1.BÖLÜM
Sayfayı son kez yenileyip gözlerimi ekrana diktim. Bir kaç yazı okuduktan sonra telefonumun ekranını kapatıp yatağımın kenarına sıkıştırdım. Gözlerimi yumup uykunun gelmesini bekledim bir süre. Tahminimce yirmi dakika sonra uyuya kalmak üzereyken telefonumun ekaranı yandı ‘klink’ sesini duymamla gözlerimi açarak telefonu koyduğum yerden aldım.
Yatakta dikleşerek oturdum. Twitterdan bildirim gelmişti. ‘1 mesajınız var’. Heyecanla mesaj bölümüne girdim. Neredeyse bu siteye kaydolalı bir yıl olmuştu ve bana ilk kez mesaj gelmişti. Mesaja tıklayarak yazılan iki kelimeyi okudum.
Gönderen: teknefeslikduman
‘İyi uykular!’
Kaşalarımı çatarak ekrana baktım bir süre. Uzun zaman sonra ilk kez mesaj geliyordu ve bu mesajda sadece anlamsız iki kelime yazıyordu. ‘İyi uykular!’.
Cevap yazıp yazmamak arasında kaldıktan sonra akılma ilk geleni yazdım. ‘Sana da.’ Mesajı silip başka bir şey yazdım. Bu sefer nokta koymadan ‘Sana da’ yazdım. Biraz fazla mesafeli oldu düşüncesiyle ‘Sana da :)’ yazdım ve yolladım.
Saate baktığımda gece üç olduğunu gördüm. Kendi yolladığım mesajın saatine baktığımda 3.20 saysını gördüm. Kesintisiz yirmi dakika boyunca sadece iki kelimeyi mi düşünmüştüm halime gülerek ekrana baktım bir süre. Mesajım mavi tik olunca biraz bekledim ama cevap gelmeyince ekranı kapatıp geri yattım.
Mesaj atmıştı cevap vermiştim ama kendisi geri dönmemişti. On dakika boyunca yatakta dönüp durdum. Telefonu elime alıp kilitini açtım ve ‘Görüldü atmak niye?’ yazdım ama tabi ki yollamadım. ‘Gecenin üçünde mesaj atıyorsun ve cevap verince de geri dönmüyorsun. Neden?’ yazdım ve gönderdim. Hemen mavi tik oldu ve yazmaya başladı.
‘Nedeni yok :)’
Bu sefer de ben cevap yazmayıp siteden çıktım. Telefonu yatağımın altına sıkıştırdım ve yan döndüm. Gözlerimi kapattım. Gecenin üçünde tanımadığım bir insan yüzünden uykumu kaçıramazdım. Biraz yatakta cebelleştikten sonra kendimi uykunun kolllarına bıraktım.
Sabah uykulu gözlerle kalkıp okul formamı giydim. Bu okuldan ve etrafımdaki insanlardan nefret ediyorum moduna girdim. Saçlarımı yaptımve işte şimdi hazırdım.
Mutfağa geçerek buzdaolabını açtım ama her zaman ki gibi canım bir şey istemeyince geri kapattım. Bu benim günlük rutinimdi. Dolabı aç,bak ve kapat. Bu kadar gün içerisindeki tek eğlencem buydu işte.
Apartmandan çıktım ve yavaş yürüyerek okula gittim. Mart ayının son anlarıydı ve hava sıcaktı. Bu yüzden kesinlikle toplu taşıma kullanmıyordum. Okula geldiğimde müdür herzaman ki konuşmasını yapmış, biraz azar çkip fırçalamıştı.
Aslında onu pek umursamıyordum, gerçi ben kimseyi umursamıyordum ya orası başka.
Okulda yine herkes kendi kafasındaydı. Her zamanki gibi. Sınıfıma ilerledim ve yüksek seste müzik daha çok yayıldı kulaklarıma.
Bizim sınıf okulun en başarılı ama en disiplin suçu işleyen sınıfıydı. Ve inanın bu olayın nasıl olduğunu hiç kimse çözebilmiş değil.
Sınıfa girdim ve bir kaç sığırcığın sıraların üstünde tepindiğini ve diğerlerinin de kendi havalarında takıldıklarını gördüm. Her zaman ki 11\E.
Kol çantamı sıraya atarak yüksek sesle bağırdım.
“Ablanız geldi bebekleriiiim!”
Bir kaç kız arkadaşım gülerek el salladı ve diğer bir kaç kişi de aynı şekilde karşılık verdi. “Ablamız gelmiş yavruumlar!” onlara gülerek havadan öpücük attım ve koridora çıktım.
Kimseyle kötü değildim ama iyi de değildim. Kimseye sır vermiyordum ama yardım ediyordum. En azından arkamdan ne diyecekler kaygısı yoktu. Diyenlere de ‘Bokunda boğulsun!’ tabirimi kullanıp geçiyordum.
Merdivenlerden üçeri beşerli atlayarak indiğim sırada sağımdan geçen kalıplı bir arkadaşa çarptım.
“Pardon.” Dedikten sonra aynı hızla devam ettim. Kim olduğuna bile bakmadım. Ama arkamdan işittiğim konuşmayla yerimde dondum kaldım.
“Duman bakma lan kıza öyle!” ve bol kahkaha sesleri.
. - BÖLÜM SONU-
İNSTAGRAM HESABIM : h.nurguler
