anorexia ‧ chanbaek

四

"yapma n'olursun, bırak o yerimi doldursun. bana ihtiyacın olursa, sarıl ona elbet unutursun."

⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯

artık aynı görüntüleri çekmekten sıkıldım. her uyandığımda beyaz duvarlar ve ilaç kokusu ile karşılaşmak beni bitiriyor. fotoğraf çekmeyi her zaman çok seviyorum, anılarımın somut olarak kalıcı olmasını seviyorum. küçüklüğümden beri yaparak alıştığım bir iş. hoş, her seferinde fotoğraflara bakarak bir şeyleri anlamaya çalışırken kendimi bayağı bir oyalıyorum. günden güne hâlsizliğim artarken kilom azalıyor. doktor anoreksiya olduğumu söyledi. beni buna iten kişinin mezarını ziyaret etmeden gözlerimi kapatmak istemiyorum. sesimin gittikçe güçsüzleştiğini hissediyorum, en azından eskisi gibi şarkı söyleyebilmek isterdim. hastaneye geldiğimden beri tek muhatabım hemşirenin kullandığı kelimeler. bazen de-düşük bir ihtimalle- televizyonda çıkan eski reklam şarkıları. polaroid kameram, video kameram, normal kameram ve kamera. uyurken bile yanımdan ayırmıyorum, artık bana beni anlatacak biri yok. etrafımda kimsenin kalmayışı, dış dünyada olan hiçbir şeyden haberimin olmayışı.. önceki hayatımda ne gibi bir kötülük yaptığımı merak ettiğim zamanlar oluyor. en azından kalan yaşantımda gezmek istiyorum, yeni kelimeler ve sesler keşfetmek. burada hapsedilmek canımı sıkmaya başladı.
doktorum sadece iki ayımın kaldığını söyledi. hastalığımın bir tedavisi yok. en azından dışarı çıkıp son günlerimi hayalimdeki gibi geçirmek istiyorum. kalan son umudumu kaybediyorum, hâlâ hayata tutunmak istiyorum.