100 Days Left

i

 "Lei, tulala ka na naman. Iniisip mo na naman ba asawa mo?" Pinaglalaruan ko ang pagkain ko habang nakatingin sa kawalan. Masakit pa rin yung sinabi ng doctor sa akin na meron na lamang akong isang daang araw para mabuhay pero di ko akalaing may mas sasakit pa pala doon, iyon ay ang mga sinabi ni Jaziel.

I could hate him for what he said but I can't. Mahal ko e. Mahal na mahal.

"Huy, Lei. I'm asking you." Natauhan ako noong tinapik ako ni Riz. "Ano ulit tanong mo?" sagot ko. "I said, asawa mo na naman ba ang iniisip mo?" Napatango ako sa tanong niya.

"Oo e, lagi naman ano ba hindi ka ba nasan-" Natigilan ako ng may narinig kaming ingay mula sa isang upuan sa cafeteria. "Shi- Lei hey, it's Jaze. Halika baka kung ano na naman pinasok na gulo non." Napasinghap ako ng makita kong biglang tumumba si Jaze.

"Gago ka ah, nananahimik ako tapos bigla kang nananapak!" Sigaw ng isang pamilyar na boses. Ohmy, it's Jaze and Axel! Hala bakit niya sinapak si Jaze??

"Axel!" sigaw ko noong kwinelyuhan niya si Jaze kaya napalingon siya sa direksyon namin. Napabitaw siya noong nakita niya kami.

"Pakisabi sa g*go mong asawa na wag kang babastusin sa harap ko kung ayaw niyang manghiram ng mukha sa aso." ani ni Axel bago tuluyang umalis. Pinunasan ni Jaze ang dugo sa kaniyang labi at ako naman ay tinulungan siya

"Okay ka lang ba?" Pag-aalala ko. "Bwisit ka talagang babae ka. Kahit kelan, pahamak ka sa buhay." Agad niyang tinabig ang kamay ko at naglakad palayo.

Bakit ka ba ganiyan Jaze?  

— 

 Gabi na nang makauwi ako sa bahay at habang nagbibihis, iniisip ko pa rin yung mga sinabi ni Axel kanina

'Pakisabi sa g*go mong asawa na wag kang babastusin sa harap ko kung ayaw niyang manghiram ng mukha sa aso.'

Axel is my best friend bago pa kami ikasal ni Jaze. He means so much to me. People would actually think na we have a relationship dahil sobrang close naming dalawa.

Noon pa lang hindi talaga ginusto ni Jaziel na ikasal sa akin. Something happened that's why his parents decided to arrange our marriage. Actually, it's also against my will pero as days pass by, nahuhulog yung loob ko sa kaniya pero ayun nga, mahirap magmahal ng tao ng hindi pa tapos magmahal ng iba.

Napabuntong hininga ako sa mga inisip ko pero agad akong natauhan ng narinig kong may pumasok sa loob ng bahay. It's Jaziel at mukhang hindi niya pinasukan ang subject kanina after the inicident.

"Jaze, where did you go?" I asked calmly. "It's none of your fucking business, lady. Better shut your mouth bago ako ang magpatahimik diyan." Sabi niya bago tuluyang umakyat sa kwarto niya.

Ang sakit, ang sakit sakit Jaze. Bakit hindi mo ba ako kayang mahalin?  

— 

 Umaga na nang magising ako. Hindi pa ako nagdidinner malamang si Jaze din. Kaya bago pumasok sa eskwela, naghain muna ako ng almusal. Yes, we're still studying pero we're already married. The school knew that we're married, syempre connections, money and power.

After ng ilang paghahanda, bumangon na rin si Jaziel para mag-handa sa school. I did everything para makabawi sa kaniya. I prepared his favorite meal. I even put a smiley cat on his Omelette para naman matuwa siya.

"Jaze, kain ka na. Naghanda na ako ng kakainin mo. Masarap to kasi mainit pa kaya kai-" He threw the plate and walked away as if I wasn't here. "Suit yourself, lady. I don't need your food nor your existence. You're making me sick. Better throw those trash sa trash bin." Malamig niyang sabi.

Masakit? Yes, but I have to endure everything. Ilang araw na lang rin e, mas gugustuhin ko pang maging martyr kesa iwan siya. Pero Jaze, please pray na sana one day hindi ako matauhan sa mga pinagagawa mo.

I wiped my tears at inilagay ang mga pagkain sa basurahan like what he said. I think hindi na ako magbbreakfast, I've lost my appetite. 

It's better na ang appetite ko ang mawala kesa siya.