Bir Platoniğin Günlüğünden

                                                          EKSİK YANIM      

"Belki de en zoru hiç gelmeyeceğini bile bile sevmekti. "

   Birini özlemek ne demek bilir misiniz? Hep bir yanı eksik yaşamak. Nefes alırken bile onun özlemini hissetmek. Ciğerlerine hava yerine onun yokluğunun dolması. Her şeyden, herkesten çok sevdiğin birinin yanında olmaması kadar berbat bir duygu yok. Ben dayanamıyorum artık. Onu görmemeye, sesini duymamaya, güne onunla başlamamaya dayanamıyorum. Bir zamanlar aşık olduğum sesini şimdi hayal meyal hatırlıyorum. Korkuyorum. Sesini unuttuğum gibi yüzünü de unutmaktan korkuyorum. Eskiden her gün görüyordum onu. Uzaktan izliyordum. Ama şimdi o yok. Yalnızım, tek başımayım. Çevremde bir sürü insan var. Ama ben sadece onu istiyorum. Ona sarılmayı. Aşık olduğum gülüşünü tekrar görmeyi. Sesinin yine kalbimin ritmini değiştirmesini. İmkansız biliyorum. Burdayken de imkansızdı. Gitti, bitti her şey. Onu özlerken kalbimi yerinden söküyorlar sanki. Öyle acı çekiyorum. En kötüsü de bunu kimse anlamıyor. Durumun bu kadar ciddi olduğunu bilmiyorlar belki. Ama ben ölüyorum. Resmen onsuzluktan ölüyorum. Her gün parçalara ayrılıyorum. Mesafelerden nefret ediyorum. Mesafeler sevmeye engel değil evet. Onu hala çok seviyorum. Kendimden bile çok seviyorum. Bu dünyadaki herkesten çok seviyorum.

   Yapacak hiçbir şeyim yok. Sadece oturup onun dönmesini bekliyorum. Biliyorum, boşuna bir bekleyiş bu. Ben ne kadar beklesem de, sevsem de, ağlasam da o geri dönmeyecek. Canımı ne kadar acıttığını biliyor ama umurunda değil. Hiç olmadı. Onun için yaptığım hiçbir şeyin değeri yok onun gözünde. Diğer erkeklerden farkım olmadığını düşünüyor.

  "Ben sana aşığım. İstediğim şey seninle sevgili olmak falan değil. Sadece sana bir kez sarılmak. Bir kez olsun kokunu içime çekmek". Bir günlüğüne de olsa yanımda olduğunu hissetmek. Seni o kadar seviyorum ki bazen bu beni bile korkutuyor. Senden başka hiçbir şeyi düşünemiyorum. Gece yatarken düşündüğüm son, sabah kalkarken düşündüğüm ilk kişisin sen. Beni sev istiyorum. Sadece bir günlüğüne, hatta bir saatliğine olsa bile sev. Ona da razıyım ben. Bir kerecik olsun yanımda olduğunu hissedebileyim. Ben seni uzaktan sevmekten yoruldum. Sürekli seni takip etmekten, izlemekten, kıskanmaya hakkım olmayan birini ailesinden bile kıskanmaktan yoruldum. Senin için diğer erkeklerden farkım yok benim. Öyle düşünüyorsun. Onların seni neden sevdiğini düşündün mü hiç? Dış görünüşün için. Peki neden benim seni neden sevdiğimi düşünmüyorsun?  Ben senin içini seviyorum. Ama tabi sen bunları hiç anlamadın. Asla da anlamayacaksın. Neden bilmiyorum.

   Belki de aşık olduğun kişiler canını çok yaktı senin. O acıyı dışarı vurmak istedin ve ne yaparsan yap senden vazgeçmeyecek bir tek ben vardım yanında. Bu yüzden bana acı çektirdin. Ama biliyor musun bunların hiçbiri önemli değil. İstediğin kadar acı çektir bana. Canımı yak. Umurumda değil. Senin için acı çekmeyi bile seviyorum ben. Senden asla vazgeçmeyeceğim.” diyemedim sana. 

   Dayanamıyorum artık. Gel lütfen. Canımı yak. Öncekinden daha fazla yak hatta. Ama gel yalvarırım. Sen olmadan bu şehre katlanmak çok zor. Senin olmadığın sokaklardan geçmek, seni göremeyeceğim yerlere gitmek çok zor. Lütfen gel sevgilim. Ben seni uzaktan da severim.

   Seni çok özledim.

*Bu bölümde Tumblr'dan alıntılar bulunmaktadır.