"The truth is...I never loved you."
Only four words...those four words shattered my heart. Am I too blinded by love? Is my blindness the reason why I became stupid?
Gusto kong mabingi ng kahit isang segundo nang lumabas 'yon sa bibig niya. Ayokong makinig. Sa mga oras na 'to, hiniling ko na sana makabalik ako sa oras at pinigilan ang sarili ko na pumunta sa tagpuan na ito.
I forced a laugh. "Yo-You're lying, right? Hindi ako nagbibiro, tumigil ka na!"
Nanatiling seryoso ang mukha niya at hindi sumagot. Napaluha ako dahil mukhang wala siyang balak na bawiin ang sinabi niya at sabihing 'joke' lang 'yon. "Tell me, why are you doing this? Why are you hurting me so bad that I couldn't breath?! You idiot!"
Hindi siya kumibo na mas ikinagalit ko. "Ano?! Bakit hindi ka nagsasalita?! Sira ka ba?! Hangin lang ba ang kausap ko?! Magsalita ka, letse ka! Kailangan ko ng matinding explanation!"
"I'm sorry... I'm sorry..." Nagulat ako nang bigla siyang lumapit sa 'kin at kumuha ng tali na nakatago sa likod niya at pinaikot 'yon sa leeg ko.
"A-Ack... An-Anong gi-ginagawa m-mo? Hi-Hindi a-ako ma-makahinga!" sigaw ko.
"So this is your payment? Well, you've finally paid your debt." Napatingin ako sa direksyon kung saan nanggagaling ang boses. Sa itaas ng puno, may isang babaeng nakaupo sa branch.
"Y-You're—"
"Hush now, baby. Enough with the drama already, I can't handle it anymore." She looked at me with a mischievous smile. Tumalon siya pababa at lumapit sa 'kin. "I really despise people who betrays me. This is what you get. Before I kill you, I've broke your heart too. Well, see you in hell! Bye bye!"
She took her sharp knife and slit my throat. I screamed in pain and agony and landed on the cold ground.
"Zeny..."
