sokaktaki şarkı

~BÖLÜM 1~

Ölüm nedir ki? Neden olur? Ölüm ölümsüzlüktür belki de. Ölüm yaşamaktan zor mu? Bilmiyoruz bilemiyoruz tek bildiğimiz sevdiklerimizi,sevmediklerimizi alıp götürdüğü biliyoruz bir gün hepimiz tadacağız ölümü kim bilir ne zaman ¿
******************
Kardeşinin ani ve zamansız ölümü o'nu çok yıpratmıştı, dipsiz bir kuyuya düşüyormuş gibi hissediyordu. Kaçmak istedi, gece saat üç'tü
Kardeşinin ölümünden anne ve babasını suçluyordu,aklından çıkaramıyordu...
Aniden gelen cesaretle eşyalarını topladı.
İstanbul'a yeni taşınmışlardı,yaz tatili olduğundan ötürü okul olmadığından kimseyi tanımıyordu, gidecek kimse yoktu.
Çantasını kaptığı gibi kendini sokağa attı. Biraz olsun rahatlamıştı. Kimsesiz huzurlu ve oldukça sessiz sokakta siyah uzun saçlarını savura savura yürüyordu. Köşeyi döndüğünde güçlü bir çığlık koparttı önüne aniden bi cocuk çıkmıştı kendisinden küçük olduğu belliydi sadece sokak lambasının aydınlattığı sokakta yüzündeki çilleri görebilmişti. Oldukça üzgün görünüyordu kirpikleri ve yanakları sırılsıklam gözleri ise kıpkırmızı olmuştu ağladığı çok belliydi.
Attığı çığlık boşuboşunaydi cunki çocuk hiç takmadan büyük adımlarla uzaklaşmaya devam etmişti bi an durakladı ve merak etti ondan başka ağlayan ve mutsuz biri ilgisini çekmişti
-"Hey,bekle!"
Çocuk duymamazlıktan gelerek yürümeye devam etti. Defne hızlı adımlarla çocuğu takip etti ve elini omzuna uzattı
- "Dur! "
Dedi titreyen sesiyle
-"Neden beni takip ediyorsun?"Dedi gözündeki yaşları silerken.
- "Ben de bilmiyorum sadece neden ağladığını merak ettim ve bu saatte başka yapacak bir şey bulamadım" dedi hafif gülümseyerek.
Kıpkırmızı gözlerini Defne'nin gözlerine dikti hafif tebessümle kıvırkıvır olan saçlarını karıştırdı ve elini uzattı
-"Emir ben"
-"ben de Defne" dedi gülümseyerek
Yakınlarda ki banka oturdu ve Emir'e kafasıyla otur işareti yaparak
-"söyle bakalım neden ağlıyordun?"
Yavaşça banka oturarak
-"ne önemi var ki? Asıl sen bu saatte burada ne arıyorsun?"
-"sen ne arıyorsan o'nu" dedi sıcak gülümsemesiyle
Sessizce yarım saat boyunca hiç konuşmadan oturdular
Defne kardeşinin ölümünü düşündü her dakika aklındaydı yediremiyordu kendine gözleri doldu içini dökmesi lazımdı
-"o öldü" derken gözünden birkaç damla yaş süzüldü
-"o kim?" Dedi gözlerini Defne'nin göz yaşlarına dikerek.
-"kardeşim." Dedi sessiz bir hıçkırıkla.
-"b-ben çok üzüldüm."
-"ben de." Dedi gözlerini Emir'ın gözlerine dikerek.
Emir merakına yenik düşerek;
-"neden anne ve babanın yanında değilsin? Eminim onlarda çok üzülmüştür."
Defne olanları birbir anlattı Emir'e
Emir de neden ağladığını döküldü;anne babasını özlemişti ve abisiyle kavga etmişlerdi.
-"abim izin verirse bir süre bizde kalabilirsin."
-"normalde olsa hemen kabul edebileceğim bir teklif degil ama sanırım aldığım tek teklif de bu." Dedi sırıtarak.
-"sıkıntı olmaz di mi?" Dedi defne kaşlarını şirince kaldırarak.
-"abim dışında sıktıntı olmaz." Dedi gülerek biraz daha sohbete daldılar. Sabahın ilk ışıklarıyla gün aydınlanırken Emir'lerin evine yürümeye başladılar....
İlk bölüm bu kadardı umarım beğenmişsinizdir. Tabi henüz daha konu tam ortaya çıkmadı ama zamanla gelicek merak etmeyin. İlk bölüm olduğu için hatalar varsa kusura bakmayın.biraz kısa oldu çok uzatmak istemedim. yorumlarınızı,fikir ve eleştirilerinizi bekliyorum! !
:)))