Snow White and the Huntsman (ned)

the War, the Black Soldiers and the Evil Queen

okeejjj, 2e hoofdstuk want omg na half uur 9 read is voor mij echt super veel :) haha vote, comment, fan and enjoy! en commentaar is altijd welkom! 

en als dit hoofdstuk heel slecht is: sorryyy, maar ik ben niet zo goed in vechtstukken dussss, (dat denk ik in iedergeval, heb zoiets nog nooit geschreven, dus jullie moeten maar oordelen)

+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=

Met een handgebaar maakte ik duidelijk dat ik niet wou dat we, nu we nog maar vijftig meter van onze vijand vandaan waren, omdraaiden en als een groepje kippen zonder kop weg zouden vluchten, maar juist op de vijand afgingen. We waren nu al zo dichtbij en ik wou mijn eer niet verliezen door om te draaien doordat onze eerste techniek mislukte, ik had deze oorlog nodig om mijn zorgen weer even te vergeten.

mijn uitdrukking verhardde toen ik aan al die herinneringen dacht en ik zag hoe mijn mannen meteen wat vastberadener keken toen ze mijn uitdrukking zagen en hoe ze meteen hun wapens en schilden wat steviger vast pakten. Klaar voor de strijd die over enkele seconden zou gaan beginnen. Voor, achter en naast me klonken nu strijdkreten uit de kelen van al mijn soldaten, maar net voor de aanval begon realiseerde ik me dat gek genoeg het vijandige leger doodstil was. 

Maar die gedachten werden snel verdrongen door gedachtes over aanvalstechnieken en manieren om met mijn zwaard zo veel mogelijk tegenstanders neer te maaien toen ik nog maar een paar meter van mijn vijand vandaan was, en toen ik dichtbij genoeg was om iemand te raken van het andere leger hief ik dan ook meteen mijn zwaard boven mijn hoofd en met een snelle beweging suisde mijn zwaard weer naar beneden richting het hoofd van een van de soldaten van het vijandige leger.

Maar toen ik de man in kwestie zou moeten raken zwaaide mijn zwaard gewoon door, net alsof hij er nooit was geweest. Er was geen bloedfontein, geen kreet van pijn of ook maar iets dat aan zou geven dat de man mijn zwaard had gevoeld. in plaats daarvan spoot de man uiteen in miljarden kleine zwarte stukjes, die leken op glas en ook zo scherp eruitzagen maar niet doorzichtig waren, die oplosten in de lucht voordat ze de grond konden raken door in zwarte rook te veranderen.

ik voelde een koude rilling door mijn ruggegraat lopen, oke, dit leger was duidelijk ver van een normaal leger, heel, heel ver. toen ik van de schrik bekomen was keek ik even snel in de rondte om te zien dat al mijn soldaten even verbaast en geschrokken keken als ik momenten daarvoor had gedaan. Maar daarna begonnen mijn hersenen weer te werken want ik bedacht me dat deze wezens, want ze waren in geen enkel opzicht menselijk, veel makkelijker te doden waren dan normale soldaten.

deze gedachte uitte ik ook naar de rest van mijn leger en vast besloten baanden we ons een weg door de scherpe matzwarte glas achtige stukjes en de dikke zwarte rook die de soldaten van het andere leger voor ons achter lieten als iemand weer eens een soldaat doormidden had geslagen met zijn zwaard.

Sneller dan ik voor mogelijk had kunnen houden toen we dit leger naderden hadden we ons een weg door het leger gebaand op onze paarden, wat ook niet erg vermoeiend was vergeleken met andere oorlogen want het enige wat je hoefde te doen was je zwaard voor jou en je paard heen en weer zwaaien want zoals we na een tijdje merkten, de soldaten deden je helemaal niks als je ze niet aanvalde.

Dus stonden we nu aan de overkant van waar we waren begonnen met het neer maaien van de zwarte soldaten, in een soort klein dalletje waar behalve een paar bomen en struiken niks stond, behalve een grote, donkere houten kar op evendie goed verscholen was door een grote eik en waarschijnlijk was getrokken door paarden, ook al had ik nog niet een paard gezien bij dit leger, en na er nog een keer naar gekeken te hebben realiseerde ik me dat de kar ook veel te groot en te zwaar was om getrokken te worden door paarden en er ook helemaal niks aanzat waarmee je de kar aan paarden vast zou kunnen spannen. 

Ik wees mijn mannen op het rare voertuig en na ongeveer tien mannen aangewezen te hebben liepen we met z'n allen naar de kar toe. zodra ongeveer tien meter van de kar vandaan waren legde ik m'n wijsvinger op m'n mond als teken dat iedereen heel stil moest zijn en ik gebaarde dat de twee grootste mannen een van de twee dubbelzijdige bijlen die ik had meegenomen moesten pakken en naar de deur moesten lopen die door een groot hangslot werd afgesloten van een materiaal dat ik niet kende. De mannen begonnen zo hard mogelijk met hun bijlen op het hangslot te slaan en te hakken, maar zoder resultaat. het hangslot was nog helemaal intact na al dat brute geweld. 

"Mannen, sla gewoon die deur in." Ik was nu een beetje geïrriteerd geworden maar nog veel nieuwsgieriger dus ik begon mijn mannen luid aan te moedigen want na al die luide bijlslagen op dat hangslot maakte het niet meer uit of ik nou schreeuwde of fluisterde en door te schreeuwen kregen die mannen die vervloekte kar sneller open. 

"bam, bam, BOEM!" met een luide knal was de deur open gesprongen, ook al zat ook hier geen krasje op, en onthulden het prachtige wezen dat in de kar zat. Want daar in een bergje stro lag het mooiste schepsel dat ik ooit had aanschouwd. Ze had goud blonde haren, licht grijze ogen die me hulpeloos aankeken met de glinstering van een traan in haar linker ooghoek, licht rode lippen en een vieze, oude grijze jurk aan die zo te zien al heel vaak was verstelt. 

"Oh, dappere krijger, u heeft mij gered van die verschrikkelijke mannen! Ik kan u nooit genoeg bedanken daarvoor." ze praatte netzoals mijn oma vroeger tegen mij sprak, heel ouderwets en beleefd, maar duidelijk niet meer van deze tijd. blijkbaar realiseerde ze zich dat ook want haar volgende vraag was een stuk minder ouderwets.

"maak me alsjeblieft los, wil je?" ze knipperde een paar keer met haar ogen en meteen keek ik haar recht aan, niet in staat zijnde om mijn ogen van de hare af te wenden, en ik volgde meteen haar bevel op alsof ik in een soort van trance was. ik nog een laatste gedachte voordat ik me mezelf helemaal verloor in haar prachtige ogen en niet meer helder kon nadenken: 

'deze vrouw is niet normaal, net zoals het leger waarmee ze gekomen is.'