολείο, έτσι και στο δικό μας, είχε αυστηρούς και πιο ήπιους δασκάλους. Την πρώτη τάξη, την δίνανε μονίμως στην κυρία Μαρκέλλα, μια χαρούμενη κοντούλα, με φουσκωτά χαρακτηριστικά, κοντό σγουρό μαλλί κι αυτό φουσκωτό, κόκκινα χείλια, κολιέ και καμπάνα φωνή. Αυτή λοιπόν, ήτανε και η πρώτη μου δασκάλα. Κάθισα στο τρίτο θρανίο, στην μεσαία σειρά, άνοιξα το τετράδιο που μου είχανε αγοράσει, έβγαλα την κασετίνα μέσα από την καινούρια τσάντα με επιμέλεια, φρόντισα τα μολύβια, την ξύστρα και άρχισα να παρακολουθώ την κυρία Μαρκέλλα, που ξεφωνίζοντας για να καλύψει την οχλοβοή, προσπαθούσε να μας μάθει γράμματα... Από εκείνη ακριβώς την στιγμή ήτανε που άρχισα να έχω... ελλείψεις. Έγραφα και μάθαινα τα γράμματα και τους αριθμούς, αλλά σίγουρα δεν μάθαινα και άλλες... λεπτομέρειες. Και ήτανε αδύνατον στην δασκάλα μας, με τόσα παιδιά, να μπει κι αυτή σε.... λεπτομέρειες Όταν ήρθε η μάνα μου στο σχολείο να ρωτήσει, η δασκάλα της είπε πως είμαι καλό παιδί, αλλά πως πρέπει να διαβάσω περισσότερο και στο τέλος της χρονιάς, με προβίβασε με... οκτώ.Στη δευτέρα, την Τρίτη και την Τετάρτη, η τάξη μου ευτύχησε να έχει δασκάλα, την κυρία Αθανασία. Η κυρία Αθανασία, ήτανε μία μεσόκοπη ψιλή γυναίκα, που φορούσε τακουνάκια και κραγιόν, έκανε τα μαλλιά της κότσο μπανάνα και φορούσε πάντα μία κουμπωτή ποδιά, σαν την δική μας. Εκεί να δεις οχλοβοή... Η κυρά Αθανασία, καθότανε στην έδρα σκυμένη και όλο κάτι έκανε τις περισσότερες φορές και κάπου κάπου έλεγε με ήρεμη και ένρινη φωνή.. "ησυχία"... Μάθημα, έλεγε όποιος σήκωνε το χέρι του. Παρέδιδε με την βραχνή και ιδιόμορφη φωνή της, επίσης μέσα σε μεγάλη οχλοβοή, κάνοντας ένα εντελώς τυπικό μάθημα και περιμένοντας όπως και εμείς ... να χτυπήσει το κουδούνι... Έτσι, πηγαινοερχόμουν στο σχολείο, άνοιγα που και που την τσάντα για να πάρουνε αέρα τα βιβλία, έγραφα και μια αντιγραφή, κι αυτό νόμιζα... ήτανε το σχολείο! Δύσκολο και για την μάνα μου να με ελέγξει, μια και η ίδια ήτανε ανορθόγραφη όπως και εγώ και είχε πάει μόνο τρεις τάξεις στο δημοτικό. Και ήρθανε στα τρία χρόνια αυτά, τα κενά να γίνουν... χάσματα. Ούτε αποστήθιση, ούτε αριθμητική, ούτε γραμματική, ούτε ορθογραφία. Και από μνήμη; ... πάτος. Ένα τούβλο... και μισό... να μην αβασκαθώ!Κάποτε, σε ένα από αυτά τα τρία χρόνια, με σήκωσε και μια φορά η κυρά Αθανασία, να πω μάθημα! Τώρα τι να πω;; Όπως πάντα... δεν ήξερα!. Είχα προσέξει όμως, πως αν κάποιος σηκωνόταν για να πει μάθημα και ιδιαίτερα αν μιλούσε σιγά, από την φασαρία που γινότανε στην τάξη, δεν ακουγότανε τίποτα. Έτσι αντί να πω δεν ξέρω, σηκώθηκα επάνω, δίστασα για λίγο αλλά το αποφάσισα, στάθηκα δίπλα στην έδρα, μπροστά απ' τον πίνακα και άρχισα απλώς να κουνάω το στόμα μου, χωρίς να βγαίνει φωνή, όπως ακριβώς έβλεπα να συμβαίνει και με τα άλλα παιδιά, μια και δεν άκουγα από αυτά που λέγανε τίποτα!!. Η κυρά Αθανασία, όπως πάντα σκυμένη στην έδρα, καμία αντίδραση! Τα παιδιά... τίποτα! Εγώ συνέχισα και όταν νόμιζα πως δεν έπρεπε να το παρακάνω, της λέω... "τελείωσα"... Και η απάντηση... "Μπράβο παιδί μου... κάτσε κάτω"...Η άγνοια άγνοια και τα οκτάρια , οκτάρια. Όπως και η προηγούμενη δασκάλα μου, κάθε φορά που πήγαινε η μάνα μου στην κυρά Αθανασία να ρωτήσει πως; πάω, εκείνη της έλεγε με την βραχνή και ένρινη φωνή της... "καλό παιδί, καλό παιδί, αλλά... να διαβάζει περισσότερο..." Τελικά στα χρόνια αυτά που περάσανε, άραγε με ήξερε η κυρά Αθανασία; ΄Η η απάντηση ήτανε μια συνηθισμένη που θα μπορούσε να ταιριάζει σε όλους και το οκτώ, ήτανε για τους δασκάλους ο μέσος βαθμός για τα παιδιά που... δεν τα ξέρανε μια και δεν ήτανε τόσο άτακτα για να τα μάθουνε, ή τόσο επιμελή ώστε να διακριθούνε;; Και σίγουρα ένας βαθμός που δεν αδικεί; Πάντως για μένα το οκτώ, ήτανε πολύ και... χαιρόμουνα μαζί του...Στις άλλες δύο τάξεις του Δημοτικού, είχαμε δυνατούς δασκάλους, και μάλιστα στην τελευταία τον διευθυντή. Εξακολουθούσαμε όμως να είμαστε μία πολυάριθμη τάξη και παρ' όλο που καταλάβαιναν οι δάσκαλοι αυτοί τις αδυναμίες του καθενός μας, ίσως γιατί δεν υπήρχε τρόπος να κερδιθεί ο χαμένος χρόνος, ίσως γιατί δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι όλον αυτόν τον όγκο δουλειάς, αποφεύγανε να θίξουνε τις πληγές, σε όσους είχανε πληγές, άλλοι μικρές κι άλλοι... μεγάλες. Μας προστατεύσανε όλους, ακόμα και εμένα. Κι αυτοί που ήτανε ικανοί και κάτω από αυτές τις συνθήκες τα είχανε καταφέρει και ήταν άξιοι, να προχωρήσουνε και αυτοί που δεν ήταν άξιοι, να μην... απογοητευθούνε...Έτσι τελείωσα το δημοτικό, αγράμματη και με τον βαθμό οκτώ, σε όλες τις τάξεις.Αφού λοιπόν μου δώσανε αυτήν την ευκαιρία οι δάσκαλοί μου, γράφτηκα και στο γυμνάσιο...Στο γυμνάσιο, οι τάξεις δεν ήτανε πολυάριθμες και οι καθηγητές είχανε περισσότερη όρεξη και δυναμισμό. Και κυρίως δεν αστειευόντουσαν. Όμως και εγώ δεν ήμουν ίδια, είχα μεγάλη διάθεση να είμαι συνεπής. Ένας χρόνος είχε περάσει από την τελευταία του δημοτικού κι όμως ένοιωθα μέσα μου μία μεγάλη αλλαγή. Δεν ήμουν σαν χαμένη, αλλά αισθανόμουν υπεύθυνη και αποφασισμένη να αλλάξω, "τα κακώς κείμενα"Άλλο όμως τι θέλουμε... και άλλο τι μπορούμε...Ξεκίνησα με κέφι, αλλά σκόνταψα στο πρώτο βήμα. Η άγνοιά μου, ξεκινούσε από το πώς πρέπει να διαβάζω και να αποστηθίζω. Προσπαθώντας να κάνω αυτό, διαπίστωνα πως τα κενά μου ήτανε τόσο βασικά, που γινόντουσαν εμπόδιο στο να καταλάβω. Έπρεπε το κάθε τι, να το πάρω από την αρχή του. Και πάνω από όλα, δεν ήμουν ο αετός στον αέρα, ούτε το ψάρι στο νερό. Είχα ... τις αδυναμίες μου. Έτσι, καθόμουν πάλι στο δεύτερο θρανίο στην ακριανή σειρά ενός νεοσύστατου γυμνασίου που ευτυχώς ήτανε και πιο ελαστικό, προσπαθώντας να περνάω απαρατήρητη και να ακούω τον κ. Καρούδη τον φιλόλογο μας, έναν γλυκύτατο άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, που κούτσαινε όταν περπατούσε , και έτρεχε στην τουαλέτα στα διαλείμματα, να μας κάνει ετυμολογικό και γραμματική και να μαθαίνω επί τέλους λίγη ορθογραφία. Όσα και να μάθαινα όμως, ήτανε σταγόνα στον ωκεανό και ήμουνα σε όλα τα κύρια μαθήματα πίσω. Έτσι, το καρδιοχτύπι ήτανε μόνιμο, μην με σηκώσουν στο μάθημα, ή μην βάλουνε διαγώνισμα και γι αυτό, η προσευχή ξεκινούσε με το που χτυπούσε το κουδούνι να μπούμε στην τάξη, μέχρι να ξαναχτυπήσει το κουδούνι να βγούμε από αυτήν και... για όλες τις ώρες και... για όλες τις μέρες και... για όλα τα χρόνια... "Όχι Παναγίτσα μου... μην με σηκώσει Παναγίτσα μου... όχι Θεέ μου... μην με σηκώσει Θεέ μου... και άντε πάλι τα ίδια. Και ...Ο Θεός, ... με άκουγε...Πέρασα τρία χρόνια στο γυμνάσιο, χωρίς να με σηκώσουν να πω... ποτέ μάθημα. Ήτανε σαν να μην με βλέπανε. Σαν να μην υπήρχα καν, στην τάξη αυτή!!... Όταν γράφαμε διαγώνισμα, πάλι κάπως τα βόλευα και με βοηθούσε κάποιος τουλάχιστον για να πάρω την βάση.Όχι όμως ότι οι καθηγητές δεν καταλαβαίνανε ότι ... δεν είμαι "σαϊνι". Βέβαια και οι συμμαθητές μου ξέρανε, ότι δεν είμαι καλή. Ακόμα και στις ερωτήσεις μου στα διαλύματα, τους έπιαναν τα γέλια. Δεν τους κρατούσα όμως κακία, πως να αντέξουνε σε τέτοια άγνοια;; Μέσα μου όμως πικραινόμουν και αισθανόμουν μειονεκτικά, όπως άλλωστε ήτανε και επόμενο. Όπως ήτανε επόμενο εκείνοι να αισθάνονται υπεροχή. Αυτά, είναι πράγματα που κυκλοφορούν στον αέρα... που περνάνε μέσα σου... που τα ξέρεις... για πάντα...Περνούσα τις τάξεις χωρίς να μένω καν μετεξεταστέα. Οι καθηγητές τώρα πια, λέγανε στην μάνα μου ότι με περνάγανε επειδή είμαι... καλό παιδί. Όσο γι αυτό, πράγματι, αυτό μου έλειπε... να είμαι και αγενής...Όταν ήρθε η στιγμή να πάω στο Λύκειο, τα ψέματα είχανε τελειώσει. Έτσι κατέφυγα σε ένα ιδιωτικό.Ο κόσμος κοροϊδεύει τα ιδιωτικά, εκεί όμως γίνεται σπουδαία δουλειά. Σε μία τάξη με δώδεκα μαθήτριες, που οι καθηγητές δεν ήτανε εχθροί και δεν είχανε το στιλ του δήμιου, κατάφερα να μάθω κι άλλα γράμματα. Στην τάξη αυτή, ήμασταν όλες φίλες και αγαπημένες. Ξέραμε όλες τα μυστικά η μια της άλλης, κι όσο για τα μαθήματα, για όσες ήμασταν πιο αδύνατες, οι άλλες με προθυμία μας φροντίζανε, με το να μας λύνουν τις απορίες εκτός μαθήματος, λες και μας έκαναν φροντιστήριο!! Και για ότι αποφασίζαμε, σκανταλιά ή εκδήλωση, ήμασταν πάλι όλες μαζί αχώριστες κι αγαπημένες. Αυτό, δεν ήτανε σχολείο, ήτανε διασκέδαση... Και αυτό το βλέπανε και οι καθηγητές μας \και σιγοντάρανε... Για τρία χρόνια! Τι χρόνια όμορφα ήταν αυτά!! Τι δημιουργικά!!Όσο όμως και να βελτιωνόμουν, δεν είχα καταφέρει να ξεπεράσω τα προβλήματά μου και τις φυσικές μου αδυναμίες στα μαθήματα. Έτσι, πάλι με την προσευχή ξεπερνούσα τις δυσκολίες. Όλο Θεέ μου και Θεέ μου ήμουνα και... ο Θεός, με άκουγε... Έτσι περνούσα και την κάθε μέρα, έτσι περνούσα και τις εξετάσεις. Πάλι δεν με σηκώνανε την κάθε μέρα, όλο κάτι τύχαινε αν και ήμασταν πολύ λίγες μαθήτριες στην τάξη, αν έβαζαν διαγώνισμα θα ήτανε κάτι που ήξερα ή θα μου το λέγανε τα κορίτσια. Ακόμα και στην τελευταία τάξη του λυκείου που δίναμε εξετάσεις σε επιτροπή, αν ήξερα δύο μαθήματα, θα έπεφτε οπωσδήποτε το ένα από τα δύο, η κάποιος θα με βοηθούσε έστω να γράψω για μία βάση και να περάσω. Αυτό συνέβαινε, ακόμα και στο αρχαίο και στο άγνωστο και στα μαθηματικά και στην χημεία με ασκήσεις και... σε όλα!! Μήπως ο Θεός ... με βοηθούσε;;!!Έτσι περάσανε τα χρόνια της σποράς. Επί τέλους!! Και πήρα βαθιά ανάσα ανακούφισης.Έκανα φιλότιμες προσπάθειες για να βρω δουλειά, μάταια όμως. Σκόνταφτα πάντα, στην ορθογραφική μου άγνοια... Φοίτησα και σε μία σχολή λογιστών και πήρα και από εκεί ένα πτυχίο, έμαθα και γραφομηχανή και έκανα κι άλλες άκαρπες προσπάθειες να βρω δουλειά. Και ενώ είχα απογοητευθεί και πίστευα ότι θα μείνω εργασιακά γεροντοκόρη, έτυχε να συναντήσει σε μια εκδρομή, η μάνα μου, την θετή κόρη της νονάς μου και μιλήσανε για μένα! Τύχη; ή ... Θεός;;!! ...Πως! συμβαίνει καμιά φορά, ξεχωριστοί άνθρωποι, να συναντάνε ξεχωριστούς ανθρώπους! Έτσι συνέβη και στην νονά μου, με την θετή της κόρη. Οι δυο τους, είναι σαν η μία να συμπληρώνει την άλλη, ή η μία να είναι συνέχεια της άλλης. Η Γιάννα δείχνει αμέσως ενδιαφέρον για τον άλλον. Όχι προσποιητό, αλλά ουσιαστικό. Σε παρακολουθεί όταν της μιλάς, και αν της ζητάς κάτι, θέλει οπωσδήποτε να σε βοηθήσει. Δεν είναι μόνο ότι θέλει να σε βοηθάει, αλλά ότι μπορεί και να σε βοηθήσει. Έχει τον τρόπο, έχει τον κόσμο. Μπορεί να κατευθύνει τον κόσμο και τις καταστάσεις. Είναι όλοι υποχρεωμένοι σε εκείνη, γιατί σίγουρα στο παρελθόν τους έχει βοηθήσει, ή τους έχει εξυπηρετήσει. Ή την έχουν ανάγκη, ή ... την σέβονται. Πάντως, έχει τον τρόπο να μιλήσει. Ο οποιοσδήποτε απέναντί της θα την ακούσει και δεν θα μπορέσει να αρνηθεί, γιατί ο τρόπος που θα πει, ή θα ζητήσει κάτι, θα είναι... μοναδικός!! Ήτανε αδύνατον, αφού είπε ότι θα μου βρει δουλειά, να μην τα καταφέρει. Και το έκανε! Έτσι βρέθηκα να δουλεύω στην δουλειά που δούλευε και εκείνη, όπου όλοι την σεβόντουσαν, από τον τελευταίο επιστάτη, μέχρι τους διευθυντές, μια και ήτανε υπεύθυνη στο πιο δύσκολο κομμάτι δουλειάς, και το εκτελούσε, παραπάνω από... άριστα...Η δουλειά μου, μου άρεσε πάρα πολύ. Ήτανε δουλειά γραφείου, την οποία έκανα με επιμέλεια και μου φαινότανε παιχνιδάκι. Επί τέλους δεν αισθανόμουν μειονεκτικά όπως στο σχολείο, αλλά επαρκής και άξια. Είχα καλή σχέση με τους συναδέλφους μου, οι οποίοι ήτανε πολύ φιλικοί και με αναγνώρισαν ως ίση και αυτό με έκανε να εκτιμώ ακόμα περισσότερο τον τόπο που βρισκόμουνα και να νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και γι' αυτούς που με προσέλαβαν αλλά και για την Γιάννα, η οποία, ξέρω πόσο πολύ χαιρότανε, που με είχε βοηθήσει.Σ' αυτή την περίοδο, την ευτυχισμένη, προσγειωμένα κάπως πια, έκανα μια αναδρομή και έναν απολογισμό για τα συναισθήματά μου, απέναντι στον Θεό. Τον Θεό, που τόσες φορές επικαλέστηκα και παρακάλεσα... και αγάπησα... αρκετά;; ... Στο κατηχητικό πιτσιρικάκι, να ακούω την κατηχήτρια να στάζει μέλι!! Στο δημοτικό, αλλά και στο γυμνάσιο και το λύκειο τα θρησκευτικά να είναι η... μόνη γλώσσα που καταλαβαίνω; ή... η μόνη που μου αρέσει, αλλά παρ' όλη την μάθηση και την κατανόηση, να αισθάνομαι ως... στραβή!! ... Με τον αντίλαλο της φωνής της γιαγιάς μου της Φωτούλας μέσα στα αφτιά μου, που είχε φύγει απ' την ζωή και τις προτροπές της για την εκκλησία, αποφάσισα να παρακολουθώ τις θείες λειτουργίες, γιατί αυτό θα με έκανε να είμαι πιο κοντά στο Θεό, γιατί αισθανόμουν ντροπή απέναντί Του, ως αμελής αδιάφορη και αχάριστη, γιατί στα χρόνια αυτά που είχανε περάσει, είχα πραγματικά, αισθανθεί την συμπαράστασή Του αμέριστη, γιατί αυτό πραγματικά... ήθελα...Αυτή λοιπόν ήτανε η χρονική στιγμή που ξεκινήσανε οι επισκέψεις μου στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του αγαπημένου μαθητή Του Χριστού, έναν κατανυκτικό τόπο, όπου μου άρεσε να πηγαίνω ξανά και ξανά και ξανά, προσπαθώντας να βρω το εγώ μου σε σχέσει με τις εντολές Του Θεού και να έχω μία καλύτερη επικοινωνία μαζί Του...Έτσι, έφτασα σε μία ηλικία, που είχα τελειώσει την μέση εκπαίδευση, που δεν μου περνούσε από το μυαλό να πάω πανεπιστήμιο, που είχα βρει μία δουλειά, που προσπαθούσα να είμαι κοντά στο Θεό και που, τι ήταν άραγε το επόμενο; το να παντρευτώ ; Παρ όλο που δεν ήμουν ένθερμος υποστηρικτής του γάμου, ούτε της συμβίωσης βέβαια, ήρθανε έτσι τα πράγματα, όπως και για πολύν άλλο κόσμο, μετά από μία γνωριμία, να το αποφασίσω...Δεν θυμάμαι ακριβώς σε πια περίοδο της ζωής μου άρχισα να βλέπω όνειρα, μου άρεσε όμως να βλέπω και να προσπαθώ να τα εξηγήσω σύμφωνα με αυτά που μου λέγανε οι μεγάλοι, που είχανε άλλοτε μια μικρή και άλλοτε μία μεγαλύτερη εμπειρία, ανάλογα με το πόση σημασία έδινε ο κάθε ένας. Κάποτε, στα δεκαπέντε μου περίπου, είδα πως βρέθηκα σε έναν αγρό με ελιές, όπου υπήρχε και ένα σπίτι πέτρινο, διώροφο. Στο ισόγειο αυτού του σπιτιού, σε ένα δωμάτιο που μπήκα, ήτανε μέσα δύο άντρες και μία γυναίκα γύρο στα πενήντα, καθισμένη σε μία καρέκλα. Το δωμάτιο δεν είχε παράθυρα και στον τοίχο αριστερά όπως έμπαινες, ήτανε στη σειρά τρία φέρετρα. Ο άνδρας που ήτανε πιο κοντά στην πόρτα, φορούσε κουστούμι. Τότε, μπήκε στο δωμάτιο η μητέρα μου. Όταν την είδε ο άνδρας αυτός, την αγκάλιασε και την φίλησε και της είπε, "έλα εδώ, τι κάνεις; εσύ είσαι δική μας". !!! Στην περιγραφή του ονείρου που έκανα, η μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου, είπε πως το σπίτι τους στη Σμύρνη, ήτανε μέσα σε αγρό με ελιές και ήτανε πέτρινο και διώροφο. Πράγμα το οποίο εγώ δεν ήξερα μέχρι τότε. Και ότι ο παππούς μου, ντυνόταν με κουστούμι. Έτσι υποθέσαμε πως αυτός ο άνδρας, πρέπει να ήτανε ο παππούς μου ο Μικρασιάτης, που γυρνώντας πίσω, σκοτώθηκε από τους Τούρκους, εκεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι, μαζί με την μάνα του και κάποιον άλλο, μια και ήτανε τρεις μαζί μέσα στον ίδιο χώρο και δίπλα τους ήτανε τα φέρετρα.Με αυτό το όνειρο, θεώρησα μου δόθηκε μία απάντηση από τον παππού μου, τον οποίο αγαπούσα χωρίς να έχω γνωρίσει και δεν είχα πάψει, να αναρωτιέμαι για αυτόν, μήπως κάπου ζει, χαμένος και ξεχασμένος. Συγκινήθηκα. Χάρηκα σαν να έστειλε μήνυμα, ειδικά σε μένα.!! "Σ' ευχαριστώ παππού, σ' αγαπώ πολύ!. Να είσαι εκεί που βρίσκεσαι,καλά αναπαυμένος"Κι άλλη μία φορά θυμάμαι, είδα ένα σημαντικό όνειρο στην τελευταία του Λυκείου, που με ενημέρωσε για τα αποτελέσματα των εξετάσεων, πριν αυτές καν! συμβούν...Έτσι, παραμονές του γάμου μου, είδα, πως ήμουν επάνω σε ένα άσπρο άλογο μαζί με τον γαμπρό, εκείνος μπροστά και εγώ πίσω. Τα μπροστινά πόδια του αλόγου ήτανε γερά και τα πίσω τόσο καχεκτικά, που ήτανε αδύνατον να με συγκρατήσουν. Γι' αυτό, ενώ καθόμουν στη σέλα, συγχρόνως είχα γείρει για να στηρίξω με τα χέρια μου τα πίσω πόδια του αλόγου, κρατώντας τα γερά, για να... το βοηθήσω και για να μην... πέσω!! Έβλεπα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το άλογο, αλλά δεν σταμάτησα κιόλας!! Η απόφαση... είχε παρθεί!!... Επίσης, μία άλλη βραδιά, πάλι παραμονές του γάμου, είδα έναν άνδρα, του οποίου το σουλούπι συγκράτησα καλά στο μυαλό μου, ο οποίος κρατούσε πιστόλι, και σκότωσε τον μελλοντικό μου σύζυγο, στα σκαλιά του σπιτιού.Ψάχνοντας για την ερμηνεία τότε, κάποιος μου είπε πως το πιστόλι είναι καλό. Και έτσι, πάντα περίμενα ότι θα συμβεί στον σύζυγό μου, κάτι καλό.Λένε, πως ο άνθρωπος ορίζει την τύχη του με τις αποφάσεις του. Πράγματι, και εγώ πιστεύω, πως υπάρχουν κομβικά σημεία, όπου μία απόφαση καθορίζει μία πορεία. Όπου έχεις την δυνατότητα; να επιλέξεις μία διαδρομή... Αυτή η απόφαση, του γάμου, που μπορείς να την πάρεις, ή μπορεί και όχι και με ποιόν; είναι ένα κομβικό σημείο.Άλλωστε, γιατί είδα τα όνειρα παραμονές του γάμου και όταν αυτό είχε αποφασιστεί και όχι πολύ καιρό πριν;Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η ιστορία ενός γάμου, του δικού μου, Με του καλούλη μου του πατέρα τις αντιρρήσεις, με της καλούλας μου της μητέρας την σιωπή, με την δικιά μου την απόφαση να χτυπήσω τον πισινό μου κάτω, προκειμένου το εγχείρημα να πετύχει, μία και δεν βρήκα το θάρρος να αποχωρήσω όταν έπρεπε, γιατί το έβλεπα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά... Και έτσι, με τον γάμο αυτό, άρχισα να βλέπω και την πίσω όψη του φεγγαριού...Μέχρι τώρα η ζωή, μου είχε φερθεί καλά. Πρώτα από όλα μεγαλώνοντας μέσα σε μια οικογένεια, που είχα νοιώσει την φροντίδα και την συμπαράσταση, την έγνοια, την αγάπη, την παροχή, την υποχωρητικότητα, την συνεννόηση, την συντροφικότητα, την συγγένεια, την χαρά, την ξενοιασιά, τη διασκέδαση, την ομορφιά, την ομαδικότητα, την... την... Επίσης είχα νιώσει την εύνοια Του Θεού, την υπομονή και την αγάπη Του, όπως όταν μεγαλώνει το μικρό παιδί, που το νοιάζονται μην παραπατήσει, μην πέσει μην πονέσει... Ήμουνα πραγματικά... πολύ τυχερή!Αυτά λοιπόν που ήξερα μέχρι τώρα... στην ζωή που ξεκίνησα, έπρεπε...να τα ξεχάσω. Και δεν μιλάω βέβαια για τον Θεό!Βασικά, αυτά συμβαίνουνε μόνο στους χαζούς, ή... στους ερωτευμένους. Και εμένα...μου συνέβαιναν και τα δύο. Ή ίσως δεν μου πήγαινε η υποχώρηση, ή η εγκατάλειψη, ή δεν μου έλειπε το πείσμα, ή η αίσθηση ότι θα τα καταφέρω! Βλακεία, άγνοια, υπερεκτίμηση δυνάμεων; νεανική αποκοτιά;... Όλα μαζί! Έβαλα στην άκρη τη συμβουλή της θείας μου της Ματίνας... και προχώρησα!! ...Δεν πιστεύω πως κάποιος που αποφασίζει να παντρευτεί, έχει την διάθεση να αποτύχει, αντίθετα θα έλεγα μάλιστα. Όταν όμως "βρε παιδί μου", όπως θα έλεγε και η δεσποινίς Σεβαστία, δεν έχεις καταλάβει πως σκέφτεται για το ένα ή το άλλο θέμα ο άλλος και αν συμφωνείς εσύ με αυτό τον τρόπο σκέψης, που πας;; "ξυπόλυτος στα αγκάθια;;"Είναι βέβαια και το άλλο. Λέει ο ένας κάτι. Ο άλλος δεν συμφωνεί, αλλά δεν μιλάει, πριν... τον γάμο. Έτσι υπάρχει μία πλάνη, υπάρχει μία παρεξήγηση,η οποία μετά το γάμο, λύνεται με τον χειρότερο τρόπο... Ας πούμε, μία από τις πλάνες που είχα εγώ, ήτανε πως και μετά τον γάμο, θα μπορούσα να παίρνω τον σύζυγό μου στο τηλέφωνο, όταν και εκείνος και εγώ είμαστε στην δουλειά, να ανταλλάξουμε ένα " γεια". Μα με την μία, βρε... με την μία, ακούω από την άλλη άκρη, " τι θες"; Πάγωσα!τα μπάλωσα... Άντε, λέω την άλλη μέρα. Δεν θα κατάλαβα καλά. Ας ξαναπροσπαθήσω. Αυτή τη φορά το "τι θες" είχε και τσατίλα και λόγια ότι τον παίρνω για να κάνω τσεκάρισμα! Άντε, βρες άκρη...Άλλη μία πλάνη που είχα, ήτανε ότι θα μπορούσα να φτιάξω ένα φαγητό της προκοπής, να ευχαριστηθεί, να συγκινηθεί και να του περάσουνε τα νεύρα... Αμ δε... Έφευγε με μούτρα, γύριζε με νεύρα, έστηνε και έναν καυγά και μια μέρα είδα και το πιάτο με το ιμάμ μπαϊλτί να προσγειώνεται στο παράθυρο της κουζίνας, γιατί δεν ήτανε σαν... της μαμάς του... Και γενικά, τίποτα δεν ήτανε σαν της μαμάς του και ειδικά... σαν της αδελφής του. Ξαφνικά, μετά τον γάμο, αισθάνθηκα ότι ήμουνα ένα πραγματικό εμπόδιο... για την αγάπη μεταξύ τους. Και όλο εγώ να κουβαλάω για να φτιάχνω ωραία φαγητά και όλο να ξεσκονίζω και να σκουπίζω για να φανώ αντάξια και όλο τραπέζια Κυριακή παρά Κυριακή στο σόϊ, αλλά... τίποτα. Τα νεύρα νεύρα και το άδειασμα... άδειασμα...Είπα θα φταίει το φιτίλι από την λαμπάδα του γάμου, που χάθηκε. Μα βρε παιδί μου, γιατί δεν το λένε νωρίτερα ότι αυτά τα φιτίλια είναι τόσο σημαντικά!! άμα το ήξερα θα είχα προσέξει καλύτερα να μην χαθεί. Κι αυτή η μάνα μου... τίποτα δεν ξέρει...Την περίοδο αυτή, οι επισκέψεις μου στο μοναστήρι έγιναν πιο τακτικές, με περισσότερη προσευχή και αγάπη προς τον Θεό και τον Άγιο και με μεγαλύτερη την αίσθηση, ότι ο Θεός και ο Άγιος... με ακούει...Αυτή ακριβώς η αίσθηση, ότι μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον, σε ποιόν;... στο Θεό!!, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από εσένα, για εσένα και για τον άλλο, χωρίς να του εξηγήσεις ένα σωρό πράγματα, χωρίς να φοβάσαι μια άδικη κρίση και στάση, ή ότι δεν θα καταλάβει, αλλά αντίθετα θα σε ακούσει με αγάπη και θα σε κρίνει με δικαιοσύνη, είναι... μοναδική ...Ούτως ή άλλως, η προσευχή, είναι μία πολύ ξεχωριστή στιγμή για τον κάθε ένα. Εκείνη την περίοδο, έτυχε να φύγει και ο μοναδικός μου παππούς για τον άλλο κόσμο. Είχε από καιρό μείνει μόνος του μετά τον θάνατο της γιαγιάς μου και έτσι μεγάλος , δυσκίνητος και ανήμπορος όπως ήτανε, τον είχανε φέρει τα παιδιά του κοντά τους και έκανε κι αυτός τον πρόσφυγα, σαν την γιαγιά μου την Φωτούλα , μια στο ένα σπίτι και μια στο άλλο. Ήτανε λίγο αγροίκος άνθρωπος, όπως πολλοί της εποχής του, με την νοοτροπία του ανεξάρτητου ανθρώπου. Φαντάζομαι πόσο δύσκολη, θα ήτανε γι αυτόν η προσαρμογή. Από την ελευθερία που είχε να κινείται στον χώρο του, από τα βουνά και τα λαγκάδια, τον καθαρό και μυρωδάτο αέρα του τόπου του, τον απέραντο χώρο, να βρεθεί στην φυλακή της πόλης και να ακολουθεί... το πρόγραμμα των άλλων. Τι κι αν ήτανε παιδιά του... ήτανε δύσκολα!Τα έβλεπα αυτά στον παππού μου και του τα αναγνώριζα. Ήθελα όταν ήμουνα κοντά του, να τον κάνω μία μεγάλη αγκαλιά, να τον ζεστάνω, να του ζεστάνω την ψυχή και να απαλύνω όλα αυτά τα δύσκολα, που τον συνοδεύανε μαζί με τα πολλά χρόνια της γέρικης ζωή του. Μου άρεσε που ήτανε κοντά μας ο παππούς. Μου άρεσε που ήτανε ξεχωριστός, τόσο... αυθεντικά βουνίσιος.Δεν θυμάμαι πόσος καιρός είχε περάσει μετά τον θάνατό του. Πριν ή μετά τα σαράντα, ή και περισσότερο που τον είδα στο ύπνο μου, έναν παππού αγνώριστο! Τόσο εξαγριωμένο, με τα μαλλιά του όρθια, τα μάτια έξω από τις κόγχες, να τρέχει μέσα σε μια μαύρη ερημιά και να έρχεται προς το μέρος μου με χέρια τεντωμένα να με φθάσει και να μου φωνάζει δυνατά τραγικά και απελπισμένα... " Πεινάωωω!!.. Ποιός θα μου δώσει να φάωωω ;;"... Πετάχτηκα τρομαγμένη. Τι ήταν αυτό; Τι εφιάλτης; ή μήνυμα; Δεν ήξερα τίποτα. Μόνο, ότι ήμουνα πολύ τρομαγμένη. Όπως ήτανε φυσικό, έτρεξα να ρωτήσω την μάνα μου, η οποία μου είπε, πως όταν ο νεκρός σου ζητάει, έχει ανάγκη από κάποιο μνημόσυνο, ή σιτάρι, ή τρισάγιο. Δεν είχα ιδέα από όλα αυτά. Δεν είχα ασχοληθεί, ούτε έτυχε να έχω ακούσει κάποια συζήτηση μέχρι τότε. Πήγα και έκανα τρισάγιο και θα πήγαινε και ο πατέρας μου.Δεν ξέρω αν ο παππούς μου έκανε κάτι όσο ζούσε, που τον έφερε σε τόσο δύσκολη κατάσταση στην άλλη ζωή, ή αν ήτανε δική μας η αμέλεια, να τον φροντίσουμε σωστά μετά τον θάνατό του και όπως πρέπει σε κάθε νεκρό, ξέρω όμως πολύ καλά, πως όλα αυτά που μας λέει η θρησκεία μας για την μετά θάνατον ζωή, όλα αυτά με τα οποία μας έχει προειδοποιήσει ο Κύριος μας και Θεός μας και όλοι οι άγιοι μας, είναι πέρα για πέρα αληθινά!!...Είχα πάντα την άποψη, πως τα παιδιά έχουνε θέση μόνο μέσα σε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, γιατί διαφορετικά δεν είναι ευτυχισμένα τα ίδια. Τώρα λοιπόν που ζούσα μία δύσκολη κατάσταση μέσα στο σπίτι, είχα ενστάσεις για την απόκτηση παιδιού, αλλά αν έχεις ενστάσεις σε ένα τέτοιο θέμα, ή πρέπει να πάρεις το βαλιτσάκι σου και να φύγεις, ή πρέπει να υποχωρήσεις, αν αυτό δεν ήταν προαπαιτούμενο του γάμου... Και εγώ δεν αποφάσισα να πάρω το βαλιτσάκι μου...