vechtlust!

"Sam!!! Kom je nou eten?" Roept mijn moeder van kuken. Eigenlijk heb ik geen zin maar ik sta ook niet te springen om straks weer knallende ruzie te hebben. Ik stop de bal met mijn voet en wip hem zo omhoog dat hij precies in mijn handen komt. Met de bal onder mijn arm loop ik naar de keuken. Het ruikt lekker. "Wat eten we"? Vraag ik. "Kip met patat". Antwoord mijn moeder. "Lekker"! Mijn broertje Thijs komt aanstormen. Mijn moeder roept mijn zus en even later zitten we met z'n alle aan tafel. Mijn zus Esmee is de laatste tijd niet meer te genieten, het is sinds vorige week uit met haar vriendje na 2 jaar. Ik begrijp haar echt niet ik heb vroeger een keer een vriendje gehad, maar ik maakte het de volgende dag meteen uit. Hij wilde me de hele tijd zoenen en ik ben nog niet klaar voor dat kleffe gedoe. Esmee was zoals de hele week weer chagerijnig. "Sam, heb je goed geleerd voor je wiskunde proefwerk morgen"? Opende mijn moeder het gesprek. "uhh... hebben we morgen wiskunde proefwerk". "Zelfs ik weet dat". Begon mijn moeder. "Nou ik niet." "Sam!!! Dit is echt de druppel, ik vind het heel leuk voor je dat je voetbal zo leuk vind, maar dat betekent niet dat je je huiswerk kan laten vallen." Zei mijn moeder kwaad. "Eigenlijk wel... voor voetbal hoef je nou niet echt bepaald goed in wiskunde te zijn". Zei ik eigenwijs. "Sam, gedraag je eens". Zei mijn zus betweterig. "Je bent nog steeds een meisje hoor, voetbal is een jongens sport". Toen was ik echt kwaad. "Esmee!! Voetbal is helemaal geen jongens sport en dat jij nou als maar chagerijnig bent omdat die stomme Thomas bij je weg is. Ik heb wel een echte passie en jij zit alleen maar een beetje met chocola je verdriet weg te werken. Zie je dan niet dat hij je echt niet meer wil?" Schreeuwde ik kwaad. Mijn zus rende huilend van tafel. "Heb ik je nou gekwetst"? Riep ik haar kwaad achterna. "Sam, dat was echt niet nodig! Jij gaat vanavond niet oppassen, maar je gaat wiskunde maken." Zei mijn moeder. "aar dat kan ik echt niet maken tegenover die mensen, anders neem ik me wiskunde mee". Stelde ik voor. "Oke". stemde mijn moeder in.

"Even later zat ik met mijn wiskunde boeken op de fiets naar mijn oppaskindjes. Een jongetje van 2 en een meisje van 4 (Sanne en Jonas). Toen ik daar even later binnen kwam, sprong Jonas in mijn armen. "Heey, Jonas jij wordt ook al zwaar". Zei ik toen ik hem optilde. "Ja, ik word een grote jongen". Zei Jonas vrolijk. Ik liep naar binnen met Jonas in mijn armen. "Ik gaf de vader van Jonas en Sanne een hand en liep naar de woonkamer. Ik kreeg uitleg over het eten voor Jonas en Sanne en toen gingen de ouders van Jonas en Sanne weg.

Toen ik even later Jonas en Sanne had weg gebracht, opende ik mijn wiskunde boek en keek naar de sommen. Ik begreep er helemaal niks van. Ik sloot mijn boek met de gedachte dat ik er weer een 3 bij zou krijgen. En trouwens vanavond speelt Real Madrid tegen Barcelona in de Champions leauge. Het staat 1-0 voor Real. Logisch, Messi speelt niet. Wauw, wat zou het geweldig zijn als ik zo hoog kon voetballen. Ik zakte onderuit, klaar voor 90 minuten voetbal kijken!

"Hoi mam". Zei ik toen ik de sleutel van de voordeur in het slot deed. "Hoi lieverd, ga je slapen of kom je nog even tv kijken"? Vroeg mijn moeder. "Oh ik ga meteen slapen". Zei ik. Mijn moeder leek verbaasd. "Mam, denk nou na, ik heb morgen selectietraining voor het jongensteam". Zei ik.

Shit, ik weet het niet meer. Ik tikte Jill aan en vroeg of zij de som begreep. Jill schudde haar hoofde en wees naar de docent. Jill is super aardig, maar helpen bij een proefwerk ho maar.

