Bir Platoniğin Günlüğünden

Gel Artık Sevdiceğim

   "Bir bakışı yakalamak mesela... O bakışa anlamlar yüklemek... Milyonlarca anlamlar yüklemek. Hayallerini o bakışa sigdirmak... O anlamları bir de hayallerle süslemek... Büyük bir sırrı taşır gibi taşımak onu... Heyecanla onu da her gün içinde büyütmek her geçen gün... Belki bir gün olur umuduyla beklemek... Sadece beklemek... Ihtimaller içerisinde sadece beklemek..." -Hakan Altay

   Birilerine hep seni anlatırım ben. Kim olursa olsun farketmez. Herkes bilsin isterim seni ne kadar çok sevdiğimi. Çünkü seni sevmek bana hep gurur vermiştir. Hep gurur duymuşumdur sana aşık olmakla.

   Tesadüf ki seni kime anlatsam karşılık olarak hep aynı cevabı veriyorlar: "Unut" Bende minicik bir gülümseme konduruyorum sensiz bir anlam ifade edemeyen mimiklerime.
"Unutmak için mi sever insan?" "Peki ya anılar unutulmak için mi yaşanır?" Hadi unutuyoruz diyelim o bal rengi gözler? Bana dünyaları veren o bakış? Üzüldüğümde arkasına saklandığım o gülüş? Dudaklarının verdiği o his? Unutabilir miyim sence?

   Benden seni unutmami isteme artık. Bil ki benden her seni unutmami istediğinde imkansızı istiyorsun. Çünkü ben seni sevmek için yaratılmışım, unutmak için değil. Tanrı beni seni doyasiya sarmak, kokuna doymak, bal rengi gözlerine doyasiya bakmak için göndermiş. Ne yazik ki bir tek sen bunun farkında değilsin sevdiceğim.

   Eskiden seninle geçtiğimiz sokaklardan geçerken, yapraklar bir bir seni fısıldıyor, kaldırımlar sanki seni bana soruyor. Rüzgar ise gidişinden hüzünlü. Doğa bile farkındayken sensizliğimin hala neden gelmemekte diretiyorsun ki sevgilim.

   Gelmek bu kadar mı zor? Benim olmak bu kadar mı zor? Sadece bir kez seni özledim demek bu kadar mı zor? İnan gün gün sensizlikten ölmek kadar zor olamaz. Sana bu kadar aşıkken dokunamamak, bir kez bile sarılamamak kadar zor olamaz.

   Diretme artık gel sevdiceğim, bunu da unutma seni en güzel ben seveceğim.