ტკივილი ცვლის ადამიანს

თავხედი ნაგავი

თავი 1 

სახლში შევდივარ, ფეხსაცმელს ვიხდი, ჩანთას დივანზე ვაგდებ და სამზარეულოშე შევდივარ, სადაც დედა და მამა სხედან. მამს ეტყობა რო გაბრაზებულია, რაღაცაზე დედა კი ნერვიულობს. 

-მშვიდობაა

ვკითხულობ, რითიც დედას მზერას ვიღებ, რომელიც მანიშნებს რომ გავჩუმდე.

-არა

მამა ხელი მაგიდაზე დააბრახუნა. 

-რ..რახდება

-სეჰუნი, სეჰუნი ხდება ხომ გითხარი არ გაეკარო თქო შენ კი რა გააკეთე.

-რისი ღირსიც იყო ის გავაკეთე.

**2 საათით ადრე**

მე და ლუნა კლასიდან და თან ვიცინოდით. 

-ლუუ

-ჰო

-იცი რა ვიფი...

უეცრად ლუნას ვიღაც შეეჯახა, ცოtაც და წაიქცეოდა.

-ლუ კარგად ხარ?

-ჰო ჰო უბრალოდ ამ იდიოტმა სიარული არ იცის.

-უკაცრავად?????შენ დამეჯახე და ბოდიშიც უნდა მომიხადო. 

-ჰაჰაჰაჰაჰა

მე და ლუნამ სიცილი ავტეხეთ, ის კი წარბებ შეკრული გვიყურებდა, თავის ძმაკაცთან ერთად.

-ოხ შე პტარა ძუკ...

-ჰეი ჰეი მასთან ფთხილად.. 

წინ წამოვიწიე მე. ვერავის შევარჩენ ლუნაზე, რამე ცუდის თქმას.

-რა იყო ლამაზო გაბრაზდი

-ააა თუმცა შენ ხომ დირექტორის ქალიშვილი ხარ მასთან გაიქცევი ხო ალბათ,

ისევ სიცილი დავიწყეთ მე და ლუნამ

-ვერგავიგე????

-აბა შენი თავი ბიჭი გგონია? შენ ხომ ყველაფერზე დედიკოსთან გარბიხარ.

-გირჩევ მოკეტო ლუნაჩკა

ამის გაგონებაზე ბაბლთი გადავასხი და სარკასტულად გავუღიმე.