Snow White and the Huntsman (ned)

okee,, ik ben dit verhaal gaan schrijven toen ik terug kwam van de film van Snow white, het is een soorrt mix van het echte verhaal (waar echt heeeel veel varianten op zijn), de film en mijn eigen fantasie, en jaa ik weet het begin is best wel standaard maar het wordt beter!! en ookal is het verhaal nederlands, ik heb sneeuwwitje wel Snow white genoemd, omdat ik vind dat dat beter klinkt en sommige uitspraken zullen ook in het engels zijn omdat dat ook veel leuker klinkt dan in het nederlands! ik hoop maar dat er ook nog echt een paar mensen dit gaan lezen en zo ja: VOTE, FAN, COMMENT!!! en als je iets aantemerken hebt: stuur een comment, want het kan altijd beter!! 

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

Ik keek door het raam naar een zwarte raaf die over de besneeuwde tuin van het kasteel vloog op een mooie winterdag terwijl ik zat te borduren. daardoor lette ik even niet op en ik prikte me perongeluk in mijn vinger en zag hoe drie druppels bloed op de sneeuw vielen, ik zuchtte: "oh, how wonderful it would be if I coul have a little girl whose skin was as white as the snow out there, her hair as black as the raven and her lips as red as those drops of blood." 

de wens van de koningin kwam negen maanden later uit toen ze een meisje baarde, met een huid zo wit als sneeuw, haar haar als zwart als een raaf, en lippen zo rood als bloed. helaas overleed de koningin vlak na de geboorte. Maar niet voordat ze haar kindje een naam had kunnen geven: Snow white. 

koning POV:

het was nu al zes jaar geleden maar nog steeds treurde ik over mijn lieve koningin, mijn prachtige vrouw. waarom was ze nou overleden? Zij die nog nooit wat slechts had gedaan in haar hele leven, zij die nog zo een mooi leven voor zich had. Ze had het helemaal niet verdiend om te sterven, niet zo vroeg al. Maar diep in mijn hart wist ik eigenlijk wel wiens schuld haar dood was. Mijn geliefde vrouw was overleden door die verschrikkelijke Snow white. Als zij er nou nooit was geweest had ik nu nog gewoon mijn lieve vrouw. Maar ze was er wel, en door haar was mijn lieve vrouw nu dood, door haar zou ik nooit meer die liefhebbende glimlach van mijn vrouw zien, door haar was mijn vrouw nu een koud en leeg lijk, begraven in de nu besneeuwde tuinen van het kasteel op haar lievelings plaatsje, in de rozentuin aan de achterkant van het kasteel. Ik kon haar nog als de dag van gisteren inbeelden. zittend op de grote appelboom die ze daar zelf had geplant, haar lange donker bruine haren los over haar schouders, haar gezicht gericht naar de oneindige zee die voor haar lag. 

ik voelde hoe een traan langs mijn wang gleed en veegde hem snel weg. er was oorlog en ik zou mijn mannen aanvoeren tot mijn dood erop zou volgen. dan zou ik eindelijk weer herenigd zijn met mijn lieve vrouw in de hemel. ik zag hoe al mijn mannen al klaar stonden voor de strijd en afwachtend naar mij keken, ze wachtten op mijn hand gebaar dat ze ten strijde mochten trekken, door de openstaande poort, over de stenen brug, door de uitgestrekte weilanden, recht op onze vijand af. 

Snow white POV: 

Ik zag hoe mijn vader voor de zoveelste keer ten strijde trok tegen een voor mij onbekend leger en zuchtte; hij had al zoveel legers verslagen en verpletterd, ik begon me af te vragen of hij niet gewoon zelf die oorlogen begon, alleen maar om niet thuis te hoeven zijn. Maar dat was natuurlijk onzin, waarom zou hij niet thuis willen zijn? hij zou vast wel wat tijd met me willen doorbrengen als hij wat minder vaak op oorlogspad ging.

Maar ik wist ook wel dat het gewoon niet anders kon, want zoals mijn oppasser van vorige week had gezegd toen ik haar had gevraagd waarom mijn vader nooit eens met mij ging spelen, en altijd oorlogen aan het voeren was: 'Als je vader geen oorlog zou voeren zouden wij nu ergens in de bergen in een van takken gemaakt hutje zitten zonder eten of drinken, en dat wil natuurlijk niemand, dus hij moet wel oorlog voeren, ookal heeft hij daar soms helemaal geen zin in, en wil hij liever met jou spelen.'