Έτσι, έμεινα έγκυος στο πρώτο μου παιδί και έζησα αυτή την μοναδική εμπειρία και ευτυχία της εγκυμοσύνης, έδωσα όλη μου την προσοχή και την παρατήρηση στα γεγονότα της κάθε μέρας και έζησα... μαγικές στιγμές!! Η ψυχολογία μου άλλαξε και παρά τις αντιξοότητες, ήμουν πολύ ευτυχισμένη και μονίμως ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με το παραμικρό. Το τι όμορφη παρέα κάναμε οι δύο μας , εγώ κι αυτό... δεν λέγεται...Η σκέψεις μου όμως, ήτανε και στην προσευχή και στον Θεό. Είχα έγνοια λοιπόν, τι εικονίτσα θα του βάλω στο προσκεφάλι του, γι' αυτό κατέβηκα επίτηδες στο κέντρο που είχε πολλά μαγαζιά και είπα μέσα μου, πως θα του πάρω από αυτά που θα βρω, το πιο όμορφο σε κέντημα και θα του το κεντήσω. Έτσι λοιπόν και έκανα και διάλεξα έναν πολύ όμορφο σταυρό με πολύχρωμα λουλουδάκια στη βάση του, τον οποίο κέντησα με πολύ πολύ αγάπη και φροντίδα, του έβαλα και κορνίζα και το είχα έτοιμο...Μετά από μία δύσκολη γέννα, φέρανε στα πόδια του κρεβατιού μου μία κούνια, με ένα... πανέμορφο πλάσμα μέσα. Είχε κλειστά τα μάτια, μαλλιά όρθια σαν του αχινού, και ήτανε λίγο αδύνατο και κόκκινο... " Ώστε εσύ είσαι!!! Που κάναμε τόση παρέα μαζί, που μου έστελνες τα μηνύματά σου με σήματα μορς, που καταλάβαινα τι σε πειράζει... Πω!! Πω!!...Θεέ μου!!... Τι όμορφος που είσαι!!... Επί τέλους!!! σε γνωρίζω!!! Και... τρελάθηκα μαζί σου. Σε ερωτεύθηκα!!! Είδα εσένα και ξέχασα όλα τα άλλα. Και πρώτα από όλα τον εαυτό μου..."Ακριβώς λοιπόν, εκείνη την στιγμή που ερωτεύθηκα το μωρό μου, αισθάνθηκα να γεννιέται ένα τέρας μέσα μου, το τέρας της ευθύνης. Αυτό το τέρας που ακόμα δεν γνώριζα και όμως αισθάνθηκα ότι έχει τεράστια δύναμη, ότι μπορεί να μου πάρει το μυαλό και ότι μπορεί να με κατευθύνει ... Ο περίγυρος τα γνωστά και ο σύζυγος δεν σκέφτηκε να μου φέρει... ούτε ένα πράσινο φύλλο !! Θα πρέπει όμως και αυτός να αισθάνθηκε ευθύνη, γιατί με το που γυρίσαμε στο σπίτι, άρχισε πολύ άσχημους καυγάδες, όπως, "γιατί το παιδί έχει βρεγμένη πάνα;" και "τι μάνα είσαι εσύ;"... αν τύχαινε να το βρει βρεγμένο με το που έμπαινε στο σπίτι, και "δεν το προσέχεις" κι άλλα τέτοια. Και να είμαι μία λεχώνα κίτρινη από τον τοκετό, που έκανε να καθίσει σαράντα μέρες από τους πόνους. Με καθημερινό πλύσιμο με σαπούνι και σιδέρωμα του παιδιού τα ρούχα, με το μπάνιο του, με τα βρασμένα του τα μπιμπερό, με την φροντίδα και την περιποίησή του, που... να 'ναι καλά η μάνα μου, πόσο μα πόσο μου παραστάθηκε!!...Πόσο μπορείς άραγε να κατηγορήσεις κάποιον για το αν σε αγαπάει ή όχι, εάν σε εκτιμά γι αυτό που είσαι ή όχι, αν έκανε λάθος και νόμιζε ότι θα τα καταφέρει μαζί σου ή όχι, αν μπερδεύτηκε στην διαδρομή και νόμιζε ότι μοιάζεις, ή είσαι αντάξια περισσότερο της μαμά του ή όχι, ή αν εκ των υστέρων κατάλαβε ότι δεν είσαι τόσο καλή και άξια ακόμα και για μάνα από ότι θα μπορούσε να είναι η αδελφή του; Σίγουρα δεν θα μπορούσες να κατηγορήσεις κανέναν γι αυτό, γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα και υπάρχει περίπτωση να κάνουμε λάθος, ακόμα και στην επιλογή συντρόφου. Εξ' άλλου, ποιος μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον... να έχει άποψη;; ...Αν όμως κάποιος έχει κάνει τόσο μεγάλο λάθος για σένα, πόσο δικαίωμα έχει να σου κάνει την ζωή... "πατίνι";;...Μονός καυγάς δεν γίνεται... λένε μερικοί. Και βρίσκουνε καλή δικαιολογία και για τον εαυτόν τους, γιατί από πίσω μπορούνε να κρύψουν την δική τους αρνητικότητα ή και την δυσπιστία τους η ακόμα και την επιθετικότητά τους. Μέσα σ' αυτή την οικογενειακή γαλήνη μεγάλωνα το αγοράκι μου, που ήτανε πάντα πολύ ζωηρό και μου αποσπούσε την προσοχή, που του είχα μεγάλη αδυναμία και την ανταπέδιδε, που δεν ήθελα να το αφήνω δευτερόλεπτο, αλλά να ζω την κάθε στιγμή του και να την φυλάω μέσα μου, σαν το ποιο πολύτιμο φυλακτό... Και η προσευχή, προσευχή και η παρηγορία από τον Θεό, παρηγορία. Λαχτάρισα λοιπόν, να δώσω το όνομα Του Αγίου που αγαπούσα, στο παιδί που αγαπούσα. Όμως αυτό δεν γινότανε, μια και το όνομα του πρώτου παιδιού, ανήκει, στην απόφαση του πατέρα. Όσο για το σταυρουδάκι που με τόση αγάπη κέντησα, δεν το έβαλα στο προσκεφάλι του παιδιού, προτίμησα να τιμήσω την πεθερά και τον σύζυγο και να βάλω το εικόνισμα που είχε εκείνος μικρός στην κούνια του... Οι μήνες περνούσανε, το παιδί μεγάλωνε, μόνο που ήτανε πολύ ανήσυχο τα βράδια. Κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ, ξυπνούσε με γοερό κλάμα, λες και είχε δει εφιάλτη. Το καθ ησύχαζα, το ξανά έβαζα για ύπνο, αλλά και πάλι ξυπνούσε με τον ίδιο απότομο τρόπο. Και αυτό γινότανε συνέχεια, ώσπου σταματούσα τις διαδρομές από το ένα δωμάτιο στο άλλο και το έπαιρνα με χαρά... να κοιμηθούμε αγκαλιά.Στα χρόνια αυτά, είχα διατηρήσει την δουλειά μου που μου άρεσε και μου πρόσφερε πάντα την σιγουριά της,αν και με δυσκολία αποχωριζόμουν το παιδί μου για χάρη της. Έτσι μοίραζα τον χρόνο μου σ' αυτήν και με πολύ αγάπη στην φροντίδα του παιδιού και του σπιτιού.Στα δυόμισι χρόνια, έμεινα έγκυος σε ένα δεύτερο παιδί, το οποίο περίμενα πάλι με χαρά και αγάπη, που μου έστελνε κι αυτό τα δικά του μηνύματα και το πρόσμενα με λαχτάρα. Μόνο που αυτή τη φορά, ήξερα με σιγουριά τα δικαιώματά μου για το όνομα του παιδιού και η απόφασή μου, ήτανε... αμετάκλητη.Έφθασε η στιγμή και έγινε μία μοναδική γέννα, όπου μέσα σε πέντε λεπτά, με την βοήθεια του γιατρού, καλή του ώρα και την παρουσία!!... Του Αγίου σε όραμα για δευτερόλεπτα... στα τρία – τέσσερα μέτρα από τα πόδια του κρεβατιού, ήρθε στον κόσμο η κορούλα μου, με τον πιο... ανώδυνο τρόπο! Δεν το πίστευα!! Δεν ήτανε η ευκολία με την οποία ήρθε στον κόσμο η μικρούλα μου και η σύγκριση που έκανα με την πρώτη μου γέννα, αλλά... η παρουσία Του Αγίου!! Πόσο εύκολο άραγε είναι να πιστέψει κάποιος κάτι τέτοιο;;!! Μπορεί να προσεύχεσαι, αλλά έχεις επίγνωση του τι... είσαι. Δεν ελπίζεις σε τέτοια θαύματα... κι όμως συνέβη!! Τα συναισθήματά μου ανάμικτα, χαρά ευτυχία και ξάφνιασμα κι όσες φορές κι αν αναρωτήθηκα μήπως ήταν η ιδέα μου;; η απάντηση ερχότανε από μέσα μου άμεσα. Αλλά πως;;...αφού το είδα καθαρά... Σε μένα, δεν χωράνε αμφιβολίες.!! Σ' αυτή τη γέννα, από την επομένη ήμουνα εντελώς καλά και μπορούσα να καθίσω, είχα πολύ ωραία ροζ μάγουλα και απίστευτη όρεξη.Με την επιστροφή μας στο σπίτι, έπρεπε να γίνουν αλλαγές, να πάρει το μωρό την κούνια και ο μικρούλης μου πρωτότοκος να μεταφερθεί σε ένα κρεβατάκι. Έτσι λοιπόν και έγινε... Όπου, το κρεβατάκι δεν είχε εικονίτσα και έτσι αναζήτησα το σταυρουδάκι που του είχα κεντήσει πριν ακόμα γεννηθεί και το κρέμασα στο κρεβατάκι του. Το επόμενο πρωινό που ξύπνησα αισθάνθηκα μία αλλαγή. Τι είχε γίνει; το αγοράκι μου δεν ξύπνησε καθόλου μέσα στην νύχτα! Απόρησα... Δεν κατάλαβα... Όμως ούτε το επόμενο βράδυ ξύπνησε... Ούτε το μεθεπόμενο... Και από τότε κοιμότανε κάθε βράδυ κατάκοπο από το παιχνίδι της ημέρας, χωρίς καμία διακοπή!!Αυτό, εγώ τουλάχιστον δεν το απέδωσα στο ότι ήρθε η μπέμπα στο σπίτι, αλλά στον σταυρό, που ενώ είχα μελετήσει και κεντήσει γι αυτόν, του είχα στερήσει όλα αυτά τα χρόνια... Και έτσι το παιδί, ηρέμησε!!... Ο χρόνος που πέρασε μέχρι την βάπτιση της κόρης μου, ήτανε ένας χρόνος προσπάθειας, να ανταποκριθώ στα καθημερινά μου καθήκοντα στην δουλειά, αλλά και στο σπίτι, με τα μικρά μου να έχουνε τις δυσκολίες που έχουνε όλα τα παιδάκια στην ηλικία τους, που ακόμα δεν καταλαβαίνουν και δημιουργούνε προβλήματα και στα πιο απλά και μεταξύ τους, αλλά και σ' αυτούς που τα μεγαλώνουν. Σ' αυτό το χρόνο, υπήρχε μία συγκατάβαση και από την πλευρά του πατέρα, ο οποίος ανέλαβε την μικρή τα πρωινά που έλειπα και αυτό έφερε μέσα στο σπίτι ένα πνεύμα αισιοδοξίας περισσότερης συνεννόησης και καλύτερης συμβίωσης. Αυτός ο χρόνος όμως, ήτανε και ένας χρόνος αναμονής και ψυχικής προετοιμασίας για την βάπτιση, την οποία περίμενα με μεγάλη λαχτάρα, για να ακούσω το όνομα του Αγίου στο παιδί μου και έτσι να εορτάζω και μέσα στο σπίτι μου την εορτή Του. Σκεφτόμουν, πως όταν έρθει εκείνη η ημέρα, θα είναι η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου ...Παραμονές της βάπτισης, δέχτηκα την ένσταση του πατέρα της μικρής, αντί το όνομα του Αγίου, να δώσουμε το όνομα της μητέρας του. Ξαφνιάστηκα. Αυτό δεν το περίμενα, αλλά συνδυάζοντας κάποια γεγονότα, κατάλαβα πως από καιρό θα πρέπει να γινόντουσαν τέτοιες συζητήσεις. Αυτό μου ήταν αδιανόητο, δεν υπήρχε καν τέτοιο θέμα συζήτησης και αυτό ακριβώς εξήγησα. Από την πλευρά τους όμως, αυτό δεν έγινε κατανοητό και οι πιέσεις μεγάλωσαν, ώσπου την παραμονή της βάπτισης, δεχτήκαμε την απειλή να μην παρευρεθούν στο μυστήριο... Να λοιπόν, μέχρι που ήτανε οι αντοχές στα νεύρα του συζύγου, ο οποίος άρχισε να κάνει "λαμπόγυαλο" τις καλές σχέσεις, τις καλές μέρες και την λίγο καλύτερη συμβίωση. Είδα για μια φορά ακόμα, να γίνονται συντρίμμια τα συναισθήματά μου, ή ηρεμία μου, η ελπίδα μου για μια μοναδική μέρα, στο βωμό αυτής της απαίτησης! Για να υποχωρήσω δεν υπήρχε περίπτωση, θα χώριζα πολύ πιο εύκολα. Η νονά θα έδινε οπωσδήποτε, το όνομα που είχαμε συμφωνήσει.Η ίδια η ημέρα, ήτανε ακόμα χειρότερη, με το παιδί να πέφτει όλη την ώρα κάτω και να χτυπάει στο κεφάλι, κάνοντας ματωμένα σημάδια, ο σύζυγος να βάζει μπουρλότο και να τα "καίει" όλα κάθε τρεις και λίγο, εγώ να μην μπορώ να κανονίσω τίποτα σωστό, να ζω έναν πανικό, να μην προλαβαίνω και να είμαι κάθε άλλο... παρά ευτυχισμένη...Έφθασε η στιγμή και υπό αυτές τις συνθήκες, πήγαμε στην εκκλησία . Ήρθαν και οι γονείς με την αδελφή, χωρίς καλή διάθεση. Ποιος όμως είχε καλή διάθεση; Εγώ τουλάχιστον, δεν ήξερα τι μου γινότανε. Πρώτη φορά έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους τόσο εναντιωμένους. Τι κακό ήταν αυτό; και μη χειρότερα... τι τους έπιασε; Μήπως δεν το ξέρανε εδώ και ένα χρόνο; Μα Θεέ μου δεν το δικαιούμαι σαν μάνα το όνομα αυτού του παιδιού; Αχ, πώς χαλάσανε όλα αυτή τη μέρα, που έλεγα ότι θα είναι η ποιο ευτυχισμένη;;Μπήκαμε στην εκκλησία και ακόμα και η μικρή ξαφνιασμένη από την διαδικασία, άρχισε να κλαίει γοερά. Την πήρε η νονά στα χέρια της και πλησίασε το ιερό. Εκεί ο ιερέας ρώτησε το όνομα του παιδιού. Στεκόμουν και εγώ με αγωνία, να το ακούσω επί τέλους!! Και άνοιξε η νονά το στόμα της και ξεστόμισε το όνομα του Αγίου... και εγώ χάρηκα στο άκουσμά του και με το που ακούστηκε το όνομά Του και το επανέλαβε ο παππάς, αισθάνθηκα ότι κάτι μου συμβαίνει... Ένοιωσα να κατεβαίνει στο στόμα μου κάτι καυτό και να φτάνει μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου. Και όπως κατέβαινε η γουλιά καυτή, έτσι ανέβαινε η πιο γλυκιά γαλήνη που ένοιωσε ποτέ άνθρωπος. Και δεύτερη γουλιά και άλλη γαλήνη. Και τρίτη γουλιά κι άλλη γαλήνη. Κατάλαβα, ότι εκείνη την στιγμή γινότανε ένα θαύμα και ήθελα να ξεφωνίσω. Να πω: Θαύμα!!... θαύμα!!... Αλλά... ντράπηκα και σώπασα. Άλλωστε, θα ήτανε δύσκολο να τους δώσω να καταλάβουν... Και ενώ γύρο μου εξακολουθούσε να γίνεται χαλασμός, με την μικρή να κλαίει συνεχώς, ο Άγιος είχε μετατρέψει για μένα τις στιγμές της βάπτισης, σε στιγμές ανείπωτης ομορφιάς και γαλήνης, που είναι αδύνατον να περιγράψω με λόγια. Τόση ήτανε η γαλήνη, τόση η ομορφιά, που ακόμα και σήμερα στη θύμησή τους, γαληνεύω και ξεκουράζομαι ... Τι ήταν αυτό!!;; που μου άφησε ανεξίτηλα σημάδια, να με συνοδεύουν σ' όλη μου τη ζωή!! Άραγε άξιζα;; Ήτανε ένα Θείο δώρο για τις δύσκολες στιγμές; μία παρακαταθήκη... Μία .. επιβεβαίωση για να γκρεμίσει κάθε ανθρώπινη αμφιβολία, ή αναγνώριση μιας προσπάθειας, ή επιβεβαίωση μιας φιλίας; ή ... ένα φιλί!!... Ή όλα μαζί;. Άγιε μου... πόσο σε ευχαριστώ!! Τι πλούσια ευλογία, τι μοναδικές στιγμές, τι ευτυχία!! Πόσο θα ήθελα να μην τελείωνε... ποτέ!!Αργότερα κατάλαβα πως επρόκειτο για Θεία Κοινωνία. Ο Άγιος με κοινώνησε τρεις φορές, χωρίς κανείς να δει ούτε και εγώ τότε, να ομολογήσω... Το ζωντανό αυτό θαύμα, έγινε από τότε, το πιο γερό θεμέλιο της πίστης μου. Από εκεί, ξεκίνησε μία δύσκολη περίοδος μέσα στο σπίτι, όπου καταλάβαινα ότι γινότανε αμοιβαία προσπάθεια για συμβίωση. Σε κάποια στιγμή, έφθασε και μία ανθοδέσμη που μας θύμισε τα γενέθλια του συζύγου, ερχόντουσαν και ευχετήριες κάρτες από ένα χρυσοχοείο, καταλάβαινα ότι κάτι επί πλέον δεν πάει καλά... Έτσι... άρχισα πάλι τις προσευχές...Θερμοπαρακαλούσα τον Άγιο να μου δείξει τι συμβαίνει... Σύντομα, κάποια στιγμή, καθώς επιστρέφαμε μαζί με τον σύζυγο στο σπίτι, στην διασταύρωση για το μοναστήρι του Αγίου για δευτερόλεπτο, βλέπω να στέκει ο Άγιος σαν να ήθελε να δείξει την παρουσία του και αμέσως να εξαφανίζεται... Αισθάνθηκα, ότι θα μου έδινε απάντηση στα παρακάλια μου. Πράγματι, φθάνοντας στο σπίτι, είδα μία κοπέλα να κτυπά το κουδούνι και κατάλαβα ότι με την μεσολάβηση Του Αγίου είχε έρθει, για να λάβω απαντήσεις στις απορίες μου. Όπως και πράγματι, έτσι έγινε...Να λοιπόν, που για μία ακόμα φορά, εισέπραξα άλλο ένα μεγάλο δώρο από Τον Θεό και Τον Άγιο.Η απάντηση του ΄Αγίου στις παρακλήσεις και τις προσευχές μου με τόσο άμεσο και εμφανή τρόπο, μου επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το μεγαλείο και την μεγαλοψυχία Του Θεού, που ενώ καταλάβαινα, ότι δεν ήμουνα δα και τόσο άξια για όλα αυτά... Εκείνος... με βοηθούσε!! ... Κατάλαβα πως η καλοσύνη Του Θεού και Του Αγίου είναι μεγάλη, πως είναι έτοιμος να μας συγχωρέσει και να μας καταλάβει, να μας βοηθήσει σε κάθε μας βήμα, αρκεί και εμείς να Τον αγαπάμε, να Τον αισθανόμαστε σαν πατέρα μας και να προσευχόμαστε σ' Αυτόν!!.Έτσι περνούσε ο καιρός και ενώ μεγαλώναμε όλοι μαζί σ' αυτό το σπίτι και τα μικράκια μου ανθίζανε σαν μπουμπουκάκια, κι ήτανε όλο χάρες και χαρές και αταξίες και ακούγανε με τα ορθάνοιχτα ματάκια τους να μάθουν την ζωή, κάναμε και την υπομονή μας και ιδιαίτερα ο μπαμπάς μας, που προσπαθούσε να μας ανεχθεί... Ευτυχώς έπαιρνε ανάσες ζωής από τους δικούς του και έτσι κατάφερνε να μην πνιγεί... Συνήθως κανόνιζαν και μικροεξόδους και είχανε και αδυναμία να επισκέπτονται και το μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ στην Ραφήνα. Μια τέτοια φορά και ενώ ποτέ στο παρελθόν δεν είχε συμβεί, έρχεται ο μπαμπάς μας και μου λέει, ήρεμος ωσάν... αρνί... " Θα πάμε με τους δικούς μου στον όσιο Εφραίμ, θέλετε να έρθετε;"... Κόκκαλο εγώ.... " Ποιοι;;... εμείς ;;... Εγώ και τα παιδιά;;" "Ναι". Έρχεται η απάντηση... "Και οι δικοί σου τι θα πουν;;" Η δική μου απορία. " Τίποτα. Και αυτοί θέλουν". Ήρθε η απάντηση... Αυτό κι αν ήτανε ξάφνιασμα... Δεν το πολυπίστευα, αλλά ετοίμασα τα παιδιά και πήγαμε. Η μητέρα του μας υποδέχτηκε με καλοσύνη, αλλά περιμέναμε και την αδελφή, η οποία όταν έφθασε ξαφνιάστηκε με την παρουσία μας, έδειξε πως χάρηκε, μας άφησε και κάτι χαλβαδάκια που είχε φτιάξει, βρήκε και μία πρόφαση και είπε πως δεν είχε προγραμματίσει για να έρθει και αποχώρησε, χάνοντας την εκδρομή... Όσο για τον μπαμπά μας, δεν έδειξε να ενοχλείται από αυτήν την αποχώρηση, αλλά έδειξε να είναι ευχαριστημένος που είναι μαζί μας!! μέχρι το τέλος της εκδρομής. Έτσι, πήγαμε και εμείς μια φορά στον Άγιο και μάλιστα με μεγάλη γαλήνη και ηρεμία και περάσαμε πολύ πολύ καλά!!Είχα ακούσει και από άλλους, ότι ο Άγιος αυτός, κάνει κάποιο θαύμα, με το που θα το σκεφτείς, ή θα το ζητήσεις. Ή καθώς ξεκινάς από το σπίτι σου για να πας να τον προσκυνήσεις!!. Έχει κάνει έτσι πολύ κόσμο καλά, από κάποιο πρόβλημα υγείας!! Σε εμάς, έκανε θαύμα, χωρίς καν να το ζητήσουμε. Γιατί... για θαύμα επρόκειτο και θερμά ευχαριστώ, τον Άγιο Εφραίμ τον Σύρο!!Αυτό όμως ήτανε και ένα κομβικό σημείο. Με έκανε να συνειδητοποιήσω περισσότερο μία κατάσταση, να γίνει μία μεταστροφή μέσα μου, να γίνω περισσότερο αμυντική; Ίσως και περισσότερο επιθετική... Για να κάνουμε διαχωρισμό της ζωής μας, ούτε λόγος. Δεν θα διακινδύνευα να αποχωριστώ τα παιδιά μου, ούτε και ένα δευτερόλεπτο με τέτοιες συνθήκες, ή να τα τραβολογάει ο ένας και ο άλλος τα Σαββατοκύριακα, ή επειδή θα το πει ένα δικαστήριο, ή ο μπαμπάς, ή η αδελφή του μπαμπά, που θέλει να το παίξει μάνα... Ούτε θα στερούσα από τα παιδιά μου την οικονομική υποστήριξη, που θα μπορούσανε να έχουνε από ένα πατέρα όταν ζει μαζί τους, από το να τον κυνηγάω να δώσει, αν θέλει, τίποτα δεκάρες. Αυτό!... ποτέ!... Εδώ !!. Θα κάτσω και εγώ κι αυτός, μέχρι να σκάσουμε... Να έχουνε και τα παιδιά, " ιδίαν άποψη". Και όχι να φαντάζονται πως έτσι είναι χειρότερα κι αλλιώς θα ήτανε καλύτερα...Ε!! με τέτοιες συνθήκες, όταν δεν έχεις δικαίωμα να ρωτήσεις τον άλλο τι κάνει, όταν δεν μοιράζεσαι τις ανησυχίες, τους φόβους, τα νέα της δουλειάς ή των συγγενών, όταν στις προσκλήσεις φίλων ή συναδέλφων αναγκάζεσαι να πας μόνος, όταν φοβάσαι να πεις μία κουβέντα γιατί θα αντιμετωπίσεις απόρριψη ή καυγά, ε! τότε λες, ας είναι καλά τα παιδιά μου! και εγώ, να έχω με την δύναμη του Θεού δουλειά να δουλεύω και τα παραπάνω... είναι και περιττά... Έτσι λοιπόν έκανα και εγώ και το πρώτο που κοίταξα, ήτανε να στείλω τα παιδιά μου στα καλύτερα σχολεία για την μόρφωσή τους. Ευτυχώς εδώ συμφωνήσαμε με τον πατέρα τους, για να πάρω και εγώ λίγο από το "αίμα" μου πίσω, μια και σαν μαθήτρια ήμουνα τούβλο. Τουλάχιστον στα παιδιά μου, να δοθούν καλύτερες ευκαιρίες.Εδώ όμως, φτάνουμε στην στιγμή που "εγώ"... στραβοπάτησα σε μία υπόσχεση που είχα δώσει στον Άγιο. Έτσι τουλάχιστον καταλαβαίνω, ή ακόμα, έπεσα στην μεγάλη αμαρτία... της υπερηφάνειας!! θα έλεγα, γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά όσα επακολούθησαν. Πρώτα μας καταφθάσανε οι ψείρες!! Ένα από τα παιδιά τις είχε φέρει και όπως ήτανε επόμενο, εγώ και τα δύο παιδιά, μια και κοιμόμασταν αγκαλίτσα είχαμε και οι τρεις!!... Η τρομάρα και ο πανικός, ήτανε απερίγραπτα. Να περπατάνε μικρές κατσαρίδες στο κεφάλι μας, οι οποίες τρέφονται με το αίμα μας και οι οποίες πολλαπλασιάζονται, κάνουνε αυγά και τα κολλάνε στις τρίχες, μέχρι να γίνουνε κι αυτά νέες ψείρες και ούτω καθ εξής, χωρίς τέλος!!, ότι μπορούμε να κολλήσουμε κι άλλους ανθρώπους με αυτές, ε!! ήτανε, ένα... τρομακτικό σενάριο. Έπρεπε οπωσδήποτε... να απαλλαγούμε το συντομότερο από αυτές!!...Προμηθεύτηκα ένα αντιψειρικό σαμπουάν και διάβασα τις οδηγίες, οι οποίες μας συμβούλευαν, να μείνει το σαμπουάν στο κεφάλι, για... τουλάχιστον πέντε λεπτά. Σκέφτηκα λοιπόν πως εφόσον η οδηγία λέει ,τουλάχιστον, σημαίνει το λιγότερο. Άρα για να είμαι σίγουρη ότι θα ψοφήσουν οι ψείρες, " καλόν θα ήταν", να αφήσω περισσότερο το φάρμακο στο κεφάλι και... έτσι και έκανα...Να λοιπόν το λάθος μου!!... Άλλο εννοούσε η οδηγία, όπως μου εξήγησε η εταιρία που είχε το αντιψειρικό!! Το, "τουλάχιστον", σήμαινε... μέχρι, ή έως... ή όχι παραπάνω... από πέντε λεπτά. Το αποτέλεσμα το βίωσα και εγώ και τα παιδιά πολύ σκληρά, μια και από τότε ξεκίνησε μία άλλου είδους φαγούρα στο κεφάλι, όχι αυτής που κάνει η ψείρα όταν περπατάει επάνω του, αλλά η φαγούρα που κάνει η τρίχα όταν πέφτει... Και μα την αλήθεια, πέφτανε πολλές πολλές τρίχες από το κεφάλι μας, με πολύ πολύ φαγούρα, μέχρι που από λεόντεια κόμη όλοι μας... άρχισε να φαίνεται το κρανίο... Το αντιψειρικό, είχε κάνει το "θαύμα" του!!.Ο Τρόμος και ο πανικός, μας έγινε δυστυχώς ... συγκάτοικος!! Να βλέπω τα μαλλιά των παιδιών μου να χάνονται, όπως και τα δικά μου και το χειρότερο όλων, οι τύψεις. Οι τύψεις, ήτανε ότι χειρότερο είχα ζήσει μέχρι εκείνη την στιγμή... Μπορεί να μην το έκανα επίτηδες, παρ όλα αυτά ήμουνα υπεύθυνη για την κατάσταση των παιδιών μου. Τα μαλλιά, που με τόσο πλούτο τους χάρισε ο Θεός, ούτε εγώ, ούτε φάρμακα μπορούσανε να τους τα δώσουνε πίσω. Μαρτύριο να παρακολουθώ κάθε μέρα την εξέλιξη και να νοιώθω να μουδιάζει το αίμα μέσα στις φλέβες μου... Τι είχα κάνει;; Πως να το διορθώσω Θεέ μου;; "Εγώ", η ίδια η μάνα τους, να είμαι αιτία μίας τόσο μεγάλης καταστροφής!!Να παρακαλάω τον Θεό... και να μην γίνεται τίποτα. Η τριχόπτωση και τα αποτελέσματά της, να είναι... εμφανή.Σ' εκείνη την περίοδο, είδα και ένα άλλο όνειρο. Βρέθηκα σε ένα δικαστήριο, με τον δικαστή στην έδρα και εγώ από κάτω κατηγορούμενη. Να τον παρακαλάω και να λέω "δεν το ήθελα", "δεν το έκανα επίτηδες" και να κλαίω... και να φωνάζω... και παρ' όλα αυτά να με παραλαμβάνουν κάτι μικρά μαύρα ανθρωπάκια και μέσα σε κάτι σκοτεινά τούνελ... να με μαστιγώνουνε στα πόδια... Σίγουρα... κάτι είχα κάνει, που να είναι άξιο μιας τόσο μεγάλης τιμωρίας και για να επιτραπεί στους δαίμονες να με τσακίσουνε...Προσπαθώντας να προλάβω όσο περισσότερο κακό γίνεται, συμβουλεύτηκα έναν φίλο γιατρό δερματολόγο, τι μπορούσα να κάνω για την τριχόπτωση. Εκείνος μου συνέστησε κορτιζονούχες σταγόνες, τις πιο δυνατές της αγοράς όπως κατάλαβα μετά, να διασπείρονται στο κεφάλι, σε διπλάσια!! ποσότητα από ότι θα συνιστούσε κάποιος άλλος γιατρός, ακόμα και για πιο ελαφρές κορτιζόνες.Ακολούθησα τις οδηγίες του, για το διάστημα που μου είχε πει... Την θεραπεία αυτή, δεν τόλμησα να δοκιμάσω στα παιδιά μου, αλλά πρώτα στον εαυτόν μου... και... ευτυχώς!Για μεν τα μαλλιά μου, το αποτέλεσμα ήτανε καλό!!. Για δε το κεφάλι μου και τα μάτια μου... τραγικό... Ξεκίνησαν πονοκέφαλοι και δέκατα, τα οποία δεν έπεφταν με τίποτα. Και συγχρόνως, κούραση έντονη και πόνος στα μάτια από τις πρώτες ώρες της ημέρας, έτσι που ήτανε πολύ δύσκολο να σταθώ όρθια για την δουλειά μου, να παίρνω ασπιρίνες την μία μετά την άλλη για να κρατηθώ και με την επιστροφή μου στο σπίτι, να πρέπει να μείνω στο κρεββάτι... Άντε τώρα να κρατήσεις σπίτι και παιδιά, άντε να υποφέρεις τους πόνους... Ακόμα και όταν ξάπλωνα, δεν σταματούσανε οι πόνοι και το βάρος στα μάτια μου, τα οποία αισθανόμουν ότι θα πέσουνε και θα ξεχυθούνε από την θέση τους έτσι και γύριζα στο πλάι, ή κοιτούσα προς τα κάτω. Γι' αυτό τον λόγο, έμενα ξαπλωμένη πάντα ανάσκελα και μόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο, γιατί διαφορετικά, το αποτέλεσμα ήτανε πάλι το ίδιο... Ακόμα όμως και έτσι, ξαπλωμένη ανάσκελα σ' αυτό το συγκεκριμένο σημείο, άκουγα ένα τρομακτικό θόρυβο μέσα στο κεφάλι μου από τα μάτια μου, σαν να ήταν στην άκρη από σκοινιά που τρίζανε, όπως τρίζουνε τα καραβόσκοινα όταν τα τραβάς... Έλεγα τότε μέσα μου...Πω!! Πω!!...θα κοπούν τα νεύρα από τα μάτια μου και θα μείνω τυφλή;; Τι θα κάνω;; Πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου;; Τι θα απογίνω;; ποιος θα με συντρέξει μέσα σε έναν τέτοιο κακό γάμο;; Θεέ μου... Θεέ μου... όχι !! τα μάτια μου...Σ' αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή της ζωής μου, έκανα την πιο θερμή προσευχή που θυμάμαι μέχρι τώρα στον Άγιο...Ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεββάτι μου, με τα μικράκια μου να κοιμούνται στην ησυχία της νύκτας, Τον παρακάλεσα μέσα από τα βάθη... και με όλη την δύναμη της ψυχής μου, να με βοηθήσει... Και εκείνος... άκουσε!!...Κι όταν κατάφερα να κοιμηθώ, Τον είδα... Φορούσε ρούχα πολύχρωμα, με την άσπρη του την γενειάδα και στεκότανε στο πηγάδι, λίγο πριν την πόρτα του μοναστηριού... Εγώ ανέβαινα στο δρομάκι που οδηγούσε στο μοναστήρι και είχα λίγα μέτρα για να τον φθάσω... φορούσα μακρύ φόρεμα και κρεμόντουσαν χιαστοί από τους ώμους μου χοντρές σκούρες αλυσίδες, που έφθαναν έως κάτω... Και Εκείνος... μου άπλωσε το χέρι, με κράτησε και με οδήγησε προς το μοναστήρι... Ξύπνησα αμέσως μέσα στην νύχτα και προσπάθησα να καταλάβω το μήνυμά Του. Θυμήθηκα τις αλυσίδες και τρόμαξα!.Έτσι είμαι;; Πως;; Από τι;; Από την αρρώστια;; Εκείνος με οδηγεί να πάω στο μοναστήρι... Είναι πρώτη φορά που τον βλέπω με πολύχρωμα ρούχα... Τι μου λέει;; Να κοινωνήσω;; Ναι, αυτό θα κάνω... Θα κοινωνήσω...Έτσι και έκανα. Νήστεψα και την Κυριακή πήγα πρωί πρωί και κοινώνησα... Κι αυτό... ήτανε!!... Που πήγανε οι πόνοι;; η κούραση στα μάτια;; που πέταξα τις ασπιρίνες;; Η Κυριακή πέρασε με το να αφουγκράζομαι τις στιγμές που περνούσαν. Μήπως πονέσω τώρα;... ύστερα;;... μετά;;.... το βράδυ;;... Μήπως ακούσω τα σκοινιά;;... Μήπως αύριο;;..................... Τίποτα!!...............................