Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Y O ' S P O I N T O F V I E W
"FIGHT with me."
Such strong words rendered me speechless. My heart is telling me to say yes. Pero ang isip ko naman mismo ang kumukontra. Naguguluhan ako. Oo, alam kong sya naman talaga ang totoong magpapasaya sa'kin. Kagaya nya, I never thought there were different kinds of happiness until I met him. And he made me feel the best kind of happiness. He makes my knees weak, he urges the butterflies on my stomach to go wilder, he can manipulate my heart and make it beat faster than usual.
I love him. I still love him so fuckin' much and I can't stop loving him no matter how much I try to. I just can't.
"Natatakot ako..."
"I know." He kissed me on my forehead and caressed my cheeks. "And I compelety understand."
"Hindi madali ang mga pinagdaanan ko at alam mo 'yan. Sobrang hirap at sobrang sakit. You can't blame me kung natatakot na ako ngayon na maramdaman muli ang mga 'yon."
"Of course. And I'm sorry you went through difficult times because of me. Ilang beses ka ng nasaktan dahil saktan. Pero alam mo namang hindi ko ginusto ang lahat ng 'yon, 'di ba?"
I nodded while my tears were streaming down my face. He gently wiped it using his thumb.
"Pa'no ko nagsasayang lang pala tayo ng oras at ng effort? Pa'no kung hindi naman pala talaga tayo dapat para sa isa't-isa? What if we end up getting more shattered in the end?" Hindi ko napigilang mag-isip ng mga negatibong bagay kahit alam kong hindi makakatulong ang mga iyon sa amin.
"Why would you say that? Hindi 'yan totoo."
"Hindi natin pwedeng tanggalin ang possibility na 'yan, Pha. Baka kaya ang daming pumipigil at gumugulo sa'tin kasi iyon na ang mga signs na we're really not meant for each other."
"Who cares about the damn signs? Ang importante ay tayo," matigas nyang sabi at hindi na napigilang angkinin ang labi ko. He kissed me briefly but passionately. "Tayo lang ang importante at ang nararamdaman namin. I don't care about what's meant to be and what's not. Basta mahal natin ang isa't-isa at ayokong bumitiw. Gusto kong lumaban."
"Pa'no kung matalo tayo?"
"Mahalaga pa ba 'yon? Hindi ba mas mabuting lumaban tayo kesa matakot na matalo?"
Tama sya. Hindi na mahalaga kung manalo o matalo man kami. Ang importante, lumaban. We might end up both shattered pero hindi na importante 'yon. Ayoko ng matakot. Susugal ulit ako. Susugal ako hangga't may maisusugal ako. Ibibigay ko lahat ng pwede kong ibigay. He's worth all the pain.
"You're right," I said. "Let's fight again."
"R-really?" I saw a tear fell on his eye. "You're really going to give me another chance?"
"Yes," nakangiting sagot ko at sinalubong ang mga mata nya. "Kaya natin 'to, 'di ba?"
"Oo naman," confident nyang sagot. "Hindi ka na naman susuko, 'di ba? Hindi mo na ako itataboy?"
