Yitirilen Umutlar

Gerçekler

Uzunca bir süre o önden ben arkasından yürüdük. Mahalle arasına girdi artık merkezden çok uzaktık neredeyse yarım saati geçiyordu yürümeye başlayalı. Ev gibi bir yere gidiyor sanıyordum ama öyle değildi gittiği yere ev demeye bin şahit isterdi, pencereleri kapısı hiçbir şeyi yoktu. Ürkmüştüm, geri gidemezdim ama bunca Yolu korkup kaçmak için gelmemiştim. İçeriye girmedi Asaf kapının önünde oturdu bir şeylerle uğraşıyordu, haylazlığı burada gitmişti. Sadece korktuğunu hissedebiliyordum, içeride insanlar vardı. Bir kaç adam ve karıları vardı sanırım bir de yaşça baya küçük çocuklar. Sobanın etrafında toplanmış sanırım yemek yiyorlardı. Peki ya Asaf, niye onu da çağırmıyorlardı ya da o yanlarına gitmiyordu. Bir süre sonra bir adamın ona seslendiğini duydum, azarlar gibiydi nefretle konuşuyordu onunla. Arkadan odunları almaya yolladı onu o sırada ıskalanmıştım, göz göze geldik ama hiçbir şey diyemedik. Git der gibi bakıyordu gözleri beni görünce daha da paniklemişti. Ne yapacağımı bilemedim o an. Yerini biliyordum artık onu rahatsız etmek istemedim o an geri dönmeye karar verdim. Ama yeniden dönecektim biliyordum.