Kötülere bişey olmaz!!

Iki ay önce annemi kaybettim. Bu beni o kadar sarstı ki. Yaşamak istemiyordum. Bundan sonra Zaten yaşamama gerek yok diye düşünüyordum. Çünkü beni yaşamaya bağlayan şey annem, annemdi. Başka ne olabilir ki?

Aşk acısı çeken kızları hiç mi hiç anlamıyorum. Aşk acısı nedir ya? Dünyada benim gibi milyonlarca öksüz, kimsesiz veya engelli insanlar var onlar ne yapsın? Ama sen hala yakın. Çünkü o çocuk seni sevmiyo di mi? Aman ne kötü. Keşke o çocuk seni sevseydi de benimde artık bi annem olsaydı.

Annemin ölümü o kadar acımasızcaydı ki hiçbir şey yapmayan benim canım annemi sarhoş bi Adam arabayla vurup sonrada kaçmıştı. Ve hala adam bulunamadı. Açıkçası babamada çok üzülüyordum. Iki aydır nerdeyse ağlamadığım gün olmadı. Iki aydır hiç gülmedim. Bunun için Babam sin haftalarda bana terapi aldirtmaya başladı. Ama ne terapinin nede başka bişeyin etkisi vardı.

Anlamıyor ki beni? Anlayamıyor zaten beni bir tek anlayan annem vardı. Artık beni anlayan kimse yok.

Babam benim kaydımı yeni bir okula aldı. Nasıl alışıcam bilmiyordum.

Pazartesi günü ilk kez yeni okuluma gittim. Herkes bana bakıyordu ve açıkçası bundan rahatsız olmuştum. orta sıralarda oturan sarışın saçlı bir kızın yanına oturmuştum. ve her zamanki tanışma falan beni çok sıkmıştı. Çıkışta okul evimize çok yakın olduğundan eve yuruyerek gidiyordum.

Ne caddeden geçerken ki yaşlı teyze ne benden para dilenen dilenciye ne sokakta tartıya binip para vermemi isteyen 3-4 yaşlarındaki çocuğa pas verdim. Artık hiç kimseyi dinlemiyordum. Ama şöyle bişey de vardı:

"Kötü olmayı ben seçmemiştim ki"