Ben eun min 20 yaşında hem kör hemde konuşamayan bir kızım şu anâ kadar sahip olduğum tek birşey var karanlığın içinde geçmiş bir hayat ve biribirinin aynısı kokuşmuş günler geçmişi ve geleceği simsiyah kara kapıların ardına hapsolmuş benim hayatım tek renkten ibaret siyah her biri birbirinden bencil ve tiksinc insanların soğuk duvarlarına çarpa çarpa koskoca bir hiçliğin içinde kaybettim ruhumu insanların benim yanımdan geçerken sarf ettikleri
''Ezik'' vb kelimeleri duyupta '' sana benzer'' diyememek canımı o kadar çok yakiyorki hani siz aynanın karşısında saçlarınızı tarıyor veya aldığınız yeni elbisenin üzerinizde nasıl durduğuna bakıyorsunuz ya ben daha önce değil bir elbise kendi suratımı bile görmedim hissettiğim kadarıyla biliyorum kilolu değilim imce biriyim uzun saçlarım var ama rengini bile bilmiyorum okula gidiyorum kabartma harflerle okuyabiliyorum tüm notlarım yüz bir tane bile düşük yok bütün öğretmenlerin gözde öğrencisiyim ama bir hedefim falan yok tek isteğim ölmeden önce birinin beni gerçekten sevdiğini bilmek bu benim icin o kadar ulaşılmaz ki sanki tüm bu gerçekliğin arasında kocaman bir yalan gibi sanki yok ve hiç olmayacak gibi koca bir dünya nın icinde yanlız kalan ben sanki kocaman okyanusun dışında tek bir damla gibi yanlız ve çaresiz
Sevgili okuyucularım yeni bir hikaye ile karsinizdayim iyi okumalar dilegiyle umarım beğenirsiniz yorum ve vote lerinizi bekliyorum görüşmek üzere