Daar had ze natuurlijk wel gelijk in gehad, ookal keek ze er niet heel overtuigend bij en had ik zo'n gevoel dat dat niet de volledige waarheid was had ik er daarna niet meer naar gevraagd, en zelfs als ik dat zou willen zou dat niet kunnen want na nog twee dagen was ook deze oppasser verdwenen en kreeg ik weer een nieuwe, ik begreep niet waar al ze allemaal naar toe gingen, dus ik had een keer op een maandag morgen heel vroeg, toen ik zeker wist dat niemand wakker was, naar onze kok gegaan, wantdie toen al op was om het ontbijt voor te bereiden, om te vragen waarom al die oppassers altijd maar ongeveer een week bleven voordat ze weer weggingen.

meestal nadat ze erachter waren gekomen dat mijn vader nooit met me speelde. het antwoord dat ik kreeg in de diepe stem van de kok was een beetje verwarrend: 'ze worden weggestuurd door je vader nadat ze erachter zijn gekomen.' ik begreep echt helemaal niks van dat antwoord en dus had ik het ook hierover nooit meer gehad, maar misschien had het wel iets met elkaar te maken, misschien werden al die oppassers weer weggestuurd nadat ze erachter waren gekomen dat mijn vader nooit met me speelde! Maar ik besloot dat ook deze gedachte onzin was. Ik was toen nog maar zes, wist ik veel dat ik veel dichter bij de waarheid zat dan ik ooit had kunnen vermoeden op die leeftijd.

Koning POV:

ik en mijn leger galoppeerden door het dichte bos, we konden nu onze bestemming en vijand nog niet zien, maar na nog een paar minuten door gegaloppeerd te hebben zagen we een enorme zwarte massa door de open plekken tussen de bomen door opdoemen. Meteen daarop zag ik ook dat ze veel dichter bij waren dan normaal zou zijn want zoals ik nu pas zag, hun harnassen, mailenkolders, zwaarden en schilden glimden allemaal in niet in de opkomende zon. normaal gesproken zou je zo'n groot leger al van een kilometer afstand kunnen zien door het glitteren en glimmen in de zon, en zelfs als de zon zou zijn verborgen door wolken zou zo'n leger wel vanaf ongeveer vijfhonderd meter afstand te zien zijn.

maar doordat geen van hun wapenuitrustingen glimden was mijn leger ze snel genaderd zonder dat we in de gaten hadden dat we al veel dichterbij onze vijand waren dan we dachten, we waren namelijk nog maar honderd meter van ze verwijderd! "Mannen! vijand rechtvooruit! volle snelheid!" Al mijn mannen knikten en sommigen keken verbaasd naar mij, dat waren natuurlijk de domoren die nog helemaal niet door hadden dat we nog maar honderd meter verwijderd waren van onze vijand.

"Boogschutters..." Al mijn boogschutters pakten hun bogen van goed vast en spanden ze lichtjes. "rechtvooruit..." nu waren alle bogen zo gericht en gespannen dat de pijlen de vijand precies zouden raken. "NU!" schreeuwde ik en ik zag hoe een donkere wolk van pijlen om hoog kwam, richting de vijand vloog, langzaam naar beneden kwam, en nu nog maar luttele meters verwijderd was van het vijandige leger. mijn boogschutters waren ontzettend goed getraind en het was een standaard geworden dat we als we ongeveer honderd meter of minder verwijderd waren van onze vijand de boogschutters inzetten, meestal ging doordoor al zeker wel een vijfde van het hele vijandige leger dood, soms zelfs meer. 

dus ik keek met genoegen naar de donkere wolk die steeds dichterbij het doel kwam en liet een geschokt geluidje horen toen  ik merkte dat niet een soldaat van het vijandige leger was neergemaaid door pijlen, niet een! ik keek opzij en zag dat mijn hele leger net zo geschokt keek als ik net had gekeken, en onbewust hielen we onze paarden beetje bij beetje in. dit leger was geen normaal leger, zoveel was zeker.