"Wat doet dit ding hier!" hoor ik een meisjes stem zeggen. Ik probeer opnieuw op te staan maar iets hield me tegen."Het is in ieder geval niet dood." zei een jongens stem van ongeveer 12 jaar(denk ik). "Gaat het met je?" vroeg een piep stemmetje van...
Ik probeer op te staan en Lock helpt als een nette heer overeind, als ik uit eindelijk sta vraag of ik en Lock even weg mogen aan Oogie Boogie. "Ja maar alleen als het weer gaat. Want je was daar net nog mors dood." Ik lach terwijl het enigelijk veel pijn doet. "Maar daar heb ik toch Lock voor." En leg me hand op Lock zijn schouder. "Het gaat wel hoor, Mister." Ik trek Lock mee naar beneden, maar me onhandigheid liet me vallen de twintigste treden recht in zijn armen. "Moet ik alweer je leven redden? En krijg ik nog antwoord op mijn vraag vind je mij ook leuk?" En hij zet me neer op de grond. "Dat vertel ik je als we er zijn." Er gaf een tikje op zijn neus.
Al we in de bloementuin waren zeg ik. "Ken je deze rozen nog?" En pluk een donkerrode roos.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ja natuurlijk dat gaf je op je eerste dag hier en.... toen kon ik niet meer al mijn gevoelens in kon houden. Dus liet ik iets van mijn gevoel los, toen ik een takje van deze rozen in je haar stopten." Zegt hij verlegen. "En vanaf dat moment viel in voor je letterlijk en figuurlijk." Na me woorden, ik kus hem losjes zodat hij elk moment kon stoppen als hij dat wilt. Maar hij doet het tegenovergestelde en legt zijn armen om me middel , ik leg me armen om zijn nek en kus wat zekerder. "Zo zo, Louis heeft een vriendinnetje." We stoppen en draaien ons om.
Jack en een vrouw staan achter ons, ze zijn een mooi stel.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"My King, Sally. Ik heb liever dan jullie me Lock noemen." "En ben je zijn vriendinnetje? Als je niet wil antwoorden kan dat ook." zegt de vrouw, haar stem moet me aan me moeder denken. Ik weet niet van ik moet zeggen. "Mag ik ik me zo noemen?" vraag ik fluisterend. Hij knikt "Ja, wij zijn vriendje en vriendinnetje, maar wij moeten gaan als voor de nacht valt. En U weet hoe gevaarlijk, het dan is." Jack knikt en wij lopen richting huis.
Eenmaal thuis worden we overladen met vragen zoals: of we een stelletje zijn, of we hebben gekust en of we gaan trouwen?
"Ja Mister, is dat een probleem? Ja Shock en nee dat niet Barrel." zeggen we in koor. "Nee hoor, ik zou je nu al het verhaal van de Zorana vertellen. Ik weet dat je nieuwsgierig bent." zegt Oogie en gaat in zijn ligstoel zitten. En de rest gaat in zijn/haar hangmat liggen en een kleine yes verliet me mond. Omdat ik eindelijk niet val en omdat ik eindelijk het verhaal ga horen over de Zorana.
