Parted sisters

The adventure begins

©Silencegirl

Als Cheryl, Jake en Mike net een kwartiertje aan het rijden zijn, begint de motor ineens verdachte geluiden te maken. Het lijkt een beetje op een gewurgde koalabeer die net zijn laatste bamboestok opgegeten heeft. Of pandabeer, kan ook natuurlijk.

‘Ehh, Jake? Is dit wel helemaal toppie?’ vraagt Mike onzeker. Hij wilt niet dat hun fabulous tripje naar New Orleans in het water valt, alleen door zo’n stomme motor!

Hij ziet dat Jake een bezorgde frons tussen zijn wenkbrauwen gegraveerd heeft, en denkt: O-o. Dit is niet goed! Ongerust werpt hij een blik op Cheryl, die loom voor zich uitstaart en wat op haar iPhone aan het tikken is. Ze lijkt niets door te hebben.

‘Hey kleine, als jij nou even ophoudt met zeuren? Die motor is helemaal ‘toppie’, ja. Het is een gloednieuwe wagen, ventje!’ bast de stem van Jake ineens door de auto,’Je moet echt niet denken dat ik hier geen verstand van heb hoor!’ Mike voelt zich beledigd. Wat denkt die ‘Jake’ wel niet?! Denkt hij dat hij hem een beetje mag gaan lopen afkraken?!

Ondertussen heeft Cheryl gemerkt dat de sfeer in de auto is veranders, en haalt een oordopje uit haar oor. ‘Houden we het gezellig?’ vraagt ze, op de toon die haar moeder ook altijd bij haar gebruikte,’Hoe lang moeten we nog rijden, Jake?’ Ze heeft een beetje een houten kont gekregen, Cheryl heeft het nooit zo met lange autoritjes.

Ineens horen ze een dof geplof ergens bij de motor, en de auto staat twee seconden later met een schokje stil. ‘Ik zei het toch?! Heb ik het niet gezegd?!’ schreeuwt Mike met overslaande stem. ‘Tsjuus, Mike! Doe rustig! Jake kan hier niets aan doen, toch Jake?’ Jake schudt chagrijnig zijn hoofd. ‘Nee, en als mevróúw hier even niet zo hard wilt schreeuwen. Mijn oren piepen ervan!’

Beduusd leunt Mike wat meer terug in zijn stoel. Nog nooit, nooit, nooit in zijn hele leven hier op de wereldbol heeft een volwassen man hem ‘mevrouw’ genoemd. Hij kookt van woede, en balt zijn vuisten. Zijn nagels drukken in zijn handpalmen, en hij bijt op zijn lip.

Cheryl vindt het ook niet leuk, en maakt aanstalten op uit te stappen. Dit doet ze altijd als het moeilijk wordt, zo is ze het van kinds af aan al gewend. Snel gooit ze het portier open en zwiert haar lange been met luipaardenprint-pump naar buiten. ‘Jake, hartstikke bedankt en alles, maar ik denk dat we beter met de taxi verder kunnen gaan! Kun je ons het adres geven?’ zegt Cheryl gehaast. Jake kijkt haar chagrijnig aan, en mompelt iets onverstaanbaars. Dan duikt hij in zijn auto en vist een papiertje van de bodem.

‘Hier staat jullie hotel. Een beetje taxichauffeur weet wel waar die is.’ ‘Oké, bedankt!’ roept Cheryl, en gebaart naar Mike dat hij uit moet stappen. Mike weet niet hoe snel hij zich hier uit de voeten moet maken, en pakt vanuit de kofferbak hun koffers. Dan klopt hij even op de auto, en gaat bij Cheryl staan. Die heeft haar hand al omhoog om een taxi aan te houden, en hij helpt haar met roepen.

Niet veel later zitten ze in een knalgele taxi, met een vrolijke vent voorin van middelbare leeftijd. ‘Waar gaat de reis naartoe, mensen?’ roept hij naar achteren. Cheryl somt het adres op en de chauffeur geeft gas. ‘Zozo, Hotel Monteleone? Doe maar duur hoor!’ zegt hij, en kijkt even vlug naar achteren. Pas nu merkt Cheryl dat hij een beetje een Italiaans accent heeft. ‘Haha, mijn vader heeft het geregeld. Het was een verassing, wij wisten van niks!’ glimlacht ze naar hem.

‘Zozo, en is je vader dan een of andere rijke pief, dat hij je zomaar even in Hotel Monteleone zet?’ vraagt hij, oprecht nieuwsgierig. ‘Nee hoor, hij heeft een succesvol gasbedrijf, en is altijd al gul geweest,’ antwoordt Cheryl. De chauffeur geeft een opgewekt bromgeluid, en draait aan de knoppen van het dashboard. Opeens schalt de muziek van Within Temptation door de auto, en Mike schrikt op. Hij was een beetje ingedommeld, maar is nu weer klaarwakker.

Na een kleine tien minuutjes te hebben gereden, komt het drietal aan bij een groot, blinkend gebouw. In rode neonletters staat boven de ingang: Hotel Monteleone. Cheryl en Mike kijken hun ogen uit naar al die dure beelden voor de ingang, en dan zet de chauffeur de auto stil.

‘Stap maar uit, hier is jullie eindbestemming!’ roept hij enthousiast. ‘Wauw…’ fluistert Mike, en Cheryl port in zijn rug. ‘Je hebt straks nog genoeg tijd om te zwijmelen, kom op en help me met de koffers!’ Gehoorzaam stapt Mike uit en pakt de koffer van Cheryl aan.

Dan lopen ze samen door de zwartgeschilderde deuren.