Και τώρα θα πει ο καθένας ότι ευχαρίστησα Τον Άγιο, και... σίγουρα το έκανα. Κι ίσως πολύ... Και πολύ ευγνωμοσύνη είχα... Και από την πολύ ευγνωμοσύνη, έκανα και κάτι άλλο... Πήγα και σε έναν γιατρό που εν τω μεταξύ μου είχανε πει ότι είναι και πολύ καλός και μοναδικός, για να τον ρωτήσω τι ήταν αυτό που μου είχε συμβεί με τα μάτια μου, ενώ ήδη... είχα θεραπευθεί με την μεσολάβηση... Του Αγίου!! Ποιος ξιπασμένος άνθρωπος όμως, μπορεί να ξέρει το τι στην πραγματικότητα μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή, στην υγεία και στο μυαλό κάποιου άλλου;; Ας είναι και γιατρός. Πως είναι δυνατόν!!... να συγκριθεί η επέμβαση Του Θεού με του ανθρώπου;; Και εγώ μπορεί πρόθεση να μην είχα να προσβάλω Τον Άγιο, όμως το έκανα... Και μάλιστα πήγα σε έναν γιατρό που είχε την ειδίκευση του εγκεφαλολόγου και "τάχαμου" ήξερε να ρυθμίζει τις υποθέσεις του εγκεφάλου. Και παρίστανε τον ειδικό σε ξένα χωράφια, σαν να μην ξέρουμε όλοι ότι για το μυαλό, ο μόνος υπεύθυνος είναι ο Ίδιος ο Θεός!..Και όταν με άκουσε να του εξιστορώ τους πόνους απ' τα μάτια μου και ότι τα άκουγα να τρίζουν σαν σκοινιά, υποκρίθηκε πως με πίστεψε, μου είπε κάτι μασημένα, μου έδωσε και κάτι ανώνυμα χάπια σε ένα σακουλάκι να παίρνω ένα τέταρτο και με ξαπόστηλε όπως κατάλαβα αργότερα, θεωρώντας με για τρελή. Γιατί τίποτα δεν πίστεψε από αυτά που του είπα. Τίποτα δεν κατάλαβε από ότι είχα περάσει, ίσως και να ήτανε πρωτάκουστα γι' αυτόν και το μόνο που ήξερε, ήτανε τι σπουδαίος γιατρός είναι και με τα ανώνυμα φαρμάκια του ότι μπορεί να ορίζει, τα μυαλά των άλλων...Έκανε διάγνωση τρέλας ο γιατρός και τέτοιο φάρμακο μου έδωσε και στην ουσία δεν είχε πέσει έξω, μια και θεραπευμένη από τον Άγιο και εφόσον ήμουνα καλά, κατάπια... και το φαρμάκι του γιατρού...Πήρα ένα τέταρτο ανώνυμο και βρέθηκα... στην ανωνυμία...Το πήρα βραδάκι κι όταν ξάπλωσα για ύπνο, αυτό είχε φαίνεται αρχίσει να ενεργεί. Έτσι σε κάποια στιγμή, αισθάνομαι να ξεκινά σαν ηλεκτρικό ρεύμα κάτι από το κεφάλι μου και να τρέχει κατά μήκος των χεριών μου, των ποδιών μου μέχρι τα ακροδάκτυλα και σε όλο μου το σώμα. Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να περιμένω τίποτα καλό... Συγχρόνως αισθάνθηκα αδυναμία στα χέρια και τα πόδια μου... Όλη νύκτα δεν κοιμήθηκα και από εκείνη την νύκτα, οι ημέρες και οι νύκτες μου, μετατράπηκαν σε εφιάλτη....Το πρώτο που διαπίστωσα, ήτανε ότι πράγματι τα χέρια μου όχι μόνο δεν μπορούσανε να κρατήσουνε τα αντικείμενα όπως πριν, αλλά έτρεμαν κιόλας. Δεν έτρεμαν όμως μόνο τα χέρια μου, αλλά και τα πόδια μου, τα οποία δεν μπορούσανε και να με συγκρατήσουνε. Λυγίζανε τα γόνατά μου και στραβοπατούσα!!. Δοκίμασα διάφορα ζευγάρια παπούτσια, μέχρι να καταλήξω σε ένα, που το βρήκα λίγο πιο σταθερό... Όταν αντίκρισα τον εαυτό μου στον καθρέπτη, διαπίστωσα ότι έβλεπα μία άγνωστη... ένα ράκος!!... Που είχε πάει η ζωντάνια από τα μάτια μου;; Τι... άδειο βλέμμα ήτανε αυτό, αλλά και συγχρόνως τρομαγμένο, γεμάτο φρίκη;;... Πόσο κουρασμένη έδειχνα!!... που βρεθήκανε όλες αυτές οι φακίδες, αυτοί οι λεκέδες στο πρόσωπό μου;; .Αυτή η σκούρα τεράστια κρεατοελιά στο μάγουλό μου;;... Σίγουρα... δεν ήμουν εγώ!!... Και το σώμα μου όμως δεν ήτανε καλύτερο. Κι αυτό γεμάτο λεκέδες και δυο μικρές ελιές στην πλάτη, είχανε κι αυτές μετατραπεί σε μεγάλες σκούρες κρεατοελιές...Το χειρότερο από όλα, ήτανε ότι δεν έβλεπα εφιάλτη... αλλά ότι ήμουνα ξύπνια. Ξύπνια και κατατρομαγμένη, με την νέα φρίκη που είχα να αντιμετωπίσω. Μία φρίκη που δεν ήτανε μόνο εξωτερική, αλλά... και εσωτερική...Αυτή την τρεμούλα και την αστάθεια, δεν την αισθανόμουν μόνο στο σώμα μου, αλλά... και στην ψυχή μου...Ήτανε σαν να ήμουνα στον πάτο μιας θάλασσας, μιας αβύσσου. Μια κραυγή γεννιόταν συνέχεια μέσα μου, με έντονη την διάθεση να ξεσπάσει, ξανά και ξανά και ξανά και εγώ προσπαθούσα, για να την συγκρατήσω. Ένας τρόμος και ένα τρέμουλο ψυχής. Μια διάθεση να... αυτοκτονήσω, κάτι που έβγαινε από μόνο του και όχι από την απογοήτευση των γεγονότων. Ένας πάτος... ένας Άδης... μια ταραχή απερίγραπτη, ένα χάος , μία απελπισία ψυχής. Και ενώ όλη την ημέρα προσπαθούσα να τιθασεύσω όλα αυτά τα συμπτώματα και να κρατηθώ όρθια στα πόδια μου, για να μην εγκαταλείψω την δουλειά μου, όταν ξάπλωνα τα βράδια για να κοιμηθώ και με το που πήγαινα να κλείσω τα μάτια μου, αυτή η σπείρα ηλεκτρισμού με χτυπούσε στα νεύρα σε διάφορα σημεία των άκρων, τα οποία τιναζόντουσαν απότομα και έτσι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κι αν εν τέλη κατάφερνε να με πάρει ο ύπνος, τότε ερχότανε ένας εφιάλτης μαύρος, τόσο τρομερός, που πεταγόμουν στριγκλίζοντας και ξυπνούσαν και τα παιδιά και ερχόντουσαν να με ηρεμήσουν...Αισθανόμουν τόσο μακρυά... από την ηρεμία του Θεού που είχα ζήσει όλα αυτά τα χρόνια και δεν σταματούσα να λέω, Αχ!! πως τα... κατάφερα πάλι έτσι;;... Που είσαι Θεέ μου;;... Πως βγήκες έτσι από μέσα μου;;... Που χάθηκες;;... Που πήγε η ευτυχία μου μαζί Σου;;... Πω!!... Πω!!... Ζω στην κόλαση κι ας είμαι ακόμα ζωντανή... Η κόλαση έτσι πρέπει να είναι. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς... Ξεγελιόμαστε εμείς οι άνθρωποι... Επειδή ο Θεός είναι δίπλα μας όσο ζούμε και ας μην το καταλαβαίνουμε και ας μην το υπολογίζουμε και μας ζεσταίνει, δεν ξέρουμε πως είναι όταν δεν είναι μαζί μας... Εγώ όμως τώρα το ζω και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από αυτό. Ούτε η πίνα, ούτε η δίψα, ούτε η έλλειψη αγάπης, τίποτα... τίποτα... τίποτα δεν είναι χειρότερο από αυτό... Αν έχεις τον Θεό μέσα σου... τα έχεις όλα...Αυτό!! λοιπόν μου έφερε απελπισία. Μ' αυτό απελπίστηκα... Με την έλλειψη... Του Θεού... Δεν μπορούσα να δώσω δικαιολογία στον εαυτόν μου για την συμπεριφορά μου... Εκείνος να με βοηθήσει με τόσο φανερό τρόπο και εγώ να ολιγοπιστίσω και να καταπιώ για τιμωρία μου ένα φαρμάκι χωρίς λόγο, που με έφερε σε μία κατάσταση να βρεθώ στα τάρταρα, τόσο... μα τόσο... μακρυά Του... Καλά να πάθω!!...Θυμήθηκα και το όνειρο που είχα δει με τους μικρούς σατανάδες να με μαστιγώνουν στα πόδια και υπέθεσα πως η έκφραση "δεν το ήθελα... δεν το έκανα επίτηδες" και... όλες οι δικαιολογίες μου, αναφερόντουσαν ακριβώς σε αυτό το γεγονός.Μέχρι τώρα, ήμουν γενικά ένας παρορμητικός και ανυπόμονος άνθρωπος. Αυτή όμως, ήτανε η στιγμή που έπρεπε να μπω σε αναγκαστική υπομονή. Υπομονή πάνω από τις δυνάμεις μου και προσευχή... Με την ελπίδα, ο Θεός να με συγχωρέσει... Με προσευχή ξεκινούσα την ημέρα μου, με προσευχή συνέχιζα, δουλειές έκανα και προσευχόμουν, ότι θυμόμουν από τις θείες λειτουργίες, το πάτερ ημών και το πιστεύω και πάλι από την αρχή και κύριε ελέησον, για να φύγει ο τρόμος από την ψυχή μου. Ερχότανε το απόγευμα και εγώ προσευχή, έπεφτε το βράδυ και εγώ συνέχιζα, με έπαιρνε για λίγο ο ύπνος κι όπως ξυπνούσα ήμουνα... στη μέση του πάτερ ημών και.... συνέχιζα... νύχτα και μέρα... συνεχώς...Οι προσευχές μου δεν έβρισκαν ανταπόκριση. Μάλιστα είδα στον ύπνο μου και το εικόνισμα του Αγίου ξεθωριασμένο και απογοητεύτηκα. Επειδή όμως τα βράδια ήτανε πολύ τρομερά, άναβα πάντα το καντήλι στα εικονίσματα για να το βλέπω να ηρεμώ και θυμίαμα κάθε απόγευμα. Αλλά πάλι πεταγόμουν τις νύχτες με ξεφωνητά... Έτσι αποφάσισα να επισκεφτώ το μοναστήρι, να ζητήσω κάποια προσευχή Του Αγίου... Πράγματι, η ηγουμένη μου έδωσε την παράκληση Του Αγίου, την οποία πήρα με μεγάλη χαρά και την κράτησα στα χέρια μου σαν πολύτιμο φυλακτό.Σαν ήρθε το βράδυ και αφού άναψα το καντηλάκι και έβαλα θυμίαμα, πριν κοιμηθώ, διάβασα και την παράκληση του Αγίου, ξάπλωσα έκλεισα τα μάτια μου και... επί τέλους κοιμήθηκα όλη την νύχτα, χωρίς εφιάλτες... Αυτό λοιπόν ήτανε το φάρμακο μου... η παράκληση, το καντήλι και το θυμίαμα... Μία ή δύο φορές που από κούραση δεν διάβασα την παράκληση, πετάχτηκα πάλι μέσα στην νύχτα με ξεφωνητά από τους εφιάλτες. Δεν τόλμησα να το ξανακάνω , μόνο με την παράκληση γινόμουν καλά!!...Να λοιπόν μια απόδειξη... τουλάχιστον για μένα. Το μυαλό και η ψυχή του ανθρώπου, ορίζονται κατ' ευθείαν από τον Θεό. Τα φάρμακα που επεμβαίνουν, δεν ξέρω τι ζημιές κάνουν ή αν η χρήση τους εγκρίνεται από τον Θεό, ή πόσο έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος να επεμβαίνει μ' αυτά σε δουλειές... Του Θεού. Σίγουρα όμως, η προσευχή είναι αυτή, που σου ανοίγει τα κλειστά παράθυρα και τις πόρτες διάπλατα και σε οδηγεί μακρυά από τη σατανική τυραννία της ψυχικής αναστάτωσης.Εν τω μεταξύ, τα παιδιά, ζούσανε μαζί μου το μαρτύριο μου, μια πληγή... για τις ψυχούλες τους. Σ' αυτά όμως βρήκα τον καλύτερό μου συμπαραστάτη, που με τα τρυφερά τους λόγια αγάπης και παρηγοριάς, έπαιρνα κουράγιο και δύναμη.Αυτά με συντρέξανε, με καταλάβανε και γίνανε θεραπευτές μου... Αυτή ήτανε και η περίοδος, που ξεκίνησα ανελλιπή εκκλησιασμό, με μεγάλη κατάνυξη και προσευχή, στον οποίο με ακολουθούσε ιδιαίτερα, η μικρή μου κόρη.Δεν σταμάτησα και την δουλειά μου, όπου ευτυχώς, έδειξαν κατανόηση. Να!! που όμως... δεν γλυτώσαμε και από τις ...ψείρες!!.. μια που ξανά κόλλησε η μικρή στο σχολείο και τις ξανά κουβάλησε και που ήταν αδύνατον να βάλουμε αντιψειρικό φάρμακο, εξ αιτίας της τριχόπτωσης η οποία μας είχε γίνει μόνιμος εφιάλτης. Έτσι καθόντουσαν τα καημένα και υπέμεναν ένα κανονικό ξεψείριασμα που τους έκανα, τρίχα... τρίχα... Μία πραγματική... τυραννία...Αισθανόμουν, πως για τόσες πολλές κακές συγκυρίες, που έφεραν τα πάνω κάτω, για τόσες και τέτοιες μεγάλες πληγές!! μόνο δαιμονικός είναι ο δάκτυλος και... ήξερα, ότι αυτό μπορεί να επιτραπεί από Τον μεγαλοδύναμο, εφόσον εμείς προηγουμένως... έχουμε φταίξει!! ...Σ' αυτή την περίοδο της ζωής μου, κατάλαβα τι θα πει πόνος. Αισθάνθηκα τον κάθε πονεμένο άνθρωπο και το κάθε ζωντανό και αποφάσισα να μην τρώω κρέας, μια και η σφαγή δίνει πόνο και εγώ δεν ήθελα να είμαι αιτία γι αυτό...Κι ο Θεός όμως δεν με άφηνε στα χρόνια αυτά της δοκιμασίας. Μου έδινε μικρές χαρές για την προσπάθεια της προσευχής, όπως το πρωινό ξύπνημα που γινότανε πάντα με την υπέροχη μελωδία ενός κορυδαλλού και με έκανε να ξυπνάω πάντα στην ώρα μου... κι άλλα τέτοια, όπως και μια φορά που αναρωτιόμουν αν θα έχει λειτουργία την επομένη που ήτανε γιορτή και το ξημέρωμα, άκουσα σαν να χτύπησε το κουδούνι της πόρτας και πετάχτηκα. Δεν ήτανε όμως κανείς και μετά άκουσα τον αχνό χτύπο της μακρινής καμπάνας, που ειδοποιούσε για την θεία λειτουργία....Πρέπει να πιστεύεις για να αισθανθείς, πως όλα... δεν είναι τυχαία... Να προσπαθείς... για να... αφουγκρασθείς τον Θεό και τα μηνύματά Του, τις χαρές που σου δίνει...Έτσι ζήσαμε... χρόνια, μέχρι να εξαλειφθούν σιγά σιγά τα περισσότερα συμπτώματα από το φάρμακο και να έρθει πάλι ηρεμία στην ψυχή μου, όσο για τις ψείρες, κουρασμένη η μικρή μου από όλη αυτή την συνεχή ταλαιπωρία, επισκέφθηκε μόνη της τον Άγιο στο μοναστήρι, στάθηκε στο εικόνισμα, όπως μου είπε και... Του είπε πως έχει πολύ κουραστεί... και να την γλυτώσει από τις ψείρες... και Εκείνος... το έκανε!!... ΄ Από εμένα έφυγαν συγχρόνως,ενώ δοκίμαζα κάποιο σαμπουάν με βότανα για την τριχόπτωση από την Κίνα... Περίεργο;; ή Θείο;;.. Πάντως... μετά από χρόνια, είχαμε λυτρωθεί.!!.. έτσι ξαφνικά... χωρίς την χρήση φαρμάκου... Οφείλω να πω, ότι σε όλη αυτή τη μαύρη περίοδο, είχε δείξει και ο σύζυγος υπομονή!! Εν τω μεταξύ, ανάμεσα σε ένα κύμα συγχωνεύσεων και αποβιομηχάνισης της χώρας, είχε έρθει και η σειρά μας σαν εταιρία, να μπούμε σε μία τέτοιου είδους περιπέτεια. Κλείσανε το εργοστάσιο και θα κρατούσανε λίγους από τα γραφεία!!... Τρέλα!! Τώρα τι γίνεται;; Θα είμαι άραγε σ' αυτούς που θα μείνουν;; ή σ' αυτούς που θα φύγουν;;...Άλλα παρακάλια στο Θεό... " Βλέπω στον ύπνο μου, ότι ήρθανε έξω από τα γραφεία άμαξες με άλογα και εμείς οι εργαζόμενοι, μπήκαμε σ' αυτές. Κάποιοι μπήκανε σε άμαξες, οι οποίες ανεβήκανε ψιλά και τις πήρε ο αέρας. Σ' αυτή την άμαξα που μπήκα με άλλους δύο, μας πήγε έξω από το εργοστάσιο, όπου κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα. Εκεί λέει, ήτανε ξένος τόπος και δεν έπρεπε να καταλάβουνε, ότι δεν ήμασταν δικοί τους, αλλά εμένα με πήρανε είδηση!!..."Από αυτό κατάλαβα ότι μάλλον θα με κρατήσουνε, αλλά μετά τι θα συμβεί;; Κάτι θα συμβεί που δεν φαινότανε η συνέχεια... Έτσι και έγινε. Όσους είδα σε άμαξες που χαθήκανε ψιλά, απολύθηκαν. Όσο για μένα, με κρατήσανε στην δουλειά προς μεγάλη μου ευτυχία και χαρά και ευχαριστούσα πάλι Τον Θεό, γιατί πάντα πιστεύω στην δική του μεσολάβηση για κάθε καλό, γιατί ξέρω πως όταν κάποιος προσεύχεται... Ο Θεός ... ακούει!!...Περάσανε τρία χρόνια. Και σ' αυτά τα χρόνια, γινόντουσαν κι άλλες απολύσεις και εγώ πάντα προσευχόμουν και παρακαλούσα για την δουλειά μου και έμενα σταθερή και δεν μου λέγανε και τίποτα για φυγή. Τον τρίτο χρόνο όμως, δεν ξέρω πως ξαφνικά μου φάνηκε πως αν έπαιρνα την αποζημίωση και την έβαζα στην τράπεζα και εισέπραττα τον τόκο, ο οποίος ήτανε την περίοδο εκείνη σε πολύ υψηλά επίπεδα και συγχρόνως έβρισκα και μία άλλη δουλειά, θα συγκέντρωνα περισσότερα χρήματα και για το σπίτι. Το σκέφτηκα, το ξανά σκέφτηκα, όπως συνήθως συμβαίνει όταν βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας και αποφάσισα την λάθος κίνηση, να πω να συμπεριληφθώ στην λίστα απολυμένων, όπως με "εξυπνάδα" κάνανε και άλλοι... Καθώς πήγαινα στον προσωπάρχη... άντε... η ιδέα μου θα είναι, σκέφτηκα, είδα το πρόσωπο Του Αγίου;;... δακρυσμένο;; Μπάάά... συνέχισα...εγώ!!...Και αφού το...σέρβιρα, συνήλθα.... Τι πήγα και έκανα;; Μετάνιωσα, έκλαψα πικρά, ζήτησα συγνώμη από τον προϊστάμενο και τον παρακάλεσα να μεσολαβήσει... τίποτα. " Ο κύβος είχε ριφθεί"... Είδα στον ύπνο μου, το χέρι μου να ρίχνει άμμο επάνω στο γραφείο μου και κατάλαβα πως δεν μπορώ να σώσω τίποτα. Θυμήθηκα και το όνειρο που είχα δει πριν τρία χρόνια, ότι κάτι θα συμβεί. Να το που συνέβη!! Μπράβο μου και με τις υγείες μου, τα είχα καταφέρει... μια... χαρά!!... Τι έκανα πάλι Θεέ μου... Αχ!! δεν αντέχω άλλο... Τι μεγάλη πληγή !! είναι η βλακεία μου;;...Αλήθεια, πως έφθασα στο σημείο να κάνω αυτήν την απονενοημένη κίνηση;; Ήταν από εγωισμό, ότι μπορώ να τα καταφέρω γιατί "είμαι άξια";; Ήταν από συσσωρευμένη κούραση όλων αυτών των ετών, σπίτι παιδιά, δουλειά και αρρώστιες;; οικονομική πίεση και συζυγική μιζέρια;; ή κάποια προδιαγεγραμμένη πορεία, που δεν γινότανε να αποφύγω;; ή κομβικό σημείο όπου θα μπορούσα να έχω επιλογή;;... Στο όνειρό μου πριν τρία χρόνια είχα ...προειδοποίηση;;... ή απλώς ενημέρωση;;... Αυτή, είναι μία μεγάλη ... απορία!! ...Το να βάλεις τα χέρια σου όμως μόνος σου και να βγάλεις τα μάτια σου, είναι πολύ βαρύ. Οι τύψεις είναι πολλές... Και το χειρότερο από όλα, είναι ότι βγαίνοντας απ' έξω, βλέπεις όλους τους άλλους συναδέλφους σου να προχωρούν, ενώ εσύ αισθάνεσαι ότι έχεις μείνει πίσω και αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να αποδεχθείς, σε πνίγει. Αισθάνεσαι επιτακτική την ανάγκη, να κάνεις κάτι ισάξιο και να τους φθάσεις, να ελαττώσεις την απώλεια ... Και αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο!!..Όσο για εκείνους, μπορεί να στεναχωρηθούν για σένα λίγο στην αρχή. Όμως, στην ουσία χαίρονται, που δεν είναι στην θέση σου και γρήγορα σε ξεχνάνε ή σε έχουνε για κακό παράδειγμα και μπορεί να είναι το εντελώς φυσιολογικό αυτό, αλλά σε πληγώνει πολύ, όταν το εισπράττεις...Διαπιστώνεις και κάτι άλλο. Μπορεί στην αρχή, γενικά, για έναν απολυμένο να υπάρχει η κατανόηση, η συμπαράσταση, ίσως και μια καλή διάθεση, παρέα με συμπόνια βέβαια. Αλλά σιγά σιγά, αρχίζει μία ανυπομονησία γι' αυτή την επιβάρυνση που δίνει μη προσφέροντας, από τους άλλους , αρχίζει μία περιθωριοποίηση, ή αμφιβολία ότι μπορεί να μην τα καταφέρει, ή αντιμετώπιση σαν να είναι "καμένο χαρτί"... Το βίωσα αυτό και σίγουρα δεν λέω για τα παιδιά. Αυτά τα ευλογημένα, σε κάθε μου δυσκολία, ήτανε το δεκανίκι μου. Ήμασταν τόσο δεμένοι, μια τόσο γερή ομάδα, που ήτανε αδύνατον να μας ταρακουνήσει κανείς ... " Μην στεναχωριέσαι μαμά!!", μου λέγανε και το εννοούσανε και κάνανε υπομονή και πρόσεχαν και τι θα ζητήσουν!! Ξέρανε τις δυσκολίες μέσα στο σπίτι...Απεδείχθη ότι οι υπολογισμοί μου στα οικονομικά... ήτανε λάθος. Δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθεί μια καλή δουλειά, με τους τόκους που μια είναι έτσι και μια αλλιώς και κυρίως εάν τους χρησιμοποιείς... Και αν καθυστερήσεις να βρεις και δουλειά, σίγουρα έχεις μπει... "μέσα" Και αν ο μισθός είναι πιο κάτω από τον προηγούμενο...άλλο βούλιαγμα. Και γενικώς.. μην τα ψάχνεις... Αυτά τα καταλάβαινα σιγά σιγά, καθώς προσπαθούσα να βρω δουλειά με αγγελίες και έκανα διάφορες προσπάθειες, αλλά το αποτέλεσμα, ήτανε απογοητευτικό...Θυμήθηκα και στα νιάτα μου, πόσο πολύ είχα προσπαθήσει να βρω δουλειά, πόσο κουράστηκα. Και ήτανε δώρο του Θεού όταν την βρήκα. Πως;; το ξέχασα;; ... Πως;; πέταξα το δώρο Του Θεού!!... Πως ;; δεν κατάλαβα Τον Άγιο!!Πόσο δύσκολο!!... είναι να κάνεις, μια καινούρια αρχή... Χρειάζεται, ο Θεός... να σε βοηθήσει ξανά!! ...Έτσι απογοητευμένη ήμουνα μία ημέρα, μη έχοντας κατά που να κάνω, με γεμάτη την ψυχή μου θλίψη και στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όταν με πλησίασε το ευλογημένο το μικρό μου κοριτσάκι, ο σύμβουλός μου, η καλύτερή μου φιλενάδα και μου είπε: " Μην στεναχωριέσαι μαμά. Αυτό που η κάμπια θεωρεί ως το τέλος του κόσμου, ο Δημιουργός, το ονομάζει πεταλούδα". Και με αυτό το ρητό, μου έδωσε ζωή, ελπίδα, κουράγιο να προχωρήσω, δύναμη για να παλέψω. Αυτό το σοφό παιδί, που από μικρό έβλεπε την κεντρική ιδέα σε κάθε θέμα με μία ματιά και έβρισκε πάντα την κατάλληλη λέξη, την λέξη κλειδί για να σου δώσει να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει και σου τραβούσε την κουρτίνα από μπροστά σου, να δεις πεντακάθαρα το τοπίο !!.Τελικά, βρήκα μια κάπως αξιοπρεπή δουλειά, που όμως θα με πληρώνανε... κάθε τρεις μήνες.. Και μη έχοντας άλλη επιλογή, δέχτηκα. Αυτό, ήτανε αρκετά ψυχοφθόρο και όχι αρκετό. Έτσι, έκανα διάφορες σκέψεις για μαγαζί. Πάντα όμως σταματούσα. Όταν ένας υπάλληλος αποκτήσει ένα μικρό κομπόδεμα, όπως για μένα ήτανε η αποζημίωση, όταν αισθάνεται ότι κρέμεται από αυτό, ότι είναι το αποκούμπι του και συγχρόνως δεν ξέρει κάτι από ένα επάγγελμα, αρχίζει να φοβάται, πως αν ξεκινήσει κάτι που δεν ξέρει και δεν πάει καλά, τότε και το κομπόδεμα θα χάσει και δουλειά δεν θα έχει... και έτσι δεν αποφασίζει. Να λοιπόν, που είχα τώρα και δύσκολες αποφάσεις να πάρω, μια που ότι και να αποφάσιζα, το αποτέλεσμα ήτανε αμφίβολο... Η ιδέα να αγοράσουμε ταξί, ήτανε πρώτα του συζύγου. " Τι τις θες τις τρύπες";; Έλεγε στην άποψή μου για μαγαζί. Μία τέτοια σκέψη, άρχισε να μου φαίνεται και εμένα καλή, μια και τα χρήματα θα πηγαίνανε σε αγορά και αν δεν πήγαινε κάτι καλά, αντί να χαθούνε σε διάφορα, όπως ενοίκια, ράφια, ψυγεία, εμπορεύματα, θα πουλούσαμε πάλι το ταξί... και θα παίρναμε πίσω τα χρήματα.Και ενώ σκεφτόμασταν όλα αυτά, αποφασίσαμε να κάνουμε καλοκαιρινές διακοπές στην Καλαμάτα. Στρατοπεδεύσαμε στο Πεταλίδι κι είχαμε στα πόδια μας την θάλασσα και βλέπαμε απέναντί μας τον πανύψηλο Ταϋγετο, μέχρι την κορυφή του. Ήτανε ακόμα Ιούνιος και είχε ψυχρούλες. Παρ' όλα αυτά, χαιρόμασταν την θάλασσα και κάναμε πολλές και όμορφες εκδρομές στην γύρο περιοχή και γνωρίσαμε τον τόπο. Μία μέρα, μαζί με την ψυχρούλα, μαζεύτηκαν και σύννεφα και είχαμε και ψιχάλα, εμείς, ... χαμηλά, στην θάλασσα, γιατί ψιλά, ... στην κορυφή του βουνού, ... γινότανε χαλασμός Κυρίου .... Δεν ήτανε κάτι απλό. Ίσως οι ντόπιοι να το έχουνε ξαναδεί. Εμείς όμως, όχι. Δεν ήτανε μόνο οι αστραπές που βλέπαμε να σκίζουν τον ουρανό και να πέφτουνε κατ' ευθείαν στην κορυφή του βουνού η μία μετά την άλλη με διαφορά δευτερολέπτου, μαζί με τον θόρυβο από τις συνεχείς βροντές, ήτανε και η φωτιά που είχε ξεσπάσει και κατέκαιε την κορυφή. Λες και κατέβηκε ο Θεός!! Είχα μείνει αποσβολωμένη να παρακολουθώ το συμβάν και να σκέφτομαι συνέχεια τον Θεό. Έτσι πρέπει να είναι η παρουσία του Θεού, έλεγα μέσα μου και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου. Προσπαθούσα να συγκρατήσω αυτήν την μοναδική εικόνα και να την διαφυλάξω στις πιο γερές πτυχές του μυαλού μου, για να μου μείνει αξέχαστη, σαν ένα μικρό δείγμα του μεγαλείου, της δύναμης και της δημιουργίας του Θεού. Κι έμεινα έτσι πολύ ώρα, γιατί αυτό κράτησε πολύ. Πάρα πολύ ...Το καλοκαίρι αυτό, με τόσο έντονη ακόμα την πολυετή ταλαιπωρία μας, συνέχιζα να επιδιώκω την συνεχή προσευχή και την σκέψη προς τον Θεό. Κάπως έτσι μου ήρθε η επιθυμία να επισκεφθώ το νησί της Τήνου, για ένα προσκύνημα στην Παναγία. Είχα πολλά χρόνια να επισκεφθώ την χάρη της. Από μικρό παιδί. Ξεσήκωσα την μητέρα μου που της άρεσε η ιδέα, πήρα και την μικρή μου κόρη που ήτανε πάντα πρόθυμη στα εκκλησιαστικά και μία ημέρα μετά την γιορτή της Μεγαλόχαρης, τον Αύγουστο ανεβήκαμε στο καράβι. Βρήκαμε ωραία θέση και κάναμε ένα γαλήνιο ταξίδι, διαβάζοντας για την χάρη Της και συγκεκριμένα για την επίσκεψή Της στο Άγιο όρος, πως η φύση ολόκληρη έσκυψε και Την προσκύνησε σαν έφθασε και πως γι αυτό τον λόγο το Άγιο όρος ονομάζεται και "περιβόλι της Παναγίας". Ήθελα σε όλο το ταξίδι να μιλάω και να σκέφτομαι για Εκείνη, για να Της αποδώσω έτσι ένα ελάχιστο δείγμα του σεβασμού που Της αξίζει. Χαιρόμουν πολύ που πήγαινα και πέρασε από το μυαλό μου, πως θα ήθελα να βαφτίσω όπως κάνουνε και άλλοι αν βρισκότανε, ένα τσιγγανάκι... Φτάσαμε στο λιμάνι και ανηφορίσαμε για την εκκλησία. Ήμασταν μόνες μας και ανεβαίναμε τα σκαλιά για το προαύλιο, κανένας άλλος. Στο πλατύσκαλο, στεκότανε μία νέα και πολύ όμορφη τσιγγάνα με ξανθά μαλλιά και πολύ ωραία ρούχα. Κρατούσε από το χέρι ένα μικρό τσιγγανάκι. "Κοπέλα"... λέει. Εγώ γυρίζω και την κοιτάω και ψάχνω γύρω μου, να δω πια φωνάζει. "Κοπέλα", λέει ξανά και εγώ δεν καταλαβαίνω. Ακόμα ψάχνω γύρω μου και δεν είναι κανείς. "Εσένα λέω", μου κάνει και εγώ ακόμα δεν καταλαβαίνω. "Πως μου λέει ότι θέλει εμένα; Εγώ κοπέλα δεν είμαι και δεν είναι δυνατόν, να θέλει εμένα. Αυτή είναι πριγκίπισσα, τι μπορώ να κάνω εγώ γι αυτήν; Είναι πανέμορφη. Πιο όμορφη δεν έχω ξαναδεί. Τι είμαι εγώ μπροστά της;; ... ντρέπομαι και να την δω... και τι είμαι άξια εγώ να της προσφέρω";... "Θέλω να μου βαφτίσεις το παιδί μου", την ακούω να μου λέει. Θυμήθηκα τις σκέψεις μου στο καράβι κι όμως, κοντοστάθηκα. Ο συντηρητικός και δειλός εαυτός μου δεν με αφήνει..." Ωχ! Τώρα θα μπλέξω και θα μου έρχεται στο σπίτι να ζητάει και πως θα την κάνω καλά"!; Σκέφτομαι, παρά το δέος που αισθάνομαι απέναντί της. Και πριν τελειώσω την σκέψη μου, την ακούω να μου λέει.. "Είμαι από μακρυά, από την Καλαμάτα". Το μυαλό μου τρέχει τώρα δύο μήνες πριν και ξαφνιάζομαι. Θυμάμαι την Καλοκαιρινή μπόρα στην Καλαμάτα και τις σκέψεις μου για τον Θεό και πόσο μακρυά είναι . " Είναι τριών χρονών και πρέπει να το βαφτίσω, να μην το γυρίσω πίσω αβάπτιστο", την ακούω πάλι να λέει. Έχω φτάσει κιόλας κοντά της, την κοιτάζω και ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτή η αρχόντισσα με καταδέχεται... και παρ όλα αυτά, ενώ θα ήθελα να πω ναι, δεν με αφήνει ο δειλός και λιγόψυχος εαυτός μου, να κάνω το βήμα. Της λέω λοιπόν, "άφησέ με λίγο να το σκεφτώ". "Εν τάξει" μου λέει. Και γυρίζω από την άλλη να το σκεφτώ και εκείνη αισθάνομαι ότι απομακρύνεται. Είναι η στιγμή που πρέπει να κάνω την υπέρβαση και να αφήσω την προκατάληψη. Να κάνω πραγματικότητα αυτό που ζήτησα στο καράβι!!. Να πάρω θάρρος και να αφήσω την δειλία πίσω μου. Να ξεπεράσω τον εαυτόν μου... Κυρίως ζηλεύω να συγκατατεθώ σ' αυτό που ζητάει Αυτή!!... η τόσο ξεχωριστή παρουσία, να ζήσω περισσότερες στιγμές δίπλα της , να κάνω αυτό που θέλει. Κι όμως ... δεν μπορώ να κάνω την υπέρβαση!!.