Scenes from an expat life

De jongens

3 september 2013

Wat me hier natuurlijk het meeste bezighoudt en waarover ik het liefst wil vertellen is hoe het met de jongens gaat.. Onze oudste wordt hier erg gemist. Je voelt je als mama (en als papa natuurlijk) nu eenmaal het best als je je hele gezin bij je hebt. En het is best een harde noot om te kraken dat Stijn in Belgie gebleven is... maar je kan een jongen van (bijna) 18 natuurlijk niet dwingen om even mee naar China te verkassen. Het is zeker een grote geruststelling dat hij bij mamy en papy een warm nest heeft. En.. we tellen af naar 26 oktober, dan komt hij ons opzoeken. Het is ook een grote troost dat ik niet de enige mama op de compund ben met een 'onvolledig' gezin. De Amerikaanse Maggy heeft 2 studerende jongens in de US en de Israelische Orly heeft 2 dochters in het Israelische leger. We begrijpen elkaar.. want de minste opmerking of vraag hierover is genoeg om me een krop in de keel te bezorgen en er verder geen woord meer uit te krijgen. Pfff.

Wout en Lars hebben intussen al 2 weken school achter de rug. Op dit ogenblik zitten ze nog in het IEP (Intensive English Programm), dat is een klas voor alle 'non native speakers'. De meeste studenten hebben een half jaar tot een jaar nodig voor ze het Engels volledig onder de knie hebben en ze het IEP mogen verlaten. Het is niet makkelijk voor hen, ze krijgen de hele dag, 5 dagen per week (ook woensdagnamiddag) les in het Engels. Bovendien zijn ze dit jaar de enige Europeanen in het IEP. De andere leerlingen zijn allemaal Koreanen. Samsung heeft alleen al in Suzhou 5 fabrieken, de Koreanen zijn hier dan ook heel goed vertegenwoordigd. Dulwich kijkt erop toe dat er per (regular) klas niet meer dan 30% leerlingen van dezelfde nationaliteit zijn. De nadruk moet immers op INTERnationaal blijven liggen.. Voordeel is dat onze jongens een ruime voorsprong hebben in Engels, je merkt echt wel dat de Engelse taal via tv en radio toch erg in onze leefwereld doorgedrongen is. Voor Aziaten ligt dat heel anders, de Koreaantjes spreken ocharme geen woord Engels... Nadeel is dan natuurlijk weer dat Wout en Lars met niemand van de klas veel kunnen praten, al is dat ook weer een extra stimulans om zo snel mogelijk uit IEP te kunnen! Gelukkig krijgen ze ook enkele uren per week les met hun 'regular' klas: PE (physical education), Art en Music.

Een andere grote aanpassing is het uniform: grijze broek (kort in de zomer), wit hemd, das met het embleem van de school en zwarte leren schoenen... Ik vind het hen prachtig staan maar daar denken ze zelf natuurlijk anders over. Zodra ze thuiskomen vliegt dat uniform uit en trekken ze hun zwembroek aan. Ik zou heel graag een foto van de jongens in uniform posten maar... ik krijg hun toestemming niet. Jammer. 'Geeeeen foto's in je blog of op facebook, mama'.

Op dinsdag is de dag extra lang: dan volgen ze Nederlandse les bij de Oranje Draak. De Oranje Draak is een school voor Nederlandstalige kinderen in het buitenland. Bedoeling is om hun spelling en grammatica op peil te houden en op de hoogte te blijven van de Nederlandse/Belgische cultuur. Hun Engels gaat dan wel met sprongen vooruit maar het is niet de bedoeling dat de Nederlandse taal verwaarloosd wordt! Bovendien is het wel fijn om daar wat taalgenoten te leren kennen en eens in hun eigen taal te kunnen babbelen.