Hemşireler kolumdan tutup hemen beni dışarı çıkardılar..
H-Zeynep hanım sakin olun.
Z-Nasıl sakin olayım ke kerem ölüyor. dedim ve yere çöktüm ağlamaya başladım. Herkes bana bakıyordu..
Z-Keremmm ! Ölme, gitme sonsuza kadar mutlu olalım.. Bırakma beni. dedim ve bayıldım...
Uyandığımda doktor yanımdaydı.
Z-Kerem ? dedim sanki onu sorar gibi.
D-Merak etmeyin elektroşok verdik uyandı. O da sizi sordu..
Z-Onu görebilir miyim ?
D-Tabi, ama sadece 5 dakika.
Z-Tamam sağolun. dedim ve yeleğimi giyip yoğun bakım ünitesine gittim..
*
Z-Kerem iyi misin ? dedim o da gözlerini açtı.
K-İyiyim sen ?
Z-Kerem ben birşey öğrendim.
K-Ne öğrendin ?
Z-Be- beynimde tümör varmış.
K-.....
Z-Şaşırmadın
K-Şey ben biliyordum.
Z-Ve bana söylemedin ! dedim sesimi yükselterek.
K-Zeynep sahilde bayıldığın gün öğrendim. Özür dilerim..
Z-Belki öleceğimi bilmek zor.. Ama hayata bağlanacağım tedavisi çok pahalı malesef ölüme mahkumum..
K-Değilsin