Γυρίζω εκεί που την συνάντησα και την αναζητώ... Είμαι πάλι μόνη μου, εκεί στο πλατύσκαλο. Την ψάχνω με τα μάτια μου και δεν την βλέπω πουθενά . Είναι κόσμος, αλλά πολλά μέτρα μακρυά και εκείνη δεν είναι ανάμεσά τους. "Πού είναι άραγε, μάλλον θα έφυγε" σκέφτομαι και στρίβω να φύγω και τότε ακούω πίσω μου "ΕΜΕΝΑ ΨΑΧΝΕΙΣ"; γυρίζω και την βλέπω με το παιδί απ' το χέρι... Που ήτανε;.. Τώρα μόλις γύρισα το κεφάλι μου!!. Και ενώ θέλω... της λέω πως δεν μπορώ. Εκείνη, μου δίνει μία δεύτερη ευκαιρία και μου λέει πάλι, για το παιδί της, ότι πρέπει οπωσδήποτε να το βαφτίσει, γιατί είναι τριών χρονών.... Και εγώ... λέω πάλι... όχι!!... "Καλά" μου λέει "δεν πειράζει". Και γύρισα να φύγω κι αμέσως μετάνιωσα, για το όχι που είχα πει... Έτρεξα να την βρω, αλλά δεν ήτανε πουθενά!!. Γύρισα όλη την αυλή, αλλά τίποτα. Που πήγε;; ... δεν μπορεί να έφυγε... με κάποια παρέα από αυτές που είναι στην αυλή θα είναι ... ήθελε να βαφτίσει το παιδί της ... τώρα μιλούσαμε... Τίποτα!!... Σκεφτόμουνα πόσο ξαφνικά εμφανίστηκε όταν την έψαχνα, πίσω από την πλάτη μου, ενώ όταν κοίταζα γύρω μου δεν ήτανε κανείς!!... Ερχόντουσαν στο μυαλό μου όλα αυτά που είπε και τρελαινόμουν. Είχα μόλις... αρνηθεί την πρόσκληση και την συμμετοχή στο μυστήριο που είναι η ίδια η Θεία σωτηρία!!... Και σε ποιόν είχα αρνηθεί;;... Για ποιο παιδί;;... Γκρεμίστηκαν όλα μέσα μου. Για μένα το προσκύνημα είχε τελειώσει εκεί... στο προαύλιο, πριν καν ακόμα μπω στην εκκλησία. Πάει και η χαρά, πάει και η γαλήνη... Αφού υπήρξε δοκιμασία και... δεν είχα κριθεί άξια!!...Είχα παγώσει και αισθανόμουν το αίμα μου μουδιασμένο. Δεν βρισκόμουν στο περιβάλλον γύρω μου, είχα καταρρεύσει και η θλίψη μου ήτανε μεγάλη. Τι βλαμμένη είμαι τελικά;; Αυτό δεν είχα ζητήσει;; Αυτό δεν μου είχε δοθεί;; Δεν ξέρω τι μου γίνεται... Και που;; Στον Θεό;;... Κάνω προσκύνημα στην Μεγαλόχαρη, σκέφτομαι ότι τάχα θα έκανα αυτό ή εκείνο και μετά δεν το κάνω;; Μήπως και με το σταυρουδάκι στο κρεβατάκι του παιδιού το ίδιο δεν έκανα; Δεν απεδείχθη από τα γεγονότα, ότι ήτανε σαν να το είχα τάξει; Και σε Ποια;;... αρνήθηκα τελικά;; ... Δεν μπορώ να το πιστέψω... "ΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ"Τι και αν διάβαζα, τι κι αν έλεγα στο καράβι, όταν ήρθε η στιγμή να δείξω έμπρακτα την αγάπη μου στο Θεό!!... δεν το έκανα.. Και μάλιστα μου δόθηκαν δύο ευκαιρίες... που όμως και τις δύο ... τις απέρριψα!! ... Κι ακόμα, Εκείνη μου έδωσε αυτό που ζήτησα. Εγώ όμως ...δεν ήμουνα άξια ... γι αυτό!! ... που είχα ζητήσει!! ...Επόμενο ήτανε, μετά από αυτό, να μην μπορώ να ησυχάσω. Να λοιπόν που για μία ακόμα φορά, μου απεδείχθη, ότι είμαι "φλούδα" και ενώ ο Θεός θέλει και προσπαθεί να με βοηθήσει, δεν βοηθάω εγώ η ίδια τον εαυτόν μου....Άλλη ερημιά μέσα μου. Άλλο χάος, άλλη απελπισία, άλλη έλλειψη οξυγόνου, γιαυτό που έκανα... γι αυτό που έχασα!!. Ξανά ταξίδεψα στην χάρη Της μετά από λίγες ημέρες και ανέβηκα από το λιμάνι ως την εκκλησία γονατιστή, παρακαλώντας την να με συγχωρήσει κλαίγοντας. Η ψυχή μου είχε γεμίσει θλίψη και έμεινα... απαρηγόρητη...Δεν το ξεπέρασα ποτέ... Δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να με πείσει, ότι δεν αρνήθηκα στην χάρη Της... να με σώσει!!...Συνειδητοποίησα όμως και κάτι άλλο, πως δεν είναι τόσο απλό το να αρνείσαι την προσφορά σου σε κάποιον που την έχει ανάγκη, γιατί εκείνη τη στιγμή αρνείσαι στον ίδιο τον εαυτόν σου μία μεγάλη ευκαιρία, να είσαι άξιος για μία αντίστοιχη ελεημοσύνη από τον ίδιο τον Θεό... Κι ακόμα, όταν ζητάμε κάτι από τον Θεό... Πρέπει να είμαστε και άξιοι γι αυτό... που ζητάμε!!Έτσι, για χάρη Της... απεφάσισα να κάνω κάποιες επισκέψεις στο δημόσιο Γηροκομείο, με στόχο να βοηθήσω εκεί στις διάφορες ανάγκες των γερόντων. " Αφού θέλεις να βοηθήσεις, γιατί δεν πηγαίνεις να κάνεις το εθελοντικό του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού;" Μου λέει κάποια εργαζόμενη στο Γηροκομείο. Και εγώ... κοκάλωσα. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και την εθελόντρια που είχα σαν φυλαχτό μέσα μου. Ακόμα πίστευα, ότι στο εθελοντικό πηγαίνουνε μόνο πλούσιες. Δεν το είχα ψάξει ποτέ. Εξ' άλλου, δεν θα είχα χρόνο, για κάτι τέτοιο μέχρι τώρα. " Το εθελοντικό;;" της λέω απορημένη. "Ναι" μου απαντάει. " Και τι ; δέχονται όποια να είναι;" Την ρωτάω. " Βέβαια" μου λέει. "Αρκεί να έχει απολυτήριο Λυκείου και να είναι μέχρι σαράντα χρονών". Μακάρισα μέσα μου για μία ακόμα φορά, που με αξίωσε ο Θεός να πάρω απολυτήριο. " Αλήθεια ;;" Της λέω." Και πως μπορώ να το κάνω αυτό;;" " Θα πας στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και θα ρωτήσεις που είναι οι εθελόντριες. Ξεκινάνε κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο και κάνουνε μαθήματα δωρεάν, τα οποία διαρκούν ένα χρόνο και πρακτική στο νοσοκομείο. Θα τις βρεις εκεί απογεύματα". Αυτή η πληροφορία ήτανε ανέλπιστη. Ήτανε κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί και που όμως θα το ήθελα πάρα πολύ. Και ήτανε ακριβώς... Σεπτέμβρης!! Και έτρεξα... και πήγα... και τις βρήκα... και με δεχτήκανε!!.. Και ήτανε η χαρά μου μεγάλη, πολύ μεγάλη. Και βαθιά μέσα μου πίστεψα, πως για μια ακόμα φορά εισέπραξα ένα δικό Της δώρο, μια που για χάρη Της πήγα στο Γηροκομείο και εκεί βρέθηκε ο άνθρωπος που θα με πληροφορούσε γι αυτήν την... συνέχεια της ζωής μου. Κι αλήθεια, μέσα μου απόρησα και θαύμασα, που ενώ εγώ τόσο αστόχαστα, της είχα πει εκείνο το φοβερό όχι, Εκείνη πάλι με βοήθησε και αισθάνθηκα, ότι μπορεί και να με είχε... συγχωρέσει ...Πόση!! η αγάπη και η υπομονή Σου Μεγαλόχαρη, σε εμάς τους εγωιστές και ανόητους ανθρώπους!!Το εθελοντικό, το φως στη ζωή μου, σε μία στιγμή που είχα τόσο πεσμένο ηθικό, με μια δουλειά που πολύ περισσότερο με τυραννούσε περιμένοντας ένα τρίμηνο για να εισπράξω τον κόπο μου, και τις ανάγκες στο σπίτι να τρέχουν, το εθελοντικό, που στόχο είχε να μας εκπαιδεύσει για να προσφέρουμε τις γνώσεις μας δωρεάν σ' αυτούς που έχουνε ανάγκη και να είμαστε έτοιμες σε καιρό πολέμου να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στην πατρίδα και που όμως για την ώρα έδινε γνώση και μοίραζε δύναμη σε εμάς, έγινε στην ουσία το στήριγμά μου, ο λόγος, να χαίρομαι την ζωή μου, ήτανε αυτό που πρόσμενα, κάποια απογεύματα την εβδομάδα με λαχτάρα, και που μου έδινε μεγάλη χαρά...Καθισμένη στα έδρανα του αμφιθεάτρου, χανόμουν μέσα στις γνώσεις της νοσηλευτικής, που στόχο είχανε την βοήθεια στην θεραπεία και... θεραπευόμουν. Βρήκα το φάρμακο μου, προσπαθώντας να μάθω πως να δίνω φάρμακα στους άλλους. Άκουγα τους καθηγητές μου, γιατρούς και νοσηλεύτριες με πόση αγάπη πρέπει να δίνεται αυτή η βοήθεια, αυτή η προσφορά και αγάπησα κι αυτούς και την ζωή. Πλημμύρισε η καρδιά μου από αγάπη για τους συνανθρώπους μου. Μπήκανε νέοι στόχοι στην ζωή μου και οπλίσθηκα με καινούρια ελπίδα. Δεν αισθανόμουν όμως μόνο εγώ έτσι, απ' ότι έβλεπα γύρω μου, όλες οι συμφοιτήτριες μου και θα ήμασταν καμιά πενηνταριά, ήτανε όλες με αντίστοιχα συναισθήματα. Όλες... ξετρελαμένες!!Περνούσαν οι ώρες μέσα στο μάθημα και ούτε τις καταλάβαινα και δεν με έφταναν κιόλας. Γύριζα στο σπίτι και ήμουνα χαρούμενη και χαιρόντουσαν και τα παιδιά μαζί μου. Αντιμετωπίζαμε διαφορετικά το κάθε τι. Με αισιοδοξία θα έλεγα, με σθένος και πίστη ότι το αύριο θα είναι, καλύτερο, πολύ καλύτερο!! Σίγουρα... κάτι είχε αλλάξει... Είχαμε πάρει δύναμη, όλοι μαζί!!Έτσι συνέχιζε η χρονιά και ήρθανε οι εξετάσεις και η αγωνία γι' αυτές... Και πήγανε όλα καλά. Και ντυθήκαμε στα κάτασπρα, με το κολλαρισμένο τετράγωνο μαντήλι δεμένο στο κεφάλι και έβλεπα τον εαυτόν μου και δεν το πίστευα. Έτσι ντυμένη, στάθηκα μπροστά στον ανδριάντα της Μεσολωρά, που έχουνε στο προαύλιο του Νοσοκομείου και ανατρίχιασα κοιτάζοντας το αυστηρό βλέμμα της κι αναρωτήθηκα... αν είμαι άξια...Ανεβήκαμε στο νοσοκομείο για να κάνουμε την πρακτική μας και να συμπληρώσουμε τις ώρες που ήτανε απαραίτητες για να πάρουμε το πτυχίο. Ντυμένη έτσι, στα κάτασπρα, διέτρεχα τους διαδρόμους από θάλαμο σε θάλαμο, από τμήμα σε τμήμα, για να εξυπηρετώ τους αρρώστους και τις ανάγκες του νοσοκομείου. Τους ίδιους διαδρόμους, που κάποτε ένα μικρό κορίτσι χάζευε και είδε...την πρώτη εθελόντρια της ζωής του ... Ήτανε μία φανταστική, μία απίστευτη χρονιά, που μαζί με τις τόσες γνώσεις, σε μία τελετή στο πολεμικό μουσείο, όπου ορκίστηκα!!... Εγώ ;; !! ... "στρατιώτης φύλακας άγγελος" σε καιρό πολέμου!! μου χάρισε και ένα πτυχίο και μου άνοιξε νέους ορίζοντες, νέες ελπίδες, βάσεις για κάτι καινούριο στο μέλλον, μία πανοπλία για τις δύσκολες στιγμές, δύναμη, δύναμη, δύναμη και χαρά!!. Κι όλα αυτά μαζί, είχανε ένα πολύ μεγάλο ευεργετικό αποτέλεσμα σε εμένα και στην οικογένειά μου, στον τρόπο που με βλέπανε οι συγγενείς και οι φίλοι μου.Σ ευχαριστώ... Μεγαλόχαρη...Στα χρόνια που περάσανε μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, εκείνο που περισσότερο κατάλαβα από μωρά, ήτανε πως η κάθε στιγμή μαζί τους είναι ανεπανάληπτη, ένα μοναδικό και πολύτιμο δώρο τους σε εμένα, το φυλακτό μου. Γι' αυτό προσπαθούσα, όχι μόνο να ζήσω με όλη μου την δύναμη το κάθε τι, τις γκριμάτσες, τις αντιδράσεις, τα γέλια ή τα κλάματα, τα παράπονα ή τα θέλω, αλλά να τα αποθηκεύσω και να τα διαφυλάξω μέσα μου. Ήξερα πως ο χρόνος είναι εναντίον μου και προσπαθούσα να μην χάσω ούτε και ένα δευτερόλεπτο αν γινότανε, μακρυά τους. Έτσι εκτός από τις ώρες της δουλειάς μου, ήμασταν πάντα μαζί και αυτή ήτανε η μεγαλύτερη χαρά μου. Εξ άλλου τι ποιο όμορφο υπάρχει από την αγκαλιά του παιδιού σου; Μπορεί κάτι άλλο να σε ζεστάνει περισσότερο από την παρέα, την αγάπη του και την εμπιστοσύνη με την οποία σε περιβάλει; Η κάθε ηλικία τους, έφερνε κάτι διαφορετικό, εξ ίσου όμορφο με το προηγούμενο, αλλά και δυναμικό, που κάθε φορά έδινε μία νέα πρόκληση, που έπρεπε να αντιμετωπισθεί. Είχαμε περάσει πολλά δύσκολα και με τις οικογενειακές μας διαφωνίες και με τις τρικλοποδιές στην υγεία, όπως και με τα οικονομικά μας, αλλά, εκεί!!... το παλεύαμε... και με τον Θεό βοήθεια... Ήτανε ευχαρίστηση, πηγή ζωής,να ζω γι'αυτά... Να προσπαθώ. Το όνειρο που στοίχειωσε την ζωή μου, το είδα όταν τα δύο μου παιδιά, ήταν δεκαεπτά και δεκατεσσάρων χρονών αντίστοιχα.Είδα, ότι "βρισκόμουν στο σπίτι της μητέρας μου, στην βεράντα, μπροστά στην είσοδο, όταν μου φέρανε δύο φέρετρα, το ένα μετά το άλλο, με τα παιδιά μου μέσα ντυμένα γαμπρό και νύφη. Τρελάθηκα να κλαίω πηγαίνοντας από το ένα στο άλλο. Να τα ταρακουνάω. Να προσπαθώ να τα σηκώσω, να τους φωνάζω, να μην απαντάνε και να μην το πιστεύω. Δεν θυμάμαι πιο ήτανε πρώτο και πιο δεύτερο. Θυμάμαι πως το δεύτερο ήτανε ασάλευτο στις παρακλήσεις μου, ενώ το πρώτο έδειχνε να έχει λίγη ζωή..." Ξύπνησα μέσα στον πανικό και προσπάθησα να καταλάβω αν ήτανε όνειρο, ή αλήθεια ... Δεν είναι δυνατόν να είδα κάτι τέτοιο... ένα όνειρο τόσο ζωντανό, που με έπιασε ανατριχίλα... Τι ιστορία τρόμου ήτανε αυτή;;... Ευτυχώς για την ώρα, ήμουν ξύπνια και τίποτα από όλα αυτά δεν ήτανε αληθινό!!... Έτρεξα να βρω τα παιδιά, να βεβαιωθώ, ότι είναι καλά... Τα αγκάλιασα, τα φίλησα πολλές πολλές φορές, ξανά και ξανά, ένοιωθα ανακούφιση που ήτανε, μόνο ένα όνειρο, αλλά άρχισα να σκέφτομαι τι άραγε να σημαίνει... Είχα τον χρόνο μπροστά μου... "δεν θα άφηνα" τίποτα κακό να συμβεί!!..Και βέβαια δεν είχα βάλει στο μυαλό μου κάτι τέτοιο. Άρα το όνειρο, δεν θα μπορούσε να είναι ψυχολογικό.... Ήτανε η περίοδος που σκεφτόμασταν την πρόοδο και το μέλλον. Μήπως θέλει να με προειδοποιήσει για κάτι; καλό, άραγε;; Φοβάμαι πως όχι καλό... κακό;;... Πω Πω, θα τρελαθώ!!... Ατύχημα!! μάλλον ατύχημα... Σε εκδρομή;; μάλλον σε εκδρομή. Ή σε βόλτα με παρέα;;... Μπορεί. Σε βόλτα με παρέα. Πάντως οπωσδήποτε σε κάτι που θα έχουνε πάει μαζί!!. Άρα δεν πρέπει να πηγαίνουνε, πουθενά μαζί!! Πρέπει να εμποδίσω οπωσδήποτε, να πηγαίνουνε κάπου μαζί... "Ε!!... για ελάτε εσείς οι δύο εδώ!!". " Τι είναι;;". " Θέλω να μου υποσχεθείτε κάτι..". " Τι;;". " Πως από εδώ και εμπρός, δεν θα πάτε πουθενά... ποτέ ξανά μαζί!!"... Μία εντολή, ένας όρος, μία απαίτηση, ... που έγινε υπόσχεση, η οποία κατά κανόνα, ... κρατήθηκε...Αυτό το όνειρο, που δεν ξεστόμισα, έγινε από τότε η σκιά μου, η πίσω σκέψη στο μυαλό μου, ο φόβος μου, ο λόγος να επαγρυπνώ και να προσέχω, να εμποδίζω τα δύο μου παιδιά να πηγαίνουν μόνα τους, κάπου μαζί. Να κοιτάζω καχύποπτα το κάθε τι, να αφουγκράζομαι, να πιάνω την αναπνοή μου... Στο τέλος της άλλης χρονιάς, δεν υπήρχανε περιθώρια πια, έπρεπε να βρούμε λύση στο οικονομικό. Πέρασε το παλικάρι μου "στο μεγαλύτερο σχολείο", αλλά σε άλλη πόλη και έπρεπε να βρούμε τον τρόπο, να συντηρήσουμε ένα δεύτερο σπιτικό, επιβραβεύοντας αυτήν του την επιτυχία που μας έκανε περήφανους και να χαρούμε μαζί του όλη αυτή την διαδικασία της προόδου. Είχα κρατήσει τα χρήματα από την αποζημίωση όταν έχασα την δουλειά μου. Ή έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα χρήματα αυτά για τις σπουδές, ή έπρεπε να τα επενδύσω. Μου φάνηκε άδικο να τα χαλάσω έτσι, γιατί τα χρόνια θα ήταν πολλά μπροστά και οι ανάγκες δεν θα τελειώνανε. Βρέθηκα πάλι μπροστά στο ίδιο δίλημμα... Μαγαζί; ή ταξί; ... Δεν αποφάσιζα όμως να αφήσω και την δουλειά που είχα, αν και δεν ήτανε ότι καλύτερο και να ξεκινήσω με κάτι που δεν ήξερα με άγνωστα αποτελέσματα. Έτσι... πάρθηκε η απόφαση... για την αγορά μισού ταξί, το οποίο θα νοικιάζαμε και το ενοίκιο θα το στέλναμε στο παιδί, να καλύπτει τα έξοδά του. Έτσι και έγινε λοιπόν και βρεθήκαμε να έχουμε στην κατοχή μας μισό ταξί και να ενταχθούμε σαν "στραβάδια" σ' αυτόν τον κίτρινο στρατό της μεταφοράς του κοινού και να κάνουμε τον αγώνα μας στις διάφορες δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος, που δεν το ξέραμε παρά μόνο σαν θεατές μέχρι τώρα, αλλά που έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε. Το πρώτο που είχαμε μπροστά μας, ήτανε ότι, το αυτοκίνητο που πήραμε ήτανε ήδη σαράβαλο, μια και δεν είχαμε λεφτά παραπάνω για να πάρουμε ένα καλύτερο... Όσο για τον οδηγό, ο πρώτος που βρήκαμε δεν στέριωσε και ο δεύτερος πολυλογάς και όλο υποσχέσεις, δεν ήτανε συνεπής!!... Όταν ερχότανε η ημέρα της πληρωμής, ή θα ήτανε άρρωστος, ή θα είχε πάει στο χωριό του, ή θα είχε αρρωστήσει η γυναίκα του ή η θεία του, ή θα τον πονούσε ο " κάλος" του... και εμείς μπαίναμε σε αναμονή εβδομάδας και... "βάλε", για να μας πει επί τέλους ότι θα μας φέρει το μίσθωμα. Και όπως ήτανε φυσικό, κάθε φορά που έφτανε αυτή η στιγμή και άκουγα τηλέφωνο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την κοροϊδία, όχι μόνο έβγαζα σπυριά, αλλά με έπιανε πανικός και κατάθλιψη... Να όμως που είχε φθάσει η στιγμή, να συναντήσω τον άνθρωπο που πριν δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια είχα δει στον ύπνο μου να κρατάει πιστόλι και να χτυπάει μ' αυτό, τον σύζυγό μου. Που είχα συγκρατήσει την εικόνα του πολύ καλά μέσα στο μυαλό μου, γιατί πίστευα ότι κάποτε θα τον συναντήσω. Το σουλούπι του πολύ χαρακτηριστικό, λίγο κυρτός, μετρίου αναστήματος, λίγο γεμάτος, με άσπρο μαλλί, κοντολαίμης, να ακουμπά σχεδόν το κεφάλι του στους ώμους. Στην αρχή, δεν το συνδύασα. Αργότερα όμως, όταν αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και να δενόμαστε οικογενειακά, το συνειδητοποίησα. Δεν έκανα λάθος... το σουλούπι, ήταν ακριβώς το ίδιο! Ήτανε ο συνεταίρος, ο άνθρωπος που είχε το άλλο μισό ταξί... Ο άνθρωπος αυτός, ήτανε πολύ καλός. Ήξερε να σε κερδίζει, γιατί είχε σωστή άποψη και μιλούσε με πολύ ωραίο τρόπο,ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις, που κανείς δεν θα το περίμενε. Και ήτανε γεγονός, το πόσο καλά τα βρίσκανε με τον σύζυγο και γίνανε πραγματικά, πολύ καλοί φίλοι.Εν τάξει, ο άνθρωπος αυτός, ήτανε σταθμός, με τον τρόπο που τον είχαμε γνωρίσει και δικαιολογείται το όνειρο. Τον είχα δει όμως στον ύπνο μου, δεκαεννέα χρόνια πριν!!, όταν η ζωή που ξεκινούσαμε ήτανε τελείως διαφορετική, θεμελιωμένη σε άλλες βάσεις, όταν δεν υπήρχε καμία σκέψη ή πρόβλεψη για την αγορά ταξί !! ... Για να φτάσω στην αγορά του ταξί, είχα βιώσει μία απόλυση, που αν δεν είχα βάλει το χεράκι μου, ίσως θα δούλευα ακόμα εκεί!!... Ή τελικά... αυτό δεν ήταν επιλογή μου;;... Αλλά... πατώντας στα χνάρια ενός σχεδίου... θα είχα βρεθεί οπωσδήποτε χωρίς δουλειά... και τελικά ούτε μαγαζί θα άνοιγα που τόσο ήθελα, αλλά , οπωσδήποτε θα έπαιρνα αυτό το συγκεκριμένο ταξί... και θα γνωρίζαμε αυτόν τον συγκεκριμένο!!... άνθρωπο;;... Μήπως ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο;;... Γνώρισα για πρώτη φορά, αυτό που λέγεται... πεπρωμένο ;;Εν τω μεταξύ, η ζωή μας συνεχιζόταν κανονικά. Δεν παραλείπαμε να εκκλησιαζόμαστε και να επισκεπτόμαστε Τον Άγιο, με την μικρή μου κόρη που ακολουθούσε κατά πόδας, όπως και το παλικαράκι μου, που σεβόταν από μικρό παιδί τον Θεό. Αυτό βέβαια, κατ' ουδένα τρόπο δεν τον σταματούσε να είναι από... πάντα και για... πάντα ζωηρός! Την λέξη καρέκλα δεν την γνώριζε, όπως και στο τι εξυπηρετεί. Αντίθετα, θα μπορούσε να κάνει διατριβή, με την λέξη... "επικίνδυνο". Σαν μαγνήτης τον τραβούσε οτιδήποτε, που στο άκουσμά του εγώ, έχανα τον ύπνο μου. Έτσι... πως θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε άλλωστε... ζητούσε μηχανάκι... Εγώ βέβαια ούτε να το ακούσω. Ήξερα ότι στην ταχύτητα, είναι ανεξέλεγκτος... Μετέθετα από εδώ, μετέθετα από εκεί, τραβούσα τον χρόνο να περάσει, έλεγα δεν έχουμε και λεφτά και ... μήπως είχαμε κιόλας;;... και άντε πάλι από την αρχή και όχι μηχανάκι, καλύτερα λίγο αργότερα αυτοκίνητο και τελειωμό... δεν είχαμε... Και όπως είναι το εντελώς φυσικό, αφού σε κάνει η αγάπη του παιδιού βλάκα... μα εντελώς βλάκα... και παίρνεις αποφάσεις άλλα αντί άλλων, χρεωνόμαστε μέχρι "λαιμού" και παίρνουμε ένα μεταχειρισμένο golf, σωστή σκοτώστρα. Έτσι όπως ακριβώς άρεσε στο παλικάρι μας... Με την αγορά λοιπόν "αυτού" του αυτοκινήτου, τελείωσε και ο ύπνος μου και ξεκίνησε ατέλειωτη αγωνία και... προσευχή.Έτσι, περάσανε κάποιοι μήνες που οι ώρες τους ήτανε ατελείωτες, μαζί και τα σταυροκοπήματα και οι προσευχές, ώσπου ένα Σάββατο ξημέρωμα, ανήμερα στην εορτή του αγίου, 26 Σεπτεμβρίου 1998, μετά από μια βραδινή έξοδο, επιστρέφει αλαφιασμένος, αλλά και ήρεμος, ξαφνιασμένος, αλλά και ευτυχισμένος και μας ανακοινώνει ότι τράκαρε και ενώ το αυτοκίνητο έγινε παλιοσίδερα, ο ίδιος δεν είχε ούτε... γρατζουνιά!!... Είχε σαρώσει με ταχύτητα όλα τα κολονάκια της παραλιακής, ανέβηκε όρθιο το καπό της μηχανής και δεν έβλεπε ούτε που πήγαινε ούτε τι γινότανε μπροστά του, είχε πάρει... τούμπες, αλλά βγήκε... σώος!!!... Δόξα Συ Θεέ μου!!... Δόξα Συ!!. Ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσα πιο μεγάλη ανακούφιση, μαζί με τρόμο και χαρά. Όχι μόνο είχε σωθεί!! το παιδί μου, αλλά είχε πάει για... παλιοσίδερα το αυτοκίνητο κι ας το χρωστούσαμε. Αυτό το χρέος δεν με ένοιαζε. Θα πλήρωνα και διπλά και τριπλά τα παλιοσίδερα και με μεγάλη μου χαρά, αφού πια... ήτανε ακίνδυνα!!.Να λοιπόν, που για μια ακόμα φορά ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, την ημέρα της γιορτής του, μας έκανε αυτό το ανεπανάληπτο, αυτό το μοναδικό δώρο. Μας άφησε στην ζωή και ανέπαφο το παιδί μας, ενώ συγχρόνως μας απάλλαξε από ένα... μεγάλο κακό, που αργά η γρήγορα μπορεί να έφερνε μία καινούρια συμφορά και έβαλε ένα τέλος στην ατέλειωτη αγωνία μου. Αυτό, ήτανε... ένα πολύ Μεγάλο Θαύμα!!!...Άγιε Ιωάννη Θεολόγε !!!... Πόσο πολύ ...Σε ευχαριστώ!! ... Το καλοκαίρι αυτού του χρόνου, μετά από συγχώνευση και ανακατατάξεις στην εταιρία που δούλευα, είχα βρεθεί πάλι χωρίς δουλειά. Παράλληλα, είχαμε χρεωθεί για μία γερή αναστήλωση του ταξί και ήμασταν χωρίς οδηγό. Είχαμε αποφασίσει να δώσουμε τέλος σ' αυτή την κακή συνεργασία μαζί του, ενώ φοβόμασταν το τι θα φέρει μία καινούρια. Ότι όμως και να έφερνε, τα χρήματα δεν θα έφταναν, χωρίς το δικό μου εισόδημα. Η απόφαση έπρεπε να είναι γενναία...Έτσι όπως τα σκέφτομαι τώρα, δεν έπρεπε να είχα πάρει αυτή την απόφαση, να οδηγήσω το ταξί. Είχε προτείνει άλλωστε και ο σύζυγος αν και δούλευε, να κάνει μία προσπάθεια. Ήτανε οι προστριβές μας στο σπίτι; που με κάνανε να θέλω να έχω πάλι δικό μου εισόδημα; και να μην έχω απόλυτη εξάρτηση; Ή εγωισμός ότι μπορώ να τα καταφέρω;... Ίσως και τα δύο. Δειλά πάντως, με φόβο, σαν ατζαμής στην αρχή, σαν ψάρι έξω από το νερό, με απορίες αν αυτό ήτανε συμβατό με την κοινή γνώμη, αλλά και με πολύ επιθυμία, μια που πάντα μου αρέσανε οι διαδρομές, με ελπίδα για καλύτερα εισοδήματα που θα μας δίνανε λύσεις, ξεκίνησα ένα ατελείωτο ταξίδι και έγινα ταξιδευτής, τουρίστας, περιπλανώμενος, μέσα στην ίδια μου την πόλη. Πόσο πολύ μου άρεσε αυτή η δουλειά!!. Αισθανόμουν, σαν να είχα πολύ οξυγόνο να αναπνεύσω. Ότι είχα άφθονο φως... Ότι κάθε μέρα πήγαινα εκδρομή. Θυμάμαι πως κάθε φορά όταν ήμουν στεναχωρημένη, ξάπλωνα στο κρεββάτι μου, έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν έναν φαρδύ δρόμο μπροστά μου, που τον έτρεχα και τελειωμό δεν είχε. Αυτό με ξεκούραζε!!. Η φυγή;;... Ε!!... λοιπόν τώρα το ζούσα στην πραγματικότητα και ήμουν, πολύ ευτυχισμένη...Το να αποφασίσει μία γυναίκα να σπάσει αυτό το ταμπού και να διαλέξει να κάνει μία τόσο... "κατ εξοχήν ανδρική" δουλειά όμως, έχει πολύ μεγάλο κόστος, πράγμα που δεν ήξερα ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου όταν ξεκινούσα. Δεν είναι αυτό που λένε, επικίνδυνη δουλειά. Μπορείς να επιλέξεις με ποιόν θα συνταξιδεύσεις εκ των προτέρων. Ο επιβάτης είναι απ' έξω, μπορεί να σηκώνει το χέρι του, αλλά αν κάποιος σου φαίνεται επικίνδυνος, δεν είναι ανάγκη να τον πάρεις μαζί σου... Παρ' όλα αυτά, μπορεί να σου τύχει κάποιος, όπως θα μπορούσε να μπει και σε ένα κατάστημα, που να έχει κάποιο πρόβλημα, το οποίο βέβαια, καλείσαι να αντιμετωπίσεις...Το πολύ μεγάλο κόστος αυτής της δουλειάς, είναι ακριβώς στο ότι πας να σπάσεις αυτό το ταμπού. Ε!! αυτό, δεν σου το συγχωρεί... κανένας. Ούτε και ο ίδιος ο εαυτός σου. Κατά κανόνα, συνταξίδευα με γυναίκες. Κατά κανόνα δεν έκανα ερωτήσεις. Κατά κανόνα, μου κάνανε όλες, σχεδόν με το που έμπαιναν την ίδια ερώτηση... " γιατί οδηγείτε ταξί;;" Εγώ πάλι που δεν έβλεπα τον λόγο γιατί να μην οδηγώ ταξί, δεν ήξερα τι να τους απαντήσω και για ποιο πράγμα έπρεπε να απολογηθώ. Για τον γάμο μου, για τα παιδιά μου, για τις απολύσεις μου, για τα οικονομικά μου, για την προσπάθειά μου να βρω ένα επάγγελμα να επιβιώσω, για τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις; ή για το ότι στην πραγματικότητα δεν είμαι του δρόμου, μια και όλες αυτό μάλλον εννοούσαν και να τις επιβεβαιώσω γι αυτό;; Το άσχημο όμως δεν ήτανε μόνο σε αυτές, ούτε σταματούσε το κακό μόνο σ αυτές, τις οποίες εντελώς σεβόμουν χωρίς να τις ξέρω και παρά τις απορίες τους. Το χειρότερο ήτανε ότι εισέπραττα και σε άσχημο βαθμό, περιφρόνηση από όλον τον φιλικό και συγγενικό μου περίγυρο. Έγινα μία γυναίκα με ετικέτα και εισπράξαμε οικογενειακώς απομάκρυνση από τι "καλές συγκεντρώσεις" και τις "καλές παρέες". Εισπράξαμε επίσης και σούσουρο πίσω από την πλάτη μας, μια κανονική ρατσιστική περιθωριοποίηση δηλαδή. Γιατί τόσο μένος;;... Τι ξέρανε όλοι αυτοί, που εγώ δεν ήξερα;;... Ότι για κάθε επιβάτη υπήρχε αντίστοιχα κλεισμένο και ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο;;... Πόσο εύκολα εμείς οι άνθρωποι, ακόμα και εγώ, κολλάμε μια ρετσινιά στον άλλο, χωρίς να δούμε, χωρίς να ξέρουμε ;;... Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, αισθάνθηκα ότι η... ρετσινιά σου προηγείται από σένα και... σε ακολουθεί, για όλη σου την ζωή ...