Samen met Jill liep ik naar de aula. "Ging het goed bij jou"? Vroeg ik. "Ja, het was super makkelijk." Zei Jill enthousiast. "Ik begreep het echt niet." Zei ik. Toen we in de aula waren gingen we meteen naar onze andere vriendinnen. "Heey"! Zei ik enthousiast. Als eerste liep ik naar Mila en Naomi. Zij zitten bij mij op voetbal en gaan ook selectie doen. "Zijn jullie zenuwachtig"? Vroeg ik. "Ja echt heel erg. Ik heb het hele wiskunde proefwerk verknald door de zenuwen". Zei Naomi. "Ik wil echt heel graag door de selectie komen". Zei Mila hoopvol. "Jij komt er sowieso wel in Sam". Ging ze verder. "Ik hoop het maar ik weet het niet zeker en jullie komen er ook vast wel in". Zei ik. "En onthoud wat we hebben afgesproken, ook al kom je in je eentje in het jongensteam, je weigert niet". Zei Naomi tegen ons beide.

Ik trok mijn Barca shirt aan en mijn zwarte trainingsbroek. Ik deed mijn zwart met witte wedstrijdsokken er over heen. Ik pakte mijn fiets en reed naar de brug waar ik had afgesproken met Mila. Naomi kwam zelf want die woonde veel verder weg. Toen ik Mila zag, fietste we meteen door naar de voetbal.

Ik zette mijn fiets in de stalling en liep naar het clubhuis. Daar moest je een selectienummer halen. Ik had het nummer 9. Mila kreeg nummer 16 en toen Naomi aan kwam fietsen kreeg ze nummer 11. We moesten naar de dug-out van het hoofdveld lopen en een balletje over gaan spelen tot dat we compleet waren. Het overschieten met Mila en Naomi ging goed. Ik had opzich wel een goed gevoel over de selectie, totdat ik zag dat ik samen met Mila en Naomi het enige meisje was. De moed zakte me in de schoenen. Van het meisjesteam ben ik misschien de  beste, maar laten we niet lullig doen maar jongens zijn over het algemeen wel beter... "Sam, ben je nerveus ofzo"? Vroeg Mila. "Kijk dan, het zijn allemaal jongens"! Riep ik uit. "Ja dus, jij bent Sam Brouwer. Kom op Sam je bent hartstikke goed en je laat gewoon zien wat je kan. Je geeft de moed toch niet op bij het zien van een stelletje jongens". Zei Naomi. "Allemaal bij elkaar komen"! Schreeuwde de coach van het jongenselftal. We beginnen met 6 rondjes om het veld. Je moet namelijk wel een goede conditie hebben. We begonnen te lopen, het was minder zwaar dan verwacht. Toen we klaar waren, moesten we gaan hooghouden, zodat de coach onze balcontrole kon testen.

"Oké, ik heb samen met Johan en Patricia een beslissing kunnen nemen over de afvallers van vandaag en de mensen die volgende week terug moeten komen". Zei de coach na de training. Ik was kapot, meer dan dit kon ik niet doen, als ik er niet bij zat zal ik er ook nooit bij zitten. De coach noemden de namen op van de afvallers. Helaas zaten ook de namen van Naomi en Mila daar bij. Ik was wel door, maar ik baalde als een stekker dat Mila en Naomi het niet hadden gehaald. Ik durfde niets tegen ze te zeggen want ik was bang dat alles wat ik zei te hard aan zou komen, maar ik kreeg ook niet echt de kans om iets te zeggen, Mila en Naomi knuffelde me zo hard dat ik bijna geen lucht kreeg. "Wat doen jullie"? Vroeg ik. "Jou feliciteren"! Zei Naomi vrolijk. "Maar..." Begon ik. "Ja, we weten het, wij zijn niet door, maar we gunnen het je van harte". Zei Mila. "Balen jullie dan niet"? "Tuurlijk wel, maar we hadden een afspraak en we kunnen nu gaan huilen, maar dat heeft toch geen nut, we gaan alleen huilen als jij het niet haalt"! Zei Naomi. Ik gaf mijn vriendinnen een knuffel. Ik heb de beste vriendinnen op de hele wereld!!!!!!!!!!

Sorry, dat ik ben gestopt met het vorige boek. Heel erg bedankt dat jullie dit boek lezen. Als je niet van voetbal houdt moet je het boek toch blijven lezen want later gaat het niet meer zo heel veel over voetbal zelf, ik had gewoon ff begin nodig. De cover van mijn boek komt nog, maar die wordt gemaakt door @Starstruck_Li. Heel erg bedankt @Starstruck_Li. Volg haar allemaal ff en lees haar boeken.

Xxx Lisa

P.S. Blijven lezen he!?