Ben Lay ve size hakkımda söyleyebileceğim tek şey herkes benden nefret ediyor. Nedeni ise sadece hayatta olmam. Çocukluğumdan beri herkesin gözü üstümdeydi, yemek yerken, konuşurken, su içerken ve belki de nefes alırken bile gözleri üstümdeydi.
Sonra bir gün onlar bana beni sevdiklerini söylediler. Hadi ama dalga geçmeyin, sanki bensizin o bakışlarınızı görmüyorum. Bu yüzden onları görmezden geliyordum ta ki onlar beni öldürmeye kalkana kadar. Güya bana sarılacakmış, güleyim de boşa gitmesin.
Ve bir gün beni doğurarak dünyadaki en büyük kötülüğü yapan kadın, isyan etti "Yeter atık biz senin düşmanın değiliz, oğlum. Hasta olduğunu biliyorum, bunu sende biliyorsun değil mi?" ve ben de ona "Bu benim sorunum değil, beni öldürecekseniz öldürün çünkü o nefret dolu sesini duymak istemiyorum." dedim. Kötü bir şey bile demeden o kadın ağlamaya başladı ve "Artık başka çaremiz yok seni Gase Rehabilitasyon Merkezi'ne gidiyorsun" dedi.
Başta bana kötülük yapmak istediğini düşündüm. Belki de o kadın o kadarda kötü değildi. İlk defa kendimi yalnız hissetmiyordum. Ta ki arkadaşlarımı kaybetmeye başlayıncaya kadar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