Εκείνη την περίοδο, τα οικονομικά μας πήγανε σίγουρα καλύτερα. Πήραμε μία βαθιά ανάσα που είχαμε τόσο πολύ ανάγκη. Αυτό όμως στάθηκε και αιτία, να διαπιστώσει ο σύζυγος, ότι είναι καλύτερα να κρατήσει τα χρήματα που βγάζει και να τα διαχειριστεί όπως νομίζει, για τις δικές του ανάγκες. Δεν αναγνώριζε πλέον τα έξοδα που είχα αποφασίσει για κοινωνικές υποχρεώσεις, ρούχα, ακόμα και για φαγητό, έξοδα διάφορα για τα παιδιά και άλλα τέτοια. Γιατί δεν έπαιζα δα και χαρτιά, ούτε για καφέδες έτρεχα με φιλενάδες. Πράγμα που έγινε αιτία προστριβής και μας ανάγκασε να πορευτούμε από εκεί και πέρα, οικονομικά, χωριστά... Νομίζω, πως τον κούραζε πάντα το οικονομικό. Ήτανε γι αυτόν μία ευκαιρία, "να ανασάνει κατά πως νόμιζε"... Είναι γεγονός, πως την περίοδο αυτή, αλλάξανε πράγματα, συναισθήματα, άλλαξα κι εγώ!!. σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβω. Αντιμετώπιζα πιο αποφασιστικά τις καταστάσεις. Αισθανόμουν πιο δυνατή, έχοντας μεγαλύτερη ευελιξία στα οικονομικά. Πήρα δύναμη κι αυτό ήρθε εντελώς φυσιολογικά, χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να το επιδιώξω. Δεν έτρεμα πια μήπως ανοίξει την πόρτα ο σύζυγος και φύγει, όπως συχνά πυκνά απειλούσε σε κάθε καυγά και βρεθούμε σύξυλοι να ψαχνόμαστε τι θα κάνουμε. Ηρέμησα κατά έναν κάποιο τρόπο. Μπορούσα να πάρω στα παιδιά μου ότι ήθελα, να γεμίσω το ψυγείο μου φαγητό!!. Να πάμε κινηματογράφο!!.. Δεν είχαμε να πάμε ούτε κινηματογράφο και ο σύζυγός μου με έλεγε σπάταλη. Τι κακό και ετούτο, ο κάθε "νταβατζής" σύντροφος ανά τον κόσμο, όταν δεν μπορεί ή δεν θέλει να εξασφαλίσει τα προς το ζην, να κατηγορεί έτσι ασύστολα την σύντροφό του για... σπατάλη!!... Πετύχαμε πράγματα απλά δηλαδή, μία πραγματική ευλογία. Γιατί είναι ευλογία Θεού να έχεις το καθημερινό σου και να μπορείς να κάνεις μία βόλτα. Μέχρι τότε, αυτά δεν τα ξέραμε. Κι αν είχαμε περάσει λίγο καλύτερα στο παρελθόν... τα είχαμε ξεχάσει...Έτσι, ερωτεύθηκα... το ταξί και συνταξίδεψα μαζί του για ενάμισι χρόνο.Κουραζόμουν όμως πολύ, κάνοντας καθημερινά τόσες διαδρομές, τόσα χιλιόμετρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσω να κάνω απουσίες στην εκκλησία, να ντρέπομαι γι αυτές μου τις απουσίες από τον γνωστό περίγυρο, να αλλάξω εκκλησία και να αρχίσω να βάζω νερό στο κρασί μου γενικά... Αυτό, το να απομακρύνεσαι από την εκκλησία, όταν έχεις βιώσει τόσα πολλά, είναι μεγάλη απώλεια. Το να βάζεις νερό στο κρασί σου για την εκκλησία και την προσευχή σου προς τον Θεό, μπορεί να είναι καταστροφικό. Αυτό περιμένει και το κακό. Να βρει χαραμάδα, παράθυρο σκαστό, για να τρυπώσει και να αρχίσει. " Έλα, δεν πειράζει για αυτό, δεν πειράζει για τούτο, δεν πειράζει για τ άλλο" και να βρεθείς ... αγνώριστος!!..Ξυπνάς λοιπόν ένα πρωί και διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς ούτε μια μικρή προσευχούλα να κάνεις. Δεν αισθάνεσαι την καρδιά σου, είναι σαν να έχεις πάθει καρδιοσκλήρυνση. Δεν πάλλεται, είναι σαν πέτρα. Δεν βγαίνει συναίσθημα, δεν είναι αυτό που κάνεις προσευχή. Και κυρίως... δεν είσαι αυτό που ήσουνα!! Τότε πρέπει να πάρεις σφυρί και καλέμι και να αρχίσεις να σκάβεις σιγά σιγά, με προσευχή και με δάκρυα, να ελευθερωθείς από τον πέτρινο ιστό της αράχνης, να πάρεις βαθιά ανάσα και να αναπνεύσεις το... οξυγόνο του Θεού.!!... ξανά... Κανονικά, πρέπει αυτό που διαλέγουμε να κάνουμε, να είναι μέχρι εκεί, που δεν " βλάφτει" την ψυχή μας. Αυτό όμως πολλές φορές, έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες του ίδιου του εαυτού μας, τις προσδοκίες και τις επιδιώξεις μας, με τον εκ γενετής και από την φύση μας προγραμματισμό. Γι αυτό είναι και τόσο δύσκολος "Αυτός" ο στόχος. "Το να είμαστε άξιοι απέναντι στον Θεό μας". Γιατί πρέπει να υπερβούμε ... τον εαυτό μας. Και γιατί εκεί ακριβώς πατάει το κακό. " Στην αδυναμία μας να το πράξουμε".Συγκεντρωνόντουσαν λοιπόν τα αρνητικά σιγά σιγά και έβλεπα ότι δεν μπορούσα για πολύ να κάνω αυτή την δουλειά.Έτσι έψαχνα και για κάτι άλλο και προσευχόμουν στην Μεγαλόχαρη να κάνει "το θαύμα της" ...Την ίδια περίοδο, η θυγατέρα μου τελείωνε το Λύκειο και σαν μια άλλη " Θοδώρα", θα έδινε εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Είχα βέβαια αγωνία γι' αυτές τις εξετάσεις. Περίμενα όμως, πως όλα θα πάνε καλά. Αυτό το παιδί, ήτανε πολύ χαρισματικό. Είχε σύνεση λες και ήτανε εκατό χρονών. Από το δημοτικό μέχρι και το Λύκειο, η κάθε χρονιά που τελείωνε, συνοδευόταν και με έπαινο. Για μένα, δεν ήτανε η κόρη μου που έπρεπε να με ακούει, ήτανε " ο σοφός " συμπαραστάτης μου, τον οποίο οπωσδήποτε έπρεπε να συμβουλευτώ σε κάθε μου βήμα. Πως θα μπορούσα λοιπόν, να μην της έχω εμπιστοσύνη και για τα αποτελέσματα των εξετάσεών της;Σ' αυτήν την τελευταία χρονιά λοιπόν, έγινε και μία αποχαιρετιστήρια βραδινή εκδήλωση, στην οποία πήγε γεμάτη χαρά και επέστρεψε, πολύ σκεπτική, θα έλεγα στεναχωρημένη.Την επομένη, ξύπνησα έχοντας δει, δύο όνειρα. Στο πρώτο, είδα στην αυλή μας δύο πανέμορφα μοσχάρια με κομμένα τα κεφάλια και στην κυριολεξία πνιγμένα, μέσα στο ίδιο τους το αίμα.Στο δεύτερο, καθόμουν με την κόρη μου σε ένα τραίνο, το οποίο ετοιμαζότανε να ξεκινήσει. Ξαφνικά, τινάζεται επάνω η θυγατέρα μου και κατεβαίνει από το τρένο. Εγώ τα έχασα. Δεν μπορούσα να μείνω μέσα. Αφού κατέβηκε, έπρεπε να την ακολουθήσω. Επάνω σ' αυτόν τον δισταγμό και την σκέψη, κάποιος που καθότανε δίπλα μας, γύρο στα πενήντα, γυρίζει και μου λέει... " Τώρα το άλλο, θα αργήσει... Στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα"... Εγώ σηκώθηκα, κατέβηκα, βρήκα την κόρη μου και περιπλανηθήκαμε σε μία πόλη...Κατάλαβα ότι τα όνειρα δεν ήτανε καλά. Όταν την ρώτησα, μου είπε πως πράγματι... είχε πνίξει στο αίμα... δύο προτάσεις που της είχανε γίνει, από δύο πολύ καλά παιδιά, στην βραδινή εκδήλωση της προηγούμενης ημέρας!!...Δύο προτάσεις μαζί! που όμως, τίποτα δεν πήγε καλά...Αυτό το κατάλαβα. Τα μοσχάρια, το τραίνο που κατεβήκαμε, αναφερότανε σ' αυτό. Εκείνο που με προβλημάτισε όμως, ήτανε τα λόγια του συνεπιβάτη. Ότι το επόμενο θα αργήσει και θα έρθει μετά τα μεσάνυχτα και μάλιστα στις τρεις!!... Πότε δηλαδή, είναι τα μεσάνυχτα;;... και τι είναι οι τρεις μετά από αυτά ;;.... Να κι άλλη απορία, που θα με συνόδευε για να με βασανίζει...Κατά τα άλλα, συνέχισε η καθημερινότητά μας. Ο κάθε ένας μας στον αγώνα του. Και το παλικάρι μου ανάμεσα στα μαθήματά του και στον καιρό που περνούσε, πηγαινοερχόταν κιόλας για να μας βλέπει, έτσι έβρισκε την ευκαιρία να έχει και κάποιες εξόδους με τους εδώ φίλους του. Αυτό βέβαια, για μένα σήμαινε αγωνία. Στην ηλικία αυτή τα αγόρια, σαν τα κοκοράκια συναγωνίζονται στις επικίνδυνες επιλογές και το ότι το δικό μου το παιδί δεν είχε πια αυτοκίνητο για να οδηγεί, πόσο σίγουρη με έκανε, αν θα ήτανε μέσα σε ένα αυτοκίνητο που θα οδηγούσε κάποιος άλλος εξίσου "τρελός", ότι όλα θα πάνε καλά;; Έτσι συνεχιζόντουσαν οι προσευχές προς Τον Θεό και Τον Άγιο και μάλιστα με πολύ μεγάλη αγωνία, όταν επρόκειτο για μια τέτοια έξοδο... Τι είχε πάθει Ο Άγιος μαζί μου, δεν λέγεται... όλο του φορτωνόμουν...Μία τέτοια έξοδος ήτανε, ένα Σαββατόβραδο, όπου ανάμεσα στις προσευχές, την αναμονή και το ψιλονάρκωμα του ύπνου, είδα Τον Άγιο ολόσωμο, να με κοιτάζει με υπομονή και πετάχτηκα. " Τι είδα;, Τον Άγιο;; Τι ήτανε αυτό; Μήπως ήρθε να μου πει κάτι;; Έγινε κάτι;;, πω πω, κάτι έγινε!! Βοήθα Άγιε μου. Βοήθα Άγιε μου. Τι ύφος είχε;; ήρεμος και με κατανόηση μου φάνηκε, σαν να μου έλεγε, "μην ανησυχείς... τακτοποιήθηκε". Αυτό με άφηνε να παίρνω ανάσες, όση ώρα στεκόμουν καραούλι περιμένοντας το παιδί μου να γυρίσει. Άνοιξε σε κάποια στιγμή την πόρτα και τον είδα να μπαίνει σώος. Ήτανε όμως μαγκωμένος... " Τι είναι", μου λέει... "Γιατί είσαι ξύπνια";; Εγώ... " Πες μου καλύτερα τι συνέβη"... Εκεί τα χάνει. " Που το ξέρεις";; μου λέει ξαφνιασμένος και όλο απορία. " Μου το είπε Ο Άγιος που σε έσωσε ". Του λέω... Τα χάνει ακόμα περισσότερο και ενώ δεν είχε σκοπό να μου πει, πάει η γλώσσα του " ροδάνι"... " Ήμασταν πέντε μέσα στο αυτοκίνητο και οδηγούσε ο Ζήσης, ξέρεις , όπως οδηγεί άτσαλα και έτρεχε πολύ. Έχασε όμως τον έλεγχο και βγήκαμε από τον δρόμο. Πηγαίναμε κατ' ευθείαν επάνω σε δύο κολώνες, που είχανε ένα πολύ μικρό κενό μεταξύ τους. Αν πέφταμε επάνω τους, δεν υπήρχε περίπτωση να σωθούμε, έτσι όπως τρέχαμε... Πώς έγινε και περάσαμε ανάμεσά τους; Πώς έγινε;... Ούτε που κατάλαβα.... Μόνο αν το έβλεπες θα καταλάβαινες πόσο δύσκολο και περίεργο ήτανε αυτό... και μετά, πως σταμάτησε το αυτοκίνητο και δεν πέσαμε στον γκρεμό;; Λίγο ακόμα και θα είχαμε πέσει στον γκρεμό!!" Το έλεγε και το ξανάλεγε και απορούσε πώς σωθήκανε. Τόσο περίεργο του φαινότανε το πώς;... είχανε γλυτώσει, αυτός... που είδε!!Και εγώ που δεν... είδα, σταυροκοπιόμουν και ευχαριστούσα Τον Άγιο για το θαύμα του, που είχε σώσει το παιδί μου για άλλη μια φορά και μαζί του και τα άλλα παιδιά. Κατάλαβα όμως και για μια ακόμα φορά, πόσο σοβαρή, καθοριστική και σωτήρια είναι η προσευχή μας προς Τον Θεό, Ο Οποίος μας ακούει και... μεσολαβεί!! ...Ήρθε και η στιγμή των εξετάσεων της μικρής μου για το Πανεπιστήμιο. Τα αποτελέσματα μας ξαφνιάσανε. Κάτι δεν είχε πάει ακριβώς καλά και έτσι βρεθήκαμε να ετοιμαζόμαστε για την σχολή που θέλαμε μεν, αλλά σε άλλη πόλη. Αυτό, πραγματικά δεν μου άρεσε καθόλου. Πάντα πίστευα ότι θα περνούσε στην πόλη μας και δεν θα χρειαζόταν να απομακρυνθεί. Δεν ήτανε μόνο τα χρήματα. Μέχρι τώρα δεν την είχα αφήσει ποτέ μόνη της, ούτε και για τα μαθήματα τα εξωσχολικά της... Το πήρα απόφαση όμως, μια που το ήθελε έτσι και η ίδια.Νέες ετοιμασίες για την νέα φοιτήτρια, αλλά και χαρά. Πολύ χαρά. Νοιαστήκαμε και την τελευταία λεπτομέρεια. Λες και είχαμε γάμο!! Είναι όμως και η στιγμή, που παίρνεις μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Που μπορείς επί τέλους να ξαποστάσεις, να γυρίσεις λίγο πίσω, να δεις όλη αυτή την απόσταση που διάνυσες, όλη αυτή την προσπάθεια που έγινε με τόσο!!... μα με τόσο!!... αντίξοες οικογενειακές και οικονομικές συνθήκες και να κάνεις απολογισμό. Να σκεφτείς όχι μόνο εσύ, αλλά πόσο πολύ κι αυτά προσπαθήσανε!!... Αλήθεια τι κάνανε αυτά τα παιδιά, που προέρχονται από μία μάνα που ήτανε τούβλο στο σχολείο;;... Πώς με κάνανε έτσι περήφανη;;... Πώς ξεπλύνανε την ρετσινιά και τον γέλωτα από πάνω μου, που τα κουβαλούσα μέχρι τώρα;... Τι απίστευτη ανταμοιβή;;... Τα μικράκια μου, οι αγάπες μου, τα καλά μου τα παιδιά, που τόσα υποφέρανε κι αυτά μαζί μου!!... Μπορούσα τώρα να κρύψω το πρόσωπό μου στις δυο μου παλάμες... και να κλάψω με δάκρυα ανακούφισης. Επί τέλους... Αυτά "τα ρόδα"... βγάλανε το άρωμά τους κι ο τόπος πλημμύρισε από δικαίωση.Θυμάμαι τον γιο μου, μικρό παιδί, πόσο πολύ αγαπούσε τις κατασκευές, κι όταν τις έπαιρνε στα χέρια του, γινότανε απόλυτη ησυχία. Δεν έπινε, δεν έτρωγε, σε ξεχνούσε και τον ξεχνούσες, όση ώρα και αν χρειαζότανε, μέχρι να τελειώσει η κατασκευή. Και δεν αργούσε βέβαια, όσο δύσκολα και να ήτανε. Επίσης πάλευε γι' αυτό που ήθελε, με έναν τρόπο μοναδικό. Κάποτε, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ήθελε μία ρακέτα κι εγώ δεν είχα να του την πάρω. Έστησε τότε ένα μικρό μαγαζάκι με ψιλοπράγματα δικά του, που δεν τα ήθελε και τα έδινε σε άλλα παιδάκια έναντι κάποιων χρημάτων, μέχρι να συγκεντρώσει, να πάρει... την ρακέτα. Ήτανε στον χαρακτήρα του δηλαδή ανέκαθεν, να παλεύει γι' αυτό που θέλει. Και τώρα... ήθελε μηχανή!! Επιτακτικά και εξάπαντος. Μόνο που αυτό δεν μπορούσε να το ζητήσει από εμάς. Ακόμα χρωστούσαμε το αυτοκίνητο... σίδερα... προς μεγάλη μου χαρά. Έτσι, πάλι προς μεγάλη μου χαρά, έπρεπε να το αναβάλει. Παρ όλα αυτά, επειδή έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει μηχανή και να μπω εγώ σε νέο κύκλο προσευχών, ξεκίνησε να εργάζεται σε ένα φαγάδικο, όπου έμαθε να φτιάχνει... ωραιότατες!! κρέπες, με στόχο βέβαια, το πολυπόθητο ποσό, που μόλις το συγκέντρωνε, θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα... Το οποίο βέβαια, όπως ήτανε φυσικό, το κατάφερε...Έτσι, προς μεγάλη μου τρομάρα, μας επισκέφθηκε μια μέρα, με μία πολύ ωραία, μεγάλη μηχανή, την οποία είχε αποκτήσει με τον κόπο του και μας την έδειξε με πολύ καμάρι. Μου άρεσε και εμένα, αυτή η μηχανή. Αισθάνθηκα και περήφανη για το παιδί μου, που εργάστηκε και έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Όμως φοβόμουν, φοβόμουνα πολύ, γιατί ήξερα, πόσο επικίνδυνες είναι οι μηχανές. Ταξίδευε λοιπόν μαζί της, κι όπως κατάλαβα, την είχε και πολύ ερωτευθεί... και έκανε και πολλές διαδρομές, όπως και εκδρομούλες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με την ίδια ταχύτητα που πήγαινε και εμένα η καρδιά μου, στην " Αγία... Κούλουρη"...Τον Δεκέμβρη πριν το 2000, είχα το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου. Ήξερα ποιος ήτανε ο δωρητής. Είχα προσευχηθεί τόσο πολύ Στην Μεγαλόχαρη, εγώ!! το άθλιο κουρέλι, που ξέρω να λέω όχι, στις πιο μεγάλες ευκαιρίες που μου δίνει ο Θεός, που με λυπήθηκε. Ήθελα τόσο!! πολύ αυτή τη δουλειά, την είχα τόσο!! πολύ ανάγκη... και Εκείνη!!, το ήξερε... Έριξε σκοινί και με τράβηξε. Και ανέβηκα... και στάθηκα στα πόδια μου και άρχισα να δουλεύω πάλι, ομαδικά, όπως ήξερα και όπως είχα μάθει σ' όλα μου τα χρόνια πριν και ... συνήλθα!!.Δεν είναι ανάγκη να έχεις κομμένο πόδι και να σου φυτρώσει καινούριο πόδι, για να πεις ότι έγινε θαύμα!! Τα θαύματα, τις περισσότερες φορές, είναι καθημερινά. Είναι στο κάθε μας βήμα. Είναι η πρόνοια του Θεού, είναι η "θεία οικονομία Του", που προλαβαίνει πριν να συμβεί κάποιο κακό. Που βοηθάει στην ανάγκη που έχουμε. Είναι τότε που έχουμε προσευχηθεί για κάτι που φοβόμαστε και μετά έχουμε πει με ανακούφιση, "ευτυχώς!!". Μέσα σ' αυτή τη λέξη, είναι Ο ίδιος Ο Θεός. Είναι Η Μεγαλόχαρη, όλοι Οι Άγιοι μαζί με τους Αγγέλους, είναι ολόκληρος ο Ουρανός!!... " Ευτυχώς!!", βρήκα μια καταπληκτική δουλειά!!... Με το πτυχίο του εθελοντικού!!, σαν το κατ εξοχήν "προσόν", έπρεπε να προωθώ ιατρικά προϊόντα. Μ' αυτό τον τρόπο, γύρισε η ζωή μου σελίδα κι άρχισα να βλέπω τις πληγές του κόσμου, από κοντά...Μέσα σ' αυτή τη χαρά και ενώ βρισκόμουν ακόμα στην προσαρμογή, σ' αυτή τη χρονική στιγμή ήτανε ένα ατύχημα, που με έφερε κοντά στον γιο μου, στο νοσοκομείο της πόλης του. Αυτή τη φορά, δεν έτρεχε, δεν έφταιγε, κι όμως αυτή ήτανε η φορά που χτύπησε... ή μάλλον τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο, την ώρα που περίμενε με την μηχανή του, να ανοίξει κάποιο φανάρι...Ο προφυλακτήρας του αυτοκινήτου είχε επισκεφθεί με δύναμη το πόδι του και τον καθήλωσε στο κρεββάτι, με ρήξη οπισθίου χιαστού στο γόνατο και δυο τένοντες κομμένους στα μικρά δάκτυλα του ποδιού του.Στο νοσοκομείο, γνώρισα τους ωραίους φίλους του, που τόσο τον αγαπούσαν κι είχε δεθεί μαζί τους, σε καλές και όπως φάνηκε και σε κακές στιγμές... τα καλά μου τα παιδιά!!. Εκεί γνώρισα και το καινούριο του αφεντικό, που μου είπε πόσο τον βοήθησε το παιδάκι μου με τις γνώσεις του, να στηρίξει στα πόδια της την εταιρία του. Και του έδινε τόσες!!... ευχές και μου έδωσε τόσα!!... συγχαρητήρια!! .Εκεί έμαθα και για κάποιο άλλο ατύχημα που είχε με την μηχανή, νύχτα, σε ερημικό δρόμο γειτονικής πόλης και πάλι από θαύμα γλύτωσε και άρχισα να μετράω... Πόσες φορές δεν είχε σωθεί;;!!... Μήπως και τότε, πιο μικρός, με το ποδήλατο, δεν γύρισε ξαφνιασμένος, που ήτανε ζωντανός;; όταν σπάσανε τα φρένα καθώς κατέβαινε με φόρα από το βουνό που είναι το μοναστήρι του Αγίου και ανεξέλεγκτα έπεσε με δύναμη επάνω σε κορμούς και κλαριά;; Τι σοκ είχε πάθει !! Κι αυτός κι εγώ μαζί του. Πόση απορία είχε που είχε μείνει ζωντανός!!... Μήπως και τότε μικρό παιδί, στην πρώτη ή δευτέρα τάξη του δημοτικού, σε μία εκδρομή στην Επίδαυρο, δεν πήρε φόρα από το ψηλότερο σημείο του θεάτρου και κατέβηκε τρέχοντας όλα τα σκαλιά μέχρι κάτω και είχα μείνει έντρομη, να παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα πότε θα παραπατήσει και θα κουτρουβαλιστεί, με... φρικιαστικές συνέπειες, μπροστά στα μάτια μου της δυστυχισμένης, που δεν είχα φανταστεί μια τέτοια ενέργεια, είχε ξέφυγε της προσοχής μου και τον έβλεπα ξαφνικά να κατεβαίνει βολίδα... Πω! Πω !, πως σώθηκε από εκείνα τα σκαλιά, που μόνο όποιος έχει πάει ξέρει πόσο μικρά, τριμμένα από τον χρόνο και γλιστερά είναι και πόσο ψηλό και απότομο είναι το θέατρο!!... Κάποιος τρομάζει να τα κατεβεί σιγά σιγά και προσεκτικά, για να μην παραπατήσει, όχι να σκεφτεί, να τα κατεβεί τρέχοντας!! Αλλά και ποιο μικρός ακόμα στα πέντε του χρόνια, σε διακοπές, δεν πήγανε περίπατο με τον πατέρα του κοντά σε βράχια και γλίστρησε και βρέθηκε σφηνωμένος ανάμεσα σε αυτά, με το κεφάλι κάτω και μόλις πέντε εκατοστά επάνω από το νερό και έμεινε έτσι πολύ ώρα μέχρι να τον ξεσφηνώσουν;;... Λίγους πόντους πιο κάτω να ήτανε το κεφάλι του, θα είχε πνιγεί, έτσι, μπροστά στα μάτια του πατέρα του, πριν προλάβει να τον βοηθήσει...Πόσες φορές έσωσες αυτό το παιδί Θεέ μου!!... Πόσες φορές του χάρισες την ζωή!!... Αυτό το παιδί, δεν είναι δικό μου... Είναι... μόνο δικό σου!!...Και έσκυψα τότε και έψαξα τον λαιμό του, να βρω τον σταυρό που πάντα φορούσε... Κι ήτανε εκεί!!... Το ατύχημα αυτό, στάθηκε αιτία, να αφήσει τη δουλειά και την πόλη του, για να έρθει στο σπίτι μας να αναρρώσει. Μια λοιπόν που βρέθηκε καθηλωμένος στο κρεββάτι, είπε να ψάξει τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό, μήπως τους "λείπει" κάποιος σπουδαστής, για να πάει να "συμπληρώσει" τη θέση. Και έτσι έκανε!!... Έψαξε, βρήκε πανεπιστήμιο, ετοίμασε τα χαρτιά και..."τα ταξίδεψε"!!... Είχαμε μείνει όλοι άφωνοι από την ενέργειά του και από το απρόσμενο. Φώλιασε η ελπίδα μέσα μας και πέσαμε στην περιπέτεια της αγωνίας και της προσμονής για μέρες. Ώσπου... έφθασε " Τό" γράμμα με την σφραγίδα του πανεπιστημίου... και η απάντηση, ότι... τον δεχθήκανε!! και δεν χορταίναμε να διαβάζουμε το γράμμα!!. Χοροπηδούσαμε απ' την χαρά μας, τον αγκαλιάζαμε και τον φιλούσαμε έτσι όπως ήτανε στο κρεββάτι και του λέγαμε συγχαρητήρια. Τι χαρά είχε και ο ίδιος!!... Τι ικανοποίηση!!... Τι ανακούφιση!! ... Τι ελπίδα!!... στο ξημέρωμα, αυτής... της καινούριας μέρας!!... και έγινε "Τό" πανηγύρι, γιατί ήτανε άξιος που το κέρδισε, γιατί ο Θεός ήθελε... να τον αφήσει να πάει και πάρα πέρα... Να λοιπόν που το ατύχημα αυτό, στάθηκε η αφορμή, να ανοίξει τα φτερά του για πιο μακριά, κάνοντας ένα μέρος από τα όνειρά του πραγματικότητα... Να, που ένα ατύχημα, μπορεί καμιά φορά... να σε σώσει!! Ή μπορεί... πίσω από ένα ατύχημα, να είναι ο ίδιος... Ο Θεός!!Με πονεμένο πόδι ακόμα, πήρε ευτυχισμένος το αεροπλάνο της "προόδου" κι εμείς τον βλέπαμε περήφανοι να απομακρύνεται, για να βρεθεί πιο κοντά στα όνειρά του και στην επιτυχία του. Μαζί του... είχαμε πάρει όλοι... προαγωγή!!Είχαμε τώρα μπροστά μας πολύ δημιουργική δουλειά να κάνουμε. Να βάλουμε τα δυνατά μας και μαζί, αλλά και ο κάθε ένας χωριστά, να προωθήσουμε αυτό που επιδιώκαμε. Τα παιδιά στο Πανεπιστήμιο και εγώ... "στο δικό μου", να σπουδάζω τον πόνο και τον άνθρωπο, να δοκιμάζω την αντοχή, την θέληση και την αγάπη μου γι αυτό που κάνω.Μ' αυτή τη δουλειά, είχα την μοναδική ευκαιρία, να βλέπω όλον αυτόν τον κόσμο, να τον φροντίσω και να τον καθοδηγήσω, σε μία νέα κατάσταση γι' αυτόν, με όσο περισσότερη αδελφική και νοσηλευτική αγάπη μπορούσα. Να του προσφέρω δώρα, που μου είχε δώσει την ευκαιρία η εταιρία μου, να έχω στα χέρια μου γι' αυτόν. Και αυτό, ήτανε φανταστικό! Όπως επίσης ήτανε φανταστικές και οι διαδρομές που έκανα για να βρω όλον αυτόν τον διάσπαρτο κόσμο. Ήμουν ξανά ταξιδευτής, κάτι που τόσο αγαπούσα, χτυπούσα την πόρτα που με είχε ανάγκη, να προσφέρω ότι κρατούσα, μαζί με γνώσεις και συμπαράσταση και να φύγω παίρνοντας μαζί μου, όση αγάπη μπορούσανε να μου δώσουν.Τι τέλεια δουλειά Μεγαλόχαρη!! Πως τα βόλεψες έτσι!!;; Όλα πηγαίνανε "ρολόϊ" και ποιος νοιαζότανε για λεπτομέρειες; "Ο κάθε ένας μας, είχε μπροστά του τον στόχο του και τα πηγαίναμε πολύ καλά όλοι μας, χωρίς καθυστερήσεις. Ιδιαίτερα το παλικάρι μας, που διέπρεπε σε μια αρκετά δύσκολη σχολή, με εντατικό πρόγραμμα, μαθήματα δύο ετών σε ένα και στο τέλος του χρόνου είχε και την πρωτιά!! στην τάξη του, ανάμεσα σε παιδιά από πολλά κράτη.Αυτό ήτανε επίτευγμα, όχι μόνο γιατί ανταγωνιζόταν με πολύ καλούς από άλλες χώρες, ή κάποιοι άλλοι στη μέση του χρόνου εγκατέλειψαν την προσπάθεια, ή τους ανάγκασε το πανεπιστήμιο να εγκαταλείψουν. Κυρίως ήτανε επίτευγμα, επειδή, ότι είχε πετύχει μέχρι τώρα, το είχε πετύχει μόνος του, χωρίς φροντιστήρια. Ποτέ δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να ενισχύσουμε αυτόν τον αγώνα. Ακόμα, δεν είχαμε για να του συμπαρασταθούμε σωστά. Ήτανε αυτός που πήρε την πρωτιά στην τάξη του, ήτανε η καλύτερή του στιγμή και όμως ήτανε μόνος, γιατί κανείς μας δεν πήγε να τον δει και να τον συγχαρεί και ο μόνος που δεν φόρεσε τήβεννο στην απονομή των πτυχίων. Ήτανε... πολύ ακριβή για μας . Πόσο παράπονο, θα έχει ακόμα μέσα του γι αυτό!!. Κι όμως, δεν είπε ποτέ τίποτα. Αυτό είναι το παλικάρι!! μας. Παλικάρι, με τα όλα του!!Μια πρωτιά, συνήθως συνοδεύεται και από όλα αυτά τα καλά λόγια που λένε οι καθηγητές για τα παιδιά, ένα αριστείο που το μοιράζονται και οι γονείς. Έτσι και αυτή τη φορά, για το δικό μου το παιδί, που πήρα το συνήθειο να αντικαθιστώ το "μου" με το "του Θεού" , είπαν οι καθηγητές τόσο ωραία λόγια, που όταν μου τα μετέφεραν, άρχισα να ντρέπομαι και να αναρωτιέμαι αν το αξίζω... Μέσα μου βαθιά, πιστεύω πως δεν το αξίζω. Μπορεί να προσπάθησα, αλλά δεν νομίζω πως ήμουνα άξια των περιστάσεων. Δεν ήμουν άξια γι' αυτά τα παιδιά. Ήτανε πάντα, πολύ καλά.. για μένα. Τους έπεφτα λίγη. Δεν έκανα όσα έπρεπε. Δεν είχα, όσα έπρεπε. Δεν καταλάβαινα όσο έπρεπε. Δεν ήμουνα "εκεί" όπως θα έπρεπε, πάντα κάτι λειψό είχα να τους προσφέρω. Αντίθετα εκείνα, πώς καταλαβαίνανε τα πάντα, πόσο διακριτικά ήτανε απέναντί μου; πώς κάνανε υπομονή με τις ατέλειές μου; Πόσο υποχωρούσαν όπου δεν... έφτανα;Πόσο... μα πόσο... σέβομαι αυτά τα παιδιά!! Τα παιδιά του Θεού. Πόσο... μα πόσο... πολύ θα ήθελα, να είναι πάντα, στο δρόμο τον δικό Του!!Μια ξαφνική αλλαγή στα σχέδια της εταιρίας που δούλευα, με ανάγκασε, προσωρινά όπως αποδείχθηκε, να βρεθώ χωρίς δουλειά. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι πρέπει να αρχίσω να ψάχνω, όταν... είδα ένα όνειρο... Βρέθηκα σε κάποιο γνώριμο δρόμο, όπου υπήρχε ένα αυτοκίνητο, το οποίο λέει, ήτανε δικό μου. Μπήκα λοιπόν μέσα κι αυτό έπαιρνε ότι σχήμα ήθελα. Ήθελα να ψηλώσει; γινότανε πιο ψηλό. Ήθελα να φαρδύνει; γινότανε πιο φαρδύ. Και γενικώς, ότι ήθελα, το έκανε. Παρ όλα αυτά, βγήκα λέει από το αυτοκίνητο και έδωσα την θέση μου σε κάποια άλλη, η οποία μπήκε, κάθισε... και εγώ, έμεινα απ' έξω!!. Ξύπνησα, κατάλαβα ότι το όνειρο κάτι μου έλεγε και άρχισα να σκέφτομαι. Ο δρόμος που είδα δεν μου ήτανε άγνωστος. Σε αυτόν τον δρόμο είναι δύο εταιρίες με αντικείμενο στην δική μου δουλειά και μάλιστα ζήλευα πάντα να δουλέψω εκεί. Μήπως το αυτοκίνητο που μπήκα, δείχνει ότι υπάρχει θέση; και μάλιστα κατάλληλη για μένα, τόσο όσο να κάνω ότι θέλω, να γίνεται ότι θέλω; "Κομμένη και ραμμένη" στα μέτρα μου, μ' άλλα λόγια;; Και εγώ τι έκανα; βγήκα από αυτό και άφησα να μπει άλλη; Δεν είναι δυνατόν!! Αν το όνειρο λέει ότι νομίζω, τότε οπωσδήποτε θα προσπαθήσω, και βέβαια... δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψω. Δεν πρόκειται βέβαια να αφήσω μια τόσο καλή δουλειά για να την πάρει... άλλη. Το όνειρο... ας λέει ότι θέλει...Ετοιμάζω λοιπόν το βιογραφικό μου με όλη μου την εμπειρία και ασφαλώς και με την τελευταία μου δραστηριότητα με τους ασθενείς, φοράω και τα ρούχα τα καλά μου και μια και δυο χτυπάω τα κουδούνια... όπου και άφησα τα βιογραφικά... Όπου δεν αργεί, την επομένη κιόλας!! χτυπάει το τηλέφωνο και εγώ κρατάω την αναπνοή μου καθώς ακούω από πού με καλούν!! Και ... Ναι!! ... είναι από την μία εκ των δύο εταιρειών, όπου την προηγουμένη είχα αφήσει τα βιογραφικά, οι οποίοι μου κλείνουν ένα ραντεβού για την επομένη! Τι πανηγύρι έγινε!!... Και ετοιμάζομαι την επομένη, φοράω τα ρούχα τα "σωστά" μου και περνάω το κατώφλι αυτής της ωραίας εταιρίας, την "σωστή" ώρα, όπου με υποδέχονται δύο υπέροχοι άνθρωποι, ένας άνδρας και μία γυναίκα, οι οποίοι μου έκαναν μια πολύ ζεστή υποδοχή. Ήτανε όμως κατάπληκτοι, πρώτον για το που; έμαθα ότι ψάχνουν υπάλληλο, εφόσον καλά καλά δεν το έχουνε ανακοινώσει!! Αναρωτιόντουσαν μάλιστα, μήπως κάποιος υπάλληλος μέσα από την εταιρία μου το είχε πει.... Και δεύτερον με τα προσόντα στο βιογραφικό, τα οποία είναι ακριβώς αυτά τα οποία ψάχνουν και τους είναι απαραίτητα για την θέση που θέλουνε να καλύψουν!! Και μάλιστα με συγκεκριμένη υπογράμμιση!!. Τα προσόντα ήτανε τα ακριβώς σωστά, αλλά δεν μπορούσα να τους πω, ότι την δουλειά αυτή, την είχα δει... στον ύπνο μου!!... Τους είπα απλώς ότι πρόσφατα έμεινα χωρίς δουλειά και έστειλα βιογραφικά...