O sabah uyandığımda içimde bu güne dek hiç olmadığım kadar bi rahatlama vardı. Hayatımda ilk defa insanlara karşı içimde olanları kusmuş, derin bir rahatlama hissetmiştim. Ama yapım gereği biliyordum kı bu daha sonra pişmanlığa dönüşecekti.
Ailedeki tek kız olarak, pekde normal bir ailem olduğu sayılmazdı. Annemle babam ayrı, Annem başkasıyla evli,ve babamsa sonsuza dek yanlız. Oldukça dağınık bi ailemin olmasının yanında, arkadaşlık ilişkilerimde aynı durumdaydı. Alıştığım insanları kolay kolay bırakamaz, ve belki binde bir, insana ısınabilirdim. Ama artık o sayılı bi kaç insanıda hayatından çıkarmış, (Kaybetmiş değil) gayet kendi hayatımda ve önüme bakmaya çalışıyordum.
Ama olay şu ki, ne zaman karşıya bakmaya çalışşsan, ne zaman bi hedef edinsen çevrendeki insanlar buna karşıdır. Çunku senin başarılı olmanı istemezler, ya gözleri kapalı kendi bildiğini savunuyodur yada kıskanıyodur. Yoksa biri neden senin kötülüğünü istesinki ? Hayat felsefem budur işte. Seni kıskanan, senden nefret eden insanlara kötü olma. Çunku asıl onlar değerli hisettirir sana kendini.
Benim hayatıma gelirsek, Kısa zamanda en yakın arkadaşımla aram bozulmuş (sonsuza dek konuşmamak üzere) Ve bu durumda doğal olarak hayatımda bi boşluk oluşmuştu. Bunu filmlerle kitaplarla doldurıyım derken. Bi süre sonra 2 ay boyunca evden çıkmadığımı fark ettim. Merdivenlerden yukarı çıkarken gözüm aynaya takılmış. Bi an ben bu kızmıyım diye düşünmüştüm. İçimden kendime çeki düzen vermek gelsede, Ne için ? Kim için ? Ne gerek ? Diye düşünmeden edemiyordum, Ve açıkcası artık umrumdada değildi. Ne yaşıtlarım gibi erkek olaylarım, nede kendimi topluma kabul ettirme isteği vardı içimde. Bi şeyler, Birileri Benden bunu almıştı sanki. Daha az umursamaya daha çok sessizleşmeye, daha çok uyumaya, ve insanları daha az görmeye başlamıştım
Bunu çok az kişi fark etti hayatımda, Benim kim olduğumu bilmedikleri gibi neye dönüştüğümüde bilmiyolardı. Dünyaya karşı tüm ilgimi kaybettim sanki , Önceden beni kırabilecek cümleler daha anlamsız gelmeye. Mutlu olduğum şeylerse bende bir etki yaratmamaya başladı. 2-3 ay hayatımı bilgisayar paşında yada evin içinde televizyon izlemekle geçirdikten sonra, bundan sıkılmaya başladım. Bütün hayatımı bu şekide yaşayamazdım çünkü.
O akşam bütün aile gezmeye gidiyordu. Üvey babam işten geç döndüğü için saat 12.30 cevabı evdeki herkes gitti, Ailemde alıştığı için evde kalıp film izliyceğimi söyledim ve kimse birşey demedi. Son ana kadar bende bunu planlıyordum. Evde oturup her zamanki dizimi izleyecektim. Ama ansızın aklıma gelen bi fikir, Her ne kadar dışardan (kötü kız ) imajı yaratsada bunu denemeliydim.Evet kafama koydum. Saat 1 de Dışarı çıktım. Ve bu sadece basit bir evden kaçma yada, geç saate dışarı çıkma meselesi değildi. Hayatımın değiştiği geceydi.
