Umudumu kesmek üzereydim. 1-2 haftadır ortalıklarda yoktu. Gittiğini düşünmüştüm, ve yavaş yavaş gözlerim onu aramayı bırakıyor gibiydi. 3. Haftada tamamen onu düşünmeyi bırakmıştım sanırım. Gitmişlerdir diyerek kendi hayatıma devam ediyordum. Arada bir aklıma geliyordu ama elimden gelecek hiçbir şey yoktu. İzini, adresini adından başka hiçbir şeyini bilmiyordum onun. Kötü düşünmek istemiyordum. Belki de artık dilenmiyor evinde sıcak sıcak oturuyordur belki de okula başlamıştır diye kendimi avutup onu da unutuyordum sanırım. 1 ay olmuştu hâlâ hiçbir yerde yoktu arada bir yanında olan çocuklara sorduğumda bilmiyorum demişlerdi. Umudumu kesmiştim ve düşünmemeye başlamıştım pek fazla. Ta ki o güne kadar..