Τα βρήκανε όλα τέλεια!! Πρώτη φορά έβρισκα και εγώ ανθρώπους να εκτιμήσουν τόσο πολύ και τόσο έκδηλα εμένα και την δουλειά μου. Είχα πολύ συγκινηθεί. Και πολύ περισσότερο, όταν έβλεπα πόσο αξιόλογοι, πόσο ανθρώπινοι, πόσο καλοί, πόσο τέλειοι, ήτανε αυτοί οι προϊστάμενοι. Η απόφασή τους να με προσλάβουν, ήτανε για μένα, μεγάλη τιμή!!Τα υπόλοιπα, ήτανε πια μόνο θέμα λογιστηρίου. Έφυγα τρισευτυχισμένη και με την πρόσληψη στην τσέπη.Την επομένη, μου τηλεφωνούν από το λογιστήριο για τις λεπτομέρειες και εκεί, " κολλάμε"... Έχουμε μία διαφορά σε κάποιο επικουρικό ταμείο, το οποίο προσκρούει σε προϋπηρεσία μου. Αυτοί δεν μπορούνε να υποχωρήσουν, γιατί έτσι λειτουργούν. Η υποχώρηση, θα πρέπει να γίνει από εμένα!! Να το λοιπόν... από εμένα εξαρτάται... και εγώ τρελαίνομαι γιατί βλέπω το εμπόδιο να ορθώνεται μπροστά μου και αυτό που μου ζητάνε, είναι πραγματικά αδύνατον να το αποφασίσω. Τι πιέζω τον εαυτόν μου ότι πρόκειται για μία τέλεια δουλειά. Τι σκέφτομαι το όνειρο και ξέρω ότι αν δεν πάω θα είναι λάθος. Τι βλέπω ότι ετοιμάζομαι να πετάξω μία τύχη βουνό. Τι είμαι ξετρελαμένη μ' αυτή τη δουλειά και καλά θα κάνω να παραμερίσω το εμπόδιο, τίποτα!! Από μέσα μου βγαίνει το Όχι!!. Βρε πες Ναι!!, Όχι!!. Ήτανε αδύνατον να βάλω τρικλοποδιά στο... όνειρο!!.. γιατί μπροστά μου έβρισκα ένα τρομακτικό εμπόδιο... Τον ίδιο μου τον εαυτό... Ήτανε αδύνατον... να κάνω την "υπέρβαση". Το όνειρο, είχε βγει αληθινό!!Έχασα την δουλειά, πόνεσε η ψυχή μου και αισθάνθηκα ηλίθια. Τι να καταλάβω;; ότι υπάρχει πεπρωμένο που δεν αλλάζει;; Ήμουνα να με κλαίνε οι ρέγγες. Είχα βρεθεί πάλι κάτω από το χώμα. Και... χωρίς δουλειά!! Αααααχ!! Τι έπαθα... πάλι!!... Και τότε! άναψε φως!! Ευτυχώς!! Άνοιγε η προηγούμενη εταιρία μου!! Με όχι τόσο καλούς όρους όπως πριν, αλλά τουλάχιστον, θα είχα... πάλι!! δουλειά!! ...Τελειώνοντας αυτή η παρένθεση, ξεκινήσανε όλα όπως και πριν. Η κουκλίτσα μου να προχωρεί στο πανεπιστήμιό της χωρίς να χάνει μαθήματα και να έχει και ένα σωρό άλλες δραστηριότητες, που είχανε σχέση με τις φιλίες των νέων και των λαών. Είχε πολλούς φίλους και έκανε πολλά ταξίδια ακόμα και στο εξωτερικό, μ' αυτές της τις δραστηριότητες. Βρήκε χρόνο, να κάνει και μπαλέτο που της άρεσε από μικρό παιδί. Και εγώ... την καμάρωνα. Κάνανε και επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς και έτριβα τα μάτια μου. Δεν το πίστευα. "Σωστή μπαλαρίνα" λες και έκανε μπαλέτο από μικρή. Με τι σθένος και συνέπεια ήθελε να τα φτιάχνει όλα!! Είχε αναλάβει κανονικά τις ευθύνες της και ήθελε να φθάσει... ακόμα πιο μακρυά...Ήμουνα μία πολύ ευτυχισμένη και περήφανη μάνα για τα παιδιά μου. Γιατί και ο γιος μου γύρισε τελειώνοντας τις σπουδές και έπιασε δουλειά.Μάλλον αυτή είναι η περίοδος που κακομαθαίνουν οι μανάδες τα αγόρια και φωνάζουνε οι νύφες μετά...Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο, που να κάνουνε οι μάνες με μεγαλύτερη φροντίδα και αγάπη, από το να ετοιμάζουνε τα ρούχα του παιδιού τους όταν είναι να πάει για δουλειά!!... Εκεί, σ' αυτά τα ρούχα που θα φορέσει, κρύβεται όλος ο κόπος και η προσπάθεια, όλων των προηγούμενων ετών. Είναι το επισφράγισμα του αγώνα, η καταξίωση που τα κατάφερε, που έφθασε, που έγινε, που αναγνωρίσθηκε, που το αποδέχθηκαν, που μπορεί επάξια να βγάζει το ψωμί του. Τα ρούχα αυτά της δουλειάς, είναι το βραβείο και πρέπει να είναι σωστά κι αυτά και επάξια, γι' αυτόν που τα φοράει... Και για τη μάνα που τα κρατάει στα χέρια της και τα ετοιμάζει... είναι ιερά!!. Οι συνθήκες αλλάξανε όμως και παρθήκανε άλλες αποφάσεις. Εδώ στην Ελλάδα, φαίνεται πως δεν είμαστε άξιοι, ούτε να ανοίξουμε σωστές δουλειές για να κρατήσουμε τα παιδιά μας να δουλέψουνε στην χώρα μας, ούτε να μας εμπιστευθούνε από άλλες χώρες και να φέρουνε τις δουλειές τους εδώ. Έτσι τα λίγα παιδιά που έχουμε... περισσεύουνε στην πατρίδα μας και γι' αυτό, πρέπει να φύγουνε και να ψάξουνε την τύχη τους κάπου αλλού. Αυτό έκανε και το δικό μου το παιδί. Το παιδί του Θεού, έψαξε... και βρήκε την τύχη του... αλλού!!...Και ενώ το ένα παιδί ταξίδευε με το αεροπλάνο της "ζωής" και ξεδίπλωνε τα φτερά του σε ξένους τόπους, το άλλο επέστρεφε με ένα δυνατό πτυχίο στα χέρια, το πολυπόθητο χρυσό κλειδί, που θα του άνοιγε την πόρτα της επιτυχίας και της καταξίωσης. Τι χαρά έγινε σ' εκείνο το πτυχίο!! Και ο πατέρας της παρών και μες την ευτυχία. Ετοίμασα μια "νύφη". Ήθελα όλα να είναι σωστά. Και ήτανε όλα σωστά!! μέχρι και η ανθοδέσμη!! Που το έβαζε εμένα ο νους μου;; το στραπάτσο της τάξης!! Να χειροκροτήσω επιστήμονα το παιδί μου από τα καθίσματα του αμφιθεάτρου στο Πανεπιστήμιο, όταν ακούστηκε το όνομά της;;... Τι αξέχαστες στιγμές!! Πόσες φωτογραφίες!! Τι συγχαρητήρια!! Τι φίλοι!! Τι χαρές!! Τι σχέδια!! Πόσες ελπίδες!!Γύρισε πάλι η μικρή μου στο σπίτι μας και έψαξε και βρήκε δουλειά και πήρε και ένα δύο πτυχία ακόμα από τα γαλλικά της, γράφτηκε και στο πανεπιστήμιο και έκανε και ένα μεταπτυχιακό, αλλά το μυαλό της... ήτανε να φύγει. Να πάει παραπέρα... Να μάθει κι άλλα. Να γίνει πιο δυνατή. Να φθάσει πιο ψιλά!! Αυτό το ξέραμε. Ήτανε κάτι που πάντα το έλεγε και το ήθελε πολύ. Και αν υπήρχε ένα πνεύμα συνεννόησης σ' αυτό το σπίτι, ήτανε ακριβώς, εκεί. Στο σεβασμό της επιθυμίας του παιδιού, να προχωρήσει. Να φθάσει εκεί που θέλει. Εκεί, γινόντουσαν όλες οι θυσίες. Στο βωμό της προόδου. Η δούλεψή μας όλα αυτά τα χρόνια, αυτό έχτισε. Έτσι, τον δρόμο ... τον ξέραμε καλά ...Εν τω μεταξύ, το αετόπουλο μου είχε ανοίξει τα φτερά του κι όλο θέριευε εκεί στα ξένα. Και ενώ ήτανε φειδωλός στις κουβέντες, όλο και του ξεφεύγανε οι επιτυχίες του και μου τα έλεγε. Και δεν χορταίνανε τα αυτιά μου να ακούνε, κι όλο ήθελα να ξέρω την συνέχεια και να χαίρομαι. Τα άκουγα μία και τα γύριζα εκατό φορές μέσα στο μυαλό μου, για να τα χορτάσω. Κι ήτανε μεγάλη η χαρά μου και η ευτυχία μου γι αυτό το παιδί, μαζί και με αγωνία... Η απόφασή του να αγοράσει σπίτι, με ξάφνιασε θα έλεγα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και η αγορά του σπιτιού, ήτανε σαν συγκοπή χαράς. Τέτοια μεγάλη ευτυχία, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό. Κι όμως έγινε!! Ήτανε παραμονές Χριστουγέννων του 2005, όταν μας το ανακοίνωσε, και ετοιμαστήκαμε αμέσως να πάμε. Βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο, εγώ και ο πατέρας του, δύο άνθρωποι που κάνανε ανακωχή μεταξύ τους, κάτω από το ίδιο πέπλο μαγείας και περηφάνιας, με την ηρεμία αυτής της γλυκιάς προσμονής γι' αυτό που θα αντικρίζαμε, φορτωμένοι με γλυκά , πολλά γλυκά και δώρα για το σπίτι και ένα κάτασπρο χριστουγεννιάτικο δέντρο, ότι μπορούσε να χωρέσει στην βαλίτσα μου, με τα στολίδια του, ρόδια και πολύχρωμους ξύλινους αγιοβασίλειδες και τα άσπρα φωτάκια του. Μας περίμενε στο αεροδρόμιο και πήραμε το τραίνο... Ούτε μας είπε, ούτε ρωτήσαμε πολλά. Ταξιδέψαμε στη σιωπή της προσμονής του χαρμόσυνου, ώσπου φθάσαμε. Μας οδήγησε σε ένα πολυόροφο κτήριο, που διέθετε γκαράζ, μεγάλο κήπο και θυρωρό. Άνοιξε με το κλειδάκι του το παιδάκι μου, το παιδί του Θεού, και ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο. Μπήκαμε στο διαμέρισμα και εκεί τα χάσαμε...Τι περιμένει ένας επαρχιώτης γονιός, από ένα παιδί που εργάζεται στην πρωτεύουσα; Ένα σπιτάκι απλό, με δυο δωμάτια, ή ένα δυαράκι, αν είναι σε πολυκατοικία. Δεν είχε βέβαια όλα τα λεφτά όπως μας εξήγησε, θα έπρεπε να πληρώνει για χρόνια το δάνειο. Όμως, έτσι δεν γίνεται πάντα για κάποιον που δεν είναι εφοπλιστής; Δεν περιμέναμε όμως να αντικρίσουμε, ένα διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια με μπάνιο ξεχωριστό στο κάθε ένα, τεράστιο σαλόνι, μεγάλη κουζίνα εξοπλισμένη, αποθήκη, ιδιαίτερο χώρο για το πλυντήριο και παντού κάτω ξύλινα πατώματα...Εκείνο όμως που έκανε εντελώς ξεχωριστό αυτό το σπίτι, ήτανε τα τεράστια παράθυρα στα δύο μεγαλύτερα δωμάτια και το σαλόνι, που βλέπανε στο ποτάμι. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο μπροστά σου. Ήτανε αμέσως μετά το ποτάμι, το οποίο το έβλεπες μέχρι την απέναντί του όχθη. Σ' αυτή τη θέα!!... μείναμε αποσβολωμένοι και άφωνοι. Στην αρχή δεν μιλούσαμε, σαν να φοβόμαστε μην είναι κάτι ψεύτικο και χαλάσει, αισθανθήκαμε σαν να ζούσαμε σε παραμύθι. Είχαμε μαγευτεί!!Κατάλαβα όμως, πως το παιδί είχε σοκαριστεί, αλλά δεν ήθελε να το δείξει. Μία τόσο μεγάλη αγορά, που είχε μαζί της και την ευθύνη της αποπληρωμής και της δόσης, τώρα στην αρχή, δεν τον άφηνε να χαρεί, ένα τόσο σπουδαίο επίτευγμα. Πέρασε και σε εμάς λίγη αγωνία, όμως ξέραμε... ότι είναι πολύ δυνατός.Ε!! Λοιπόν... το τι χαρά είναι να ψωνίζεις για το καινούριο σπίτι του παιδιού σου!!... δεν λέγεται. Και ευτυχώς!! αυτό το σπιτικό, δεν είχε μέσα... τίποτα!!... Είχε όμως στην γειτονιά του, ένα φανταστικό super market!! Τι πανηγύρι έγινε σ' αυτό το super market δεν λέγεται. Σαν μικρά παιδιά ψωνίζαμε με τον πατέρα του ότι μας άρεσε, για να εξοπλίσουμε το σπίτι. Από μαχαιροπίρουνα, ποτήρια και πιατικά, μέχρι χαρτικά και απορρυπαντικά και καθαριστικά. Και ταπέτα και πετσετάκια και ρολόι τοίχου, και τρόφιμα, πολλά τρόφιμα στα ντουλάπια και στο ψυγείο, να έχει να περάσει. Και πλαστικές σακούλες και σφουγγάρια και κατσαρολικά και τρυπητό και σφουγγαρίστρες και σκούπες και λουλούδια για τα καλορίζικα, πολλά λουλούδια, μικρά και μεγάλα, σαν αυτά που είχαμε και στο σπίτι μας στην Ελλάδα και δώσαμε έτσι και το στίγμα της πατρίδας, για το παιδί που ζούσε μακρυά. Στολίσαμε και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στον πάγκο της κουζίνας και ανάψαμε και τα λαμπάκια. Και απλώθηκε στο σπίτι ζέστη και αγάπη, και πνεύμα Χριστιανικό. Τι δώρο όμορφο είναι αυτό που μας έδωσες Θεέ μου τώρα που γεννιέσαι;;... Γιατί, για ένα τόσο όμορφο δώρο και τόση ευτυχία, μόνο εσύ μπορείς να είσαι υπεύθυνος ...Γυρίσαμε στην Ελλάδα, με την ψυχή μας γεμάτη, σαν να είχαμε μυηθεί στο μυστήριο της επιτυχίας. Εισπράξαμε κι εμείς καρπούς από τους κόπους και τα χαρίσματα που δώρισε ο Θεός στο παιδί Του και αντριωθήκαμε κι εμείς δύναμη.Και το παιδί το άκουσα χαρούμενο στο τηλέφωνο και ευχαριστημένο. Αντριώθηκε κι αυτό με δύναμη κι από ότι φάνηκε, κάτι μπορέσαμε να κάνουμε κι εμείς απ' την πλευρά μας. Μας είπε μάλιστα, πως πήρε και μία άλλη απόφαση, να πάει ξανά στο πανεπιστήμιο, για δύο χρόνια, παράλληλα με την δουλειά του, γιατί θα ήτανε καλό να αποκτήσει αυτές τις γνώσεις, όπως και το πτυχίο. Κάπως βαρύ μου φάνηκε όλο αυτό, αλλά δεν θα έβαζα ποτέ φρένο στην πρόοδο...Αυτή η περίοδος στη ζωή μας, εκτός από τις συνηθισμένες προστριβές, το μόνιμο σαράκι, ήτανε φανταστική. Υπήρχε αυτή η αίσθηση του "Δόξα τω Θεώ". Μια γαλήνη, ότι όλα είναι καλά και όλα θα είναι!! καλά. Τα όνειρά μου, ήτανε και αυτά ευτυχισμένα. Όλο σε καράβι ήμουνα και ταξίδευα με ωραίο καιρό και ευτυχισμένη, όλο το πορτοφόλι μου άνοιγα και έβρισκα λεφτά κι άντε πάλι στο καράβι. Τόσα ταξίδια που έκανα στον ύπνο μου, ούτε στον ξύπνιο μου δεν θα μπορούσα να τα φανταστώ.Και από το παιδί τα νέα ήτανε καλά και όλο και κάτι ευχάριστο, έως πολύ ευχάριστο μαθαίναμε. Τόσο, όπου ξεχάσαμε πια, ότι υπάρχει στον κόσμο αυτό, απογοήτευση και δυστυχία...Η απόφαση πάρθηκε, το πανεπιστήμιο δέχθηκε και τα δίδακτρα πληρώθηκαν. Τώρα ο δρόμος ήτανε ανοικτός για νέες κατακτήσεις... Μια Ελληνίδα που έψαχνε και δουλειά για να συμπληρώσει τα προς το ζην έξοδά της στην νέα πόλη που θα σπούδαζε, για άλλα δύο χρόνια, είχε ετοιμάσει τις βαλίτσες της.Αυτή τη φορά, δεν έβλεπα εγώ όνειρα, πριν να φύγει, έβλεπε εκείνη, η μικρή κορούλα μου!!... Και δεν θα τα έλεγα καλά, το αντίθετο μάλιστα. Παρ' όλα αυτά οι αποφάσεις είχανε παρθεί και η πορεία ήτανε... μη αναστρέψιμη... Δεν είναι και τόσο εύκολο να αλλάξεις μια πορεία, εξ αιτίας ονείρων.... παρ' όλα αυτά... κάποιες φορές\... πρέπει.... Κι αυτό το καταλαβαίνουμε αργά. Πότε μπορέσαμε όμως να γυρίσουμε τον χρόνο;;... Κάποιες φορές στο παρελθόν, είχα... τόσο!! κλάψει γι' αυτό το λεπτό, που μόλις είχε περάσει κι ήτανε αδύνατον να το φέρω ... πίσω...Έφτασε στην πόλη της κι έψαξε πρώτα σπίτι. Μετά πήγε στο πανεπιστήμιο να συστηθεί και να γνωρίσει τους καθηγητές της. Ήτανε πολύ χαρούμενη για όλα αυτά. Έγινε το όνειρό της πραγματικότητα. Ήτανε στην πόλη που ήθελε, στο πανεπιστήμιο που ήθελε, στον τομέα που διάλεξε. Η χαρά της έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν της έγινε πρόταση από την μεγαλύτερη τράπεζα της πόλης, μετά από συστάσεις του πανεπιστημίου, να εργασθεί εκεί. Ήτανε όλα, μα την αλήθεια!!... πολύ πολύ όμορφα και λαμπερά!!.. Και εγώ που είχα για τροφή τα νέα, ήμουνα κάθε μέρα κρεμασμένη στο τηλέφωνο, για να μαθαίνω τα πάντα, με κάθε λεπτομέρεια. Η ζωή της σαν το παραμύθι ξετυλιγότανε, όλο δημιουργία. Δουλειά στην τράπεζα, μαθήματα στο πανεπιστήμιο, όπου γνώρισε και φίλους. Και μετά κι άλλη παρέα, από άλλο πανεπιστήμιο. Σίγουρα όμως, όλα αυτά, ήτανε και απαιτητικά...Στην αρχή, όλα πηγαίνανε καλά. Δεν ξέρω αν ήτανε κούραση, ή αίσθηση μοναξιάς, ή κακή προσαρμογή, λίγο καιρό μετά, ξεκίνησε να έχει, μια μελαγχολία. Μάλιστα, αναρωτήθηκε, μήπως να γύριζε πίσω. Εγώ είπα πως μάλλον δεν της αρέσει η ξενιτιά, αλλά μου φάνηκε και πολύ να παρατήσει έτσι το πανεπιστήμιο. Το βρήκα... κρίμα. Της είπα λοιπόν να κάνει υπομονή και κάθε μέρα της έκανα παρέα στο τηλέφωνο. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός, όταν κάποιο πρωινό ξύπνησα τρομοκρατημένη, ανακάθισα στο κρεββάτι μου και άρχισα να βάζω σε τάξη αυτό που είδα!! Δεν ήτανε δυνατόν να είδα κάτι τέτοιο!! Σε ένα ψυχρό δωμάτιο, μισοσκότεινο, χωρίς παράθυρο και έπιπλα, φουριόζος ένας πενηντάρης μετρίου αναστήματος, ευκίνητος, να αρπάζει το κορίτσι μου που έμπαινε εκείνη τη στιγμή στο ίδιο χώρο και αδίστακτος χασάπης... να της κόβει τα χέρια και τα πόδια, να κρέμονται τα μέλη επάνω της και το κεφάλι της στο πλάι κι αυτός το ίδιο αδίστακτα, να την κρεμάει σε ένα τσιγκέλι, σαν τα αρνιά και έτσι να κρέμεται.... χωρίς ζωή.... Και εγώ εκεί, κοκαλωμένη, να παρακολουθώ... Κι αμέσως μετά βρέθηκα έξω από αυτόν τον χώρο, στο δρόμο, όπου ήτανε και αγορά και είχε κόσμο πολύ. Βλέπω τότε να βγαίνει η κόρη μου που μόλις είχα δει πως ακριβώς την είχανε σκοτώσει και τα έχασα... Ήταν ωραία ντυμένη, βαμμένη, όμως τα χέρια και τα πόδια της κρεμόντουσαν, όπως σε μία συναρμολογούμενη κούκλα, όταν τα μέλη της έχουνε βγει. Το πρόσωπό της, σαν μάσκα με χαμόγελο. Και εγώ και ο κόσμος δίπλα μου να παρακολουθούμε και να απορούμε, πως μπόρεσε, τι κουράγιο είχε μετά από αυτό, να βγει, να περπατήσει!!....Τρομοκρατήθηκα. Θεέ μου!!... δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό... Πήρα αμέσως τηλέφωνο. Τη βρήκα. Μιλήσαμε. Ήτανε όλα κανονικά. Της έκανα ερωτήσεις. Δεν μου φάνηκε τίποτα περίεργο. Πως να προλάβω κάτι που δεν ξέρω;; Ποιος και τι ήτανε αυτός;; και τι αντιπροσώπευε;;. Σε ποιο κομμάτι της ζωής της;; Πότε;; Πόσο μπορούσα να επέμβω, ή μήπως έπρεπε να την πάρω από εκεί;; Μήπως θα ήτανε παραλογισμός, να διακόψω την ζωή της από φόβο, ο οποίος προέρχεται από το όνειρο;... Δεν μπορούσα να ξεχάσω ένα τέτοιο όνειρο, αλλά ... δεν είχα και το σθένος να διακόψω μία πορεία, εξ αιτίας του... και κάθισα... θεατής...Από κοντά το είχα το παιδί. Όμως σιγά σιγά, δεν ήτανε το παιδί που ήξερα. Κάτι την απασχολούσε και έπαψε να γελάει... Αυτό το διαπίστωσα και σε κάποια επίσκεψη που μας έκανε τις γιορτές. Παρακίνησα μάλιστα τον πατέρα της, που είχε χρόνο, να πάει να την βρει και να δει από κοντά τι συμβαίνει. Εκείνος όμως δεν ήθελε και εγώ δεν μπορούσα να πάρω άδεια και αφήσαμε το παιδί... στη μοναξιά του, εκτός απ' το τηλέφωνο, που αυτό πια, το είχαμε κάθε μέρα .Θα κοντεύανε οι εξετάσεις της, όταν είδα ένα άλλο όνειρο. Ήμουν παρέα με μία άγνωστη, σαν να ήμασταν όμως φίλες. Βρεθήκαμε στην κόλαση, σε ένα μεγάλο δωμάτιο, και μέσα εκεί, ήτανε τρεις μικρόσωμοι σατανάδες. Ο ένας με πλησίασε. Πιο δίπλα, ήτανε μικρότερα δωμάτια που γινόντουσαν βασανιστήρια. Άνθρωποι ξαπλωμένοι σε κρεβάτια και έπεφτε επάνω τους και τους έκοβε μεγάλο μαχαίρι, σαν δρεπάνι με μεγάλα δόντια, πυρακτωμένο, μες την φωτιά. Σε ένα δωμάτιο από αυτά, αντί για ένα, ανεβοκατεβαίνανε τρία τέτοια μαχαίρια και κόβανε και βασανίζανε τον άνθρωπο και φαινότανε το βασανιστήριο αυτό, να είναι χειρότερο από όλα. Ρώτησα τότε αυτόν που με πλησίασε, τι βασανιστήριο είναι αυτό και εκείνος μου απάντησε, " αυτό λέγεται ΛΕΨΗΔΙΚΑΙΟΝ " και μετά συνέχισε. " Να δεις τώρα που θα κατέβει ο μεγάλος, τι έχει να πάθει η φίλη σου!!"Ξύπνησα τρομαγμένη μέσα στην νύχτα... και κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να ξεχάσω τίποτα. Αναμάσησα το όνειρο και στον πόντο κατάφερα να συγκρατήσω την λέξη. Έψαξα μολύβι και στυλό και σημείωσα... ΛΕΨΗΔΙΚΑΙΟΝ μετά έφερα βόλτες στο μυαλό μου το όνειρο και έφριξα... Να το!! που βρέθηκα και στην κόλαση και είχα και κουβεντούλα. Εκεί έχω φτάσει;; μπράβο μου λοιπόν και κατά πως φαίνεται πρέπει να διορθωθώ ... Πω!! Πω!! Πω!! και τι μου είπε αυτός;; Ότι κάτι θα πάθει η φίλη με την οποία ήμουνα μαζί;; Δεν την ξέρω, ποια να είναι και τι θα της κάνουνε;; Είχα τρελαθεί. Ποια να είναι αυτή;; και πως να την ειδοποιήσω;; Πως να προλάβω;; Εκείνες τις ημέρες θα έκανε εγχείρηση η αδελφή μιας φίλης μου, μήπως είναι αυτή;; Να την ειδοποιήσω να μην εγχειριστεί. Και τι βασανιστήρια είναι αυτά που είδα;; Πω!! Πω!! φρικτή που είναι η κόλαση Χριστούλη μου και Τι;; ... μας περιμένει;; Αχ η κακούργα η αμαρτωλή, Τι;; έχω να πάθω;; ... Συγχώρεσε με Θεέ μου την αμαρτωλή... Και τι είναι αυτό το ΛΕΨΗΔΙΚΑΙΟΝ;; Τι άραγε πάει να πει;;... Το έφερα βόλτες στο μυαλό μου και κατά πως "μου κοψε", σκέφτηκα πως θα μπορούσε να είναι μία σύνθετη λέξη, με πρώτο συνθετικό το ΕΛΛΕΙΨΗ και δεύτερο το ΔΙΚΑΙΟΝ. Αν κατάλαβα καλά, η έλλειψη δικαίου είναι μεγάλη αμαρτία;; Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, έπρεπε να ξεπεράσω το όνειρο, δεν ήξερα που; "κόλλαγε"...Οι εξετάσεις ήρθανε και περάσανε και πήγανε όλα καλά και τα μαθήματα τελειώσανε επιτυχώς!! Έφυγε ο πρώτος χρόνος!!. Λίγο ακόμα θα έμενε η κουκλίτσα μου για υποχρεώσεις στην δουλειά της και θα ερχότανε για διακοπές. Τότε λοιπόν, πριν τις διακοπές της, απεφάσισε ο πατέρας της να πάει να την βρει να κάτσει λίγο εκεί και να επιστρέψουνε μαζί. Έφτιαξα και ωραίο σπιτικό φαγητό να πάρει μαζί του, για να της το κρατάει, μόνο που... είχε ήδη αργήσει πολύ... Δεν προλάβαινε πια, για να την βρει... καλά... Σίγουρα όμως, χρειαζότανε κάποιον για να την βοηθήσει να επιστρέψει. Ήρθανε πίσω κυνηγημένοι, χωρίς αποσκευές. Ένα παιδί μέσα στην τρομάρα, ότι το καταδιώκουν να το σκοτώσουν, και ένας πατέρας που δεν καταλάβαινε που σταματούσε η αλήθεια και που ξεκινούσε η φαντασία... όπως ακριβώς και εγώ. Έβλεπα μπροστά μου, ένα... "άλλο" παιδί...Είπε διάφορα... πολλά... Πως κάποιος της ζήτησε να αρνηθεί την πίστη της κι αυτή επέμενε ότι αγαπάει και πιστεύει στον Θεό της. Ότι η παρέα που γνώρισε ανακατευότανε με σατανικά... Οι άλλοι πιστέψανε, ότι όλα είναι φαντασίες. Εγώ όμως έχω άλλη άποψη, γιατί ήμουνα εκεί όταν ένας χασάπης την σκότωνε και την κρέμαγε στο τσιγκέλι. Ήμουνα εκεί ,όταν παρ' όλα αυτά βγήκε σακατεμένη και περπάτησε. Και τώρα εδώ μπροστά μου, βλέπω το ίδιο χαμόγελο, ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της, όπως ακριβώς το είδα όταν περπάταγε στην αγορά. Αυτό το χαμόγελο, που κάνει μάσκα το πρόσωπό της. Αυτό το χαμόγελο, που... δεν φεύγει ποτέ!! Τα πράγματά της, πακεταρισμένα από μεταφορική, ήρθανε αργότερα, για να επισφραγίσουνε το συμβάν. Ρούχα παπούτσια και κοσμήματα, αραδιασμένα σε κουτιά, ότι απόμεινε από τόσες προσδοκίες και όνειρα, κόπους και βραβεία μιας ζωής. Ότι απόμεινε από ένα λαμπρό ξεκίνημα, κομμένο με μαχαίρι.Γυρίσαμε πολλές εκκλησίες, κάναμε πολλά προσκυνήματα και προσπαθήσαμε να συνεφέρουμε το παιδί. Κι αυτό τα δεχότανε και τα αναζητούσε. Και έφυγε η πρώτη αγριάδα. Και πήραμε συνήθεια την καθημερινή προσευχή. Αλλά ο δρόμος... είναι μακρύς...Σκέφτομαι καμιά φορά και τη γιαγιά μου, αυτή με την προβιά και νομίζω πως μου κάνει παρέα. Νοιώθω τα μάτια της να με κοιτάνε... Νομίζω πως και στην κόλαση να ήτανε, θα είχε έρθει να με δει και να μου συμπαρασταθεί. Και παίρνω κουράγιο και δύναμη και θυμάμαι, πως δεν πρέπει να αμφιβάλω για τον Θεό, γιατί εξ άλλου... αυτό, Του έχω υποσχεθεί.... Θα 'θελα όμως να σου πω και κάτι άλλο γιαγιά. Εκείνο που κατάλαβα, είναι πως δεν αφήνει ο Θεός έτσι τα παιδιά Του στα χέρια του κακού, σίγουρα κάπου φταίξαμε για να επιτραπεί να πέσουμε σ' αυτή τη συμφορά. Μόνο τότε επιτρέπει... Μόνο τότε!!... " Ήμαρτον!! Θεέ μου, Συγχώρεσε μας!!"Μου συμβαίνει όμως και κάτι περίεργο σ' αυτή την ιστορία. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι αντιμετωπίζουμε κάτι παντοτινό. Μέσα μου, σαν να ξέρω ότι είναι κάτι προσωρινό. Κάτι που θα περάσει. Στην αρχή, νόμιζα ότι είναι ένα κακόβουλο αστείο από την πλευρά της. Και την ταρακουνούσα με τα λόγια μου, για να την συνεφέρω. Νόμιζα ότι το τέλος, θα είναι κοντινό. Αργεί όμως, έχουν περάσει χρόνια. Θυμήθηκα και κάποιον σε ένα όνειρο, δέκα χρόνια πριν, που μου είπε ότι θα έρθει τραίνο μετά τα μεσάνυχτα. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι τα μεσάνυχτα, παρά μια τέτοια ιστορία;; Μου είπε το τραίνο θα έρθει στις τρεις. Τα τρία χρόνια περάσανε, άρα δεν είναι αυτό!!... Παρ' όλα αυτά , προσμένω, ελπίζω και προσεύχομαι... και εξακολουθώ να πιστεύω ότι... είναι κάτι προσωρινό... Όσο, για τα όνειρα, έμαθα να ακούω τα καμπανάκια τους και να τα περιμένω ... χρόνια...Είχα γερό αντίβαρο, το άλλο το παιδί μου σ' αυτή τη συμφορά. Εκείνο συμπαραστάθηκε αμέσως. Ταξίδεψε, για να βοηθήσει. Να δει από κοντά τι συμβαίνει. Να δώσει από την πλευρά του κάποιες εξηγήσεις. Να δώσει και κατευθύνσεις, "κατά πως πίστευε". Αυτό το παιδί, ήτανε η χαρά μου όταν ερχότανε. Έτσι κι αυτή τη φορά. Ήρθε και πήρα δύναμη. Ήτανε τόσο σίγουρος για όλα... Δίπλα του, μπορούσα να ελπίζω Διπλά ... Τριπλά ... Πολλαπλά!! ... Προσπαθήσαμε "κατά πως έλεγε", η προσπάθεια έγινε, αλλά κάποια βήματα... είναι και δύσκολα για να πραγματοποιηθούν!!. Για εκείνον,λίγοι μήνες απέμεναν και θα είχε πραγματοποιήσει τους στόχους που είχε ορίσει. Είχε πετύχει το ακατόρθωτο, δουλεύοντας, πολύ πολύ σκληρά!!. Ένα δεύτερο Πτυχίο από το πανεπιστήμιο, ένα πολύ καλό όνομα σε μία πολύ δύσκολη αγορά με τις επιτυχίες στην δουλειά του, το δίπλωμά του σαν πιλότος σε ανεμόπτερο.Πόσες μεγαλύτερες χαρές να περιμένει μια μητέρα από ένα παιδί;; Πετούσα με τα δικά του φτερά.. Όμως, κάποιες φορές, πόσο άσχημη επίδραση μπορεί να έχει επάνω μας κάποιο γεγονός!! πόσο μπορεί να μας επηρεάσει!!, ποιος ξέρει πόσες απόκρυφες πτυχές της ψυχής μας και του μυαλού μας μπορεί να ξεδιπλώσει. Σε ποιες απονενοημένες !! αποφάσεις...Σε ποια αλλαγή πορείας, μπορεί να μας οδηγήσει!! μαζί με μια πίεση, που προηγουμένως έχουμε υποστεί;;...Έτσι πήρε μια απόφαση και ο γιος μου, να αλλάξει την ζωή του. Ελεύθερος από υποχρεώσεις και μετά από ένα τέτοιο συμβάν, απεφάσισε να αφήσει την πόλη του και ότι είχε αποκτήσει σ' αυτήν, για να ταξιδέψει πιο μακρυά, σε ένα ερευνητικό κέντρο, για... λίγο...Με ξάφνιασε. Δεν μπορεί να έχει πάρει τέτοια απόφαση, σκέφτηκα. Μα μόλις ξεκίνησε!! Και σε ότι έκανε είχε επιτυχία!! Να αφήσει ότι έχει;;... αντί να παλέψει γι' αυτά;; αντί να υποστηρίξει, να συνεχίσει ότι άρχισε;;...όχι! όχι! Αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Και του το είπα. Αλλά η απόφαση... είχε παρθεί!!. σίγουρα μέσα του, κάτι είχε αλλάξει...