Syn Mieszka I, księcia Polski i Dobrawy, czeskiej księżniczki objął rządy w 992 roku.
Co do daty koronacji trwa spór. Niektórzy historycy uważają, że Chrobry od 1000 roku starał się o papieską zgodę na koronację potwierdzającą akt dokonany podczas zjazdu gnieźnieńskiego. Niezależne źródła proweniencji niemieckiej jednoznacznie potwierdzają, że Bolesław korzystając z krótkiego bezkrólewia w Niemczech kazał się koronować w 1025 roku lecz dokładna data, ani miejsce nie są znane. Natomiast inni uważają, iż w 1025 dokonano tylko odnowienia koronacji z roku 1000 – koronacje wielokrotne są spotykane w tym czasie.
Bolesław Chrobry zmarł jednak jeszcze w tym samym roku.
Tak opisuje to jeden z kronikarzy:
„W tym samym roku, który to wymieniłem już wcześniej (1025), Słowianin Bolesław, książę Polaków, zdobył z krzywdą króla Konrada insygnia królewskie i tytuł królewski, lecz jego zuchwalstwo przyćmiła nagła śmierć.”
Stąd przyjmuje się, że Chrobry otrzymał zgodę na koronację od papieża Jana XIX, mimo nieprzychylnych komentarzy z terenu Niemiec, brak komentarzy ze strony papiestwa.
Stanisław Zakrzewski wysunął koncepcję, iż na koronację nieformalnie zgodził się Konrad II, a papiestwo dopiero zaakceptowało ten fakt, za czym przemawiać mogą wg Jarosława Sochackiego i inne fakty m.in. zgoda Konrada na zachowanie godności królewskiej przez Mieszka II, porozumienie z cesarstwem rządzących Rzymem hrabiów Tuskulańskich (1012-1046), współdziałanie cesarstwa i papiestwa w rozdawnictwie koron, poselstwa Chrobrego do papiestwa tylko w latach 1003-1014.