Την ίδια βραδιά μετά την συζήτηση, είδα στον ύπνο μου τον γιο μου, επάνω σε μία αγωνιστική μηχανή, με κράνος και στολή και ολόϊδιος, ακριβώς δίπλα του ένας άλλος λες και ήτανε δίδυμοι, να τρέχουνε σε κάποια φιδωτή άσφαλτο τρισευτυχισμένοι. Αμέσως μετά όμως, αλλάζει αυτό που έβλεπα και βρίσκομαι μαζί με τον γιο μου και κάποιον άλλο μελαχρινό και άγριο άνθρωπο, ένα τέρας θα έλεγα, επάνω σε μια βάρκα σε ένα ποτάμι με πρασινάδες γύρω, ότι αυτός λέει ήτανε συνεταίρος του πριν, αλλά τώρα, εκεί μπροστά στα μάτια μου, επάνω στην βάρκα να τον κακοποιεί μέχρι θανάτου και εγώ να φωνάζω... φτάνει πια!! φτάνει!! και ο γιος μου να είναι νεκρός, ή σχεδόν νεκρός! Στα χέρια του...Σηκώθηκα έξαλλη!!Δεν θα πας!!... Είπα στο παιδί μου. Εκείνο θύμωσε και μου είπε, πως δεν μπορεί να σταματήσει για ένα όνειρο. Θύμωσα, φώναξα, αλλά ήταν ανένδοτος. Τον έβαλα να υποσχεθεί, πως για όσο καθίσει δεν θα κάνει... κανέναν συνεταίρο!! Και υποσχέθηκε...Πόσο χαζή είμαι, να νομίζω ότι μπορώ να εξηγήσω ένα όνειρο!!... Έφυγε λοιπόν όπως είπε και πράγματι συνάντησε κάποιον που θα μπορούσε να κάνει μια πολύ καλή συνεργασία μαζί του, γιατί επάνω στην δουλειά τους ταίριαζαν πάρα πολύ, όπως άλλωστε είχα δει και στο πρώτο μέρος του ονείρου, αλλά... τον απομάκρυνε... και εγώ... ησύχασα... Και βέβαια, όχι μόνο είχα κάνει λάθος, αλλά ήμουνα και η αιτία να χαλάσει μια συνεργασία, που ίσως να αποδεικνυόταν... φανταστική!!Το υπέροχο σπίτι του στην προηγούμενη πόλη το νοίκιασε για να μπορεί να εξοφλεί το δάνειο και συνέχισε την ζωή του στην νέα πόλη που πήγε και αφοσιώθηκε στην έρευνα. Δεν μου αρέσανε καθόλου οι αποφάσεις του, το ότι απομακρύνθηκε από τα κέντρα εργασίας και άφησε την προηγούμενη ζωή του και απομονώθηκε τόσο μακρυά!! Ξέρω πόσο εύκολα η αγορά σε ξεχνάει και το έβρισκα κουτό να την αφήσεις εσύ. Αλλά ... έλεγε, θα πάει για λίγο. Μόνο που το λίγο... γινότανε πολύ!!. Και όχι μόνο, Βρήκε μία καλή ευκαιρία και έδωσε προκαταβολή και απέκτησε ένα χαριτωμένο μικρό διαμέρισμα, με την υποχρέωση βέβαια... νέων γραμματίων... όλα καλά και από ότι φαίνεται, τα έβγαζε πέρα, μόνο που η έρευνα αργούσε και εκείνος εξακολουθούσε να είναι μακρυά. Εγώ βέβαια, κρεμασμένη στο τηλέφωνο, για να μαθαίνω τα νέα, να εξαφανίζω τα χιλιόμετρα και να αισθάνομαι ότι είμαστε... μια γειτονιά...Ένα πρωινό, του 2008, πετάχτηκα από τον ύπνο μου ξαφνιασμένη. Ωχ!! τι ήτανε πάλι αυτό που είχα δει;; Το δικό μου χέρι;; να σβήνει το φως στο σπίτι του παιδιού μου;; Τι δουλειά έχω εγώ να σβήσω το φως σ' αυτό το σπίτι που μάλιστα λάτρευα και τι δικαίωμα είχα επάνω του, εφόσον το παιδί μου αποφασίζει γι αυτό;; Το ωραιότερο απόκτημά του!!... Είχα όμως κακή εμπειρία... από το χέρι μου... Κατατρόμαξα. Να το !! πάλι σκέφτηκα. Κάτι θα πάθει το παιδί μου. Και θα αναγκαστώ εγώ να ανακατευτώ με τα πράγματά του!!;; Αλλιώς πως να το εξηγήσω;; Προστέθηκε λοιπόν, κι άλλη ιδέα για το ίδιο ακριβώς θέμα, που χρόνια τώρα με κατακαίει... ότι κάτι θα πάθει το παιδί μου!!... Δεν του είπα τίποτα γι' αυτό. Μου είχε είδη απαγορεύσει να του μιλάω για όνειρα και... για τον Θεό!!...Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισε να λέει, ότι δεν πιστεύει στον Θεό. Δειλά δειλά στην αρχή. Και πιο έντονα μετά. Είπα και εγώ μέσα μου μόλις το άκουσα, ότι δεν θα είμαι στα καλά μου. Δεν μπορεί να είπε κάτι τέτοιο!! Κι όμως... το ξανά είπε και πιο έντονα αυτή τη φορά και εγώ έπαθα σοκ. Δεν ξεχνάω πως σταυροκοπιότανε όταν περνούσαμε έξω από εκκλησία και έλεγα πάντα, πως ετούτο το παιδί, έχει θρησκευτική συνείδηση. Αυτό και σαν άκουσμα, ήτανε μεγάλη ανατροπή. Ξέρω ότι σαν άνθρωπος, έκανα πολλά λάθη. Λάθη μικρά ή μεγάλα και απέναντι στους συνανθρώπους μου, άλλοτε αθέλητα και άλλοτε από θυμό, τον οποίο βίωσα πολλές φορές και πολύ, με ολέθρια αποτελέσματα, αλλά και απέναντι στον Θεό. Και σίγουρα δεν έχω δώσει στον εαυτόν μου συγχωροχάρτι. Άρα... δεν μπορώ να πω πως εγώ είμαι καλή!! Να ακούω όμως, από το παιδί του Θεού, ότι δεν πιστεύει στον Θεό!! όταν έχουνε συμβεί τόσα!!... Αυτό είναι πάρα πολύ!!...Να λοιπόν, που βρέθηκα μπροστά σε κάτι χειρότερο από το να ... βρίσεις Τον Θεό. Στο να Τον απαρνηθείς!!...Άραγε, αυτό το είχε κάνει μόνο η ξενιτιά;; ή... τα σαθρά θεμέλια στην πίστη;; Πόσες απορίες μείνανε αναπάντητες και φτιάξανε τα αίτια;; Πόσο πολύ!!... Είμαι υπεύθυνη!!...Δεν μπορείς να λες έτσι απλά ότι δεν πιστεύεις στον Θεό!! Σίγουρα δεν Τον έψαξες... Σίγουρα δεν νοιάστηκες να Τον γνωρίσεις.... Σίγουρα δεν Τον αναγνώρισες όταν Τον συνάντησες... Σίγουρα δεν ενδιαφέρθηκες γι' Αυτόν!!... για να έχεις τέτοια γνώμη. Και επειδή ηθελημένα τον αγνόησες, τον ονόμασες ανύπαρκτο;;!! ...Δεν μπορώ να πιστέψω πως το δικό μου το παιδί, είναι μαζί με όλους αυτούς, που κατεβαίνουνε τώρα στις πλατείες και διαδηλώνουν "άθεοι" και ζητάνε να κατηγοριοποιηθούν. Και τι υποστηρίζουν;; Ότι ξεφύτρωσε ο άνθρωπος μόνος του;;!! Γιατί δεν ανατρέχουν άραγε στην ίδια την επιστήμη, να τους επιβεβαιώσει, πως... "τα πάντα με τόση πολύ σοφία εποίησε..." ώστε αποδεικνύονται και μαθηματικά;; και πως μόνο ένας μαθηματικός τέλειος νους!! θα μπορούσε να τα κατασκευάσει!! Να είναι άραγε αυτός ο νους... ο άνθρωπος;;Μήπως ζητάνε να κατηγοριοποιηθούν ως ανόητοι;; Ή... μήπως απλώς έγιναν οπαδοί κάποιου;;... Ποιου;; Ο οποίος τα λέει όλα αυτά για δικό του!! όφελος. Ποιο;; Να τους έχει μαζί του!! Γιατί όταν αρνείσαι να είσαι, ή ακόμα να βρίζεις Τον Θεό, με ποιόν;; είσαι;; Είσαι με τον εχθρό Του Θεού!!... Ποιος;; άραγε... να είναι αυτός;;... που σε βάζει να χτυπιέσαι και να λες το "ΕΓΩ" και να υπερηφανεύεσαι!!... και σε βάζει έτσι στην πιο μεγάλη αμαρτία!!... Μήπως η υπερηφάνεια... δεν ήτανε ο λόγος που κάποιοι άγγελοι πέσανε από τον παράδεισο στην κόλαση;; Κι αυτός ο κάποιος... ποιος;; παροτρύνει τους ανθρώπους να πέσουνε στο ίδιο λάθος;; για να τους έχει μαζί του και ασφαλώς... όχι στον παράδεισο!!. Για το ίδιο λάθος λοιπόν πρόκειται. Μόνο... που δεν το λέει... Και είναι εύκολο γι' αυτόν να σε ψαρέψει και να αυξήσει το κοπάδι του, όταν δεν επικοινωνείς με Τον Θεό και τον έχεις ξεχάσει. Γιατί Ο Θεός δεν είναι κυνηγός, έχει δώσει πλήρη ελευθερία στον άνθρωπο. Λέει "όποιος θέλει, οπίσω μου ελθείν" . Δεν κυνηγάει κανέναν. Μας έχει δώσει απ' αρχής, το μεγαλύτερο δώρο, που θα μπορούσε να μας δώσει. Την Ελευθερία Της Βούλησης!! Μας έχει δώσει αξιοπρέπεια, δηλαδή. Έτσι μπορεί ο κάθε ένας να διαλέξει... με ποιόν είναι!!...Νομίζω όμως, πως από εκεί και πέρα, αρχίσανε να περιορίζονται τα θέματα για τις συζητήσεις μας. Υπήρχανε τα απαγορευμένα... και τα μη... τα πιο απλά. Αποφεύγαμε τα σημεία, για να μην πονάμε... να μην τσακωνόμαστε, να είμαστε όσο γίνεται καλά, να μην χαθούμε...Εγώ όμως, συνέχισα να προσεύχομαι και να παρακαλάω Τον Θεό μου... έτσι όπως ακριβώς μου τον έλεγε και το παιδί μου. Ο Θεός σου!!... Να λοιπόν, που... Στις 25.10.2009 ημέρα Κυριακή, παραμονή του Αγίου Δημητρίου, έπρεπε οπωσδήποτε να πάω σε δουλειά στην Πετρούπολη. Έφθασα στο συγκεκριμένο σημείο και η βροχή ήτανε καταρρακτώδης. Όταν αποτόλμησα να βγω στην βροχή, πέφτει το πορτοφόλι μου σε ένα αυλάκι με νερά. Το περιμάζεψα και φρόντισα το περιεχόμενό του. Ανάμεσα σε όλα, ήτανε και ένα εικόνισμα του Αγίου Δημητρίου μέσα σε θήκη από ζελατίνα. Η θήκη είχε προστατέψει το εικόνισμα, αλλά είχε καταστραφεί. Προσπάθησα την ίδια μέρα να βρω μία ίδια σε πιθανά μαγαζιά, χωρίς όμως να τα καταφέρω. Σκεφτόμουν λοιπόν, την άλλη μέρα το πρωί, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, σε ποια αγορά να κατευθυνθώ για να ψάξω.Ψιλόβρεχε, όταν βγήκα από την πόρτα του σπιτιού μου. Κατέβηκα τα σκαλιά και είδα κάτι κολλημένο με τα νερά του ψιλόβροχου στην αυλόπορτα. Το πήρα στα χέρια μου και διαπίστωσα κατάπληκτη, ότι ήτανε μια ολοκαίνουρια θήκη από ζελατίνα, ακριβώς... αυτή που έψαχνα!!Μπορεί η θήκη να ήτανε κάτι απλό... Δεν περίμενα όμως να την βρω κολλημένη στην αυλόπορτα του σπιτιού μου!! Πόσες πιθανότητες άραγε υπάρχουνε, να βρεις κολλημένο στην αυλόπορτα σου... αυτό που ψάχνεις;; Πόσο μάλλον να θέλεις να το χρησιμοποιήσεις σε κάτι που αναφέρεται στον Άγιο που την ίδια μέρα γιορτάζει;; Δεν θα τολμούσα βέβαια να κουράσω τον Άγιο με παρακάλια να μου στείλει... μια θήκη... Μου φαίνεται όμως, πως Εκείνος που έβλεπε ... αποφάσισε !!... να την στείλει!!Είναι όμως όλοι οι Άγιοι μας καλοί και θαυματουργοί. Ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Φανούριος, η Αγία Μαρίνα, η Αγία Παρασκευή... και ποιόν να πρώτο πω από τόσους Άγιους που έχω δει καλό;; Αρκεί... να τους παρακαλέσεις !! ...Εγώ με αυτό το μυαλό και τις σκέψεις μου στον Θεό, αλλά... και με πολλά!! λάθη απέναντί Του και το παιδί μου στην δουλειά του, με τις δικές του σκέψεις... Κάπως έτσι είμαστε, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση κι εκείνο μάθαινε τα νέα και ανησυχούσε και εγώ από εδώ του έλεγα τα νέα τα δικά μας. Όσο για την έρευνά του, όλο και προχωρούσε και όλο πίσω ήτανε κι όλο κι άλλος χρόνος χρειαζότανε κι εγώ ανυπομονούσα, αλλά... περίμενα. Τι περίμενα;; Το τέλος της εργασίας, για να επιστρέψει στην παλιά του πόλη και στο σπίτι του. Εκεί που ζούσε, ήτανε πολύ μακρυά. Και να ήθελα, ήτανε πολύ δύσκολο να τον φθάσω.Ερχότανε όμως, εδώ στο σπίτι μας στην Ελλάδα καμιά φορά, ή πήγαινε για δουλειές στην παλιά του πόλη και τότε μου άρεσε πολύ και έτρεχα να τον συναντήσω.Το πρωινό στις 20.8.10, πετάχτηκα επάνω, βλέποντας μία εικόνα, Τον ίδιο τον Κύριο μας, Ιησού Χριστό, ταλαιπωρημένο, αδύνατο, όπως λίγο πριν την σταύρωση!!;; Η μορφή Του, όπως περίπου είναι αποτυπωμένη στο μαντήλι, πριν την Σταύρωση, ολοζώντανος!!... Κρατούσε το Άγιο δισκοπότηρο. Τα μάτια Του μεγάλα και ορθάνοιχτα.Έκρυψα το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Τι να σκεφτώ;;... Προειδοποίηση μήπως για το παιδί μου;; Για ποιο θέμα ;;Νέα συμφορά;;... Σταύρωση στο σπίτι;;... Σε ποιόν να πω και τι;; Τι να προλάβω;; Έκανα τον σταυρό μου και... σώπασα. Θαύμασα για το όνειρο, αλλά σώπασα. Σε ποιόν να πω;; Για τι;; για πότε!!;; ...Σε λιγότερο από μήνα, 6.9.10, είδα κι άλλο όνειρο. Βρέθηκα σε ένα δωμάτιο ισόγειο, μουντό και ημίφως. Σε μία γωνία, είδα κουλουριασμένο ένα σώμα μικρό. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι ήτανε αυτό και πλησίασα λίγο. Συγχρόνως ξεδιπλώθηκε το κορμάκι και ανασηκώθηκε. Στο μισοσκόταδο, διέκρινα το παιδί μου σε μικρή ηλικία. Φορούσε ένα μπουφάν πράσινο που είχε στα δώδεκα του χρόνια. Τα χαρακτηριστικά του τραβηγμένα, η όψη του τρομακτική, το χρώμα του λευκό και πανιαζμένο, τα μάτια του πονεμένα, να με κοιτάνε καθώς μου λέει, "μαμά, τι κάνεις εδώ";; "Εσύ είσαι;;" του λέω. " Έχω πεθάνει" μου απαντάει. "Πώς έγινε αυτό παιδί μου;;" "Ταξίδευα από την..... να πάω στην..... με τραίνο και έπεσε στο κενό. Καθόμουν στον καναπέ και τότε γκρεμιστήκαμε". Ήθελα να σε ρωτήσω αν πόνεσες. Πρόλαβα να σε ρωτήσω;; Απάντηση δεν κατάλαβα και αν δόθηκε δεν άκουσα... Ξύπνησα... τρόμαξα!!... Αναμάσησα το όνειρο. Μου ανέφερε ότι ταξίδευε με τρένο, από μία πόλη σε άλλη και μου είπε τα ονόματα των πόλεων, αλλά όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να θυμηθώ, αυτά τα δύο άγνωστα ξένα ονόματα πόλεων που είπε. Καταλάβαινα ότι σ' αυτά τα ονόματα βρισκότανε... το κλειδί...Δεν μπορούσα να έχω αμφιβολία. Κάτι κακό θα συνέβαινε στο παιδί μου και ήρθε να με ειδοποιήσει. Αυτή την φορά ξεπέρασα τις απαγορεύσεις να μην μιλάω για όνειρα και πήρα αμέσως τηλέφωνο. " Που είναι να πας;; και μάλιστα με τραίνο;;" Τον ρώτησα καθώς μιλούσαμε. " Πουθενά" Ήρθε η απάντηση. " Δεν είναι δυνατόν. Κάπου είναι να πας με τραίνο και μάλιστα πρέπει να το αποφύγεις". " Πάλι στον ύπνο σου έβλεπες και με πήρες να μου πεις, ενώ σου έχω πει να μην ασχολείσαι. Πράγματι θα ταξιδέψω στο τέλος του μήνα, όχι με τραίνο, αλλά με αεροπλάνο. Θα πάω στην παλιά την πόλη, γιατί θέλω να νοικιάσω και το μικρό δωμάτιο και πρέπει να μεταφέρω τα έπιπλα " Συνδύασα το τραίνο με το αεροπλάνο, το οποίο έπεσε στο κενό. Ο καναπές είναι και αυτός μέσα στα έπιπλα που θέλει να μετακομίσει;;... Μήπως;; ενώ ταξιδεύει και σκέφτεται τι θα κάνει με τον καναπέ συμβεί κάτι κακό και το αεροπλάνο πέσει στο κενό;;...Σκεφτόμουν όμως, πως όταν φθάσει στην παλιά πόλη, θα πάρει τραίνο για να φθάσει στο σπίτι του. Μου είπε από ποια πόλη σε ποια συνέβει το κακό, αλλά δεν θυμάμαι. Μου το είπε. Είμαι σίγουρη, ότι τότε θα συμβεί.... Πότε όμως;; όταν είναι με το αεροπλάνο ή όταν είναι με το τραίνο;; Θα είναι το τρένο σε γέφυρα και θα πέσει στο κενό;;" Να το αναβάλλεις " Του λέω . "Δεν γίνεται και πάψε να μου λες αυτά που βλέπεις στον ύπνο σου"!!... Είδα κι απόειδα και εγώ κι αφού δεν γινότανε τίποτα, του είπα πως οπωσδήποτε θα πάω να τον βρω και να μου πει το πότε, για να βγάλω εισιτήριο. Και να μου εξηγήσει ακριβώς πως να φθάσω μόνη μου και να μην έρθει να με πάρει, για να μην μπει για χάρη μου στο τρένο...Τελικά, ταξίδεψε και... τίποτα!! προς μεγάλη μου ανακούφιση δεν έγινε. Και πήρε και το αεροπλάνο και πήρε και το τραίνο κι όλα καλά!!... Μια ιδέα βέβαια από όνειρο, δεν φεύγει εύκολα....Όταν έφθασε η στιγμή που έπρεπε, ετοιμάστηκα μέσα στην χαρά για να συναντήσω το παιδί μου. Ταξίδευα, και με όποιον τύχαινε να πιάσω κουβέντα στο δρόμο, το έλεγα πως πάω να το βρω. Και γελούσα και χαιρόμουν και γελούσανε κι αυτοί μαζί μου. Έτσι έγινε και στο τέλος της διαδρομής μέσα στο τρένο και θα κόντευα να φθάσω, όταν μου μπήκανε αμφιβολίες αν θα τα καταφέρω, μου έβαλε και ιδέες μια κοπελίτσα ότι δεν είναι τίποτα να του πω να έρθει να με πάρει από κάποιο σταθμό, ξεπέρασα τις φοβίες μου και τον κάλεσα. Μπερδευτήκαμε όμως με το ραντεβού, κάτι δεν πήγε καλά και καθυστερήσαμε πολύ να συναντηθούμε. Αυτή η ταλαιπωρία στο τραίνο, με καθησύχασε ότι ξεδιαλύνθηκε το όνειρο και θα έλεγα... το ξέχασα ...Ζούσα πάλι αυτή τη μεγάλη χαρά, να μπαίνω σ' αυτό το πανέμορφο σπίτι. Το σπίτι του παιδιού μου. Μέσα σ' αυτό το σπίτι, αρχίζανε και τελειώνανε όλα τα αξιοθέατα της πόλης. Εκεί μέσα, βρισκότανε οτιδήποτε λαχταρούσα να δω. Τα μάτια μου αγκαλιάζανε την κάθε γωνιά του, πράγματα γνώριμα που ήθελα να τα ανταμώσω, να τα νοιαστώ, να τα φροντίσω, να τα χαϊδέψω. Να περιεργασθώ την φθορά, να δω τι λείπει για να το συμπληρώσω,να ακούσω τον θόρυβο που κάνει κάποιο σανίδι κάτω από το βάδισμά μου, να αφουγκραστώ την ηρεμία του, να οσμισθώ την μυρωδιά του, να ζεσταθώ στην θαλπωρή του, να απολαύσω την ομορφιά του, να ακούσω... τον χτύπο της καρδιάς του...Έτσι κι αυτή την φορά. Μπήκα με ευλάβεια, στάθηκα με συγκίνηση και δέος, που αξιωνόμουν να είμαι εκεί!!Θέλησα να βοηθήσω σε ότι υπήρχε πρόγραμμα για να γίνει. Και πήγα με λαχτάρα να επισκεφθώ το αγαπημένο μου super market, που μου έκλεινε το μάτι, για να γεμίσω την αγκαλιά μου με τα χρειαζούμενα. Αυτό... λοιπόν, λέγεται... "Ευτυχία". Το να σου δίνεται η δυνατότητα να χαίρεσαι όλα αυτά εξ αιτίας του παιδιού σου και να ζεις τόσο χαρούμενες στιγμές, είναι... πραγματική ευτυχία!!...Το παιδί μου το βρήκα σκεφτικό και προβληματισμένο θα έλεγα, ήξερα ότι προσπαθούσε να βολέψει τα πράγματα και είχε μια αναστάτωση τώρα, αλλά ήξερα κιόλας ότι δεν αφήνει και πολύ πολύ να "μπαίνει κάποιος στα χωράφια του" και ότι κρατάει πράγματα για τον εαυτόν του... και προσπαθούσα να είμαι διακριτική.Είπε να με ευχαριστήσει κιόλας. Μια ολόκληρη μέρα με συριάνησε για να μου δείξει τα αξιοθέατα της πόλης. Είχε βγάλει και τα εισιτήρια για διάφορα θεάματα εκ των προτέρων. Και εγώ ακολουθούσα, να μην του χαλάσω το χατήρι και έλεγα κιόλας πως μ' αρέσει, ενώ βαθιά μέσα μου πικραινόμουν, γιατί ήθελα να είμαι... στο σπίτι...Ήμασταν, όμως και στο σπίτι. Μας έπιασε και η προκοπή και κάναμε και πολλές δουλειές. Όπου επάνω στο συγύρισμα, την τακτοποίηση και τις αλλαγές, μάλιστα την τελευταία ημέρα που θα έφευγα, μπερδεύτηκε στα χέρια μας και το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης. Του το είχα πάει πιο παλιά, για να τον φυλάει. Διάλεγα πάντα τα καλύτερα για να του πάω. Έτσι κι αυτό. Ήτανε από τα χέρια καλόγριας, από μοναστήρι της Παναγίας μας της Μυρτιδιώτισσας. Μικρό πανέμορφο από σμάλτο. Να το έχει αν είναι δυνατόν πάντα μαζί του. Έτσι το φαντάστηκα όταν του το πήγα. Έτσι άλλωστε κάνουμε όλοι στη Ελλάδα. Την Παναγία μας την έχουμε πρώτη να κάνει το ποδαρικό, σε κάθε απόκτημα, σε κάθε νέο, μα αυτοκίνητο, μα σπίτι, μα μαγαζί, σε ότι στηριζόμαστε σ' αυτή τη ζωή, να είναι Εκείνη και Ο Χριστός μας παρόντες. Ότι κάνουμε να είναι μετά Θεόν και με Θεόν. Δεν υπάρχει σπίτι Έλληνα, χωρίς την εικόνα Του Θεού. Εάν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο... τότε το σπίτι... δεν μπορεί να είναι... Ελληνικό...Μου το έδωσε πίσω λοιπόν, αυτό το εικόνισμα ο γιος μου. Έδωσα τόπο της οργής και μέσα μου έκλαιγα. Πώς είναι δυνατόν να έφθασε το παιδί μου σ' αυτό το σημείο;; Μεγάλωσε στον τόπο μας μ' αυτές τις αρχές και τώρα κατάντησε άθεος;; και διώχνει και τον Θεό από το σπίτι του;;... Θεέ μου συγχώρεσε μας... Θεέ μου συγχώρεσε τον... Είναι δυνατόν σπίτι χωρίς την παρουσία Σου;; Και ποιος;; να κατοικεί;;... έφριξα!!... Έκανα να γυρίσω και εκείνο νόμισε πως ήθελα να κρεμάσω το εικόνισμα. "Τι κάνεις εκεί;; Πάρτο αμέσως". Νομίζω πως μέσα του, δεν είχε τον θυμό που έδειξε, καθώς νόμιζε ότι θα τον παρακούσω. Ποιο πολύ, κάτι τον βάραινε. Για μένα όμως, αυτή ήτανε μεγάλη προσβολή προς το πρόσωπό Της. Κατάλαβα, πως δεν μπορούσα να μείνω δευτερόλεπτο σε ένα τόπο που Εκείνη είναι ανεπιθύμητη, ακόμα και αν αυτό, είναι το σπίτι... του παιδιού μου... Στα χέρια μου κρατούσα πολύτιμο θησαυρό και εδώ, αστεία δεν χωράνε. Από όπου σε διώχνουνε, Μεγαλόχαρη, πρέπει και εγώ να φύγω. Δεν μίλησα. Ήτανε νωρίς ακόμα, αλλά έτσι σιωπηλά, μάζεψα τα πράγματά μου, άνοιξα την πόρτα κάτω από τα έκπληκτα μάτια του παιδιού μου, που δεν το περίμενε και έφυγα... χωρίς κουβέντα!!.Είχε πολύ θλίψη αυτή η επιστροφή. Ποτέ για τίποτα, δεν είχα νοιώσει τόση προσβολή. Έλεγα δεν θα ξαναμιλήσω στο παιδί μου. Πως γίναμε για πάντα ξένοι. Πίστεψα, πως αυτή ήτανε η τελευταία φορά, που πήγαινα στην πόλη αυτή.Γύρισα πίσω, κι ο καημός δεν έφευγε από μέσα μου. Μία για την προσβολή Στην Χάρη Της και μια για την μεταστροφή του παιδιού αυτού, που θεωρούσα από εκεί και πέρα, ότι είχε χάσει τον δρόμο του... αλλά που όμως πίστευα, πως ο Θεός θα οικονομήσει, να δει το λάθος του. Πέρασε καιρός για να μιλήσουμε. Έβλεπα όμως και πόσο δύσκολο είναι, να κάνεις ξένο το παιδί σου. Και υποχώρησα σ' αυτό που ο ο πατέρας Επιφάνιος υποστηρίζει. Πως, " όταν δεν μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά σου για Τον Θεό, να μιλάς στον Θεό για τα παιδιά σου". Και έτσι, αποκαταστάθηκε η σχέση μας.Την Άνοιξη στις 26 Μαϊου, παραμονή της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, αξιώθηκα να κάνω ένα ταξίδι με την κόρη μου, στην χάρη του. Ήτανε η πρώτη φορά που θα βρισκόμαστε εκεί σε πανηγύρι. Ήθελα για εκείνη πάλι να τον παρακαλέσω.Ήτανε νωρίς το απόγευμα, όταν περάσαμε την Χαλκίδα και ψιλόβρεχε. Λίγο πιο κάτω, ανηφόριζε ο δρόμος για το βουνό. Είχαμε πολλά χιλιόμετρα μπροστά μας μέχρι να φθάσουμε στο Προκόπι, το χωριό του Αγίου, γι' αυτό απόρησα όταν συναντήσαμε τόσους πεζοπόρους. Στην αρχή δεν καταλάβαμε ότι επρόκειτο για προσκυνητές, ήμασταν ακόμα πολύ μακρυά... Το συνειδητοποιήσαμε όμως σιγά σιγά, καθώς συνεχίζαμε τον δρόμο μας. Έλεγα πως κάποιοι θα το είχανε τάξει. Ο κόσμος όμως, ήτανε πάρα πολύς. Άλλοι μόνοι τους και άλλοι με παρέα μικρή, ή μεγάλη, ήρεμοι, σταθεροί, χαρούμενοι, αγαπημένοι, κάτω από την βροχή και να μην τους νοιάζει... Βλέπαμε μητέρες με μικρά παιδιά και άλλες με μωρά στα καροτσάκια. Άλλοι φορούσαν αδιάβροχα, άλλοι κρατούσανε ομπρέλες κι άλλοι... δεν είχανε τίποτα... Είδαμε νεαρά παιδιά, νέους, μεσόκοπους, αλλά και γέρους να περπατάνε. Ο δρόμος είχε γίνει πεζόδρομος σαν σε αγορά. Τόση ήτανε η πολυκοσμία... Και τα αυτοκίνητα πηγαίνανε αργά, να μην πατήσουνε τους πεζοπόρους. Ένα ολόκληρο βουνό... προσκυνητές διαβάτες!!... και περπατούσε ο κόσμος όλος αυτός... μέχρι να φθάσει!! Μια ατέλειωτη ουρά... ευτυχισμένων!!... Και έμεινα άφωνη... σ' αυτό το πανηγύρι!! Αυτό, δεν είναι τάξιμο, είναι... επιθυμία ψυχής!! Και βούρκωσαν τα μάτια μου και ένωσα την ψυχή μου με την ψυχή όλων αυτών, προσκυνητής και εγώ Θεέ μου στο μεγαλείο σου, θαύμασα την χάρη Του Αγίου Σου, που για δική Σου χάρη μαρτύρησε και για δική Σου χάρη θαυματουργεί στον κόσμο όλο αυτό, που δείχνει πόσο Τον αγαπά και Τον πιστεύει. Και χάρηκα γιατί ο δρόμος έγινε μακρύτερος, έτσι αργά που προχωρούσαμε, γιατί θα είχα την ευκαιρία περισσότερη ώρα να προσεύχομαι, γιατί πιο πολύ ώρα θα είμαστε με όλους μαζί παρέα, γιατί πιο πολύ ώρα θα νοιώθουμε τον Άγιο να μας προσέχει και να μας παρακολουθεί... καθώς θα φτάνουμε. Είδα και πόσο άρεσε και στο παιδί μου, πως ξέφευγε για λίγο, απ' τον δικό του κόσμο...Και φτάσαμε κι ήτανε ο τόπος λαμπερός και χαρούμενος από τις πραμάτειες και τους προσκυνητές και προχωρήσαμε για την εκκλησία ...Ήξερα τι ήθελα από Τον Άγιο. Ότι προσευχόμουν σε όλη την διαδρομή. Ότι προσευχόμουν μέχρι να πάρω κερί κι ακολουθώντας τον κόσμο, ο ένας πίσω από τον άλλο μέχρι να μπούμε να προσκυνήσουμε, με όλη την δύναμη της ψυχής μου. " Σε παρακαλώ Άγιε μου, ξέρω πως φταίξαμε για να μας δώσει ο Θεός αυτή την συμφορά, αυτή την πληγή, να ζει το παιδί μου σε έναν δικό του κόσμο. Και ξέρω, πως μόνο Εκείνος θα κρίνει, αν είμαστε άξιοι να μας απαλλάξει. Σε παρακαλώ όμως, που σήμερα είναι η δική Σου εορτή, να Τον παρακαλέσεις και αν επιτρέπει, να πάρεις αυτό το χαμόγελο, που μόνιμα σημαδεύει το πρόσωπό της, που κάνει όλο τον κόσμο να την κοιτάζει, αυτό το χαμόγελο που μαρτυράει την συμφορά μας, που την συνοδεύει παντού". Έφτασε η σειρά μας, εκείνη μπροστά και εγώ πίσω και έσκυψα και προσκύνησα το Άγιο σκήνωμα Του. Χαιρόμουν γιατί αξιωνόμουν να είμαι πάλι εκεί, να προσευχηθώ και να μιλήσω στον Άγιο από κοντά, να Του ζητήσω με όλη την δύναμη της ψυχής μου αυτό που θέλω... Κι ο Άγιος... το έκανε!!...Βγήκαμε στο προαύλιο, εκείνη μπροστά και εγώ πίσω κι όταν την κοίταξα... δεν γελούσε πια!! Ήμουν εκεί μάρτυρας, γι' αυτή την αλλαγή. Από τότε... και μέχρι τώρα!!...Αλλά και ο κόσμος... έπαψε πια να μας κοιτάζει, καθώς μας προσπερνούσε. Ξέρουμε ότι έχουμε πληγή, όμως βοήθησε ο Άγιος... να την σκεπάσουμε!!Ξέρουνε και όλοι αυτοί, τόσοι προσκυνητές, λαός ατέλειωτος που κατεβαίνει το βουνό, με ότι καιρό, μες την χαρά!! στην εορτή Του... Τον Άγιο να προσκυνήσουνε...Η οικονομική κρίση βάθαινε εν τω μεταξύ και έβλεπα το ξενιτεμένο μου παιδί, πολύ να ανησυχεί. Ενώ ήτανε βουτηγμένος στην έρευνα όπου και είχε κάνει θαύματα, παράλληλα είχε και πολλές οικονομικές υποχρεώσεις στις τράπεζες για τα ακίνητα που είχε αγοράσει. Ήτανε φυσικό λοιπόν, να παρακολουθεί βήμα προς βήμα τα νέα της αγοράς και να αναλύει όλες τις κινήσεις. Μας είχε γίνει πια συνείδηση, ότι αποσταθεροποιούνται τα πάντα. Τα νέα για τα δάνεια και τους δανειολήπτες, ήτανε βροχή!! Εκείνο που άργησα και εγώ να καταλάβω, μια και του είχα τόση μεγάλη εμπιστοσύνη και από αυτόν στην ουσία μάθαινα τι ακριβώς συμβαίνει, ήτανε, πως για κάποιον που είναι εκτός αγοράς, όσο και να παρακολουθεί, χάνει τον σφυγμό της και τα ακανόνιστα παιχνίδια της, γιατί δεν είναι μέσα της, να πάλλεται μαζί της. Να αντριώνεται με το "είμαι ένα μαζί σου, έχω την σειρά μου. Δεν σε φοβάμαι, μπορώ να σε παλέψω, έχω τα όπλα μου". Η ψυχολογία αλλάζει, όταν βλέπεις τα πράγματα από μακρυά. Αλλάζουν χρώμα. Αισθάνεσαι αδύναμος. Φεύγεις αθέλητα από την επίθεση. Περνάς στην άμυνα. Περιθωριοποιείσαι. Αυτό γίνεται σιγά σιγά. Και όταν το καταλάβεις, είναι πια αργά... Αχ!! αυτή η νέα πόλη και οι επιλογές γι' αυτήν!! Ποια είναι η αξία της;;... Με τι;;... αντάλλαγμα;;... Εκείνη την περίοδο, έβλεπα διάφορα άσχημα όνειρα κατά διαστήματα.Άλλοτε έβλεπα ότι ετοίμαζα μεγάλη ποικιλία από φαγητά και έστρωνα τραπέζι για να φάνε, κόσμος πολύς. Άλλοτε πάλι είχα τεράστιο ψάρι κάτασπρο, κομμένο στα δύο και το έψηνα σε δύο τηγάνια.Άλλοτε, με παρέσυρε μια ασθενής με πληγές, σε ένα κόσμο γεμάτο βρώμα, ασθένεια, ξένους, συνωστισμό, ο ένας επάνω στον άλλο. Σκοτάδι, μια θάλασσα μαύρη, με έναν άνδρα και μια γυναίκα που έχτιζαν στην άμμο. Ένας χαμός!! Εκεί μέσα χάθηκα, ανήμπορη να βρω τον δρόμο. Άρχισα να φωνάζω βοήθεια!!... και ξύπνησαΆλλοτε πάλι, βρέθηκα σε πόλη, σε σπίτια άγνωστα, το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς δρόμο διαφυγής...Εγώ όμως, δεν ήθελα να αποδεχθώ ότι θα συμβεί κάτι κακό και τα πετούσα και τα ξόρκιζα. Είμαστε έστω και έτσι καλά. Και το κορίτσι μου έλεγα θα γίνει καλά!!. Αυτή ήτανε η πεποίθησή μου. Και έπαιρνα δύναμη από το παιδί μου που ήτανε μακρυά και χαιρόμουν να μιλάω μαζί του. Είχα κουραστεί από τους καημούς... Δεν ήθελα άλλους...Ήρθε και το καλοκαίρι του 2011 και μαζί του και το παιδί. Και χαρήκαμε την παρέα του και μας είπε τα νέα του από κοντά και περάσαμε όλοι καλά κι όσα μπορούσανε να είναι καλά, όλα καλά ήτανε!! Ήθελε λίγο ακόμα είπε, επί τέλους, για να τελειώσει και πιστεύαμε πως θα τελειώσουνε με το καλό, όλα καλά!!Και ήρθε η στιγμή να φύγει για την πόλη του και τον αποχαιρετίσαμε, με την σιγουριά πια... του αίσιου τέλους!!Δύο μήνες μετά, τον Νοέμβριο, είπε για πρώτη φορά ότι θα πουλήσει τα σπίτια .Στην αρχή μου φάνηκε για αστείο. Είπα δεν θα κατάλαβα και καλά. Πως κάτι άλλο θα εννοούσε... έτσι θα το είπε.... Α μπα!!... Όταν το ξανά είπε, άρχισα να φοβάμαι πως μάλλον το σκέφτεται και σίγουρα αυτή η σκέψη δεν μου άρεσε καθόλου... Τα είχα ψιλοχάσει. Τι γίνεται εδώ;; Δεν φαντάζομαι να το εννοεί!!;; και γεμάτη αγωνία ξεκίνησα να λέω, "μα εκεί πατάς", με σκοπό βέβαια να συνεχίσω μια συζήτηση και με κόβει αμέσως. "Δεν θέλω να μου πεις τίποτα και να με επηρεάσεις. Θέλω να αποφασίσω μόνος μου!!... Είχα τόσες ενστάσεις, τόση σιγουριά ότι αυτή η κίνηση είναι λάθος και όμως έπρεπε να σωπάσω, δεν έπρεπε να πω τίποτα!!;;... Όταν κατάλαβα ότι το έλεγε σοβαρά, κάγχασα μέσα μου. Ναι... σιγά να μην σ' αφήσω να κάνεις κάτι τέτοιο... Έκλεισα με σιγουριά το τηλέφωνο και σκεφτόμουνα πως αυτό δεν θα γινότανε ποτέ!! Είχα θυμώσει. Σίγουρα δεν μπορούσα να καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια. Και έτσι θυμωμένη, έγραψα δύο επιστολές. Την πρώτη την απέρριψα. Ήταν πολύ θυμωμένη. Μάλλον αν την διάβαζε δεν θα μου ξαναμιλούσε. Έστειλα την δεύτερη και πάλι θύμωσε... Ήτανε απόλυτος,. Ήθελε την απόφαση, να την πάρει... μόνος.Τι κακό πράγμα κι αυτό όταν συμβαίνει. Σου λέει κάποιος μεγαλύτερος σου κάτι, ο οποίος έχει περάσει ο ίδιος τόσα!! έχει ακούσει και από άλλους, άλλα τόσα και δεν κάθεσαι έστω να ακούσεις;; Να ακούσεις, τι ενστάσεις έχει. Και μην πάρεις τίποτα. Αν όμως σου χρειαστεί να πάρεις... ένα;;... γιατί το στερείς αυτό από τον... εαυτό σου;;Δεν θα κατέθετα έτσι τα όπλα κι αυτό το ήξερε. Όμως μετά από αυτό, δεν ξέρω πως έπεσε η γνώμη από τον πατέρα του, ότι τα χρήματα τα θέλει για την δουλειά του. Αυτό, ήρθε και έκατσε μέσα μου, σαν να μου πάτησε κάποιος το κουμπί... Αν υπάρχει για μένα κάτι ιερότερο του σπιτιού, αυτό, είναι η δουλειά. Ήρθε σαν ηρεμιστικό μέσα μου και με καθησύχασε. Αν ήταν γι αυτό το λόγο... Παρ όλα αυτά, το σπίτι μου άρεσε πολύ. Το έβρισκα κρίμα και άδικο να το στερηθεί το παιδί μας. Μέσα μου καθησύχαζα τον εαυτό μου. Μπα!! δεν θα το κάνει. Όλο με το μπα δεν θα το κάνει ήμουνα και έδινα ηρεμιστικό στον εαυτό μου. Κι από την άλλη, με όποιον συγγενή το συζήτησα, όλοι μου λέγανε... "ξέρει τι κάνει!"... Βρε έλεγα μέσα μου, λες να έχω άδικο;; Δεν είναι δηλαδή περίεργο και κακό, να βάλεις κάτω δυο σπίτια θηρία, το καμάρι μας , στις καλύτερες πόλεις του κόσμου και να τα δώσεις μονομιάς;; Τι είναι αυτό που ξέρει και κάνει και εγώ δεν καταλαβαίνω;; Μέσα μου δεν μου κόλλαγε, αλλά πήρα την σειρά... της σιωπής!! Σώπαινα, αλλά μέσα μου είχα την ελπίδα ότι δεν θα το κάνει. Πετούσα κι από καμιά κουβέντα που έδειχνε πως δεν συμφωνώ και νόμιζα πως αυτά θα ήτανε αρκετά για να τον σταματήσουν. Πόσο τραγικό λάθος!! όμως είχα κάνει... Εγώ που είμαι μάνα, που συζητάω με το παιδί μου και δεν καταλαβαίνω ότι έχει έρθει σε μια δύσκολη στιγμή και έχει μπερδευτεί. Και αντί να βάλω τις φωνές, να πάρω και το πρώτο αεροπλάνο να πάω να το βρω και να μιλήσω μαζί του από κοντά, σωπαίνω!!... Και πουλάει το μικρό, αυτό που μένει και παρ όλο που του κακοφάνηκε, συνεχίζει. Και εγώ βέβαια, έχω μείνει άγαλμα, αλλά και σαν άγαλμα... η ηλίθια, σωπαίνω!! Και αυτό μπερδεμένο, μου λέει για πρώτη φορά και για κάτι σχέδια τραβηγμένα από τα μαλλιά, για το τι πρόκειται να κάνει αφού πουλήσει και το σπίτι στην παλιά πόλη και ενώ τα έχω χαμένα με όλα αυτά, δεν βάζω πάλι τις φωνές, αλλά... σωπαίνω!! Ήτανε η μόνη φορά που δεν έπρεπε να σωπάσω, ήτανε η μόνη φορά που... σώπασα...Στις 28.2.12 Ξύπνησα βλέποντας Τον Κύριό μας με το ακάνθινο στεφάνι. Τρόμαξα. Τι ήταν αυτό;; Πω!! Πω!! λέω, θέλω να το ξεχάσω!... Και το ξεχνάω!!. Αν είναι κάτι που δεν μπορώ με τίποτα να βλέπω, ή να θυμάμαι, είναι οτιδήποτε έχει σχέσει με την σταύρωση.Την 1.3.12, είδα την πεθερά μου που έχει συχωρεθεί. Ήταν τόσο πολύ λυπημένη!!... Ήμασταν στο σπίτι της... λέει, στο οποίο κάποιοι μπαινοβγαίνανε... Σκέφτηκα, πως θα ήθελε να της φτιάξω σιτάρι, μια και ερχότανε ψυχοσάββατο...Στις 2.3.12, Είδα τον Άγιο Δημήτριο στο προσκεφάλι μου. Σκέφτηκα μήπως για κάτι ήθελε να με ειδοποιήσει. Μήπως για το παιδί;; αλλά μπερδεύτηκα. Είπα μπαα!!... Ίσως... και... αμελώ!!...Με άλλα λόγια, ήρθανε όλοι να με ειδοποιήσουν. Μόνο που εγώ δεν ήθελα με τίποτα να καταλάβω... ότι έπρεπε να επέμβω, σε όλα αυτά τα οποία... ετοίμαζε το παιδί... Δεν ήθελα με τίποτα να καταλάβω, ότι πρόκειται κάτι κακό να συμβεί. Ήτανε η πρώτη φορά, που δεν σπουδαιολογούσα... τα όνειρα ...Το άφησα... κι αυτό... συνέχισε!!... Τα κανόνισε όλα και ταξίδεψε στην παλιά πόλη, για να δώσει το σπίτι. Κι ήτανε τόσο σίγουρος, που μου είπε να ψάξω και για μεταφορική, να στείλει τα έπιπλα. Και ενώ δεν ήθελα... το χώνεψα!!. Πως το παιδί το είχε πάρει απόφαση κι αυτό ήθελε κι ας το έβλεπα εγώ στραβό. Κι αφού το ήθελε, αυτό ήτανε και το σωστό για μένα. Και είπα μέσα μου, "άντε λοιπόν, ας δώσουμε και τον μόσχο τον σιτευτό". Και βάλθηκα να βρω μεταφορική. Αλλά μέσα μου θύμωνα. Και ενώ, εγώ η ίδια, δεν είχα προσπαθήσει ουσιαστικά και δυναμικά να αποτρέψω το κακό, θύμωνα χωρίς να το καταλάβω με ότι νάναι. "Να" έλεγα. "Αυτό το σπίτι φταίει που έφυγε το παιδί μου και πήγε μακρυά. Δεν άντεξε να έχει στα πόδια του τόσους νοικαρέους και να μην έχει την ησυχία του. Κι ύστερα, φταίει και το ποτάμι. Πως να ζήσει κανείς με το να βλέπει συνέχεια ένα ποτάμι που είναι τόσο ήρεμο, όταν μέσα του έχει τόση ζωή;; Τι δύναμη να δώσει σε κάποιον ένα άτονο ποτάμι;; που είναι αντίθετο με την ενέργεια και την ζωή";; Και μετά θυμήθηκα δυο ενοίκους και ένοιωσα αποστροφή και... απέρριψα το σπίτι... Αλλά θα πρέπει... να θύμωνα και με το παιδί μου... Θύμωσα!! και λέκιασα με αυτή τη μεγάλη... πληγή!! που είναι εγωισμός, που είναι αιτία... πολλών συμφορών!!Θυμήθηκα και την τελευταία επίσκεψή μου στο σπίτι και τον καυγά με το παιδί μου για την θρησκεία και το εικόνισμα της Μεγαλόχαρης κι είπα πως δεν είμαστε άξιοι για το δώρο αυτό. Κι αφού υπερόπτες φανήκαμε και άπιστοι, δικαίως ήρθε η σειρά μας... να φύγουμε!!... Γιατί το κάθε απόκτημά μας, όσο κι αν κοπιάσαμε, Ο Θεός επέτρεψε να το αποκτήσουμε. Κι είναι δικό του δώρο. Κι είναι μεγάλη αχαριστία και βλασφημία προς Τον Θεό, να μην αναγνωρίζουμε τα δώρα του, πόσο μάλλον και... να Τον διώχνουμε από αυτά!!... Όταν όμως διώχνουμε εμείς οι ίδιοι Τον Θεό από κοντά μας, είμαστε ανυπεράσπιστοι απέναντι στο κακό, που βρίσκει ευκαιρία να παίξει μαζί μας και να μας τυραννήσει, για να διασκεδάσει!!... Το κακό μας βάζει ιδέες, μας αναστατώνει και μας σπρώχνει και ας νομίζουμε ότι μόνοι μας... αποφασίσαμε. Αυτά σκεφτόμουνα και απογοητεύτηκα και καταστάλαξα. Είδα δύο όνειρα τότε, Στο ένα είδα το παιδί μου μπλεγμένο σε ένα δίχτυ. Στο ίδιο δίχτυ, ήτανε μπλεγμένη η μεσίτρια και ο αγοραστής. Αυτός, γέλαγε και φαινόντουσαν τα δόντια του κάτασπρα και πολύ γερά. Μετά πλησίασε πολύ κοντά σε εμένα, σαν να ήξερε ότι παρακολουθούσα και θα είχα και την δύναμη να τους σταματήσω και μου έδειξε με περηφάνια τα δόντια του, σαν να μου έλεγε ότι τα δικά του δόντια είναι πολύ γερά, και αντέχει αυτή την αγορά, ενώ του παιδιού μου δεν είναι και μάλιστα με αγριοκύτταξε και μου έτριξε τα δόντια, σαν να μου έλεγε να μην μιλήσω!!.Στο άλλο όνειρο, είδα το παιδί μου, που κρατούσε ένα ψαλίδι και έκοβε τα μαλλιά του σε ψαλιδιές και έκοψε και τα δικά μου. Επί τέλους κατάλαβα, πως κάτι δεν πάει καλά. Σαν να συνήλθα. Πήρα το παιδί μου τηλέφωνο να δω τι συμβαίνει. "Να, εδώ κάθομαι στον καναπέ, και βλέπω ότι τώρα που είναι ησυχία, μου αρέσει" Και αισθάνομαι πως έχει μετανοιώσει. Και θέλω να υποστηρίξω αυτό που λέει κι όμως... δεν βγαίνουν λόγια!!... Και θέλω να πω κάτι και... λέω άλλα.!!.. Και οι μέρες περνάνε κι ενώ το παιδί χρειάζεται υποστήριξη, συμπαράσταση και αποτροπή από αυτό που πάει να κάνει, εγώ ανοίγω το στόμα μου και... βγάζω βατράχια!!... Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι έπαθα, μέχρι τέλους. Ένοιωθα σαν μια μπουκάλα γεμάτη, με λεπτό λαιμό, που την γυρίζεις ανάποδα και πετάει με θόρυβο μια ρουκέτα. Έτσι σπασμωδικά, πετούσα ασυνάρτητες λέξεις κραυγές, ανάμεσα σε σιωπές, που άλλα έλεγα και άλλα ήθελα να πω. Μέσα στον πανικό, όπως μπροστά σε μια χιονοστιβάδα που έρχεται και την βλέπεις, όμως δεν έχεις ούτε την δύναμη να τρέξεις να σωθείς, ούτε τον χρόνο. Και όμως, καταλάβαινα πολύ καλά πια τι συνέβαινε και τι ακριβώς θα συμβεί. Και ενώ τα είχα μέσα μου, δεν βγαίνανε!!!.... Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να πω... "Πάρε την βαλίτσα σου, κλείδωσε την πόρτα σου, πάρε τα κλειδιά σου και φύγε γρήγορα για το αεροδρόμιο. Μην δεις κανέναν!!". Ήτανε η πρόταση που είχα μέσα μου, κι όμως δεν είπα!!...Την έλεγα σε μονόλογο, μαζί και με άλλες πολλές αποτρεπτικές, συνέχεια για μήνες μετά και με συντρόφευε σαν επιβεβαίωση της προδοσίας. Γιατί αυτό έκανα. Τον πρόδωσα!!. Δεν ξέρω αν έφταιξε το ότι έπρεπε να σωπαίνω για να μην τον επηρεάσω, ή οι αρνητικές σκέψεις μου για το σπίτι την τελευταία στιγμή, ή σκέψεις ότι οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση πιθανόν είναι σωστοί, ή άγνοια για τους λόγους, αφού με είχε αφήσει κυριολεκτικά απ' έξω, ή απογοήτευση, ή θυμός, ή πανικός, ή μαγεία από τον αγοραστή, ή βλακεία, ή πεπρωμένο. Σημασία έχει, ότι... τον πρόδωσα!!...Γιατί με ρώτησε. "Τι να κάνω";;... και του είπα... "Δεν ξέρω". Καταλάβαινα ότι το σκεφτόταν και ότι είχε αλλάξει γνώμη. Ότι χρειαζότανε μία βοήθεια για να ξεκολλήσει. Μόνο που εγώ δεν ξέρω ... τι ;;; είχα πάθει;;; κι από το στόμα μου, δεν έβγαινε τίποτα σωστό!!, τίποτα σοφό!!.Με ρώτησε κι άλλα, μου είπε πολλά κι είπα ασυναρτησίες. Δεν τον βοήθησα... καθόλου!!... Τον άφησα... μόνο του!! Σε μια στιγμή, που είχε τόσο πολύ ανάγκη την βοήθειά μου. Που βρέθηκε σε τόσο!! δύσκολη θέση. Που ήτανε μπλεγμένος και ζητούσε ένα χέρι για να πιαστεί!! Και εγώ... η μάνα... τον άφησα... τον πρόδωσα και έγινα Ιούδας!!... μάνα και Ιούδας γίνεται;; κι όμως εγώ έγινα και πλήγιασε η ψυχή μου, μ' αυτή!! την... πιο μεγάλη πληγή!!... Και πλήγιασε κι η... δική του...Κατόπιν εορτής, μου ήρθανε και τα όνειρα στο μυαλό και τα παλιά και τα καινούρια...Καθότανε όπως μου είπε στον..."καναπέ"... και φαντάζομαι εκεί πήρε την απόφαση... "τότε γκρεμιστήκαμε", όπως μου είχε πει στο όνειρο 6.9.10, Και ασφαλώς για να υπογράψει, πήρε "το τραίνο για να πάει από την μία πόλη στην άλλη και έπεσε... στο κενό". Το τραίνο αυτό, που τον πήγε στον θάνατο... " έπαιξε ρώσικη ρουλέτα με γεμάτη θαλάμη". Να δώσει ότι απέκτησε... και να μείνει στον δρόμο... και ήτανε 15.3.12...Ποιος;;... όμως το έδωσε;; εκείνος;; ή... εγώ;; που αρνήθηκα την τελευταία στιγμή να βοηθήσω;; Που κρεμασμένος στον γκρεμό και ενώ τον έβλεπα, τον άφησα να πέσει;; ΕΓΩ!! Ο ΦΩΝΙΑΣ!! Που έτσι σκότωσα και την δική μας σχέση, μάνας- παιδιού!!... Και δίκαια δεν θέλει να με δει!!...Γι' αυτό, το όνειρο του 2008, έδειχνε το δικό μου χέρι ότι έσβησε το φως στο σπίτι αυτό!! Και έφυγε το καμάρι μας. Αυτό το σπίτι, που με το φως του έκανε τον δρόμο μας λαμπερό και ήμασταν ήρωες σε ένα παραμύθι... Πόση προσοχή έδωσα στα όνειρα όλα μου τα χρόνια!! Πόσα πολλά όνειρα είδα γι' αυτό το γεγονός!!. Ο ίδιος Ο Κύριός μας ήρθε, με την συγκλονιστική παρουσία του όπως πριν την σταύρωση, στις 20.8.10 και στις 28.2.12 με το ακάνθινο στεφάνι, να με ειδοποιήσει ότι έφτασε ο καιρός και... να προσέξω!!, αλλά και να μου πει, πόσο πολύ θα πονέσει ή πόσο άδικο θα είναι αυτό που θα συμβεί κι όμως την συγκεκριμένη στιγμή... κανένα!!... όνειρο δεν συνδύασα, τίποτα δεν κατάλαβα, αλλά και όταν κατάλαβα και είχα το χρόνο να το αποτρέψω, έμεινα με έναν ανεξήγητο τρόπο... ανεπαρκής!! Δεν υπάρχει για μένα... καμία!!... δικαιολογία. Έδειξα... εγκληματική αδιαφορία!!... Είμαι... ασυγχώρητη!!... Και με την νέα αυτή πληγή... σημαδεμένη!!Έτσι έζησε την Γέννηση, Χριστούγεννα 2005 και την σταύρωση, πριν την Μεγάλη εβδομάδα 2012, το σπίτι αυτό. Που μας έδωσε μόνο χαρά, δύναμη και ευτυχία. Έτσι προδόθηκε, σαν Τον Ιησού Χριστό, για τα τριάντα αργύρια, και δυστυχώς για μας, έμεινε μόνο... η τύχη του προδότη!!. Σαν τον Ιούδα μετανιώσαμε, γιατί καμιά τιμή δεν μπορεί να το πληρώσει, αλλά ούτε και να το επιστρέψει. Μα ποιο μεγάλη, είναι η προδοσία, σε Εκείνον που μας το δώρησε και αντί για ευχαριστώ, Τον απαρνηθήκαμε, και είπαμε πως δεν υπάρχει!!.. Θεέ μου!!... Συγχώρεσέ μας....Είναι απίστευτο, πόση δύναμη και χαρά μπορεί να σου δώσει ένα απόκτημα και πόσο γυμνός και αδύναμος μπορείς να αισθανθείς αν το χάσεις. Πόσο αβάστακτο και τυραννικό, να το έχεις δώσει με τα δικά σου χέρια. Πόσο δεν θέλεις τίποτε άλλο... εκτός από αυτό!! το να γυρίσει πίσω σε εσένα!!... Πόση ασφυξία και έλλειψη οξυγόνου αισθάνεσαι... Ένας θάνατος, ξανά!! και ξανά!! και ξανά!! ...Ξανά!! πισωγύρισμα και με τέτοιο τρόπο!! Οι ώρες αφόρητα δύσκολες και βασανιστικές... Αυτές οι ώρες... οι μετά το λάθος... Η σιγουριά ότι το μετά, είναι τόσο απελπιστικά... χειρότερο, χωρίς την ελπίδα της διόρθωσης... Η διάθεση να απολογηθείς και να μην θέλει να σε ακούσει κανείς, γιατί... δεν μπορεί να σε ακούσει κανείς!! Να είναι η απόσταση μεγάλη και να αισθάνεσαι πως και μικρή να ήταν, το αποτέλεσμα θα ήτανε ίδιο...Είναι πληγή!! να μην μπορείς να πεις σε κάποιον που αγαπάς... σ αγαπώ!! γιατί στην πράξη έδειξες ότι δεν ισχύει...Είναι πληγή!! να αισθάνεσαι... ότι δεν δικαιούσαι να ζητήσεις συγνώμη...Τα όνειρα ήρθανε βροχή, αυτή την φορά για να με τυραννήσουν και να μου δείξουνε πόσο μεγάλο κακό έγινε. Αλλά και πόσο κόστισε στο παιδί μου και σε εμένα, αυτή η απελπισμένη κίνηση, που μόνο συμφορά μας έδωσε.Τρόμαζα από τους εφιάλτες και έμενα ξύπνια με προσευχή. Και στις ατέλειωτες ώρες της νύχτας και της μοναξιάς, για να μην θυμάμαι τα ανελέητα χιλιόμετρα που με χωρίζουν από το παιδί μου, για να ξεχνάω πόσο θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, για να ξεχνάω πόσο πολύ έφταιξα... για να απολογηθώ, για να ομολογήσω, γεννήθηκε το βιβλίο ... Τα πράγματα του σπιτιού, ήρθανε με μεταφορική και μπορεί να περάσανε πέντε χρόνια, από τότε που μια άλλη μεταφορική είχε φέρει τα πράγματα της κόρης μου, αλλά η γεύση ήτανε ίδια. Μόνο που αυτή την φορά, ήτανε το παιδί, χαμένο. Γύρισε, να μείνει για πάντα... στην νέα πόλη. Στην νέα πόλη, που τον μάγεψε, που τον πλάνεψε, που τον φυλάκισε στην απομόνωση για την αγάπη της και με την οικονομική κρίση παρέα, του πήρε ότι είχε χτίσει μέχρι τώρα.Στο όνειρο που είδα όταν πήρε την απόφαση να πάει εκεί, η ίδια η πόλη, ήτανε ο μαύρος που τον κακοποίησε, τον άφησε σχεδόν νεκρό επάνω σε μια βάρκα. Σ' αυτή τη βάρκα, που τον βλέπω τώρα, εδώ μπροστά μου, στο ίδιο τοπίο με του ονείρου, είκοσι χρόνια γερασμένο, σε μια... φωτογραφία!!Πόσο περίεργα ξετυλίγονται τα όνειρα!!... Πόσο απρόσμενα και ανυπολόγιστα είναι...Πόσα χρόνια; έχουνε περάσει από αυτό το όνειρο το αρχικό, που είχα δει στα νεανικά τους χρόνια;... δεκαεπτά; ή δεκαοκτώ; Τότε που είχα πει... πως δεν θα επιτρέψω να συμβεί κάτι κακό και τους έβαλα να υποσχεθούνε πως δεν θα πηγαίνανε πουθενά μαζί!! Που να ξέρω τότε, πως ο χρόνος στα όνειρα, χορεύει με δικό του ρυθμό, παίζει μαζί σου και... σε ξεγελάει. Αλλά μήπως ήξερα, όταν το όνειρο μιλάει για θάνατο, ποιο είδος θανάτου έχει διαλέξει;;Ξέρω όμως τώρα, πως δεν πρέπει πια να περιμένω, γιατί αυτό που φοβόμουνα... έχει φθάσει ...Αναρωτήθηκα πόσες φορές; και πότε; είχα προλάβει κάτι, βλέποντας ένα όνειρο; Ποτέ!!... Πότε; το εξήγησα σωστά; Ίσως μία ή δύο φορές, δεν έχει σημασία, όμως και πάλι τίποτα δεν πρόλαβα... Μπορεί και να περίμενα, αν αισθανόμουν ότι έχω κάποια ειδοποίηση, αλλά πάντα... αιφνιδιάστηκα!! Αλλιώς περίμενα... και άλλο έγινε!! Μάλιστα κάποιες φορές, προσπαθώντας να προλάβω, έκανα κίνηση που απεδείχθη... λάθος!! Και άλλοτε να δω όνειρο και εξ αιτίας του να κάνω κίνηση που δεν θα έκανα και εξ αιτίας της κίνησης... να βγει το όνειρο...Θυμάμαι τον πατερούλη μου, μας έλεγε μια ιστορία με ένα όνειρο, όταν ήτανε στρατιώτης, τον καιρό του πολέμου.Σαν αντιστασιακό μαζί με κάποιους άλλους, θα τον παρέδιδε το τάγμα του, σε τόπο εξορίας. Στο δρόμο όμως, το τάγμα πήρε εντολή να πάει αλλού και έτσι αναγκαστικά θα έπαιρνε και τους αντιστασιακούς μαζί του. Είδε τότε στον ύπνο του, ότι θα τους πηγαίνανε σε ένα μεγάλο θέατρο και κατάλαβε, πως αυτό δεν ήτανε καλό. Όταν λοιπόν συγκεντρώθηκε το τάγμα το πρωί για να ξεκινήσει, κάνει ένα βήμα εμπρός, βγαίνει στην αναφορά και λέει πως εκείνος, θέλει να πάει στον αρχικό προορισμό του, κανονικά. Διαλύθηκε τότε το τάγμα, να συζητήσουν οι αρχηγοί το αίτημα και αργότερα τους συγκέντρωσαν πάλι και ανακοίνωσαν, ότι θα ακολουθήσουνε όλοι, τον δεύτερο προορισμό. Βγαίνει λοιπόν ο πατερούλης μου για δεύτερη φορά στην αναφορά και ζητάει ξανά, εκείνος να πάει στον προορισμό τον δικό του. Διαλύθηκε πάλι το τάγμα. Όταν συγκεντρωθήκανε για τρίτη φορά, η απόφαση των αρχηγών είχε αλλάξει. Είπανε, πως όποιος από τους κρατούμενους δεν θέλει να ακολουθήσει το τάγμα, να κάνει ένα βήμα εμπρός και να παραμερίσει, για να φύγει το τάγμα. Έτσι και έγινε λοιπόν και το τάγμα έφυγε. Όσοι βγήκαν μαζί με τον πατέρα μου από την σειρά, θα τους συνόδευε ένας λοχαγός στον αρχικό προορισμό. Τότε πλησίασε τον πατερούλη μου ο λοχαγός και του είπε: " μας έσωσες". Έτσι και έγινε!! Όπως πολύ καλά ήξερε ο λοχαγός, το τάγμα είχε πάρει εντολή να πάει σε μάχη, όπου όπως έμαθαν αργότερα, δεν γλύτωσε... κανείς!!Να λοιπόν πως μπορεί κάποιος να κάνει υπέρβαση και να χρησιμοποιήσει το όνειρο. Θέλει κουράγιο να το πιστέψεις, να το εξηγήσεις σωστά, να το ακολουθήσεις και τότε... μπορεί να σε σώσει!! ...Πόσο σημαντική!! είναι μια απόφασή μας σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Σε μια στιγμή, που αποφασίζουμε... πορεία...Ή μήπως τίποτα δεν είναι τυχαίο;... αλλά όλοι βαδίζουμε στα χνάρια ενός σχεδίου;; Και οι επιλογές μας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά επιβεβαίωση του σχεδίου;Μήπως... Εκείνος... Ο Κύριός μας... δεν μας το δίδαξε όταν προείπε στους μαθητές Του τι θα συμβεί;;Μήπως... η πλάση ολόκληρη σε απόλυτο σχέδιο δεν λειτουργεί;;Μήπως αρκεί... απλώς η προσευχή;; στην πορεία μας... "Προς Εμμαούς"... που προχωράμε;;Συνάντησα την Μαρία κάποτε. Ήτανε το ίδιο απλή και καλόκαρδη. Δεν είχε γίνει γιατρός, είχε αφήσει και αυτή το σχολείο όπως το είχε αφήσει και η μάνα της, για τον άνδρα που παντρεύτηκε. Τα μάτια της λάμπανε, όταν μου είπε με περηφάνια, πως ο γιος της είναι τώρα φαντάρος, όπως λάμπανε και τα μάτια της μάνας της, όταν μιλούσε γι' αυτήν. Και τι περίεργο, φορούσε πάλι μια τρύπια φανέλα...Νομίζω πως έχασα που δεν την αγκάλιασα, που δεν την κράτησα σφιχτά για να μην μου φύγει. Που την άφησα και πέρασε και δεν την φύλαξα στην αγκαλιά μου... για πάντα...Συνάντησα και την Σμαράγδα. Ήτανε τόσο περήφανη για την δουλειά της!! Μια κρατική δουλειά, που δούλευε σ' αυτήν χρόνια και είχε καταξιωθεί!! Χαρούμενη όπως τότε, μέσα στην ηρεμία που δίνει η στρωτή, οικογενειακή, ευτυχισμένη ζωή. Μπράβο Σμαράγδα, Συγχαρητήρια!!Ένας ευτυχισμένος γάμος, είναι αληθινή ευλογία. Όλα μέσα σ' αυτόν προκόβουνε κι η κάθε μέρα που ανατέλλει, είναι δοξασμένη!! Ένας ευτυχισμένος γάμος, είναι ένας ύμνος προς Τον Θεό!Και τι μεγάλη πληγή!! ένας γάμος χωρίς αγάπη, συμπαράσταση, σεβασμό και προσπάθεια... Μια πληγή σάπια, που ποτίζει τον τόπο με την βρομιά της και καταστρέφει τα πάντα. Μια χέρσα γη που τίποτα δεν φυτρώνει, μια έρημος που δεν ποτίζεται ποτέ από νερό.Συνάντησα και την Αγλαϊα, μια επιτυχημένη επιχειρηματία, χωρίς το σαρκαστικό εκείνο κακαριστό μουτράκι. Τόσο... προσγειωμένη, συνεπής και ανθρώπινη, με μια άριστη οικογένεια, που... πάλι την θαύμασα!!... Και τότε σκέφτηκα εσένα... Θεέ μου!! και θαύμασα τα δώρα σου. Αυτά που προικίζουνε τον κάθε άνθρωπο για την διαδρομή του. Τα όπλα για να παλέψει τη ζωή, που πρέπει να τα σεβαστεί, να ζήσει και... να Σε δοξάσει!!.Θυμάμαι συχνά, τον παράδεισο, την γειτονιά μας και τους όρκους που έδωσα στο Θεό, αυτά που ζήτησα... και μ' άκουσε!!Δύο πράγματα ζήτησα. Πληγές και γνώση. Να ξέρω τι θα μου συμβεί!!. Και έδωσα και μια υπόσχεση, ποτέ να μην σου θυμώσω, Θεέ μου. Αυτή, Εσύ θα πεις, εάν την κράτησα, ή εάν θα την κρατήσω μέχρι τέλος.Είδα νωρίτερα την ζωή μου, όπως το ζήτησα, σε παζλ μέσα από τα όνειρα, να συναρμολογείται μετά, κομμάτι κομμάτι και να φτιάχνει την εικόναΜέτρησα τις πληγές μου μία μία... Σ' αυτά που έπρεπε να δώσω και δεν έδωσα. Σ' αυτά που είχα ανάγκη και δεν μου δόθηκαν. Σ' αυτά που είχα, δεν τα πρόσεξα και τα έχασα. Σ' αυτά που αναζήτησα, αλλά δεν τα βρήκα. Σ' αυτά που μου δόθηκαν, αλλά δεν τα σεβάστηκα. Σ' αυτά που δεν γνώριζα και έπρεπε να γνωρίζω. Σ' αυτά που αδιαφόρησα. Σ' αυτά που φοβήθηκα. Σ' αυτά που θύμωσα. Σ' αυτά που περιφρόνησα ή περιφρονήθηκα. Σ' ότι αγάπησα ή δεν αγάπησα, όπου αγαπήθηκα ή όχι. Όπου ήμουν αχάριστη. Όπου πόνεσα, ή έκανα κάποιον άλλο να πονέσει. Όπου αδίκησα ή αδικήθηκα. Όπου ήμουνα μόνη, αλλά και όπου δεν συνέτρεξα στην μοναξιά. Μα πάνω απ' όλα... όπου τις Εντολές Σου δεν υπάκουσα!!... Θεέ μου!!Πληγές σου ζήτησα Θεέ μου και πληγές μου έδωσες. Και παρ' όλο που δεν σου ζήτησα, όπως θα έπρεπε... "να είναι ευλογημένη" η ζωή μου, Εσύ!! και ευλογία μου έδωσες κι... ας μην την πρόσεξα!! Και σ' αναγνώρισα μέσα σε όλα αυτά και θέλω να Σε ευχαριστήσω, για ότι μου έδωσες, γι αυτά που έζησα ζω και περνάω, για τα καλά και τα κακά, για την Ανάσταση που τώρα περιμένω, μα πιο πολύ που με έμαθες να ελπίζω και να προσμένω, να πιστεύω ότι μπορεί και το ξερό κλαρί να ανθίσει μέσα από την δική Σου χάρη.Με έμαθες ότι Υπάρχεις!!, ότι είσαι η μόνη Αλήθεια!! και ότι μπορώ να πιστεύω σε Εσένα!!. Υ. Γ. Στις 2.9.12 το μεσημέρι που ξάπλωσα και ξύπνησα ψελλίζοντας " Εμμαούς", σαν κάποιος ολοκάθαρα να μου το φώναξε στο αυτί, το βιβλίο είχε σχεδόν τελειώσει και είχα ήδη αποφασίσει, ο τίτλος να είναι, "ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ".Το είπα πολλές φορές και το έγραψα, για να μην το ξεχάσω. Έπρεπε να μάθω τι σημαίνει.Ανέτρεξα στο internet, έγραψα "εμαουσ" διόρθωσε "εμμαουσ" και με άφησε να διαβάσω...Τότε κατάλαβα ότι στον τίτλο του βιβλίου, έπρεπε κάτι να αλλάξει...Μέσα μου όμως αισθάνθηκα, ότι πήρε την πένα... και διόρθωσε... Εκείνη!! ... Σε ευχαριστώ Μεγαλόχαρη!!
YOU ARE READING
ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ
SpiritualΤο κείμενο " ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ", είναι βιογραφικό. Είναι από μόνο του μια περίληψη. Μικρό, συμπυκνωμένο, στην προσπάθεια να μην γίνει κουραστικό Καταγράφει την ιστορία μιας ανθρώπινης ζωής από την παιδική ηλικία, από όπου ξεκινάει και η προσπάθεια και...
